ลำดับตอนที่ #39
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : [Short Fic] Neko Love Love (Frozen x Zerzes) 100%
โทษทีคร้าบๆ วันนี้ขอรีเควสให้เพื่อนก่อนก็แล้วกัน...
* ขอแก้ไข้ นอกฟิคจริงนะครับ
ห้องคาเรน
"คึหึๆๆๆๆ" เสียงหัวเราะแบบไม่เหมือนคนปกติก็ดังขึ้น ใช่พวกท่ายทายกับไม่ผิดหรอก เสียงหัวเราะแบบนี้เป็นของใครไม่ได้เลย นอกเสียจาก ตัวแสบตัวที่ 2 ในสมาพันธ์ผู้ส่งสารแห่งสามภพ คาเรนเทีย ว่าแต่ ท่านอยากรู้ไหมว่า พี่ท่านเขาทำอะไรอยู่
"ในที่สุดยาก็เสร็จซักที เอาไปให้กินดีหนอ เพลโธรัส? รายนั้นไม่เอาดีก่า~ เดี๋ยวโดนซัฟเฟอรัสขย้ำ ให้จีเซล มีหวัง โดนทึ้งหัวแหงๆ โว๊ย! เอาไปให้ใครกินดีวะ?" คาเรนเริ่มขยี้ผมสีขาวของตนเองอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะปิ๊งขึ้นมาได้ว่า รายชื่อคนน่าแกล้งไม่ได้มีเพียงเท่านี้นี่หว่า... เหลือ อีกตัวนึงนั่นก็คือ เซอเซเรซิสเซทัล น่ะเอง เสร็จคาเรนแน่งานนี้ หึๆๆๆ (ไรเตอร์เริ่มบ้าตาม)
8.00 น. ณ ห้องอาหาร
"เฮ้อ...ช่วงเช้านี้้มันมีอะไรให้กินบ้างนะ?" ข้าพำพึมอย่างงัวเงียสุดกู่ ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา...กว่าจะทำใจเรื่องที่เจ้าเสือจูบข้าได้ มันต้องใช้เวลานาน ข้าก็เลยไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลย
"มีอะไรให้กิน ก็กินไปเถอะน่า"เจ้าเสือว่าก่อนจะประเคนมะเหงกให้เป็นของแถม
"โอ๊ย! เจ็บนะเจ้าเสือบ้า" ข้าส่งสายตาค้อนไปให้เจ้าเสือ ในขณะที่มันยังยิ้มหน้าระรื่นอยู่
"อรุณสวัสดิ์จ้า!!! เซอซี่~~~"คาเรนโผล่พรวดเข้ามากอดข้า
"ปล่อยข้่าเดี๋ยวนี้นะ คาเรน!!" ข้าส่งสายตาค้อน ในที่สุดคาเรนก็ยอมปล่อยก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย
"นี่เจ้าโกรธข้าเริ่มเมื่อวาน ขนาดนั้นเลยเหรอเซอซี่" คาเรนถาม
"ก็ใช่น่ะสิ!" ข้าตอบเสียงดังฟังชัด ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเหมือนเห็นตาสีเพลิงของคาเรนเริ่มคลอน้ำตา
"ฮึก... ข้าแค่อยากเล่นด้วยเท่านั้นเองนะ..."
"ถ้าบ้านเจ้าเรียกว่าเล่น บ้านข้าเขาเรียกว่า ทรมานชาวบ้านเขาวะ..." เจ้าเสือกล่าวเสียงเขียว
"เมื่อก่อนนี้ ท่านก็เคยทำกับข้านี้มาแล้วเหมือนกันนี่นา ขอแก้แค้นหน่อยไม่ได้รึไง?" คาเรนเอียงคอถาม น้าตาที่เดิมทีเคยคลอเบ้าอยู่กับหายไป หน้าที่เหมือนสำนึกผิด กลับมายิ้มแสยะเหมือนที่มันควรจะเป็น...
