ศึกเวทยทย์มนต์ตรา

ลำดับตอนที่ #2 : การเริ่มต้นของการเดินทาง

การเริ่มต้นของการเดินทาง

                ในเมือง เฮเว็นเมะ  มีวังซึ่งถูกสร้างขึ้นตั้งอยู่ด้านข้างบ้านเรือนของประชากรในวังนั้นมีความสวยงามของศิลปะทางหลายๆด้านอยู่ด้านในวังและห้องโถงขนาดใหญ่ซึ่งประกอบด้วยโซฟาวางเรียงอย่างเป็นระเบียบอยู่กลางห้องโถงและดอกไม้ซึ่งใส่อยู่ในกระถางดอกไม้อันสวยงามวางล้อมรอบของห้องโถงและมีห้องอีกมากมายในชั้นที่2ของวัง และห้องซึ่งอยู่ด้านในสุดของวังมีเด็กสาวผู้หนึ่งนอนอยู่นั้นก็มีเสียงเปิดประตูของห้องตามด้วย

คำพูดของใครผู้หนึ่ง

“เช้าแล้วพะยะค่ะ” เมื่อสิ้นเสียงเด็กสาวจึงค่อยๆดันร่างของตนที่มีความสวยงามขึ้นพร้อมสะบัดผมสีขาวพลิ้วไหวราวกลับมองสิ่งที่สวยงามที่สุด และหันมาพร้อมมองสาวใช้ตรงหน้าด้วยเนตรสีขาวของเด็กสาว

“อือ ช่วยจัดเตรียมอาหารพร้อมกับเรียกท่านพ่อให้ทีนะ” สิ้นเสียงนั้นเด็กสาวเคลื่อนตัวไปยังห้องน้ำซึ่งอยู่ด้านข้างที่นอนของเด็กสาวประมาณ 12 ก้าวพร้อมปิดประตูห้องน้ำลงอย่างนุ่มนวลและถอดเสื้อทีละชิ้นเผย

ร่างของเด็กสาววัย 17 ปีที่สวยงามไปทั้งร่างกายและมีน้ำไหลผ่านทั่วร่างของเด็กสาว

“เช้าแล้วพะยะค่ะ” สิ้นเสียงของคนใช้กษัตริย์ได้ดันร่างอ้วนท้วมของตนขึ้นพร้อมมองสาวใช้ตรงกน้าด้วยเนตรสีขาวและใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

“อือ ขอบใจนะที่มาปลุก แล้วองค์หญิงกับลูกสาวข้าล่ะ”

“องค์หญิงชิซึรุยังไม่ออกมาจากห้องพะยะค่ะ ส่วนองค์หญิงเซ็ตซึนะ อาบน้ำอยู่พะยะค่ะ”ขณะร่างของสาวใช้กำลังออกจาดห้องของพระองค์นั้น

“อือ แล้วก็ลูกสาวข้าน่ะพูดเหมือนสนิทกันก็ได้น่ะข้าไม่ว่าหรอกเพราะลูกสาวข้ามาขอร้องน่ะ” สาวใช้หันมาพร้อมโค้งคำนับแล้วออกจากห้องไป

“เซ็ตซึนะค่ะ ขออณุญาตินะค่ะ” สื้นเสียงนั้นสาวใช้ได้เปิดประตูจีงเห็นเด็กสาวอาบน้ำแล้วมานั่งบนที่นอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ขอบคุณนะค่ะที่พูดกับหนูแบบคนธรรมดานะ” เด็กสาวหันไปทางหญิงสาวพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณพ่อของเซ็ตซึนะบอกมาน่ะค่ะ” สาวใช้ยิ้มพร้อมกล่าว

“ออจริงสิเดวชั้นขอไปปลุกท่านแม่ก่อนน่ะ” เด็กสาวเคลื่อนตัวออกจากห้องทันทีที่สิ้นเสียง

เด็กสาวเดินจากห้องของตนขึ้นไปชั้นที่ 3 ของวังแล้วเปิดประตูห้องด้านในสุดของวัง

“ท่านแม่ค่ะตื่นได้แล้วค่ะ” ร่างของหญิงสาวที่นอนอยู่ยังไม่ลุกเมื่อสิ่นเสียง เด็กสาวพรางคิดในใจ

“หึ หึ หึ ไม่ตื่นใช้ไม้” เด็กสาวกางมือออกทันใดนั้นก็มีน้ำขวดนึงปรากฏขึ้นบนมือด้านขวา เด็กสาวคว่ำมือลง

ซ่า  ซ่า  ซ่า  เสียงน้ำไหลออกจากขวดทันใดนั้นร่างของหญิงสาวก็หายไป

“อ่าวหายไปไหนระเนี่ย”ทันใดนั้นก็มีกำปั้นมาที่หัวเด็กสาว  ตุบ

“โอ็ย เจ็บน่ะค่ะท่านแม่” เด็กสาวหันไปมองท่านแม่ของตน

“แหม ลูกแผนเดิมใช้ไม่ได้หรอกน่ะ โฮะ โฮะ โฮะ”หญิงสาวหัวเราะอีกฝ่าย

“งั้นลูกไปรอที่โตะอาหารน่ะคะ” สิ้นเสียงเด็กสาวเคลื่อนร่างออกจากห้องอย่างเร็วไว

                ณ โต๊ะอาหารของวังมีเด็กสาวผู้หนึ่งกำลังตรงมาที่โต๊ะอาหารอย่างรวดเร็วและนั่งลงตรงด้านประตูทางเข้า

