ศึกเวทยทย์มนต์ตรา

ลำดับตอนที่ #3 : เริ่มต้นการเดินทาง

เริ่มต้นการเดินทาง

            ณ ห้องชั้นที่ 2 ของวังมีห้องหนึ่งซึ่งอยู่ตรงกลางของห้องที่เรียงรายกันมีเสียงของกษัตริย์แห่งเฮเว็นเมะดังออกมาจากห้อง

“เอาล่ะนี้คือห้องของพวกเธอน่ะชั้นไปก่อนน่ะส่วนใครนอนตรงไหนก็เชิญเลยน่ะข้าขอตัวล่ะ” เสียงกษัตริย์ที่เอ่ยขึ้นพร้อมปิดประตูออกจากห้องไป

“เอาล่ะนายน่ะนอนข้างล่างละกันน่ะ หุหุหุ”เสียงของเด็กชายผู้มีเกสาสีเหลืองเนตรสีส้มทำเอาเด็กชายอีกคนหันกลับมาในทันทีทันใดนั้นเสียงเย็นชาก็ดังขึ้น

“นายน่ะเห็นแก่ตัวซะจริงน่ะ ก็ได้ชั้นจะนอข้างล่างแล้วก็อย่าทำให้ชั้นรำคาญล่ะงั้นนายได้กลายเป็นศพอยู่ที่นี้แน่”

หน้าตาที่เย็นชาหันมามองแต่อีกฝ่ายก็ไม่มีท่าทีหวาดกลัวเสียเลย

“ฮ้า ฮ้า ฮ้า อย่าเครียดน่ะแหมๆใจเย็นสิยังต้องเดินทางกันอีกไกลน่ะ” สิ้นเสียงนั้นมือของเด็กชายอีกคนเริ่มมีประกายแสงและมีวงแหวนเวทย์ขึ้นรอบตัว

“ท้าไม่อยากตายก็ระวังปากสักหน่อยน่ะ”เสียงที่ดูเย็นชาขึ้นเรื่อยๆทำเอาอีกฝ่ายเริ่มหวาดผวา

“อะ…อะ…อือ ว่าแต่นายชื่ออะไรหรอ ชั้น ซุโอ นะเรียกซุโอนั้นแหละดีแล้ว”เสียงที่ดูตลกเมื่อครูกลายเปนเสียงติดๆขัดๆเหมือนโดนอะไรเข้าบางอย่าง

“ชั้นชื่อ โอมุระ เรียกว่า โอมุ ก็ได้แต่ท้าเรียกจนรำคาญแกตายแน่ๆ” เสียงเย็นชาเอ่ยตอบอีกฝ่าย

“งั้นโอมุ ชั้นไปอาบน้ำก่อนน่ะ” สิ้นเสียงนั้นร่างของเด็กชายก็เคลื่อนไปในห้องน้ำทันที

                ณ ห้องด้านในสุดของปราสาทซึ่งไม่มีแสงรอดผ่านจากกระจกเลย

“งั้นเธอนอนบนเตียงดิชั้นเลยนะชั้นจะไปนอนข้างล่างเองนะ” เสียงเย็นชาของหญิงสาวเอ่ยบอกอีกฝ่าย

“เธอนอนไปเถอะชั้นนอนข้างล่างก็ได้นะ” เสียงของหญิงสาวอีกคนดังขึ้น

“ไม่ได้หรอกค่ะ เธอเป็นแขกเธอนอนตรงนั้นแหละค่ะ” สิ้นเสียงเย็นชานั้นเด็กสาวผู้เป็นเจ้าของวังได้เดินไปหยิบที่นอนจากใต้เตียงของตนแล้วนำมาปูบนพื้นที่นอน

“ขอบคุณน่ะเอ่อ…. เธอชื่ออะไรหรอ”เสียงเย็นชาผสมความอ่อนโยนดังขึ้น

“ชั้นชื่อ เซ็ตซึนะ น่ะหรือจะเรียกว่า เซ็ตจัง ก็ได้น่ะเราไม่ว่าหรอกค่ะ”เสียงเย็นชาเอ่ยขึ้น

