ศึกเวทยทย์มนต์ตรา

ลำดับตอนที่ #4 : ป่าแห่งเมฆหมอก

ป่าแห่งเมฆหมอก

                บนฝากฟ้าอันไกลโพนของโลกเวทย์มนต์มีเกวีนยซึ่งค่อยๆแล่นสู่จุดหมายปลายทางพร้อมผู้ที่โดยสารมา

ขณะนั้นเสียงของชายผู้หนึ่งดังขึ้นในเกวียน

“โอ้ย เบื่อๆไม่มีอะไรทำเลยหรอไงเนี่ย” เด็กชายผู้มีนามว่าซูโอเริ่มเบื่อหน่ายกับการเดินทางซึ่งเริ่มได้ไม่นาน

“หุปปาก ซะทีเถอะคนเค้ากำลังทำสมาธิกันอยู่” เสียงของเด็กชายอีกคนซึ่งนั่งข้างหันมาเอ่ยด้วยความเย็นชา

“นั้นมันนายนิ ไม่มีทั้งความรู้สึก หรือแม้แต่ความสนุกยังไม่มีเลย” เสียงสนุกสนานเริ่มกลายเป็นเสียงชวนทะเลาะ

“อย่าทะเลาะกันเลยน่ะค่ะ ชั้นว่าแทนที่จะมาทะเลาะเตรียมตัวไว้เพื่อมีอะไรเกิดขึ้นดีกว่าน่ะค่ะ” เสียงเย็นชาของเด็กสาวทำเอาอีกฝ่ายต้องทำตามแต่โดยดี  

“เอ่อคือว่า พวกคุณใช้ดาบอะไรกันหรอค่ะ” เสียงนุ่มนวลมาแทนเสียงเย็นชาที่กล่าวจบ

“ได้เลยครับของผมใช้ บลัคเซาเก้อ เพียงใส่เวทย์ลงไปสักนิดมันจะทำลายทุกอย่างเป็นดาบอันดับ1 เลยทีเดียว”

เด็กชายชูดาบของตนด้วยความภูมิใจแต่ทันใดนั้นเอง หญิงสาวจากเมืองเฮเว็นเมะ หันออกไปมองนอกเกวียน

พร้อมกล่าววาจาที่เย็นชาขึ้น

“จิตสังหาร ยังงั้นสินะครับ”เสียงเย็นชาของเด็กชายนามโอมุกล่าวขึ้น

“อือ สงสัยว่าพวกเราคงต้องเจออะไรสักอย่างบนเมฆนี้แน่นอน” เสียงเย็นชาของเด็กสาวตอบกลับ

“เออเซ็ตจังค่ะข้างหน้านั้นมันป่านี้ค่ะ” สิ้นเสียงของเด็กสาวอีกคนทุกคนจึงหันไปทางด้านหน้า

“ไปตรวจสอบกันก่อนเถอะเพราะยังไงก็ต้องผ่านอยู่แล้วแล่นเกวีนยเข้าไปเลยแล้วกัน” เสียงสนุกของเด็กชายกลับเป็นเสียงจริงจังทำเอาผู้อื่นถึงกับประหลาดใจในทันที

เกวียมค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าสู่ป่าแห่งนี้อย่างช้าๆและหยุดลงตรงทางเข้าซึ่งมีต้นไม้ปักอยุ่ทั้งสองข้างของทางเข้า เมื่อเด็กชายนามซูโอกำลังจะก้าวเท้านั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“เดี๋ยวก่อนขอดิฉันทำอะไรสักแปปน่ะค่ะ” สิ้นเสียงนั้นเซ็ตซึนะกางฝ่ามือทั้งสองข้างแล้วยกขึ้นพร้อมหันไปทางประตู “ศรแห่งแสงทั้งร้อยสิบสองจงทำลายประตูตรงหน้าของข้า” ศรเรลืองแสงพุ่งสุ่ใจกลางประตูแต่ศรทั้งหมดก็ถูกทำลายเมื่อถึงกลางประตู

“ใช้จริงๆเวทย์ปิดตาย ต้องทำลายก่อนล่ะโอมุช่วยที่น่ะค่ะ” เด็กสาวขอร้องอีกฝ่ายที่แสนเย็นชา

“ครับ ท้างั้นทุกคนช่วยหลบไปทีน่ะครับ” เด็กชายเริ่มท่องมนต์พร้อมกางมือออกไปด้านหน้า ทันใดนั้นก็มีวงแหวนเวทย์มนต์ขนาดใหญ่เกิดขึ้นกลางประตูทางเข้าสู่ป่านั้น “จงสลายเวทย์ตรงหน้าน้าเพื่อนำทางข้า เมจิคแคนเซิล” สิ้นเสียงเกราะกลางประตูแตกสลายหายไปไนทันที