"เอ่อ...ถ้าพวกเจ้าสองคนคุยกันเสร็จเมื่อไหร่ ก็เรียกข้าก็แล้วกันนะ" ข้ายิ้มเจื่อน ก่อนจะเดินไปหาโต๊ะนั่งกินข้าว
15 นาทีต่อมา
"อ่าวคุยกันเสร็จแล้วเหรอ? "ข้าหันหน้าไปมองสองคู่กรณี(?) ที่สภาพแต่ละคนเหมือนเพิ่งไปชกกันมาก็ไม่นาน หน้าของเจ้าเสือฟกช้ำด้านซ้าย แอบมีรอยขีดข่วนนิดๆ มุมปากด้านขวาแตก ลำตัวของเจ้าเสือถูดกรีดเป็นทางยาว แต่แผลไม่ลึกมาเท่าไหร่ ในขณะที่หน้าของคาเรนเองก็ฟกช้ำ ไม่แต่อะไรกับเจ้าเสือ แต่อาการอาจจะ เบากว่าตนพี่เล็กน้อย
"อือ" ทั้งสองตอบพร้อมก่อนจะนั่งลงคนละฝั่ง โดยทั้งสองฝ่ายไม่แม้จะแต่ชายตามองฝ่ายตรงข้าม ดูเหมือนจะแค้นกันน่าดู
'เอาน่า คาเรนชกข้าไป ยี่สิบหมัด แต่ข้าชกคืนไป สามสิบหมัด แต่ถ้ายัยปิศาจนั่นไม่มีกริชนั่นล่ะก็ ข้าคงไม่มีสภาพร่อแร่แบบนี้หรอกน่า!'
จ้าๆ แต่ก็เอาเถอะ แบบนี้ข้าก็สะใจไปอีกแบบกร๊าก!!!!!
"อ้อ...เซอซี่ ถ้ากินข้าวเสร็จแล้ว ข้าขอคุยเป็นการส่วนตัวหน่อยนะ" คาเรนหัวเราะในลำคอ น่ากลัว...
"มีเรื่องอะไรก็พูดมาตรงนี้เลยเซ่! จะอ้อมค้อมไปเพื่อ?"ปากเสียๆของเจ้าเสือเริ่มทำงานอีกครา...
"พูดงี้อยากมาชกกันอีกรอบใช่ม่ะ? พี่ชาย" คาเรนแสยะยิ้ม
"ก็เอาสิ" โฟรเซนเริ่มหักนิ้วดังกรอบแกรบ
"โอ๊ย!! พอได้แล้ว ทั้งคู่เลย เป็นพี่น้องกันประสาอะไรเนี้ย?" ข้าเริ่มกล่าวอย่างหัวเสีย
"ประสาติ๊ก..."ปากเสียๆของคาเรน เริ่มทำงานบ้าง
"เอาเถอะ คาเรน เจ้ามีเรื่องจะคุยกับข้าใช่ไหม? งั้นก็ไม่หาที่คุยกันที่อื่นดีกว่า อ้อ เจ้าเสือ เจ้าห้ามตามมานะ" ข้า
เริ่มออกคำสั่ง โดยที่ข้าตั้งใจทำให้มันขรึม แต่กลายเป็นว่า มันทำให้เจ้าเสือหันไปกลั้นหัวเราะด้านหลังทันที กรอด...
"งั้นก็ตามข้ามาเลย" คาเรนว่าก่อนจะกระชากแขนซ้ายข้า ค่อยๆก็ได้นี่นา...
ซอกหลืบที่ไหนซักแห่งในสมาพันธ์
"เจ้ามีเรื่องอะไรว่ามาสิ" ข้าถามขึ้น
"ข้าไม่ได้มีเรื่องะไรมาพูดหรอก" คาเรนว่าในขณะที่ยังยิ้มหน้าทะเล้นอยู่
"ในเมื่อไม่มีเรื่องมาพูดกับข้า แลวเจ้าเรียกข้ามาทำไม?" ข้าขมวดคิ้ว
"เอาเจ้ามาเป็นหนูลองยาไง" คาเรนว่าก่อนจะเสกให้น้ำแข็งตรึงขาทั้งสองข้าง ของข้าเอาไว้
"เจ้าจะทำอะไรข้าน่ะ?" ข้าถามพร้อมกับสีหน้าร้อนรน
"ก็อ้าปากบอกไปแล้วไงว่า เอาเจ้ามาเป็นหนูลองยา ไม่เข้าใจคำว่าหนูลองยาหรืออย่างไร?" คาเรนเริ่มขมวดคิ้ว
"ปล่อย!"
"ไม่ปล่อย..."คาเรนว่า ก่อนจะเอาขวดยาขวดหนึ้ง กรอกปากข้า
"อือ..."