“ชั้นชื่อ ซึกกิ เรียกชั้นว่า ซึกิ ก็ได้น่ะค่ะ”เสียงเย็นชาเอ่ยกลับทันที

“ซึกิ ไปอาบน้ำก่อนสิชั้นจะเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เสื้อผ้าที่เอามาน่ะใช้เดินทางดีกว่าน่ะ” สิ้นเสียงเด็กสาวจึงหยิบเสื้อผ้าออกมาจากตู้พร้อมส่งให้ซึกิแล้วดันเด็กสาวเข้าสู่ห้องน้ำในทันที  เด็กสาวนามซึกิ จึงค่อยๆถอดเสื้อออกเผยให้เห็นร่างที่สง่างามมีน้ำไหลผ่านทั่วร่างกายและเผยให้เห็นผมยาวสีขาวและเนตรสีขาวที่สง่างาม

“ซึกิจังเสร็จหรือยังค่ะ” เสียงเย็นชาของเด็กสาวเอ่ยถามอีกฝ่าย

“เสร็จแล้วค่ะ” เสียงที่เปี่ยมด้วยความสุขและความเย็นชาเอ่ยตอบ สิ้นเสียงนั้นประตูห้องน้ำจึงเปิดออกเผยให้เห็น

ร่างของเด็กสาวที่ใส่ชุดที่ขาวสวยงามกำลังออกมาจากห้องอาบน้ำ

“สวยมากเลยนะค่ะคุณซึนะ งั้นดิฉันขอไปอาบน้ำก่อนน่ะค่ะ” เสียงชมของเด็กสาวอีกคนในห้อง

“ค่ะ แล้วก็ขอบคุณสำหรับคำชมน่ะค่ะ”เสียงของเด็กสาวผู้ที่ออกมาจากห้องน้ำเอ่ยขึ้น

สิ้นเสียงเด็กสาวเจ้าของวังก็เข้าไปในห้องอาบน้ำของตนเวลาผ่านไปประมาณ 15 นาทีเสียงของประตูห้องน้ำก็เปิดออกเผยห้เห็นร่างของเด็กสาวในชุดนอนสีขาว

“เซ็ตจัง สวยมากๆเลยจะไปนอนกันเถอน่ะนี้ก็มืดมากล่ะพรุ้งนี้ต้องออกเดินทางกันแต่เช้า” เสียงของเด็กสาวที่นั่งอยู่บนเตียงบอกอีกฝ่าย

                ณ ห้องซึ่งอยู่ที่ชั้น 2 มีเสียงดังออกมาจากห้องที่ดังมาก       

“โอ้ยเบื่อๆอาบน้ำแล้วไม่มีอะไรทำเลยเบื่อที่สู้ด”เสียงของเด็กชายที่ดังออกไปทั่วทำเอาเด็กชายข้างๆเริ่มโมโหทันใดนั้นเสียงที่เย็นชามากดังขึ้น

“จะหยุดไหมล่ะขอรับ”เสียงที่เย็นชาทำเอาอีกฝ่ายโมโหอย่างมาก

“แล้วนายล่ะมัวแต่นั่งกับไอ้หนังสืองี้เง่านั้นน่ะ…”เด็กชายเอ่ยไม่ทันจบก็มีมีดดินเล่มนึงพุ่งออกจากมือของเด็กชายที่แสนเย็นชาทั้งหมด 7 เล่มพร้อมเอ่ยด้วยวาจาที่เย็นชาลงไปจนเยือกเย็น      

“นายจะงียบหรือไม่ท้าไม่เงียบชั้นจะแท็งให้พลุนทันที แล้วก็นอนสักทีเถอะชั้นจะนอน” สิ้นเสียงเด็กชายกางฝ่ามือไปทางสวิตช์ไฟทันใดนั้นก็มีหินพุ่งเข้าหาสวิตช์ไฟทำให้ไฟทั้งห้องดับลงและเด็กชายเริ่มร่ายมนต์บางอย่าง

