ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หน้าแรก : อดีตกาล [1]
THE MYTH OF LOVE
นามหนึ่งขานทั่วหล้า แดนดิน
งามหนึ่งเพียงยุพิน ดั่งหว้า
เสียงหนึ่งอีกเพียงยิน- ยลสดับได้แล
ชีพหนึ่งกำนันฟ้า แด่ผู้หาญชิง
พระผู้สร้างทรงรู้ว่าสิ่งใดกัน คือ จุดอ่อนของทุกสรรพสิ่งที่พระองค์ทรงสร้าง ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ เทพ หรือปีศาจ แม้กระทั่งเผ่าพันธุ์อื่นๆ ต่างมีจุดด้อยที่เหมือนกัน นั่นก็คือ ความลุ่มหลง ความงมงายในสิ่งที่เรียกว่า...ความรัก
ในอดีต มหาสงครามอันยิ่งใหญ่ได้ขับขาน บทบรรเลงสรโลหิตที่แสนเศร้า ไม่ว่าประวัติศาสตร์จะอ้างถึงสิ่งใดก็แล้วแต่ว่าเป็นต้นเหตุ หากแท้จริงแล้ว เหตุผลมันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่า...สตรีผู้หนึ่ง....
นางอาจไม่ได้งดงามที่สุด หากแต่เจ้าก็ไม่อาจละสายตาจากนางได้
เสียงนางอาจไม่ได้ไพเราะที่สุด หากแต่ย่อมไม่มีใครอวดอ้างว่าเหนือนางได้
นางอาจไม่ฉลาดที่สุด หากแต่ก็นับว่าเป็นปราชญ์อีกผู้หนึ่ง
นางอาจไม่แกร่งกล้าที่สุด แต่ก็เพียงพอที่จะบอกได้ว่าไม่เป็นรอง
นางอาจเป็นเพียงปริศนา หากนางก็เป็น...สตรีอีกผู้หนึ่ง...
========THEMYTHOFLOVE========
เรื่องเล่าอาจเป็นเพียงเรื่องเล่า ตำนานอาจเป็นเพียงแค่ตำนาน แต่ใครกลาปฏิเสธว่า นั่นไม่มีส่วนจริง บางครั้งบางคราวหนังสือประวัติศาสตร์ที่ท่านได้อ่านอาจจะเป็นเท็จมากพอๆ หรือมากกว่านิทานก่อนนอนของเด็กด้วยซ้ำ ข้อเท็จจริงมากมายถูกบิดเบือนไป นั่นก็เพราะว่าประวัติศาสตร์นั้นถูกตราขึ้นโดย...ผู้ชนะ... มันไม่ได้สร้างขึ้นสำหรับผู้แพ้ หากแต่เป็นหลักฐานของผู้ได้ชัยว่าพวกเขาแข็งแกร่งกว่า ถูกต้องกว่าต่างหาก ไม่มีชนชาติใดหรือเผ่าพันธุ์ใดหรอกที่จะกล่าวว่าร้ายซึ่งตนเอง สิ่งที่พวกเขาบันทึกนั้นย่อมเป็นเรื่องที่ดีของตนและเรื่องที่ร้ายของฝ่ายตรงข้ามแทบทั้งสิ้น
ตำนานของสงครามแห่งความรักนี้ก็เช่นกัน ในทางประวัติศาสตร์มันถูกบิดเบือนจนไม่เหลือเค้า บันทึกสงครามเขียนไว้ว่าเยี่ยงไรนะ สาเหตุของสงครามคือ การบุกรุกของพวกนอกรีตเข้ามาในเขตต้องห้ามของพวกพราย ไร้สาระสิ้นดี ความจริงนะหรือ เหตุผลมันก็แค่มนุษย์ตนหนึ่งเท่านั้น
========THEMYTHOFLOVE========
สงคราม ที่ใดมีสงครามย่อมทุกข์ยาก ที่ใดมีสงครามย่อมเป็นทุกข์ สงครามเกิดได้เยี่ยงไร ใครเป็นคนก่อ มันจะจบเมื่อใดไม่มีใครทราบ แต่จะจบอย่างไรย่อมทราบ จบแบบโศกนาฏกรรม
เอลี คือ อีกเมืองหนึ่งซึ่งได้รับผลกระทบเต็มๆ จากการรบกันของพรายแห่งดราเซียกับมนุษย์แห่งรายัน เมืองแทบชายแดนที่เคยเป็นสถานที่ท่องเที่ยวอันเลื่องเชื่องบัดนี้ไม่ต่างอะไรไปจากซากปรักหักพัง ทิวทัศน์อันแสนงดงามที่เคยปรากฏในอดีต กาลนี้ไม่มีเหลือ สิ่งเหลืออยู่ก็มีเพียง คราบเลือด และ กองซากศพ
น้ำตาไหลลงอาบแก้มเมื่อเห็นถึงสภาพเบื้องหน้า สิ่งที่กำลังสะท้อนอยู่ในดวงตาสีอเมทิสต์คือ ความสูญเสีย ซึ่งมันก็เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น
ร่างระหงของหญิงสาวทรุดลงกับพื้น ก่อนใบหน้างามจะก้มต่ำลงอย่างสำนึกผิด เป็นเพราะเธอ ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ ถ้าไม่มีเธอสักคนคงปราศจากสงครามอันไร้สาระนี้ ถ้าไม่มีเธอสักคน คนไร้ความผิดคงไม่ต้องตาย
“อาเรีย ต้องไปแล้ว”ชายหนุ่มผมสีเปลือกไม้ว่าเสียงราบเรียบไร้ความโศกเศร้า ไร้ความอาลัย ความเห็นใจในน้ำเสียนั้น
...ก็นั่นซินะ จะเป็นอะไรไปกับแค่ไม่กี่ชีวิตที่สังเวยให้กับสงคราม...