"โฮ่...กินจนหมดเกลี้ยงเลย ดูสิว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น" คาเรนกล่าวด้วยตาที่เป็นประกายลุกวาว
ปุ้ง
"เหมียว? (ข้าเป็นอะไรไปเนี้ย?)" เอ๊ะ...นั่นไม่ใช่เสียงข้านี่นา...
"จะรับกระจกไหมจ้ะ เซอซี่~~~"คาเรนลากเสียงยาว ก่อนจะส่งกระจกมาให้ข้า
ข้ารับกระจกมาอย่างงงๆ ก่อนจะสะดุ้งแล้วอุทานออกมาเป็นเสียง...
"มิอ๊าว~~~~~(ม่าย~~~~)" ถึงร่างข้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงก็จริงแต่ทำไม ทำไม มันถึงมีอวัยวะเข้ามาเพิ่มอีกอย่างได้ มันคืออะไรน่ะเหรอ? หางสีดำปุกปุยที่ดูน่ารักไง ส่วนอวัยวะที่เปลี่ยนไปของข้าก็คือ หู ทำไมหูข้าถึงกล่าวเป็นหูแมวไปได้ ม่าย~~~~
สิ้นเสียงในใจของเด็กหนุ่มร่างบางไป เหลือไว้เพียงแววตาที่ยังคงดูเหมือนเด็กใสซื่อ ไร้มลทิน ซ้ำยังไม่เคยโดนใครเค้ากด เสียงที่สามารถเปล่งออกมาไดมีแต่เสียงเหมียวๆ เท่านั้น
"อดทนหน่อยเน้อ เซอซี่ เป็นเผ่าเหมียวๆ แค่ 2 วันคงไม่นึกคึกอยากฆ่าตัวตายก่อนหรอกนะ..."คาเรนยิ้มก่อนจะหายไป เหลือไว้เพียง แมวเหมียวนาม เซอเซเรซิลเซทัล ที่ยังนั่งงงอยู่กับสภาพของตนเอง
"เหมียว~~~"สิ้นเสียงนั่น เหมียวน้อยเซอเซส ก่อนวิ่งแจ้นออกไปไหนต่อไหนเสียแล้ว...
"เซอเซส หายไปไหนกันนะ?" โฟรเซนขมวดคิ้ว ก่อนจะตะโกนเรียก ไอ้ตัวตัวซวยดวงกุด
"เหมียว~~~" เหมียวน้อยเซอเซสขานรับ ก่อนจะเคล้าแข้ง เคล้าขาโฟรเซน "เหมียว~"
"เฮ้ย!!" โฟรเซนร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะพยุงตัวเซอเซสขึ้น ...คาเรนต้องเล่นอะไรแผลงๆ แหงแซะ!
"บ้านทรายทอง มีพจมาน มีชายกลาง หญิงเล็ก หญิงใหญ่..." คาเรนฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีในโรงอาหาร
ก๊าก! สะใจ
"อารมณ์ดีอะไรมาล่ะนั่น คาเรนคุง" เพลคลี่ยิ้มหวาน ก่อนจถามอย่างสงสัย
"เรื่องของข้าน่า เพลโธรัส" คาเรนว่า ก่อนหัวเราะในลำคอ
"เครียดเรื่องงานจนบ้าไปแล้วใช่ไหมนั่น?" ซีเอลถามขึ้น
"เปล่าน้า~~~~" คาเรนว่า พลางปล่อยก๊ากออก
"แหม... เพิ่งเคยเห็น เจ้าหมาป่าน้อยของเรา ยิ้มจนแก้มปริเสียขนาดนี้นะเนี้ย? ไปแกล้งใครมาอีกล่ะสิท่า" ซัทเซนยิ้ม
"ก๊าก! ยังทายถูกเหมือนเดิมนะ ซัทจัง ฮ่าๆๆ วันนี้ ใครอยากมีสัตว์เลี้ยงบ้าง?" คาเรนเริ่มประกาศถามหาเจ้าของให้น้องเหมียวเซอเซส
"สัตว์เลี้ยงอะไรงั้นเหรอ?" เอรินถามด้วยน้ำเสียงสุดงัวเงีย
"แมวดำ น่าร้าก~น่ารักไง" คาเรนฉีกยิ้ม
ห้องเซอเซส
"เอ้า ก่อนนมนี่ไปกินก่อนก็แล้วกันนะ" โฟรเซนว่า ก่อนจะเอานมมาใส่ชามที่จิ๊กมาจากโรงอาหาร แล้วส่งให้เหมียวเซอ กิน
เซอเซสร้องเหมียวอีกครา ก่อนจะก้มดมนมที่อยู่ในชาม แล้วเมินหน้าหนี
แหงล่ะ... แล้วใครที่ไหน เขาเอานมบูดให้แมวกินกัน อยากจะรู้นัก!
