ยุทธภพเมืองศิวิไลน์ (นิยายกำลังภายใน-โลกคู่ขนาน)

ลำดับตอนที่ #1 : ล่มสลาย....ก่อกำเนิด

         เมืองศิวิไลน์

     กรุงเทพมหานคร ปี พ.ศ. 2540  เศรษฐกิจไทยประสบวิกฤต ที่ขนานนามว่า “วิกฤตต้มยำกุ้ง”

ก่อนหน้านั้นเศรษฐกิจประเทศเติบโตอย่างก้าวกระโดด  มูลค่าทรัพย์สินต่างๆถูกปั่นมูลค่าขึ้นมาเกินจริง กระแสเงินสะพัดในธุรกิจทุกประเภท โดยเฉพาะธุรกิจก่อสร้าง  ธนาคารปล่อยเงินกู้แบบไม่ยั้ง เงินจำนวนมากหมุนเวียนเข้าตลาดหลักทรัพย์  

       แต่อยู่มาวันหนึ่งกำลังซื้อหายไป เจ้าของกิจการไม่มีเงินจ่ายผู้รับเหมา  ผู้รับเหมาไม่จ่ายหนี้ร้านค้า  และทุกฝ่ายไม่มีเงินจ่ายหนี้ธนาคาร ......  ผลกระทบต่อเนื่องกันเป็นลูกโซ่เศรษฐกิจประเทศถึงจุดล่มสลาย  ตลาดหลักทรัพย์ได้รับความเสียหายอย่างหนัก  หลายบริษัทจำเป็นต้องปิดกิจการ

พนักงานตกงาน ..... นับประสาอะไรกับนักศึกษาเรียนจบใหม่ ....วิศวกรจบใหม่บางคนยืนแจกใบปลิวตามสะพานลอย

       รัฐบาลสมัยนั้นมีมาตราแก้ไขปัญหาเศรษฐกิจโดยการลดค่าเงินบาท  ประชาชนทุกคนล้วนเจ็บปวดไปตามกัน ได้แต่ทำใจครุ่นคิด...ตั้งสติมองหาโอกาสใหม่....รอวันฟื้นตัว

         ยุทธภพเสมือนจริง

       เนินนานหลายปีหลังจากวิกฤตยุทธภพสิ้นสุดลง สำนักใหญ่ล้มหายตายจากเป็นจำนวนมาก เกิดกิจการใหม่ขึ้นในยุทธภพนั้นคือ สำนักคุ้มภัย ย้อนไปเมื่อ 12ปีก่อน มีสำนักคุ้มภัยใหญ่แห่งหนึ่งก่อร่างสร้างตัวขึ้น ปัจจุบันสำนักคุ้มภัยที่เกิดขึ้นพร้อมกัน ล้วนใหญ่โตมั่นคงทั้งสิ้น ถ้ายังคงอยู่ถึงปัจจุบัน แต่สำนักคุ้มภัยนี้ได้ปิดตัวลงไปแล้ว เหลือแต่ชื่อในความทรงจำของศิษย์เก่า “ สำนักคุ้มภัยวายุอ่อนสะท้าน” 

     เหตุเริ่มจากปัญหาภายในที่แอบแฝง และปัญหานอกที่ไม่อาจสะสางได้ซะที  บวกกับอุปนิสัยทะนงตัวเกินไปของเจ้าสำนัก “พญาอินทรีแดนดิน” เจ้าของยอดวิชาลมปราณสีทอง  เรื่องมันเริ่มระแคะระคายจากการถอนตัวของ   “อหัศจรรย์ที่เจ็ด”  เพื่อไปศึกษาวิชายุทธที่ต่างแดน หน่วยพิเศษของสำนัก “หอเขียวขจี” เริ่มสั่นคลอน มีเสียงพรึมพรำทุกวัน จะอยู่ หรือไป จะไปไหน จะไปไหน จะไปจะไป หลอนแท้ ประจบกับเจ้าสำนักฝึกลมปราณจนธาตุไฟเข้าแทรกอะลาวาดไปทั่ว ก็ยังได้ยินเสียงพึมพรำอยู่หรือไป แต่เสียงค่อยเบาลง เบาลง เพราะมันหนีกันไปใกล้หมดแล้ว  “กระพือปีกเหิรไกล” เริ่มตะคิดตะควงใจ