“ไงลูกมาไวจังน่ะ”ผู้เป็นพ่อเดินตามทางมาแล้วสนทนากับลูก

“นั้นสิ มาไวแปลกน่ะ”ผู้เป็นแม่สนทนาทับอีกทีหนึ่ง

“ก็ไม่มีไรหรอกค่ะ”เด็กสาวกล่าวตอบผู้เป็นพ่อและแม่ของตนพร้อมเรียกคนใช้ของวัง

“มีอะไรให้รับใช้ค่ะคุณเซ็ตซึนะ”สาวใช้หันไปหาผู้ถามตน

“ช่วยไปเตรียมอาหารมาเลยน่ะ”เสียงเย็นชาราวน้ำแข็งดังขึ้นที่โต๊ะอาหาร สิ้นเสียงนั้นสาวใช้เคลื่อนตัวสู่ห้องครัวซึ่งถูกสร้างขึ้นด้านขวาของโต๊ะอาหารประมาณ 20 ก้าว ในห้องครัวนั้นประดับไปด้วยเครื่องครัวเรียงรายอย่างเป็นระเบียบรอบห้องพร้อมมีโต๊ะขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้องครัวและอาหารซึ่งถูกจัดเตรียมอย่างสวยงามไว้บนโต๊ะนั้น สาวใช้ของบ้านเดินตรงไปที่โต๊ะซึ่งตั้งอยู่กลางห้องพร้อมใช้มือขวาหยิบจานข้าวบนโต๊ะวางบนถาดขนาดใหญ่บนมือขวาแล้วเคลื่อนตัวสู่โต๊ะอาหารทันที

“ขอบคุณนะค่ะ”เสียงเด็กสาวขอบคุณผู้ที่กำลังถืออาหารมาวางบนโต๊ะ

“ไม่เป็รไรหรอกค่ะ” สิ้นเสียงนั้นสาวใช้นำอาหารทั้งหมดวางบนโต๊ะอาหารพร้อมเรียงไว้อย่างสวยงาม

“เอาล่ะเรามาเริ่มกินกันเถอะน่ะ” กษัตริย์กล่าวพร้อมเริ่มรับประทานอาหารด้านหน้าขอตน  อาหารบนโต๊ะนั้น

เริ่มหายไปทีละนิดๆ ขณะที่กำลังรับบประทานอาหารแสนอร่อยนั้น

“อืมเซ็ตซึนะพ่อมีงานให้ลูกทำน่ะ” กษัตริย์เอ่ยถามผู้เป็นลูก

“งานอะไรหรอค่ะ คุณพ่อ” น้ำเสียงที่เย็นชากล่าวถามขึ้น

“พ่อจะให้ลูกออกไปตามหาของในตำนานทั้ง 6 ชิ้นซึ่งกระจายอยู่ทั่วโลกและมี 2 ชินอยู่กับเมืองโอกี้และคินทักกี้เพราะตอนนี้เมืองและที่พ่ออยากให้ลูกไปก็เพราะ โอ้กี้ กับ คินทักกี้ ยังไม่รู้ว่าลูกของเรานั้นเป็นใครจึงอยากให้ลูกน่ะแฝงตัวเข้าไปในเมืองเพื่อตามหาของในตำนานชิ้นนั้น เนื่องจากทางเราต้องทำลายธาตุ ไฟ และ มืด ให้ได้โดยเร็วก่อนที่พวกมันจะทำลายธาตุต่างๆจนหมดสิ้น” กษัตริย์เอ่ยถามพร้อมอธิบาย

“แล้วจะให้ข้าออกเดินทางคนเดียวเหรอค่ะท่านพ่อ”เสียงเย็นชาถามไถ่ผู้เป็นพ่อด้วยความสงสัย

“พ่อจะให้เจ้าเดินทางไปพร้อมๆกับลูกชายของเมือง  ฮินามิซาเมะ , ฮิเมะ และลูกสาวของเมือง โอโตเมะ น่ะ

ทั้ง 3 คนจะมาพร้อมกันในวันนี้เวลาเย็นของวันน่ะเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางในวันรุ่งขึ้นน่ะ” สิ้นเสียงนั้นเด็กสาวจึงตอบคำถามจากผู้เป็นพ่อในทันที

“ได้คะเพราะช่วงนี้ไม่งานให้ทำจึงไม่อยากอยู่ที่วังนะคะ” เสียงนั้นผู้เป็นพ่อจึงเอ่ยพร้อมผู้เป็นแม่ทันที

