คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ยกโทษให้ด้วย
���� D~ครับ ผู้อ่านทุกท่านอ่านแล้วช่วยเม้นกันด้วยนะ�
����� ที่ปราสาทวาเรีย
��� ผมคือ เบล เฟกอล เป็นเจ้าชายนักเชือดของหน่วยลอบสังหาร วาเรีย งานอดิเรกก็แน่นอนต้องเป็นการลอบสังหารคน พบเจอใครผมจะเข้าไปฆ่าไม่เลี้ยง แต่ช่วงนี้ชักจะไม่อยากออกไปฆ่าใครเลยเพราะกลัวว่าจะไปเจอกับยัยโหดคนหนึ่ง เธอชื่อเซรุ เกรย์ �หลังจากที่ผมเจอกับยัยนั่น ผมก็ไม่กล้าออกไปฆ่าใครอีกเลย แต่ไม่เป็นไรเจ้าฟรานบอกว่าวันนี้จะมีเด็กใหม่เข้ามา ชิชิชิชิ~เชือดเจ้านั่นแทนก็ได้กำลังเบื่อๆอยู่พอดี
� "รุ่นพี่เบล ผมพาเด็กใหม่มาแล้วนะ"
� "ชิชิชิชิ~หมอนั่นชื่ออะไรละ"
� "เป็นผู้หญิงชื่อ เซรุ...."
� "หยุด"
ผมบอกให้ฟรานหยุดพูด และนึกคิดว่าทำไมชื่อมันคุ้นๆ
��"นี่อย่าบอกนะว่าเด็กใหม่ที่ว่าเนี่นชื่อเซรุ เกรย์"
� "รู้จักงั้นเหรอ งั้นเดี๋ยวผมไปเรียกให้เขาเข้ามาหารุ่นพี่แล้วกัน"
�ฟรานพูดจบก็เดินออกไปจากห้องเพื่อไปเรียกให้เกรย์เข้ามาหาผม
.......ง่ะ........งามไส้~............เอาไงล่ะ หนีดีไหมเนี่ย ไม่ได้สิเสียชื่อเสียงเจ้าชายนักเชือดหมด
� "รุ่นพี่ผมพาพามาแล้ว"
�ว๊ากกกก!!ทำไมมาไวอย่างนี้
�และแล้วผมก็เจอเกรย์อีกครั้ง แค่เห็นหน้าก็ไม่กล้าทำอะไรแล้ว~
� "หวัดดี...เจ้าชายเลือดกระอั่ก"
�อย่าเรียกแบบนั้นต่อหน้าเจ้าฟรานสิ
� "ค...ใครบอกว่าฉันเลือดกระอั่ก นั่นมันแค่น้ำหวานต่างหากล่ะ"
� "เหรอ...งั้นกินอีกสักหมัดไหมล่ะ"
� "........."
อย่าเลยนะ แผลเก่ายังไม่หายเจ็บเลย
� "แค่หมัดเดียวฉันรู้สึกว่ามันจะไม่พอกับเจ้าชายนะ"
� "จะบ้าเหรอ ตอนนั้นฉันถึงกับสลบเลยนะ"
� "ไม่รู้ล่ะงานนี้ฉันจะฆ่านายทิ้งซะ"
� "เดี๋ยวสิ..เกรย์ รุ่นพี่เบลเขาทำอะไรผิดล่ะ" ฟรานพูดแทรกขึ้น
� "เชอะ!ก็ไอ้โรคจิตนี่มัน...มันมาเปิดกระโปรงฉันนี่"
� "โอ้..รุ่นพี่ชั่วแบบสุดๆไปเลยครับ- - ผมขอตัวไปก่อนแล้วกันเชิญเกรย์จังเชือดไอโรคจิตนี่ได้เลย บาย"
เฮ้ยยยยย!เจ้าฟรานทิ้งขนมตุบตับให้ตรูเสียแล้ว และแล้วฟรานก็ออกจากห้องไป
� "นี่เธอใจเย็นๆสิ ตอนนั้นฉันหกล้มแล้วลมมันก็มาพอดีมันเลยดูเหมือน..."
� "เหรอ...สีไรล่ะ"
� "สีขาว....โว๊ย!ไม่ใช่ อันนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจ"
เอาไงดีตอนนั้นมันไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ตรงนั้นจริงนะ มันหกล้มจริงๆเชื่อกันสักนิดสิแม่คุณ~TAT
� "พูดยังไงก็ไม่เชื่อเดี๋ยวพ่อก็เชือดทิ้งซะเลย"ผมเริ่มพูดขู่เธอ แต่คงจะไม่ได้ผล
� "หึ..คิดว่าฉันจะกลัวเหรอ ใครต่างหากที่จะโดนเชือด"
ตรูว่าแล้ว...ตอนนี้ขาผมเริ่มสั่นผับๆๆแล้ว เหงื่อก็ไหลเป็นก๊อกแตกแล้วด้วย คนที่กลัวไม่ใช่เธอแต่เป็นผมเอง T-T
� "ชิชิชิชิ~อย่างนี้เธอต้องเธอเจอกับท่าไม้ตายของฉันนั่นคือ....ฉันจะ...."
ผมนั่งคุกเข่า��� พนมมือขึ้น��� กราบลงไปที่เท้าตัวเธอ และกล่าวคำว่า.....
� "เค้าขอโทษ ได้โปรดยกโทษให้เค้าด้วย~" น่าสมเพชม่ะ=A=
� "นี่น่ะเหรอ ท่าไม้ตาย เชอะ!พอสักทีเลิกกราบฉันได้ละ ฉันอายคนอื่นเค้า"
หา?คนอื่น เมื่อได้ยินดังนั้นผมจึงเงือยหน้าขึ้นและมองไปที่ประตูปรากฎว่า ทั้ง สควอโล่ ฟราน เอาเป็นว่าเห็นกันยกแก๊ง
� "ว๊ากก!!หมดแล้ววชื่อเสียงของช้านนนนนน"
�
�
ความคิดเห็น