       จากปํญหาภายนอกที่รุมเร้าสำนักคุ้มภัยวายุอ่อนสะท้าน หน่วยลาดตระเวน ที่นำโดย

“อสรพิษเขียวเลื้อยหลบ”  ต้องไปขอความช่วยเหลือจากเจ้าสำนัก  ให้อนุมัติแบ่งคนจากหน่วยพิเศษ หอเขียวขจี 2คน เพื่อมาช่วยงาน หนึ่งในนั้นคือ “เทพพยัคฆ์เก้าเนรมิต”  และสหายรักร่วมสำนัก   

แต่เทพพยัคฆ์เก้าเนรมิตปฎิเสธ ขออยู่คิดค้นบัญญัติวิชาที่สำนัก ทีนี้ก็ต้องหาคนแทน หน้าที่นี้เลยไปตกอยู่ที่ “กระพือปีกเหิรไกล” ผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร  หลังจากที่เขาออกไป พบสถานการณ์จริงภายนอกเลยรู้ว่ามันไม่ได้สวยหรูอย่างที่คิด แต่ในที่สุดเข้าก็ฝ่าฟันปัญหาไปได้

     “กระพือปีกเหิรไกล” ได้พิสูจน์ตัวเองแก่เจ้าสำนัก  เขาทำภารกิจสำเร็จส่วนหนึ่งมาจากโชคช่วย ที่ได้สมรภูมิที่เบากว่า และสหายศึกที่เก่งกาจ  แต่สำหรับสหายรักของเทพพยัคฆ์เก้าเนรมิตตกในสถานการณ์ที่ลำบาก  เนื่องจากได้สมรภูมิที่โหดกว่ามาก หัวหน้าหน่วยลาดตระเวนเลยกดดัน จนทำให้ลาออกจากสำนักไปอยู่ยังเกาะทะเลแดนใต้ 

      แต่ทั้งสองกลับรู้ว่าความจริงแล้วปัญหาภายในน่ากลัวกว่า  มีอะไรเคลือบแคลงในตัวหัวหน้าหน่วยลาดตระเวน  “อสรพิษเขียวเลื้อยหลบ”  มีใจคดโกงต่อสำนัก  โดยพยายามลดทอนกำลังและบทบาทของหน่วยพิเศษหอเขียวขจี โดยเริ่มวางแผนใส่ร้าย “เทพพยัคฆ์เก้าเนรมิต” ว่าหลีกเลี่ยงภารกิจภายนอก มานั่งบัญญัติวิชาที่ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน 

       ส่วนอีกด้าน”กระพือปีกเหิรไกล “ ก็เห็นว่าตกเป็นเบี้ยล่างคนอย่างนี้ไม่ไหวแน่ เพราะตอนนี้เขายังใช้งานเราได้อยู่เลยเก็บเราไว้ แต่ถ้าหมดประโยชน์วันใด เราก็ไม่ต่างจากสหายรักของเทพพยัคฆ์เก้าเนรมิต  ระหว่างนั้นเขาได้รับคำเชิญจากศิษย์ร่วมสำนักที่เคยร่ำเรียนวิชาด้วยกันมา ให้ไปช่วยเหลือพรรคที่เพื่อนเขาสังกัดอยู่ “เอื้อมจับนทีสะบัด” จึงลาออกย้ายพรรคไป

     ตัดมาที่ “เทพพยัคฆ์เก้าเนรมิต” หลังจากที่ได้รับแรงกดดัน ได้ใช้ความกดดันนั้นขับเคลื่อน

จนคิดค้นยอดวิชาได้สำเร็จ เป็นอันสิ้นสุดภารกิจ เขาพิสูจน์ตัวเองแล้ว เขาโยนเคล็ดคัมภีร์ต่อหน้าเจ้าสำนัก “พญาอินทรีแดนดิน” และหัวหน้าหน่วยลาดตระเวน “อสรพิษเขียวเลื้อยหลบ”  แล้วหันจากไปอย่างไม่แยแส ปกคัมภีร์ปรากฏตัวอักษร อ่านได้ความว่า “สวรรค์แดนดิน” ปัจจุบันหายสาปสูญไปพร้อมการล่มสลายของสำนักคุ้มภัย  ส่วน“เทพพยัคฆ์เก้าเนรมิต” ย้ายไปอยู่สำนัก “ส่องนภาจรัส” ตามคำเชิญของสหาย