Tale of Another world ตำนานบทใหม่ที่ต่างโลก

ลำดับตอนที่ #7 : เรียนรู้การเอาตัวรอด

 เรียนรู้การเอาตัวรอด 

  อืม..... 

"หาว" 

" มึนหัวชะมัด ".........

 หลังจากที่ผมรู้สึกตัวขึ้นมา ดูเหมือนสติจะยังกลับมาไม่เต็มที่ ทำให้ที่ยังรู้สึกมึนหัวอยู่ต้องมายันตัวขึ้นมานั่งเรียกสติและทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนจะสลบเมื่อกี้

   อืม....... 

เราอยู่ในถ้ำ..

เราหาทางออกมาด้านนอก....

เรา....สงคราม..ลิง..หมา 

ระเบิด....

" โอ๊ยปวดหัว ค่อยๆนึกไปแล้วกัน " 

หลังจากที่ผมปล่อยความคิดไปแล้วเริ่มยืนขึ้นแล้วสำรวจสถานที่ที่ตนอยู่ ไม่มีอะไรมากก็แค่ใช้สกิลตรวจสอบ พร้อมกับ สังเกตรอบๆตัว สิ่งที่สกิลตรวจสอบแสดงให้เห็น

{{ป่าโศกศัลย์แห่งความคะนึง}}(ดันเจี๊ยน)

 "อืม ขึ้นมาได้แล้วสินะ" 

 ก่อนจะมองไปทางด้านหลังซึ่งปรากฏเป็นภาพที่เห็นเป็นกองหินขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนพึ่งถล่มลงมา ราวกับมีแผ่นดินไหว และบริเวณโดยรอบมีความเสียหาย(นะ)กระจายไปทั่ว

  " เอื๊อก ดูเหมือนจะหนักมือไปหน่อยแหะเรา " 

   หลังจากที่ตรวจสอยสภาพรอบๆตัวเสร็จแล้ว คราวนี้ก็สำรวจร่างกายตนเองต่อไป โดยเสื้อผ้ามีรอยขาดหลายแห่ง แต่ตามร่างกายกับไม่มีบาดแผลให้เห็น จึงทำให้ผมโล่งใจไปได้ ถึงแม้เสื้อผ้าจะอยู่ในสภาพที่เรียกได้ว่า เละ 

  เพราะเสื้อนักเรียนสีขาวแต่ตอนนี้ไม่สามารถบอกถึงสีของเสื้อตอนแรกได้เลย  ส่วนกางเกงสแลคที่ใส่อยู่ก็ต้องเรียกว่าเปลี่ยนไปมากเพราะบริเวณปลายขากางเกงขาดออกเป็นริ้วๆ  เนื่องจากร่างกายที่เปลี่ยนแปลงไปทำให้ ต้องรัดกางเกงให้แน่นขึ้น ส่วนที่่พอดูได้ที่เห็นคงจะเป็นรองเท้าที่ใส่มา ที่ทนทานพื้นไม่เป็นรูเพียงแต่มีรูระบายอากาศรอบๆเท่านั้น  

  " ชุดยังรอดไปจนเราหาทางออกได้มั้ยเนี่ย " สภาพผมคงเรียกว่านักเรียนจรจัดมาก (T*T)

  เมื่อสำรวจสภาพตัวเองและรอบๆหมดแล้ว ความกังวลก็หายไป(เหลือก็แต่ความสมเพชตัวเอง(-_-!)) ทำให้เกิดอาการท้องหิวขึ้นมาทันที  ไม่รู้หลับไปนานแค่ไหนแล้ว จึงเริ่มเปิดไอเทมบ๊อคขึ้นแล้ว เริ่มหาของกินที่เอามาเก็บไว้

(ไรท : หาเหรอ?  ได้ข่าวว่าไปจิ๊กของพวกลิงมาไม่ใช่เหรอ)

(แพนเจีย : เหมือนกันแหละ ก็แค่เจอแล้วเอาเก็บไง )

(ไรท : (*__*!) เออ เอาที่ท่านสบายใจเลย )

 แล้วเลือกเอาผลไม้ในนั้นมาหลายอย่างมากินจนอิ่ม เมื่ออิ่มท้องแล้วก็ได้ว่าทำเป้าหมายที่ตั้งใจไว้ตอนแรกเลย คือ ออกจากป่าแห่งนี้ให้ได้(เหรอ?) แต่ตอนนี้ก่อนอื่นผมคงต้องหาทางเอาตัวรอดไปเรื่อยๆแล้วก็หาทางออกจากที่นี่ไปด้วย จากนั้นผมก็ลุกขึ้นยืนแล้ว เดินจากบริเวณนี้ไปอันดับแรกเพื่อหาสถานที่จะให้ผมสามารถอยู่ได้อย่างอันตรายน้อยที่สุด 

