แม่ครับ...มาร์คจุ้นจ้านจัง
มาร์คเดินมาส่งตามที่เขาสัญญาไว้ กว่าเราจะออกมาจากบ้านเจมส์มันก็ 5 ทุ่มกว่าแล้ว พวกเราคุยกันเรื่องไลอ้อนคิงกันได้สักพัก แจ็คก็เปลี่ยนไปพูดถึงการ์ตูนญี่ปุ่นเรื่อง โคนัน ผมก็ดูนะ จำได้ว่ามันเป็นการ์ตูนอยู่ช่อง 9 แต่ผมไม่ค่อยได้ดูหรอก ต้องเดินทางบ่อย นานๆ ถึงจะได้ดูครั้ง รู้ตัวอีกพอตอนกลับมาบ้านที่ไทย เขาก็เอาเรื่องอื่นมาฉายแทนแล้ว ผมเลยได้แค่นั่งฟังเพื่อนทั้ง 4 คุยกันออกรส โดยเฉพาะมาร์คน่ะ เขาดูจะไม่ค่อยชอบการ์ตูนเรื่องนี้เท่าไร เขาเอาแต่พูดว่า คินอะอิจิ เจ๋งกว่า
ผม แจ็ค,เจมส์ แล้วก็ยศ หันไปมองหน้ามาร์คพร้อมกัน พวกผมมองหน้ากัน เป็นครั้งแรกที่ผมคิดว่า ผมมีความคิดแบบเดียวกับเพื่อนๆ โดยไม่ต้องพูดอะไรออกมา ว่ามาร์คกำลังพูดถึงเรื่องอะไร และเขาดูเหมือนจะรู้ว่าพวกผมกำลังคิดอะไร เขาเลยถอนหายใจ ส่ายหัว บ่นพึมพำกับตัวเองว่า พวกเด็กก็เงี้ย (แล้วเขาไม่ใช่เด็กเหรอ?)
พอรู้ตัวอีกที แม่ของเจมส์ก็เดินมาถามว่าใครจะค้างบ้านเจมส์มั่ง ซึ่งทุกคนยกเว้นผมกับมาร์คยกมือกันอย่างพร้อมเพียง เจมส์เลยหันไปแขวะแจ็คกับยศว่า “ไอ้สองตัวนี้นอนแต่บ้านกู เสื้อผ้าแม่งเต็มตู้กูหมดละ” แน่ละ ทันทีที่เจมส์พูดจบทั้งสองคนง้างตบหัวเจมส์จนหน้าแทบทิ่มเตาถ่าน (ดีนะไม่ทิ่มลงไปจริงๆ คงสยดสยองน่าดู)
พวกเราช่วยกันเก็บของเข้าบ้าน อันที่จริงคนอื่นเก็บมากกว่า ส่วนผมนั่งดูเฉยๆ ไม่ใช่ว่าอู้หรอกนะ แต่ตอนที่ผมยกไอ้เหล็กมีรูที่ไว้ใช้ปิ้งเนื้อหมูเมื่อกี้ เพราะหูจับมันร้อน ผมก็เลยทำมันคว่ำจนหกเลอะเสื่อหมด น้ำซุปส่งเสียงฉ่า ควันลอยฉุย เพื่อนผมแตกกระเจิงไปคนละทาง มาร์คร้องเสียงดังสุด (เสียงเขาเหมือนไก่กำลังโดนเฉือดเลย) ก็นั่นแหละ มาร์คเลยบอกให้ผมนั่งนิ่งๆ แทน แค่ผมจะแอบลุกไปช่วยยกแก้ว เขายังหันควับ ยกนิ้วชี้มาแล้วพูดเสียงเข้มว่า “รอตรงนั้น”
เหมือนตอนคุณยายสั่งไอ้ด่างหน้าบ้านให้รอก่อนจะกินข้าวเลยแฮะ
พอเสร็จ มาร์คก็เดินมากวักมือเรียกผมให้ตามเขา ผมรีบไปหยิบกระเป๋าเหวี่ยงพาดหลัง บอกลาทุกคนแล้วตามเขาออกไป ผมก็ไม่รู้เขาจะรีบเดินไปไหน
ตลอดทางมาร์คเงียบมาก จนผมได้ยินเสียงจิ้งหรีดรอบตัว ถ้าไม่ติดว่ามากับมาร์ค ผมคงเดินไปจับจิ้งหรีดไปอวดพ่อแล้วละ แต่เราต้องรีบกลับเพราะมันดึกมากแล้ว ผมเลยได้แต่มองตามเสียงมัน แม้จะไม่เห็นมันก็เถอะ
มาร์คหยุดเดินตอนเราเดินมาถึงต้นซอย ผมชนหลังเขาเข้าเต็มแรง กระดูกเขาน่าจะแข็ง จมูกผมชาจนไม่รู้สึกเลย ตอนแรกผมนึกว่าจมูกผมคงหลุดแล้วร่วงลงไปบนพื้น แต่พอผมเอามือลูบก็รู้ว่ามันยังอยู่ดี (คอยโล่งอกหน่อย)
“บ้านนายอยู่ซอยไหน” มาร์คถามขึ้นมา ไม่ได้พูดขอโทษ ตอนแรกผมนึกว่าเขารู้ซะอีกว่าบ้านผมอยู่ตรงไหน เห็นเขาเดินนำลิ่วตลอดทางเลย
“ซอย 6 บ้านหลังสีฟ้า”
“หลังคาหรือตัวบ้าน”
“ตัวบ้าน...อือ หลังคาก็ด้วย”
มาร์คเลิกคิ้ว เขามองหน้าผมเหมือนผมพูดอะไรผิดงั้นแหละ บางทีผมอยากจะเดินไปถอนคิ้วปลิงๆ นั้นให้มันหมดจากหน้าเขาจริงๆ และผมเพิ่งจะสังเกตว่าเขาชอบทำทรงผมตั้งๆ ชี้ๆ เหมือนขนเม่นอีก
ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยรู้สึกอยากปั้นดินน้ำมันเป็นก้อนแล้วปาใครได้ขนาดนี้เลย
ผมได้แต่ก้มหน้า เตะหินเล่นตอนเดินตามหลังเขา ผมไม่ชอบใจเวลาใครทำหน้านิ่งๆ ใส่ผมเลย ผมไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร หน้าเขานิ่งจนผมคิดว่าเขาไม่อยากเป็นเพื่อนผมด้วยซ้ำ
หรือผมต้องยอมให้เขาเป็นซิมบ้า?
