งี่เง่า
หลังเลิกเรียนผมเดินกลับบ้านเอง แต่แน่ละ มาร์คก็ตามผมมาด้วย
เขาตามผมตลอดนั่นแหละ เขาไม่ค่อยปล่อยให้ผมมีเวลาเป็นของตัวเองหรืออยู่คนเดียวสักเท่าไรหรอก ผมไม่เคยเข้าใจว่าการเดินตามผมมันสนุกตรงไหน
พ่อผมเคยเล่าเรื่องเงาของปีเตอร์แพนให้ผมฟัง พ่อบอกว่าปีเตอร์แพนน่ะชอบทำเงาของตัวเองหาย พอเขาเจอมันก็จับมาผูกติดกับตัวไว้อีก ตอนนั้นผมเอาแต่สงสัยว่าต้องเป็นคนประเภทไหนกันนะ ขนาดที่เงาของตัวเองแท้ๆ ยังอยากวิ่งหนี
แต่ตอนนี้ผมว่า ผมชักจะเริ่มเข้าใจเจ้าเงามันแล้วละ มาร์คน่ะเป็นปีเตอร์แพนชัดๆ ส่วนผมก็เป็นเงาของเขา ไว้วันหลังผมจะหาวิธีหนีเขาให้ได้ละกัน วันนี้ผมมีหลายอย่างต้องคิด
ผมเพิ่งไปถามคุณครูนวลฉวีที่เป็นคุณครูประจำชั้นผมเรื่องวันแม่ที่กำลังจะมาถึงในวันพรุ่งนี้ ผมไม่รู้ว่าสามารถเอาพ่อมาแทนได้รึเปล่า ผมไม่ค่อยเข้าใจและไม่ชินกับประเพณีแบบนี้เท่าไร และผมก็เพิ่งจะมารู้ว่าวันที่ 12 ของเดือนนี้มันเป็นวันแม่แห่งชาติ
อันที่จริง ต้องบอกว่าผมไม่ค่อยรู้วันสำคัญของประเทศไทยสักเท่าไรหรอก ก็ผมเรียนที่บ้านนี่ เวลาผมเบื่อที่จะอ่านหนังสือ ผมก็แค่บอกพ่อว่าพอแล้วและขอตัวไปนอน แต่บางทีก็เป็นพ่อเองที่เหนื่อยจะสอน พ่อก็จะพาผมออกไปทำอย่างอื่นข้างนอกแทน
พ่อชอบพูดเสมอว่าถ้าเริ่มเรียนไม่รู้เรื่องให้พัก อย่าฝืนเอาอะไรยัดเข้าไป ถ้าจะเรียนให้ดีต้องเริ่มจากความสนุกก่อน ถ้าไม่สนุกเราก็จะเบื่อ พอเราเบื่อมันก็ไม่มีอะไรน่าสนใจอีกแล้ว ท้ายที่สุด เราก็จะแค่ทำมันให้เสร็จๆ ไป ตอนนั้นผมเหมือนจะเข้าใจนะ
จนผมได้เข้าเรียนแบบเด็กปกติทั่วไปนี้แหละ ผมถึงได้เข้าใจแจ่มแจ้งไอ้การทำสิ่งที่น่าเบื่อ น่าเบื่อเกินกว่าจะทำมันให้เสร็จได้มันเป็นยังไง ยกตัวอย่างเช่นเรียงความวันแม่ที่ผมต้องเขียนส่งในวันพรุ่งนี้
ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลยว่าทำไมผมต้องเขียนเรียงความนี่ด้วย ผมไม่เห็นว่ามันจะช่วยพัฒนาความสามารถ หรือศักยภาพของผมได้ยังไง มันเป็นอะไรที่งี่เง่าที่สุดที่ผมเคยเจอมา และผมต้องเขียนมันให้เกิน 20 บรรทัด ผมต้องมานั่งรังสรรคำ เนื้อเรื่องและบทสรุปของเรียงความด้วย
ผมว่ามันงี่เง่า งี่เง่า งี่เง่าที่สุด
ผมจะเอาความรู้สึกการมีแม่มาจากไหน แม่ของผม ท่านย้ายไปอยู่สวรรค์ตั้งแต่ผม 5 ขวบแล้วนี่ ตอนนั้นผมถามคุณครูนวลฉวีออกไปอย่างนั้น และคุณครูบอกผมว่า ให้ผมดึงความทรงจำที่มีเกี่ยวกับแม่ทั้งหมดของผมออกมา ให้หาความสวยงามจากความทรงจำในอดีต
แต่เด็ก 5 ขวบ มันจำอะไรได้ที่ไหนกันละ หรือผมต้องพูดถึงความรู้สึกตอนอยู่ในท้องแม่กัน นั่นคงเป็นความทรงจำเดียวที่ผมอาจจำได้ก็ได้ ใครจะไปรู้ละ
น่าเบื่อ!
ผมลองขอคุณครูเขียนเรื่องอื่นแทน แต่ท่านบอกว่าโรงเรียนไหนๆ ก็เขียนเรื่องนี้กัน และเด็กคนอื่นๆ ก็ด้วย ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นทำสีหน้ายังไง ผมแค่รู้สึกว่าไม่อยากพูดอะไรด้วยซ้ำ ผมได้แค่พยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องพักครูมาโดยที่ไม่ได้ไหว้ลาด้วยซ้ำ
ในใจผมร้อนไปหมด ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้เรียกว่าอะไร ผมแค่อยากทำของสักอย่างให้แตก แตกละเอียดไปเลย ผมอยากเดินไปที่ถังขยะสักใบแล้วเตะมัน ให้เศษขยะข้างในมันหล่นกระจาย
เด็กคนไหนๆ ก็เขียนเหรอ
แต่เด็กที่ว่าไม่ได้ขาดแม่แบบผมนิ
O W E N TM.
น้องแบมจะนิสัยไม่ดีละ
ความคิดเห็น