“เอาละไปกันเถอะ” เสียงเย็นชาของเด็กสาวคนนึงดังขึ้น

“มากันแล้วสินะเจ้าพวกนั้น” เสียงลึกลับของใครบางคนในป่า

“นั้นสิน่ะครับ ยังไงก็เริ่มแผนการกันเลยเถอะครับ” เสียงเหมืองหุ่นยนต์ดังขึ้นด้านข้างคนลึกลับนั้น

“นั้นสิน่ะ ฮ้า ฮ้า ฮ้า” เสียงของใครบางคนดังขึ้นพร้อมกับต้นไม้และสัปประหลาดผุดขึ้นรอบตัวของผู้ลึกลับ

            แฟล็บ แฟล็บ เสียงฝีเท้าที่สัมผัสกับใบไม้ที่ดังขึ้นทั่วป่าและเสียงสนทนาที่ดังขึ้นตามมา

“ไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกเราจะต้องมาเดินป่าแบบนี้น่ะเนี่ย” เสียงสนุกสนานของเด็กชายดังขึ้นแต่ไม่มีผู้ใดเอ่ยตอบ

“ก็มันทั้งสกปรกและน่าเบื่ออ่ะเนอะ” แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบเช่นเคย

“นี้พวกนายเป็นท่อนไม้หรือยังไงหะ” ความโกรธเริ่มพุ่งเข้าหาผู้กล่าวในทันใด

“นี้ตอบหน่อย…” ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงเด็กชายข้างๆนำมือของตนมาปิดปากและเริ่มมองไปรอบข้างของตนเหมือนเจออะไรบางอย่าง

“พวกเธอรู้แล้วสินะ” เด็กชายเจ้าของเสียงเอ่ยพร้อมมองไปหาอีกฝ่ายทันที

“ค่ะ ยังไงก็ร่ายเวทย์ป้องกันไว้ก่อนเถอะ” สิ้นเสียง เด็กสาวจากเมืองฮิเมะกางมือของตนแล้วยกขึ้นนำมือมาประกบกันตรงหน้าของตนพร้อมร่ายเวทย์ ทันใดนั้นเองธนูเวทย์มนต์ก็พุ่งเข้าหาผู้ร่ายอย่างรวดเร็ว

“ไม่ทันแล้ว” สิ้นเสียง เซ็ตวิ่งไปหาซึกิพร้อมดันเธอออกเพื่อให้เป้าหมายของธนูเวทย์มนต์มาที่ตน

“คร็อก” เสียงกระอักเลือดของเซ็ตซึนะดังขึ้นเนื่องจากธนูนั้นได้พุ่งทะลุเข้ามาที่ท้องของตนพร้อมเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด

“เซ็ตจัง!” เสียงตะโกนของซึกิทำให้ชายอีกสองคนหันมองเด็กสาวทั้งสองในทันที

“เป็นอะไรมากไหมครับ” เสียงของโอมุเอ่ยถามถามผู้ที่ยืนบนกองเลือดของตน

“ไม่เป็นไร.. หรอกค่ะแผลแค่นี้เองใช้เวทย์รักษาก็หายแล้วล่ะค่ะ แฮ่ก แฮ่ก” สิ้นเสียงเด็กสาวก็ทรุดลงไปกลางกองเลือด

“ไม่ไหวหรอกครับแม้แต่จะยืนคุณยังจะไม่ไหวเลย ผมจะรักษาให้เองครับ” สิ้นเสียงนั้นเด็กชายจึงแบมือออกไปทางเด็กสาวที่ถูกธนูเวทย์มนต์ปักเข้าและแผลนั้นก็หายไปในทันทีแลธนูที่ถูกปักก็หลุดออก

“ขอบคุณมากน่ะค่ะ” เสียงเย็นชาเอ่ยขอบคุณผู้รักษาตน

“เอาล่ะออกมาได้แล้วล่ะมั้งไอ้ปีศาจ” สิ้นเสียงของซุโอก็มีเงาดำประหลาดออกมาจากต้นไม้ด้านหน้า

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า จับกลิ่นอายของข้าได้ด้วยรึไม่เลวเลย” เสียงของปีศาจข้างหน้าทุกคนเอ่ยด้วยความสนุกสนานและมองมายังเด็กสาวและเด็กชายที่นั่งอยู่บนพื้นหญ้า

“แกจะต้องเสียใจแน่ที่มายิ่งข้า” เด็กสาวลุกขึ้นพร้อมกางมือออกแล้วเอ่ยบางอย่างจากปากของตน

“ศรแห่งแสงเอ่ยจงรวมกันกลายคันธนูให้แก่ข้าผู้นี้” ทันใดนั้นคันธนูเรืองแสงของเด็กสาวปรากฏขึ้นมาบนมือของหล่อน

“จงทำลายให้พินาศ ศรบาปที่ สี่ การทำลายของคิจิมิแอโรว” สิ้นเสียงธนูแห่งแสงปรากฏขึ้นและพุ่งเข้าสู่ปีศาจด้วยความเร็วแสงทำให้ธนูนั้นปักที่หัวของปีศาจ

