Tale of Another world ตำนานบทใหม่ที่ต่างโลก

ลำดับตอนที่ #4 : ดื่มน้ำชา? ฆ่ามอนสเตอร์ตัวแรก (ละมั้ง?)

ฆ่ามอนสเตอร์ตัวแรก (ละมั้ง?)

  จิ๊บ 

  จิ๊บ...จิ๊บ

  อืม มีเสียงนกร้องรับอรุณตอนเช้าด้วยแหะ เช้านี้คงเหมือนทุกวัน ไปโรงเรียนแล้วก็เจอแบบนั้น คงมีแต่ตอนนอนนี่แหละมั้ง ที่ผมจะสบายที่สุดแล้ว 

  ในระหว่างที่ผมกำลังเคลิ้มกับเสียงนกที่ร้องอยู่นั้นกับมีเสียงแปลกที่ไม่น่าได้ยินในตอนเช้าได้เลย แทรกมาด้วย

  จิ๊บ....

  เจี๊ยก...

  จิ๊บๆ....

  เจี๊ยกๆ....

     เสียงอะไรฟะ มีลิงส่งเสียงรับอรุณตอนเช้าแถวบ้านเราด้วยหรอ แถมเหมือนสลับกันคุยกับนกยังงั้นนะ สงสัยจะทักทายกันมั้ง ก่อนผมจะพลิกตัวหลับต่อไป 

  เดี๋ยวนะ แถวบ้านเรามีใครบ้าเอาลิงมาเลี้ยงฟะ แถม ลิงกับนกมันจะคุยกันรู้เรื่องได้ไง แล้วก็ความรู้สึกเหมื่อยตัวสุดนี่มัน 

  เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงลืมตาขึ้นมา ก่อนจะเห็นต้นไม้ขนาดใหญ่ด้านหน้าแล้วหันไปมองข้างๆ เป็นบ่อน้ำ  จึงได้คิดระลึกความทรงจำกับตัวเอง 

  ที่นี่ไม่ใช่บ้าน.....

  เรากับทุกคนที่โรงเรียนถูกใครไม่รู้ส่งมาต่างโลก....

  เราโดนจับแยกกลุ่มกับเพื่อนในห้อง......

  โดนสุ่มมากลางป่าสักแห่ง ก่อนจะหนีการโดนตีนจากขบวนมอนสเตอร์......

  ตกมาในน้ำตก......

  สลบมาฟื้นที่ในถ้ำสักแห่งหนึ่ง......

  เดินมาเจอต้นไม้กับบ่อน้ำก่อนจะเดินหาทางออก........

 เหนื่อยหลับไป......

  หลังจากระลึกความทรงจำได้แล้ว และเท่าที่นึกออกผมไม่เห็นสัตว์อะไรที่นี่หนิ ถึงจะยังไม่ได้สำรวจที่นี่ทั้งหมดก็เถอะ แล้วเสียงลิงมาจากไหน ผมจึงลุกขึ้นแล้วพยายามหาต้นเสียงของลิงที่ได้ยินเพื่อมันจะพาไปหาทางออกได้ เมื่อสรุปได้แล้วผมจึงรีบหยิบผลไม้จากในบ่อน้ำขึ้นมากินสัก 2-3 ลูก เพื่อว่ามีอะไรแล้วไม่ได้มาที่นี่อย่างน้อยท้องก็อิ่ม 

   ผมเดินไปหาแหล่งที่มาของเสียงลิงที่ได้ยินช้าๆ จนกระทั่งเริ่มได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ เหมือนมีกลุ่มคนใกล้กำลังเดินใกล้เข้ามา ผมจึงรีบหลบไปยังบริเวณพุ่มไม้หนาๆ ด้านข้างแล้วมองออกมาตามช่องที่พอจะมองเห็นข้างนอกได้ 

   สิ่งที่ปรากฎออกมาให้ผมเห็นคือ....ลิง

  ใช่ ลิงคับ แต่มันเป็นลิงที่สูงประมาณเกือบเท่าคน แถมยัง เดินสองขาเหมือนคนอีกก่อนที่ว่าอะไรมากกว่า ผมก็ได้ใช้สกิลตรวจสอบพวกมันทันที

