คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 ความบาดหมางระหว่างพี่น้อง
"ไม่ได้เจอกันนาน คาเรนเทีย"เฟนเซลพูด แต่อย่างที่บอกนั่นแหละ ศัตรูก็ยังเป็นศัตรูอยู่วันยังค่ำ...
คิดเหรอ ว่าเขาจะลืมเรื่องที่เฟนเซลเคยว่าเขาไปแล้ว คำตอบคือ...ไม่มีทาง!
"มาทำไม...?"คาเรนถามออกมาเบาๆ
"แค่มาดู"เฟนเซลตอบ
"แล้วเจ้ามามาดูทำไมให้เสียสายตา ในเมื่อ ศัตรูของเจ้าอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้วแท้ๆ"คาเรนพูดพร้อม
จ้องเฟนเซลเขม็ง
"ศัตรู?พูดเรื่องบ้าอะไรอยู่คาเรน?"เฟนเซลถาม คาเรน
"อย่าบอกนะว่าพี่จำไม่ได้ เรื่องที่พี่เคยว่าข้าว่า 'ลูกชู้'นั่นน่ะ รู้ไหมข้าเจ็บแค่ไหน? ทั้งๆที่รู้ตัวมา
ตลอด แต่พี่ก็ยัง..."คาเรนเริ่มพูดเสียงเบาลง เหมือนกับว่า กำลังจะร้องไห้...
"ลูกชู้?นี่ซัฟเฟอร์คุง เฟนเซล เคยพูดอย่างนั่น กับ คาเรนคุงด้วยเหรอ?"เพลโธรัสถามซัฟเฟอรัส
"ข้าเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ต้องลองไปถามเจ้าโฟรเซนดูอีกทีนะ ได้ข่าวว่าเป็นเรื่องในตอนเด็กๆซะ
ด้วย ดูท่าจะฝังใจแน่ดู..."ซัฟเฟอร์พูด
"จำได้ขนาดนั้นก็นับว่าความจำดึแล้วล่ะ เฮ้อ....พี่น้องคู่นี้นี่ ไม่ไหวเลยจริงๆ..."ซัทเซนพูดออกมา
อย่างเหนื่อยกายเหนื่อยใจ
"นั่นน่ะสินะ ถึงจะหน้าตาคล้ายพิมพ์เดียวกันเลยก็เถอะ...แต่นิสัยนี่มัน ต่างกันลิบลับเลย..."ซีเอลใน
ขณะที่ยังประคองจีเซลอยู่ ไอ้อยากห้ามก็อยากห้ามอยู่หรอก แต่จะทิ้งเจ้านายตัวเองไปได้อย่างไร
กัน...ซีเอลคิด
"ข้าขอร้องล่ะ พี่...อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีกเลยได้ไหม ช่วยหลอกข้าที ว่าพี่ไม่มีตัวตน..."คาเรนพูด
ขอร้องออกมาเบาๆ
"นี่เจ้า..."เฟนเซลพำพึมเบาๆ
"ตอนนี้ ข้ายังไม่อยากเห็นหน้าท่าน เพราะนั้นแล้ว ขอล่ะนะ พี่เฟนเซล ขอให้ข้าลืมท่านได้ก่อนได้
ไหม..."คาเรนพูดออกมา ยังไม่ทันหมดประโยคก็มีเสียงของเฟนเซลแทรกขึ้นมาว่า...