  หลังจากเดินออกมาได้สักพัก ซึ่งตลอดทางมีแต่ต้นไม้หลากหลายพันธุ์ทั้งที่เคยเห็นและไม่เคยเห็นมาก่อน สมกับเป็นป่าจริงๆ(ก็เป็นป่านะสิ) สิ่งที่ผมคิดไปมาระหว่างเดินแล้วสรุปออกมาคือ ที่นี่ทักษะจะได้มาต่อเมื่อปฎิบัติตรงกับเงื่อนไขจนเข้าใจอย่างแน่นอนจึงจะสามารถใช้ได้ หรือเรียนรู้จากคนอื่น สินะ ถ้าอย่างนั้นแสดงว่า เราสามารถสร้างสกิลขึ้นเองได้แน่นอน แต่ในระหว่างที่ผมเดินไปพร้อมกับคิดอะไรเพลินๆอยู่ ก็มีเสียงแว่วดังมาจากไกล ด้วยความระมัดระวังผมจึงรีบปีนขึ้นตนไม้ที่ใกล้ตัวก่อนจะค่อยๆกระโดดไปมาระหว่างต้นไม้เพื่อไปในทิศทางที่คาดว่ามีเสียงแว่วมา 

  จนกระทั่งเริ่มได้เสียงชัดขึ้น ดูเหมือนจะมาถูกทางแหะ เมื่อใกล้เข้าไปจนถึงบริเวณภาพที่เห็นคือแม่น้ำที่ใสสะอาด ซึ่งตรงบริเวณแม่น้ำมีมอนสเตอร์หลายตัวกำลังดื่มน้ำจากแม่น้ำอยู่ 

  " โชคดีแหะ เจอแม่น้ำ แต่ดูเหมือนตรงอันตรายเกินกว่าที่จะใช้อยู่ได้"

 ดังนั้นผมจึงคิดจะย้อนศรขึ้นไปทางด้านบนของแม่น้ำเพื่อมีที่ปลอดภัยใกล้แม่น้ำให้พอใช้พักได้ ผมจึงเริ่มปีนป่ายไปตามต้นไม้เพื่อย้อนศรแม่น้ำขึ้นไป โดยส่งเสียงให้น้อยที่สุด  เพื่อไม่ให้มอนสเตอร์ที่อยู่ข้างล่างรู้ตัว 

   ทำให้ผมค่อยข้ามอย่างช้าๆทีละต้น แล้วก็จับตาดูพวกมอนสเตอร์ด้านล่างไปด้วย จนกระทั่งผมเลยออกมาจากบริเวณนั้นได้พอสมควร ขณะที่พักหายใจอยู่บนต้นไม้สักครู่ก็เสียงแจ้งดังในหัวอีกครั้ง

  <<คุณเรียนรู้<อำพราง>แล้ว>>

    เมื่อได้ยินดังนั้นผมจึงรีบตรวจสอบทักษะที่ได้มาใหม่ทันที

<อำพราง>

 สามารถใช้ปกปิดตัวตนจากการรับรู้ของศัตรูได้

 

 " ขอบคุณพระเจ้า ตั้งแต่มาอยู่พึ่งได้อะไรที่ปกติสักที  "

    ผมดีใจจนน้ำตาไหลออกมาเพราะตั้งแต่มาเนี่ยพึ่งได้ทักษะปกติที่คำอธิบายไม่ต้องตบมุขเล่นกับตัวเองสักที หลังจากดีใจอยู่สักพัก ผมก็ได้มุ่งหน้าไปตามความตั้งใจอีกครั้งโดยสำรวจหาพื้นที่ปลอดภัยตามเส้นทางน้ำไปเรื่อยๆ 

   

   จนในที่สุดผมก็ได้เจอที่บริเวณหนึ่งใกล้ๆริมแม่น้ำแถมมีต้นไม้ขนาดใหญ่อยู่ด้วย ผมจึงตัดสินใจเลือกบริเวณนั้นทันที 

  เมื่อผมลงจากต้นไม้มาถึงบริเวณที่เล็งไว้ มองรอบๆนั้นต้องยอมรับเลยว่าสวยกว่าที่เห็นข้างบนอีกแถมยังมีเนินดินบังสายตาจากภายนอกอีก แสดงว่าปลอดภัยพอสมควร จากนั้นผมจึงตัดสินใจจะใช้ที่นี่เป็นจุดหลบภัยก่อนเลย 

  จากนั้นผมจึงเริ่มเก็บรวบรวมกิ่งไม้ที่ตกอยู่ตามพื้นบริเวณนั้นเพื่อมาใช้จุดไฟก่อนเลย หลังจากรวบรวมได้พอสมควรก็มาถึงวาระจุดไฟสินะ 

  " เริ่มจุดไฟเลย " แล้วก็ผมจะเริ่มจุดไฟทันที.....