{{Monkey man}} เลเวล : 100

  ลิงที่มีความฉลาดสูงมาก มีความรู้เรื่องยาและสมุนไพรในระดับสูงกว่ามนุษย์แต่เรื่องการประดิษฐ์เครื่องมือนั้นกับแถบจะไม่มีเลย

   โอ้ พระเจ้า เทพ มาร ปิศาจ ธอร์ ซุส พระแม่กวนอิม!!! นี่มันลิงแน่หรอ ทำไมตัวข้าพระเจ้าเลเวล 1 แต่ลิงมีเลเวล 100 เนี่ยนะ นี่มันเกมส์โหมดโคตรยากเลยไม่ใช่หรือไง ถ้าเจอตัวพวกนี้ผมขอยืนให้ตบเฉยๆเลยได้มั้ย ไม่รอดชัวร์  เสียงที่ทำได้แต่ร้องออกดังๆในใจ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลซึมออกมาจากดวงตา เพราะถ้าร้องออกมามีหวังพวกลิงนั้นจะเจื้อนผมแน่

    ดูเหมือนค่าโชคที่ได้มาจะไม่ช่วยให้ผมรอดเลย เพราะอะไรนั่นหรอคับ 

  ใช่ พวกคุณคิดถูกแล้ว พวกลิงนั้นหันกลับมาแถมยังชี้มือมาที่พุ่มไม้ที่ผมหลบอยู่ ก่อนจะส่งเสียงบอกพวกเดียวกัน 

   ความซวยมาแล้ว แถมขี่จรวดกระแทกหน้าตูเลยคับ

  อยู่ทำไมล่ะพี่น้อง เปิดสกิลส่วนตัวเลยคับ 

    ผมวิ่งออกมาจากพุ่มไม้ที่หลบอยู่ทันทีไม่รอดูด้วยจะเกิดอะไรขึ้น ได้ยินเสียงเจี๊ยกของพวกลิงดังระงมเลย ผมทำได้แต่เร่งฝีเท้าขึ้นเพื่อไปให้พ้นจากพวกมัน ไปตามทางที่จะไปหาบ่อน้ำ ตลอดเวลาที่วิ่งกลับมา ผมได้ยินเหมือนเสียงพวกลิงตามหลังมาเลย ทำให้ผมต้องวิ่งอ้อมทางไปมาอยู่หลายชั่วโมงจนเหนื่อยอ่อน จนกระทั่งผมเริ่มไม่ได้ยินเสียงพวกลิงจากด้านหลังแล้ว ผมจึงกลับมายังบ่อน้ำได้ ด้วยความเหนื่อยและหิวจากวิ่งหนีอยู่หลายชั่วโมง ผมจึงหยิบผลไม้ที่แช่ไว้ในบ่อที่เหลือมากิน สงสัยเหนื่อยมากจริงๆ เรากินซะเกือบหมด เหลืออยู่ผลเดียวเอง 

   ในระหว่างที่กำลังนั่งพักอยู่ทำให้ผมคิดทบทวนต่างก่อนจะเปิดหน้าสเตตัสขึ้นมาดู

{{สถิรพงษ์ วิริยะกุล}} (แพนเจีย) (ชาย)

เผ่าพันธุ์ :  สิ่งที่เคยถูกเรียกว่ามนุษย์

อาชีพ : คนว่างงาน       อายุ : 17        เลเวล : 1

พลังเวท : 1005

พลังโจมตี : 1005

พลังป้องกัน : 1005

ความว่องไว : 1005

พลังโจมตีเวท : 1005

พลังป้องกันเวท : 1005

โชค : 1000

อุปกรณ์สวมใส่ : เสื้อนักเรียนโคตรเน่า  กางเกงสแลคโคตรเน่า  รองเท้าผ้าใบขาดๆ กางเกงในโคตรเน่า

สกิล : ตรวจสอบ  เข้าใจทุกภาษา  บรรณนาการของผู้ชนะ

สถานะ :  วิวัฒนาการ*max 

   หลังจากได้ดูค่าสถานะของตัวเองแล้ว ทำไมน้ำตาไหลออกมาก็ไม่รู้

ฉันยังเป็นมนุษย์อยู่นะเว้ย ถึงสภาพตัวเองตอนนี้ต้องยอมรับก็เถอะว่ามันเหมือนพวกไร้ที่อยู่ที่นอนตามสะพานลอยก็เถอะ  ช่างหัวมันแล้วกัน 

.................................................................................................................