คราบน้ำตายังคงปรากฏให้เห็นอย่างเด่นชัด แม้ว่าหญิงสาวจะพยายามปาดมันทิ้งมากแค่ไหนก็น้ำ เสียงสะอื้นถูกกักไว้ในลำคอ พยายามอย่างยิ่งที่จะหยุดร่ำไห้
“พี่ค่ะ อีกนานเท่าไหร่สงครามนี้จึงจะจบได้ แล้วมันจะจบอย่างไรกัน”อาเรียถามเสียงแผ่วทั้งๆ ที่รู้ว่าคงไม่มีใครตอบได้
“จบเมื่อได้ผู้ชนะ ซึ่งนั่นต้องเป็นพวกเราชาวไอเซนเรียน”ผู้เป็นพี่ตอบอย่างมั่นใจ
...พี่ชายมักกล่าวเช่นนั้นเสมอ...อาเรียได้แต่คิด
...แต่สำหรับเธอแล้วเธอกลับกลัวว่า มันคงไม่ได้ง่ายดั่งที่พี่อีริคได้ว่า...
...จุดสิ้นสุดแห่งสงครามเธอพอมองเห็น มีร่างเดียวเท่านั้นที่ต้องตายอย่างเดียวดาย...
...หากเธอยังไม่พร้อมจะได้ เธอยังตายไม่ได้ ไม่สามารถละทิ้งประชาชนแห่งไอเซนเรียได้...
“สงครามครั้งนี้ยากที่จะหาผู้ชนะ”ถ้อยคำที่ไม่ต้องการคำตอบหญิงสาวเปรยขึ้นอย่างเรียบง่าย ขณะที่ทั้งคู่ยังคงอยู่บนหลังมังกรทองตัวเขื่องซึ่งกำลังบินลัดฟ้ากลับสู่พระราชวังหลวงแห่งไอเซนเรีย
“บทสรุปอาจยากกว่าที่คิด แต่การรบกับพวกดราเซียนหรือรายันนั้นง่ายกว่าที่คิด”แม้รู้ว่าผู้เป็นน้องสาวไม่ต้องการคำตอบหากอีริคก็ยังคงพอใจที่จะตอบ
“ชาวไอเซนเรียนอย่างพวกเราอาจไม่ได้ถูกฝึกมาเพื่อการรบก็จริง แต่ความสามารถทางด้านเวทมนตร์ เราก็มิใช่จะด้อยกว่า ไม่ว่าเราจะต้องรบกับใครดราเซียนหรือรายัน ทั้งคู่ที่เพิ่งรบกันมาย่อมบอบช้ำ ซึ่งส่งผลให้เราชิงชัยได้ไม่ยาก”
“เราชนะแน่ ในกรณีรบกับสองอาณาจักรนี้ พี่ชายว่าเช่นนั้นถูกไหมค่ะ”อาเรียสรุปก่อนจะเอ่ยต่อเมื่อเป็นอีริคพยักหน้ารับ
“แล้วถ้าที่เราเจอไม่ใช่พวกนี้ล่ะ ถ้าเป็นพวกเวลดีนหรือพวกซาแรคล่ะค่ะ เราจะทำอย่างไร”
“ไม่ว่าผลจะเป็นเช่นไร มันคือ โชคชะตา”ผู้เป็นพี่พูดก่อนจะแย้มยิ้มส่งให้เป็นเชิงปลอบใจ
...ไม่ว่าผลสรุปแห่งสงครามจะเป็นเช่นไร โชคชะตาจะเป็นผู้กำหนด...
...และท้ายที่สุด เวลาก็จะตอบว่า ใครกันคือผู้ที่สูญเสียน้อยที่สุดในบรรดาผู้ปราชัยทั้งหมด เพราะสงครามไม่เคยมีคำว่า ผู้ชนะ...
========THEMYTHOFLOVE========
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น