3 ชั่วโมงผ่านไป

  "แฮก แฮก จุดไฟติดสักที " 

  จากนั้นผมก็ล้มตัวลงอย่างเหน็ดเหนื่อยอยู่ตรงบริเวณข้างกองไฟที่พยายามจุดขึ้นมา โดยใช้แรงกับสมาธิในการจุดไฟอยู่นานทีเดียว 

  " ทำไมตอนเรียนลูกเสือ อาจารย์จุดอย่างง่ายเลย ตอนเราทำเองโคตรยากเลยฟะ "

  ผมที่ได้แต่นอนบ่นอยู่คนเดียว แต่ถึงอย่างน้อยก็จุดติดล่ะนะ ถึงแม้ว่าจะยากไปหน่อยก็เถอะแถมยังต้องคอยระวังไม่ให้ดับอีก  

  ในระหว่างที่ผมกำลังนอนพักอยู่ก็มีเสียงดังขึ้นในหัว มาขัดจังหวะการบ่นของผมพอดี

 <<คุณได้เรียนรู้<จุดไฟ>แล้ว>>

  เสียงที่ดังขึ้นทำให้ผมยินดีได้อีกครั้ง แสดงว่ารอบหน้าคงง่ายขึ้นกว่าครั้งนี้ ระหว่างที่ผมกำลังยินดีกับการได้สกิลพื้นฐานแบบปกติอยู่นั้น ก็มีเสียงดังราวกับฟ้าผ่าลงมา ตามมาด้วยการสั่นสะเทือนของพื้นดินเล็กน้อย  ทำให้ผมเกิดความสงสัยจึงรีบปีนต้นไม้ขึ้นไปดู  แล้วก็พยายามมุ่งไปทางต้นเสียงที่ยังดังอยู่เป็นระยะๆพร้อมกับการสั่นสะเทือนของพื้นที่ตามมา  เมื่อผม เดินทางมาได้สักครู่หนึ่ง ผมก็หยุดชะงักทันทีเมื่อหันหน้าไปทางต้นเสียงก็พบกับหมาป่าสีขาวขนาดยักษ์ตัวสูงเลยยอดไม้ขึ้นไปอีกกำลังต่อสู้กับสัตว์ที่รูปร่างคล้ายเต่ารวมกับแมงป่องที่ตัวพอๆกัน ฟัดกันไปมาสงสัยมีการแย่งอาณาเขตกันสินะ แต่ว่าสิ่งที่ผมควรทำเป็นอย่างแรกเลยก็คือ ใช้สกิลอำพราง เพื่อป้องกันการถูกเข้าใจว่าเป็นมือที่สาม(?) เข้ามาแทรกแล้วก็ค่อยใช้สกิลตรวจสอบตามทันที

<สกอร์เทิล> lv. 750

<ราชันหมาป่าขาว> lv. 766

 " แม่เจ้าโว๊ย นี่เรามาอยู่สงครามระหว่างมิเกะ*กับไคจูเหรอเนี่ย"

(*มิเกะ มุกดักแก่สำหรับคนที่เคยอ่านHxH)

 ถึงแม้ว่าผมจะมั่นใจในสกิลอำพรางก็เถอะแต่การจะอยู่ดูก็ใช้ว่าจะปลอดภัย หลังจากที่ตรวจสอบเสร็จแล้ว ผมจึงคิดที่จะหลบออกไปแล้วกลับไปยังจุดหลบซ่อนของตน 

  

  แต่ในเมื่อผมที่กำลังจะหันหลังกลับไปนั้นดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเอาซะเลย เพราะในจังหวะนั้นเองอยู่ก็มีต้นไม้ลอยอยู่บนฟ้ากำลังพุ่งเข้าใส่ต้นไม้ที่ผมใช้ซ่อนตัวอยู่พอดี ทำให้ผมที่ไม่ทันเห็นต้นไม้นั้นโดนกระแทกใส่กิ่งไม้ที่ใช้ยืนอยู่เต็มๆ ก่อนจะกระเด็นตกไปใกล้กับบริเวณที่มีการต่อสู้ของสองสัตว์ประหลาดอยู่  ทำให้สองตัวนั่นหยุดการต่อสู้ เพื่อก้มดูบางสิ่งที่เข้ามาแทรกการต่อสู้ของพวกมัน 

  ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย ผมนี่แหละที่โดนลูกหลงจนกระเด็นเข้าไป แต่ก็รีบยันตัวลุกขึ้นมาเพราะดูจากสถานการณ์แล้ว ถ้าช้ามักจะเป็นเรื่อง

  

  " เออ ขอโทษทีรบกวนนะ เชิญต่อกันตามสบาย "