(ไรท : แล้วได้กี่โลอ่ะ ) 

(แพน: อะไรหรอ )  

(ไรท : หัวมันอ่ะ) 

(แพน : หลายอยู่ ถุย กลับไปเขียนต่อเลยหายไปนานแล้ว ยังจะมากวนอีก) 

(ไรท : จ้าาาาา )

.................................................................................................................

 ก่อนที่จะมาสกิลตรวจสอบ ซึ่งสกิลทำไมผมลองใช้กับสมุนไพรบ้างชนิดกับไม่ขึ้นเหมือนตอนใช้กับผลวิวัฒนาการ สงสัยคงต้องลองกินดูเท่านั้นแหละ หวังว่าคงไม่ตายนะ

  ผมจึงคิดจะลองตรวจสอบต้นไม้รอบๆดูผมจึงเริ่มปฎิบัติการเก็บทั้งใบ และดอก ทั้งเห็ด ของที่อยู่รอบๆบ่อมาวางไว้ตรงใต้ต้นไม้ข้างบ่อก่อน หลังจากนั่งชั่งใจอยู่สักพัก ก่อนจะเริ่มกินใบกับเห็ดรวมถึงดอกที่เอามาอย่างต่อเนื่องก่อนจากนั้นก็รอผลที่จะเกิดขึ้นสักพัก

 'สงสัยจะกินได้แอะยังไม่เห็นเกิดอะไรเลย'

 เท่านั้นแหละคับ อาการมาพร้อมกันหมดพร้อมการประกาศครั้งแรกที่ได้ยินเลย

 <คุณติดสถานะ เหน็บชา>

 <คุณติดสถานะ หนาวเย็น>

 <คุณติดสถานะ ร้อนรุ่ม>

 <คุณติดสถานะ พิษ>

 <คุณติดสถานะ ภาพลวงตา>

 <คุณติดสถานะ ลุ่มหลง>

 <คุณติดสถานะ เมา>

 <คุณติดสถานะ ...........>

  และอีกมากมายตามมาจนปวดหัวและความทรมานที่ร่างกายได้รับจนเหมือนตายทั้งเป็นแถมเจ็บจนร้องไม่ออกเลย นี่เราจะตายใช่มั้ย

หลังจากนั้นเหมือนเวลาทุกวินาทีแต่ยาวนานเป็นหลายสิบปี จนคอผมเริ่มแห้งผาก ผมจึงพยายามเคลื่อนตัวไปยังบ่อน้ำ อย่างยากลำบาก 

  อย่างน้อยก่อนตาย ขอตายแบบสดชื่นหน่อยแล้วกัน ก่อนจะพยุงตัวไปดื่มน้ำในบ่อ สุดท้ายก็ลื่นตกไปในบ่อนั้น 

  "ฮา  ฮา สุดท้ายก็ได้ดื่มน้ำอย่างแปลกๆก่อนตายก็เถอะ" แล้วหลังจากนั้นผมก็ทนไม่ไว้สลบ ซึ่งก่อนจะสลบเหมือนจะได้ยินเสียงประกาศในหัวเพียง

 <คุณกำลังเริ่มเข้าสู่สถานะวิวัฒนา.........>

.................................................................................................................