“อืม งั้นวันนี้ไปเตรียมเสื้อผ้าเลยน่ะพรุ้งนี้พ่อจะเตรียมรถพาหนะไว้ให้” สิ้นเสียงทั้ง 3 คนจึงแยกย้ายกันไปทำภารกิจของตน

“นี้ กลับห้องกันเถอะนี้ก็บ่ายแล้วต้องรีบเตรียมตัวไปรับลูกสาวและลูกชายจากแต่เมืองล่ะ”เด็กสาวหันไปทางสาวใช้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมเดินหน้าสู่ห้องของตน

            ณ  ด้านในสุดของวังมีแสงส่องสว่างที่กระจกอย่างสวยงามและมีเสียงสนทนาที่ดังจากห้องด้านในสุดของวัง

“อือเอาชุดไหนก็ได้เอามาเถอะขอแค่สุภาพก็พอน่ะค่ะ”เสียงเด็กสาวที่เย็นชากล่าวขึ้น

“ค่ะดิฉันจะเตรียมให้เดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ”สิ้นเสียงเด็กสาวหยิบชุดสีขาวบริสุทธิ์และงามมากและมีตราของเมืองอยู่กลางชุดนั้นเพื่อแสดงถึงความเป็นเชื้อสายของราชวงศ์

“อืมชุดนี้ก็ได้ค่ะดูสุภาพแล้ว”เสียงเด็กสาวกล่าวพร้อมนำเสื้อของคนใช้มาใส่ทันที

“สวยมากค่ะคุณเซ็ตซึนะ” เสียงของสาวใช้ที่เปี่ยมไปด้วยความสุขเอ่ย

“ขอบคุณน่ะ ตอนนี้ก็เย็นมากล่ะไปกันเถอะคงมากันแล้วหละ” สิ้นเสียงนั้นเด็กสาวเดินสู้ห้องโถงทันที

“อ่าวลูกมาแล้วเหรอ” เสียงกษัตริย์ดังขึ้นในห้องโถง

“แล้วไหนละค่ะคนที่จะร่วมเดินทางน่ะค่ะ” เสียงเด็กสาวเอ่ยถาม

“ออเดินกันมาแล้วละนั้นไหนเหนหรือยัง” สิ้นเสียงเด็กสาวจึงมองเห็นองค์หญิงและกษัตริย์ของแต่ละเมือง

มุ่งหน้ามาที่วังของตน

“ยินดีต้อนรับสู่วังของ เฮเว็นเมะ” กษัตริย์เอ่ยต้อนรับแขกจากต่างเมือง

“ไงไม่เคยเปลี่ยนเลยน่ะ ซึรึกิ” เสียงกษัตริย์ของฮินามิซาเมะดังขึ้น

“นั้นสิเป็นยังไงก็งั้นเลยน่ะค่ะ” เสียงเย็นชาองค์หญิงจากเมืองฮิเมะ

“โอ้ นั้นลูกสาวเหรอสวยดีน่ะ” เสียงกษัตริย์ของเมืองโอโตเมะ

“ใช้แล้วล่ะนี้คืดเซ็ตซึนะน่ะแล้วลูกชาย และ ลูกสาวของพวกท่านล่ะ” สิ้นเสียงนั้นลูกของแต่ละเมืองจึงเดินขึ้นมาพร้อมโค้งคำนับกับกษัตริย์ผู้มาต้อยรับ ขณะนั้นเอง

“สวัดดีครับองค์พระราชาแห่งเฮเว่นเมะผมมีนามว่า โอมุระ ครับ” เสียงเด็กชายผู้มีเกสาสีเขียว  เนตรสีขาวของเมืองฮินามิซาเมะกล่าว

“สวัดดีค่ะองค์พระราชาแห่งเฮเว่นเมะดิฉันมีนามว่า ซึกกิ คะ” เสียงเย็นชาของเด็กสาวผู้มีเกสาสีขาว และ แนตรสีขาว จากเมืองฮิเมะกล่าว

“สวดดีคร้าบผมมีนามว่า ซุโอ ครับ”เสียงตลกๆของเด็กชายดังขึ้น

“เอาล่ะงั้นพวกเราฝากลูกๆด้วยน่ะพวกเราต้องรีบกลับล่ะเพราะมีข้าศึกเริ่มโจมตีมาแล้ว” สิ้นเสียงนั้นผู้ปกครองแต่ละเมืองกล่าวลาลูกของตนพร้อมร่ายเวทย์มนต์เคลื่อนย้ายพร้อมกัน “เทเลโพทิชั่น” สิ้นเสียงร่างของผู้ครองแต่ละเมืองหายไปในทันที

“เอาล่ะเด็กผู้ชายไปกับข้า ส่วนเด็กสาวไปกับเซ็ตซึนะน่ะ” สิ้นเสียงทั้งสามจึงแยกย้ายกันตามคำสั่งของกษัตริย์

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ไม่ไหวแล้วคร้าบเหนื่อยเปงบ้าเลยไปล่ะเดวมาแต่งต่อครับคืนนี้แน่นอน -*- 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------