"นังบ้า ข้าเป็นพี่เจ้านะ อีกอย่างตามจริงแล้ว ข้าเองก็ไม่เคยใส่ใจเรื่องเมื่อตอนเด็กๆเลยซักครั้ง
เดียว ตามจริงแล้ว ข้าเองก็อยากจะขอโทษเจ้ามาโดยตลอด แต่เจ้าก็เอาแต่หนี นี่เจ้าคิดอะไรของ
เจ้าอยู่ คาเรนเทีย"เฟนเซลตวาดใส่คาเรน
"แล้วพี่ คิดว่าข้าไม่ใส่ใจรึไงกัน ทั้งๆที่ข้ารู้มาตลอด คิดว่าข้าจะไม่ใส่ใจงั้นเหรอ!?"คาเรนตวาดกลับ
ไป
"คาเรน..."เฟนเซลเริ่มพูดเสียงเบาลงเรื่อยๆ
"ก็เพราะอย่างนี้ไง ข้าถึงได้เกลียดพี่!!"คาเรนพูดก่อนจะ เดินออกไปจากห้อง
"คาเรน!เฮ้อ..."เฟนเซลตะโกนเรียกชื่อคาเรน แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว...เธอไปแล้ว
"เอาน่า เฟนเซล ถ้าเป็นข้า ข้าจะปล่อยคาเรนไปซักพักก่อนแล้วค่อยหาวิธีคุยกัน...."ซัทเซนพูด
พร้อมตบบ่าเฟนเซล
"คิดว่าคาเรนจะ ยอมให้ข้าพูดเหรอ? คาเรนน่ะแค่เห็นข้าไม่เกิน 1 วินาที ยัยนั่นก็เดินหนีข้าแล้ว"
เฟนเซลพูดอย่างเหนื่อยกายเหนื่อยใจ...
"แล้วเจ้าไปทำอีท่าไหนเข้าล่ะ ถึงได้ไปว่าเขาแบบนั้น"เพลถามเฟนเซล
"ตอนนั้น ข้าไม่ได้ตั้งใจ อีกอย่างข้าเคยคิดว่า คาเรนคงไม่คิดอะไรมากหรอก แต่ว่า....ข้าคิดผิด
คาเรนไม่ยอมคุยกับข้า อีกเลย...."เฟนเซลพูดเหมือนยังจำเรื่องในตอนนั้นได้อยู่
"แล้วเจ้า ไม่คิดจะไปขอโทษหน่อยเหรอ?"ซัฟเฟอร์ถามเฟนเซล
"ข้าก็อยากขอโทษอยู่เหมือนกันนะ แต่ว่า....คาเรนไม่เคยยอมฟังข้าเลยซักครั้ง..."เฟนเซลพูด
"งั้นให้พวกข้า ช่วยไหมล่ะ?"เอรินเสนอ
"นั่นน่ะสินะ ให้แต่ละคนผัดกันช่วยไปทำความเข้าใจให้คาเรน รับรองว่า คาเรนยอมคืนดีกับเจ้าแน่"
ซีเอล เสนอออกมา นับว่าเป็นความคิดที่ไม่เลว...เฟนเซลคิด
"งั้นก็ ขอร้องหน่อยเถอะนะ ข้าอยากให้คาเรนยิ้มให้ข้าอีกครั้งหนึ่ง..."เฟนเซลพูดออกมาเสียงเบาๆ
"อื้ม! พวกข้าจะทำให้คาเรน ยอมคุยกับเจ้าให้ได้เลย ไม่ต้องห่วงนะ เฟนเซล"ซัทเซนเดินไปตบบ่า
เฟนเซลอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะนัดหมายกันแล้ว แยกย้ายกันไปเข้านอน
......ขอบใจพวกเจ้ามากนะ......เฟนเซลคิด
ห้องคาเรน
"แฮ่ก...ๆ...ๆ อุ้บ!แค่กๆๆ"คาเรนหอบแบบถี่ก่อนจะไอออกมา เฮ้อ...ไม่ไหวเลย....คาเรนคิด
'ก็เพราะอย่างนี้ไง ข้าถึงได้เกลียดพี่!'คาเรนลองทบทวนคำนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก นับครั้งไม่ถ้วน ทำไม
มันรู้สึกหนักใจแบบนี้...ทรมานเหลือเกิน...คาเรนคิดก่อนจะไปนอนที่เตียง แล้วมองไปที่เพดานที่ไม่มี
อะไรอยู่เลย เหนื่อยจังเลย...อยากหลับไปตลอดกาลเหลือเกิน...คาเรนคิดก่อนจะหลับไป
ความคิดเห็น