“หึ หึ ท้าคิดว่าทำลายข้าแล้วจะหมดละก็คิดผิดแล้ว” สิ้นเสียงร่างของปีศาจค่อยๆจางหายไปกับสายลมที่ถูกพัด

“เอาล่ะเดินกันต่อเถอะ” สิ้นเสียงซุโอ ทุกคนก็ค่อยๆเดินเข้าสู่ใจกลางของป่า  ทันใดนั้นเองเซ็ตซึนะก็ทรุดตัวลงอีกครั้งเนื่องจากยังเจ็บที่บาดแผลของตนและสูญเลือดมาก

“เซ็ตจังไหวไหม” ซึกิเอ่ยด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแค่รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยเดินกันต่อเถอะค่ะ” สิ้นเสียงทั้งสี่เริ่มเดินอีกครั้งพร้อมกับร่ายมนต์ป้องกันรอบตัวเอาไว้ “ธนูเมื่อกี้นี้มันอะไรกันทำไมถึงยังรุ้สึกเจ็บอยู่ระเนี่ย” เซ็ตซึนะคิดในใจแต่ไม่ได้สังเกตเลยว่า โอมุ นั้นได้หันมามองเด็กสาวอย่างไม่ขาดสายตา “ธนูเมื่อกี้นี้ทำไมมันคุ้นๆน่ะเหมือนจะเคยเห็นที่โอ้กี้น่ะ คงระแวงไปเองระมั้ง” โอมุคิดในได้และหันไปเดินหน้าต่อทันที

“โอ้รู้สึกว่ายังไม่รู้ตัวสินะว่าลูกดอกนั้นจะดูดพลังเวทย์ของผู้โดนยิงไป สามในสี่ ของพลังเวทย์ทั้งหมดน่ะ”เสียงลึกลับดังมาจากด้านในสุดของป่า

“นั้นสิครับเจ้านั้นทำงานได้ดีมากเลยน่ะครับ” เสียงสนุกสนานดังขึ้นจากใครบางคนข้างๆนั้น

“ยังไงซะมันก็ต้องมีอะไรแน่ๆมันถึงไม่เป็นอะไรเลยยังไงๆก็เตรียมใช้สิ่งประดิษฐ์นั้นเลยล่ะกันน่ะ” เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง

            ณ ใจกลางของป่าทั้งสี่คนยังคงเดินต่อเพื่อหาทางออกจากป่าต่อไป ทันใดนั้นเสียงของ โอมุ ก็ดังขึ้น

“ทุกคนมารวมตัวกันเร็วมันมากันแล้ว” สิ้นเสียงทั้งสี่จึงวิ่งมารวมกันแต่ไม่ได้สังเกตเลยว่าหนึ่งคนในกลุ่มนั้นเริ่มมีเลือดออกมาจากปากอีกครั้ง

แฟล็บ แฟล็บ แฟล็บ เสียงฝีเท้าหลายเสียงดังขึ้นรอบๆตัวของทั้งสี่พร้อมกับใบไม้ที่ปลิวว้อนไปทั่วป่า

“ซุโอ ร่ายเกราะที”สิ้นเสียงนั้น ซุโอจึงเริ่มร่ายเวทย์อย่างว่าง่ายแต่ยังไม่ทันที่เกราะจะเสร็จนั้น

ฟ้าว ฟ้าว ฟ้าว เสียงของธนูที่พุ่งเข้าทั้งสี่คนพร้อมด้วยลูกไฟอีกหลายลูกพุ่งเข้าหาทั้งสี่

“ไม่ทันแล้ว” เสียงของซุโอดังขึ้น พร้อมลูกธนูที่ใกล้จะพุ่งเข้าหาทั้งสี่แล้ว

“โพเทค ชิว”ทันใดนั้นเกราะสีฟ้าจึงล้อมรอบทั้งสี่ไว้พร้อมเสียงของเซ็ตซึนะ

“รีบสร้างเกราะเร็วเข้าชั้นทนไม่ได้นานนักหรอกน่ะ คร็อก” เด็กสาวกระอักเลือดทันทีหลังพูดจบ

“เซ็ตจัง! ทำไมมีเลือดไหลออกมาล่ะ” ซึกิตกใจและเอ่ยถามอีกฝ่ายในทันที

“ลูกดอกเมื่อตะกี้นี้มันก็คือแบลซเซิล ซึ่งจะดูดพลังเวทย์ออกไปจากู้ใช้สามในสี่ยังไงล่ะ”เสียงเย็นชาของเซ็ตซึนะเอ่ยบอกอีกฝ่าย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พอก่องน่ะเดวพรุ้งนี้ข้าน้อยจะมาลงอีกเออใช้รับสมัคร Yuri-Moe Club ครับติดต่อทาง My.ID
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------