"เรื่องมากจริงนะ เจ้าเนี้ย เดี๋ยวมอมมาทาทาบิเลยนิ!" โฟรเซนเริ่มหัวเสีย ก่อนจะถือชามไปเทนมบูดทิ้งในห้องน้ำ แล้วเดินออกจากห้องไป
"เหมียว?" เหมียวน้อยร้องด้วยความงุนงง
(เฮ้ย! อย่าบอกนะ ว่าจะไปหามาทาทาบิ มามอมเซอซี่จริงๆอ่ะ O[]o - ไรทเตอร์)
กรอด... ยัยตัวแสบ อย่าให้เจอนะ พ่อจะฆ่าทิ้งให้! โฟรเซนคิดอย่างหัวเสียก่อนจะเดินไปที่ห้องพยาบาล ไปทำไม ไปดู
"คาร์ท"
"อะไร? เจ้าไม่สบายรึไง ถึงมาที่นี่น่ะ?" คาร์ทขมวดคิ้ว
"มีมาทาทาบิไหม จะเอาไปให้แมวกิน"โฟรเซนถามราวกับเป็นเรื่องธรรมดา
"นึกคึก อยากข่มขืนแมวรึไง ถึงถามหามาทาทาบิอ่ะ์?"
"เปล่า เอาไปมอมแมว ให้มันหาซ่า เท่านั้นแหละ สรุปมีไหม?" โฟรเซนแบมือขอ
"เอาไป ให้แค่นี้พอ ที่เหลือเห็นว่า คาเรนจะเอาไปทำยากันแมลง" คาร์ทว่า ก่อนจะส่งก้าน มาทาทาบิ ให้โฟรเซน
"ขอบใจ ไปล่ะ" โฟรเซนว่า ก่อนจะใช้เวทย์ข้ามมิติหายไป
"เอ... เจ้าโฟรเซนมันเริ่มตัณหากลับแล้วรึไงนะ? เลนาร์ด ถ้าเจ้าอยู่ด้วยก็คงจะดี..."คาร์ทว่าพลางหลับตาพริ้ม
แอ๊ด...
คาเรนบุกรุกเข้ามาในห้องของเซอเซส ก่อนมองซ้าย แลขวา แล้วไปสะดุดกับร่างเหมียวเซอเซส ที่นอนหลับอยู่บนเตียงชั้นสอง
...นี่ขนาดเป็นแมวแล้วยังรู้ ที่นอนของตัวเองอีกนะ คาเรนคิดขำๆ ก่อนจะร่ายเวทย์ ให้สายลมอันแผ่วบาง พาร่างของแมวน้อยผมดำลงมา
"เอาไปให้ใครดีหนอ? เอาเป็นว่า ให้ทุกคนลองเอาไปเลี้ยงดูก่อนดีกว่า" คาเรนยักไหล่ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป พร้อมกับ สายลมที่หอบร่างของแมวน้อยไปด้วย
โรงอาหาร
"เอาเหมียวน้อยมาให้ดูแล้วจ้า~" คาเรนยิ้มแก้มปริ
"ไหนล่ะ คาเรนคุง แมวที่เจ้ามาเอามา" เพลยิ้มหวาน
"ด้านหลังข้านี่ไง" คาเรนว่า พลางผายมือ ไปที่ เหมียวเซอเซส
"นั่น เซอเซสนี่นา" เอรินกล่าวด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
เซอเซสที่ได้ยินเสียงรบกวนจากคนรอบข้าง ลืมตาขึ้นมา ด้วยความงัวเงีย ก่อนจะมองซ้ายมองขวา หาผู้ชายผมสีทอง
"เหมียว? เหมียว~" เซอเซสร้องเหมียวดังลั่น ก่อนจะวิ่งออกจากโรงอาหารไป
"อ่าว... ไปไวจังเลยเนอะ?" คาเรนเกาหัวแกรกๆ
"คาเรน เมื่อกี้ ข้าตาฝาดใช่ไหม?" ซีเอลถามเพื่อความมั่นใจ
"มั่ง?"