“ความเงียบเอยจงลงมา ไซเล้น!” สิ้นเสียงนั้นทั้งห้องจึงมีแต่ความเงียบทำให้อีกฝ่ายต้องจนใจหลับทันที

เด็กชายที่แสนเย็นชาคิดในใจ “ทางด้านของผู้หญิงจะเป็นเช่นไรบ้างน่ะ”

                ณ ห้องด้านในของวัง

“เซ็ตจังชั้นขอเป็นเพื่อนกับเธอได้ไหมจะ” เสียงเย็นชาของเด็กสาวทำเอาอีกฝ่ายถึงกับปละหลาดใจเนื่องจากเธอนั้นไม่เคยมีใครเป็นเพื่อนของเธอเลย

“ยินดีมากเลยค่ะ เพราะชั้นไม่เคยที่จะมีเพื่อนเลยน่ะค่ะ” เสียงที่เปี่ยมด้วยความดีใจนั้นทำให้อีกฝ่ายนั้นดีใจเป็นอย่างมาก

“เซ็ตจังมานอนข้างบนเถอะค่ะที่มันเหลือเยอะนะค่ะ” สิ้นเสียงนั้นเด็กสาวพยักหน้าตอบแล้วดันตัวขึ้นและขึ้นไปนอนบนเตียงข้างๆของซึกิ

“จริงสิเรานี้เหมือนพี่น้องกันเลยน่ะเซ็ตจัง” เสียงของเด็กสาวถามอีกฝ่าย

“ทำไมเหรอค่ะ”เสียงเย็นชาแต่แท้จริงแล้วมีความสุขเอ่ยขึ้น

“ก็ผมพวกเราก็สีขาวแถมตายังสีขาวอีกเหมือนพี่น้องกันเลยเนอะ” เสียงดีใจของเด็กสาวทำให้อีกฝ่ายยิ้มทันที

“นั้นสิคะลืมสังเกตไปเลยค่ะ ซึกิจังชั้นขอปิดไฟละน่ะค่ะระวังหน่อยน่ะค่ะ” สิ้นเสียงนั้นเด็กสาวกางฝ่ามือแล้ว

หันไปทางสวิตช์ไฟด้านหน้า “ศรแห่งแสง” สิ้นเสียงนั้นศรขนาดเล็กพุ่งไปยังสวิตช์ทำให้ทั้งห้องนั้นมืดลง

“ดิฉันขอร่ายเวทย์บางอย่างหน่อยน่ะค่ะ”สิ้นเสียงนั้นเด็กสาวจึงกางมือออก

“โล่ทั้งมวลจงป้องกันห้องนี้แล้วข้าจนกว่าจะเช้า”สิ้นเสียงนั้นก็มีกำแพงสีขาวล้อมรอบ้องแล้วหายไปในช่วงพริบตาทันที

“ราตรีสวัดจะเซ็ตจัง”

“เช่นกันคะคุณซึกิ” สิ้นเสียงทั้งคู่ก็หลับทัทีโล่ที่กางอยู่ยังคงทำงานจนถึงเช้าโล่จึงเริ่มแตกสลายหายไปกับลม

ทันทีที่เด็กสาวตื่น

ในเช้าของวันต่อมาแสงอาทิตย์แรงกล้าส่องผ่านกระจกทำให้เด็กสาวผู้หนึ่งลืมตาขึ้นแล้วจะใช้มือดัน

ตัวขึ้นจากเตียงแต่ยังไม่ทันจะลุกนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ที่บนมือของเธอเมื่อเธอหันไปมองเธอ

จึงมีสีหน้าที่แดงกร่ำเมื่อเห็นว่ามือคนตนถูกมือทั้ง2ข้างของอีกฝ่ายวางทับลงบนมือของตน

“ซึ…กิ…จังเช้าแล้วค่ะ”สิ้นเสียงเด็กสาว เด็กสาวอีกคนซึ่งนอนอยู่ข้างๆตนนั้นก็ลืมตาขึ้น