“นายชอบนินจาเต่าเหรอ?” จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นแบบไม่มีปี่ ไม่มีขลุ่ย อยากจะชวนคุยตอนไหนก็ชวน ไม่แม้แต่จะกระแอมไอให้ผมรู้ตัวก่อนเลยสักนิด
“เมื่อกี้มาร์คว่าอะไรนะ” ผมเงยหน้าถามเขา เพิ่งจะรู้สึกตัวว่ามาร์คไม่ได้เดินนำหน้าผมแบบเมื่อกี้แล้ว เขากำลังเดินข้างๆ ผม
มาร์คจิ๊ปากแล้วพูดช้าๆ ว่า “ชอบนินจาเต่าเหรอ?”
“ใช่ๆ แบมชอบ ชอบมากๆ ด้วย” ผมตอบเสียงกระตือรือร้น มันออกจะระริกรี้ไปสักหน่อย ผมเดาจากสีหน้าของมาร์ค พอผมได้ยินเรื่องนินจาเต่า หัวใจผมมันก็พองโต รู้สึกตื่นเต้นเป็นความรู้คล้ายๆ ตอนที่พ่ออนุญาติให้ผมเข้าเรียนในโรงเรียนมัธยมปกติสักที เหมือนตอนที่มีคนรุ่นเดียวกับเข้ามาทักผมแบบที่เรียกได้ว่าเป็นมิตรครั้งแรก
“อ้าว แล้วทำไมมาร์ครู้ว่าแบมชอบนินจาเต่าละ?” ผมถาม ก็วันนี้ผมยังไม่ได้พูดถึงนินจาเต่าเลยสักนิดนิน่า
มาร์คกระแอมไอ เขาทำสีหน้าอึกอักนิดหนึ่ง “เห็นโมเดลลีโอตอนนายเปิดกระเป๋า”
ผมร้องอ่อ เขาดูเป็นคนช่างสังเกตนะ เพราะยัดโมเดลไว้แทบก้นกระเป่าแน่ะ
“แล้วมาร์คชอบตัวไหนที่สุดละ”
“เราชอบลีโอ”
“มาร์คชอบพี่ใหญ่เหรอ แต่แบมชอบไมค์กี้ ไมค์กี้ตลกนะ”
“ไมค์กี้น่ะเด็กจะตายไป ลีโอดูเป็นผู้ใหญ่กว่า”
“ลีโอน่ะหน้าเครียด แบมชอบไมค์กี้!”
“ที่ต้องทำหน้าเครียดเพราะลีโอต้องคอยคุมทีมต่างหาก”
ผมอยากจะปั้นดินแล้วปาใส่เขาจริงๆ นะ เอาให้มันไปปักบนหัวเม่นๆ ของเขาให้หมดเลย
“แต่แบมก็ชอบไมค์กี้อยู่ดี!!”
ผมเลิกทะเลาะกับเขาแล้ว ตอนนั้นเราก็เดินมาถึงหน้าบ้านของผมพอดี พ่อนั่งมองดาวอยู่หน้าบ้าน พ่อคงได้ยินเสียงเราทะเลาะกัน มันไม่ได้ดังมาก เพราะดึกแล้ว พวกเราเลยได้แต่เค้นเสียงในลำคอออกมาเท่านั้น พ่อเดินออกมารับเราที่หน้าบ้าน
“คุยอะไรกัน ดูท่าสนุกเชียว” พ่อพูดพร้อมยิ้มตาตี่
Tag #ฟิคคุณพ่อแจบอม
O W E N TM.
มะฉะบาย
จะอาวปีโป้
ความคิดเห็น