ห้องเซอเซส
"เซอเซส หายไปไหนแล้วเนี้ย" โฟรเซนขยี้ ผมสีทองของตนเองอย่างหัวเสีย
"เมี้ยว!!!!" เหมียวเซอเซสโผล่มาจากไหน ไม่รู้ พุ่งเข้ามากอดโฟรเซน แล้วเอาหน้าซบไปที่หน้าอก
"ไปไหนมาเนี้ย?" โฟรเซนก้มหน้ามอง เหมียวน้อย ที่ซุกตัวอยู่ที่หน้าอกของตนก่อนจะถอนหายใจอบ่างไม่ใส่ใจ แล้วอุ้มแมวน้อย เข้าห้อง
"เอ้า ข้าไปเอานมมาให้แล้ว" โฟรเซนว่า พลางส่งชามที่ใส่นมไว้จนเต็ม โดยหารู้ไ่ม่ว่า โฟรเซน เอาผงมาทาทาบิผสมไว้ใน นมนั่น
เซอเซส ก้มหน้ากินมนอย่างเงียบ ก่อนจะหงายหลัง ใบหน้าเริ่มขึ้นสีเล็กน้อย ร้องเสียงหวาน
"เหมียว~~ เหมียว~~~" เซอเซสบิดกายไปมาบนพื้น พร้อมกับใบหน้าที่แดงขึ้นเรื่อยๆ
... มาทาทาบิ มันแรงขนาดนั้นเลยเรอะเนี้ย? โฟรเซนคิดพลางอึ้งเล็กน้อย เขาใส่ผงมาทาทาบิ ไปแค่ 10 ช้อนเองนะ (10 ช้อนเนี้ยนะ! นิดเดียว =[]=)
โฟรเซนกลืนน้ำลายเล็กน้อย ก่อนจะอุ้ม เซอเซสมาไว้ที่เตียงของตน
"มิอ๊าว~~~~"แมวน้อย กอดโฟรเซนแน่น ราวกับ อยากจะระบายอารมณ์ ก็มิปาน
...เฮ้ยๆ อย่ายั่วกันจะได้ไหม? โฟรเซนกลืนน้ำลายเอื้อก ก่อนจะขึ้นคร่อม แมวที่นอนมีรู้ชะตากรรมอยู่ (โดนกดแน่ อีแบบนี้...)
*โดนคาเรนบังมิด
ใครอยากดูแบบไม่โดนคาเรนบัง โพสต์อีเมล์ทิ้งไว้นะครับ
เดี๋ยวเรย์ ช่วยลากคอคาเรนออกไปให้
ทิ้งท้าย เล็กน้อย
3 วันต่อมา
สงสัย เซอเซส คงจะรู้แล้วมั่ง ว่าวิธีแก้ยาที่เขาให้ เซอเซส กินนั่นก็คือ มาทาทาบิ คาเรนคิดพลางยิ้มกริ่ม ก่อนจะเคาะที่โต๊ะเขียนหนังสือของตนเอง ด้วยอารมณ์ที่แสนจะดี
เอาเถอะ ป่านนี้ ถ้าแก้ยานั่น ไม่ได้ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว คาเรนคิดพลางหลับตาพริ้ม
... พี่เวลโร้นซ์ ข้าว่า พี่ชายข้า คงหา คนรัก มาแทนท่านพี่ได้แล้วล่ะ ดีใจไหม? ที่ พี่โฟรเซน ไม่ได้จมอยู่ในความเศร้าโศกอีกต่อไปแล้ว ตราบนานเท่านาน... ถ้าหากเซอเซสอยู่ถึงตอนนั้นล่ะก็นะ
---------------------------------------------------------
อา...สะใจแกแล้วใช่ไหม ไอ้คุณมน (เพื่อนผมเองแหละ) (กัดฟัน)
ผมคลานมาอัพให้แล้วน้า จบเสียที อ่อก (ตายคาหน้าจอคอม)
อ้อ...ขอฝากนิยายหน่อยนะครับ
The Dragon School อลวนวุ่น โรงเรียนมังกร จิ้มนะๆ
อ้อ ของที่แกอยากได้อ่ะ มน เอามาให้แล้วนะ รูปของ คาปูชิ กะ ลูกไฟน้อยอ่ะ อ้อ ตูแถม มอคค่า ให้ด้วยก็แล้วกัน
แต่ก่อนนึกว่า หน้าตามันจะเอ๋อๆ ที่ไหนได้ โมเอ้~~~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น