  แล้วจากนั้นผมก็ออกฝีเท้าวิ่งหายเข้าไปในป่าทันที โดยทิ้งสองยักษ์นั่นไว้เบื้องหลังอย่างง แต่ก็เถอะนะ ดูเหมือนในเวลาไม่นานพอพวกมันตั้งสติได้ ก็พร้อมใจกันวิ่งไล่ผมทันที

  " ทำไมซวยจังฟะ ก็ขอโทษแล้วไง " 

  ผมหันกลับไปตะโกนบอกพวกมัน แต่ดูเหมือนพวกมันจะลดละความพยายามวิ่งไล่ผมมาโดยมีซากต้นไม้ที่ถูกทำลายตลอดทางไปด้วย 

  " โว๊ย เมื่อกี้ยังตีกันอยู่เลย ทำไมตอนนี้พร้อมใจกันแล้วล่ะคับ " 

   

   ผมที่ถูกวิ่งไล่ก็ปั่นเท้าเร่งความเร็วจนลืมความเหนื่อยล้าทั้งหมด เพื่อหนีจากการไล่ตามแต่ดูเหมือนทั้งสองตัวนั่นก็ไม่อยากให้ ผมรอดไปได้เช่นเดียวกันตามมาอย่างกระชั้นชิดอยู่ด้านหลัง 

  ผมที่อยู่ด้านจึงกระโดดเข้าพุ่มไม้ เพื่อบังสายตา ก่อนจะรีบอ้อมไปด้านหลังพวกมันแล้วซ่อนตัวรวมถึง ใช้<อำพราง>ไปด้วย ส่วนพวกมันที่ไม่เห็นผม ก็วิ่งไล่ต่อไปด้านหน้า ผมรอจนกระทั่งพวกมันเลยไปไกลแล้ว จึงเริ่มสำรวจรอบๆก่อนเพื่อความปลอดภัย 

 

   ด้วยความระแวงผมจึงหันซ้ายขวาไปมา ตลอดทางที่เดินกลับจุดซ่อนตัวและใช้<ตรวจสอบ> ไปด้วย รวมถึงคอยจับตามองจับสัมผัสการเคลื่อนไหวรอบๆ 

  จนในที่สุดผมก็มาถึงจุดซ่อนตัวสักที  ถึงแม้จะมาถึงผมก็ยังระวังภัยอยู่จนกระทั่งสำรวจรอบๆบริเวณแล้วว่าปลอดภัย จึงค่อยทิ้งตัวนั่งข้างๆกองไฟ 

 เมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้ว ด้วยความผ่อนคลายจากความเหนื่อยล้ามา ทำให้ผมสัมผัสได้ถึงสายลมและสภาพรอบๆได้โดยที่ตาไม่ได้มอง สักพักก็มีเสียงดังในหัวอีกครั้ง

  <<คุณได้เรียนรู้<ระวังภัย>แล้ว>>

  <<คุณได้เรียนรู้<รับรู้>แล้ว>>

  <<คุณได้เรียนรู้<สัมผัสกระแส>แล้ว>>

  <<เนื่องจากคุณมีเงื่อนไขครบทำการหลอมรวม<ระวังภัย> <รับรู้> <สัมผัสกระแส>แล้ว>>

  <<คุณได้เรียนรู้<จิตสัมผัส>แล้ว>>

  เมื่อได้ยินเสียงประกาศในหัวผมจึงตรวจสอบสกิลที่ได้มาใหม่ทันที

  <จิตสัมผัส>

  สามารถแสดงภาพสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว ในรัศมี 50 เมตร รวมถึงสิ่งมีชีวิตรอบตัวในระยะที่กำหนด 

  " ฮะ  ฮา ฮา ฮา แค่นี้ฉันก็พอจะอยู่รอดเพิ่มขึ้นสักหน่อยแล้วสินะ "

  ผมได้แต่หัวเราะดีใจอย่างที่สุด แล้วค่อยๆเอนตัวลงนอน ข้างๆกองไฟ ด้วยความเหนื่อยล้าก่อนจะค่อยๆหลับไปในที่สุด

............................................................................................................................................

มาแล้ว ขอโทษด้วยคับที่หายไปนาน พอดีมีสอบช่วงหลังปีใหม่ แต่ลืมT_T ก็เลยต้องอ่านหนังสือใหม่ พึ่งสอบเสร็จเลยมีเวลามาลงให้ 55555

ปล. อย่าฆ่าไรทเลยน้าาา (-/\-) แล้ว

ปล2. ตอนต่อไปจะลงให้อีก 2-3 วัน สัญญาเบยยยย

 ขอบคุณเม้นท์ที่เป็นกำลังใจและข้อแก้ไขนะครับ  มีอะไรสามารถติชมได้ ไรทอ่านทุกคอมเม้นท์อยู่แล้ว 

 1 คอมเมนท์ = 1 กำลังใจ