“สวีดดีจะเซ็ตจัง อุ้ยขอโทดจะ”เด็กสาวรีบขอโทดเมื่อเธอเห็นมือของเธอวางบนมือของอีกฝ่ายพร้อมใบหน้าที่แดงกร่ำเช่นกัน

“เอ่อไม่เป็นไรหรอกค่ะ รีบเตรียมตัวเถอะค่ะจะได้เวลาแล้ว” สิ้นเสียงนั้นทั้งคู่จึงรีบทำภารกิจส่วยตัวอย่างรวดเร็ว

                ณ ด้านหน้าของวังมีกษัตริย์และชายอีก 2 คนยืนอยู่

“มาช้าจังเลยน่ะพวกเธอเนี่ยชักช้าจริงๆ” เสียงเด็กชายเอ่ยคล้ายจะด่าอีกฝ่าย

“เอ่อเธออย่าพูดกับลูกสาวข้าเลยมันงั้น…” กษัตริย์ของเมืองยังพูดไม่จบก็มีศรสีขาวและศรลมพุ่งเชียดเด็กชายไป

“กรุณาอย่าใช้คำพูดเหมือนกล่าวด่าคนอื่นด้วยน่ะค่ะคุณซุโอ” เสียงเย็นชาของเซ้ตซึนะทำเอาอีกฝ่ายขวัญผวา

“นั้นสิคะคำพูดนั้นน่ะดูถูกกันมากเลยน่ะค่ะ” สิ้นเสียงนั้นเด็กชายจึงเงียบและทำหน้าเหมือนกลัวอีกฝ่าย

“สวัดดีครับ คุณเซ็ตซึนะ และ คุณซึกกิครับ ผมว่าเราคงร่วมเดินทางกันได้น่ะครับ”

“สวัดดีค่ะคุณ โอมุระ เรียกชั้นว่า เซ้ต ก็ได้ค่ะ” เสียงเย็นชาเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม            

“สวัดดีค่ะคุณ โอมุระ เรียกชั้นว่า ซึกกิ ก็ได้ค่ะ” สิ้นเสียงเด็กสาวทั้งสองอีกฝ่ายจึงเอ่ยขึ้น

“เรียกผมว่า โอมุ ก็ได้ครับไหนๆก็ได้เดินทางด้วยกันแล้ว”

“อาล่ะในเมื่อมาครบแล้วเอาล่ะน่ะ”ทันใดนั้นกษัตรย์จึงดีดนิ้วแล้วก็มีรถเกวียนรอยฟ้าโผล่มาตรงหน้าของ

ทุกคนทำเอาทุกคนตกใจ

“เอาล่ะไปกันได้แล้วจะได้ไม่ล่าช้า” เสียงของกษัตรย์ดังขึ้น

“ไปกันเถอะค่ะ” สิ้นเสียงของเซ็ตซึนะทุกคนจึงขึ้นไปบนเกวียนแล้วแล่นออกไปทันที

“ไปก่อนน่ะค่ะท่านพ่อ” เด็กสาวเอ่ยคำลาแล้วแล่นเกวียนโดยมีเวทย์มนต์ของเกวียนบังคับม้าอยู่

“โลคดีน่ะลูก” กษัตรย์เอ่ยคำลาแล้วเดินเข้าวังทันทีพร้อมกับองค์หญิงของวัง

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เอาล่ะครับภาษาพอดีหมครับ วิจารณืทีครับบอกแล้วคืนนี้แน่นอน 555+ แล้วก็ผมแก้ตอนที่ 1 ใหม่แล้วไปอ่าน

ใหม่ทีน่ะครับผิดเยอะไปนิดนึงแล้วเจอกันพรุ้งนี้ครับ     ชานะ Banzai!!!!

อีกอย่างครับเวลาแต่งต้องเปิดlist ตัวละครดูไปด้วยเพราะเยอะนิดๆโวตผลโวตด้านในid ด้วยน่ะครับบาย

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------