คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ ..... หัวใจที่หล่อเลี้ยงด้วยน้ำตา
หัวใจที่หล่อเลี้ยงด้วยน้ำตา
“ หากฉันไม่ได้รักนาย นายจะเสียใจไหม “
“ ไม่ “
“ หากฉันเลิกกับนาย นายจะเสียใจไหม “
“ ไม่ “
“ หากฉันตาย นาย ... “
“ ... “
“ นายจะเสียใจไหม “
“ ไม่ “
ราวกับถูกพายุโหมใส่อย่างกระหน่ำ ร่างกายที่แสนจะบอบบางทรุดลงบนพื้นดินอย่างไร้เรี่ยวแรง หยาดน้ำตาไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสาย
ตลอดเวลาที่ผ่านมา นายเคยรักฉันบ้างไหม หรือที่ทำ มันเป็นเพียงการเสแสร้ง
ชายหนุ่มเดินออกมาจากหญิงสาว เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น เมื่อได้ฟังถ้อยคำที่หญิงสาวเอ่ยออกมา
หากฉันไม่ได้รักนาย นายจะเสียใจไหม
ไม่
เพราะ ฉันขอเพียงแค่ได้รักเธอ
หากฉันเลิกกับนาย นายจะเสียใจไหม
ไม่
เพราะ เธอจะอยู่ในใจฉันตลอดไป
หากฉันตาย นาย ...
...
นายจะเสียใจไหม
ไม่
เพราะ ฉันจะตายไปพร้อมกับเธอ
แต่สิ่งเดียวที่ผมจะทำได้ คือการตัดเยื่อใย ทุก ๆ อย่างที่มันจะไม่ทำให้เธอเจ็บปวด ไม่ทำให้เธอเสียใจ ไม่ทำให้เธอ เสียน้ำตา หากแต่ชีวิตของผม ถูกกำหนดมาต้องให้เจอแต่ความพลัดพราก หากชีวิตผมไม่ต้องถูกกำหนดมาให้เป็นโรคร้าย ผมสัญญาว่า ผมจะรักเธอคนนี้ ตลอดไป
One of everything
One of world
One of live
….. You …..
หญิงสาวหมดสติอยู่ที่เดิม ที่แห่งความทรงจำอันแสนจะเจ็บปวด ร่างกายของเธอไร้ความรู้สึก ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม กลายเป็นค่ำคืนแห่งรัตติกาล สายลมโชยพัดเบา ๆ ดอกไม้ในละแวกส่งกลิ่นหอมชวนเคลิ้ม ไม่นานจากกลิ่นหอมเริ่มกลายเป็นกลิ่นอายของดิน กลีบเมฆเริ่มรวมตัวกันมากขึ้นจนในที่สุด สายฝนก็ได้ร่วงโปรยปรายลงมาสู่พื้นดินอย่างต่อเนื่อง เหมือนสวรรค์ ต้องการจะลบรอยร้าวแห่งความเจ็บปวดของคนสองคน ร่างบางเริ่มรู้สึกตัว แพขนตาปรือขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่สายน้ำอีกสายจะไหลลงมาอีกครั้ง หญิงสาวลุกขึ้น ก่อนที่จะเดินฝ่าสายฝนไปเหมือนคนไร้วิญญาณ
ฉันกลับมาถึงบ้านด้วยตัวที่เปียกชุ่มไม่หมด น้ำตาของฉันมันไหลลงมาไม่หยุด แต่มันก็เทียบไม่ได้หากเทียบกับหัวใจของฉันที่แตกร้าวไปพร้อมกับผู้ชายที่ฉันรัก เพียงคนเดียว ฉันนั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือก่อนที่จะหยิบไดอารี่สีขาวออกมา แล้วเปิดไปที่หน้าล่าสุด
13 กุมภาพันธ์ 2550
วันนี้ฉันกลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน เพราะกะว่าจะกลับมาเขียนไดอารี่ให้เสร็จทันวันพรุ่งนี้ วันนี้พี่เค้าถามฉันด้วยแหละว่าฉันจะให้อะไรเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ แต่ฉันดันชิ่งกลับบ้านมาก่อน พี่แกเลยเดินคอตกกลับบ้านไปเลย ฮิฮิ พรุ่งนี้ฉันจะให้ไดอารี่ของฉันเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ ฉันอยากให้พี่เค้าเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉัน อยากให้พี่เค้าได้รับรู้ถึงสิ่งที่ฉันเป็น พรุ่งนี้ฉันจะบอกกับพี่เค้าเป็นครั้งที่หนึ่งร้อยพอดีว่า ฉันรักเธอ
ปล. อยากให้พรุ่งนี้มาถึงไวไวจัง
ฉันอ่านข้อความที่ฉันเขียนไว้เมื่อวาน ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาอีกครั้ง ฉันพลิกกระดาษไปเป็นหน้าถัดไปก็พบว่ามันเป็นหน้าสุดท้ายพอดี ใช่ และมันก็เป็นหน้าสุดท้ายสำหรับรักของฉันด้วย
14 กุมภาพันธ์ 2550
วันนี้เป็นวันที่ฉันน่าจะมีความสุขมากที่สุด แต่วันนี้กลับกลายเป็นวันที่ฉันต้องเสียน้ำตามากที่สุด เป็นวันที่ฉันเสียใจมากที่สุด และเป็นวันที่ฉันต้องเสียคนที่ฉันรักมากที่สุดไปเป็นครั้งที่สามหลังจากที่พ่อแม่ของฉันเสียไปเมื่อหลายปีก่อน ฉันไม่เคยคิดว่าวัน ๆ นี้จะมาถึงกับฉัน ไม่เคยคิดจริง ๆ ไม่เคยเลย
หัวใจของฉันปวดร้าวเหลือเกิน หัวใจของฉันคงไม่สามารถรับรักใครเข้ามาได้อีกแล้ว ฉันคงไม่เข้มแข็งพอที่จะรับมือกับความรักอีกตลอดไป
ลาก่อน ....... ความรัก
ฉันปิดไดอารี่พร้อมกับน้ำตาที่ร่วงลงมาอย่างไม่ขาดสาย ต่อไปนี้ฉันคงไม่ต้องการความรักอีกแล้ว เพราะว่าหัวใจของฉันไม่ได้อยู่เพราะความรักของฉันอีกแล้ว แต่หัวใจของฉันจะอยู่ได้ เพราะน้ำตา ... ของคนที่รักฉันแทน
ความคิดเห็น