      ผมอยู่ที่ไหนเนี่ยทำไมมืดจัง สิ่งที่ผมคิดออกมมาเหมือนตัวเองกำลังลอยไปเรื่อยๆเคว้งคว้างซะไม่มี ก่อนจะมีแสงสว่างจ้า ออกมาเบื้องหน้า ทำเอาผมแสบตาเลย ก่อนที่การรับรู้เหมือนจะเปลี่ยนไป  ผมลืมตาขึ้นมาก่อนมองไปรอบๆ เป็นเหมือนทุ่งดอกไม้กว้างๆมีภูเขา มีแม่น้ำไหลเอื่อยๆมีสัตว์น้อยใหญ่วิ่งเล่นเต็มทุ่งไปหมด ส่วนตัวผมนั่งอยู่บนเก้าอี้สีขาวมีโต๊ะวางอยู่ด้านหน้า ส่วนเก้าอี้ด้านหน้าของผมก็มีชายคนหนึ่งมีนั่งตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ โดยชายตรงหน้าหันมายิ้มให้กับผม ใบหน้าของชายคนนี้เวลายิ้มนี่เหมือนแสงสว่างทั้งมวลมาอยู่ตรงนี้เลยที่เดียว ผมมองยังเคลิ้มเลย อิจฉาแหะคนหล่อเนี่ย 

 " ขอบคุณที่ชอบนะ ข้า..ไม่สิฉันรู้ตัวดีเรื่องหน้าตา" อึ้งดิคับผม โดยอ่านใจขนาดนี้หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องจริงนะ แต่ก่อนจะคิดไปไกลกว่านี้ ชายตรงหน้าผมก็ทักขึ้นมาก่อน

 " ใช่ ที่เธอคิดนะถูกแล้ว ฉันอ่านใจได้และก็รวมถึงตัวตนที่เธอคิดด้วย " ตามด้วยรอยยิ้มอันเจิดจรัสส่งมาทางผม แสบตาแหะ

 " เอาหละ ช่างมันเถอะนะเรื่องนั้น เรามาดื่มชากันไป คุยกันไปด้วยดีกว่า" ชายตรงหน้าผมหรือจะเรียกพระเจ้าดีหละ เอ่ยชวนมาอย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะมีถ้วยชาที่มีชาอยู่ข้างใน มาอยู่ตรงหน้าผมตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ผมที่ไม่สามารถทำอะไรได้จึงได้แต่ยกชาตรงหน้าขึ้นมาดื่ม 

  อืม .... ชาใช้ได้แหะ มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ให้ความรู้สึกสดชื่นแถมยังไม่เข้มจนเกินไปอีกด้วย อุณหภูมิชาก็กำลังพอดีอีก ชักนอกเรื่องแล้วแหะรีบๆ ถามให้เรื่องมันจบๆเถอะ

  " เออ คือว่า ผมเนี่ยตายแล้วใช่มั้ย ถึงได้มาเจอคุณได้"

  " ไม่ใช่หรอก เธอนะยังอยู่ดีมีสุขเลยแหละ"แล้วหยุดจิบชาของเขาอย่างใจเย็นก่อนจะพูดต่อ

  " เพียงแต่ฉันอยากคุยกับเธอนิดหน่อยเลยดึงตัวมานะ" 

  " แล้วคุณมีอะไรจะคุยกับผมหรอคับ" หลังจากได้ยินคำถามพระเจ้าก็ได้ยิ้มเล็ก แล้วดื่มชาต่ออย่างช้า แต่ไม่พูดอะไรออกมา ผมก็ได้แต่นั่งรอฟังอย่างเกร็งๆ จนดูเหมือนเวลาช่างผ่านไปช้าเหลือเกิน จนในที่สุดเขาก็หันหน้ามาแล้วพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

  " เธอคงจำได้ใช่มั้ยว่าฉันส่งพวกเธอมาที่โลกอื่นเพราะอะไร"

  " คุณบอกว่าเพื่อลดประชากรของโลกไม่ใช่หรอคับ "

  " มันก็ใช่แต่ความจริง มันมีอะไรมากกว่านั้นน่ะ" เขาบอกออกมาอย่างอารมณ์ดี

  " แต่ตอนนี้ฉันยังไม่บอกเธอหรอกนะ มันยังไม่ถึงเวลานะ" แล้วเขาก็ยิ้มให้ผมอย่างสวยเลย เพียงแต่รอยยิ้มไม่ได้สร้างความเคลิ้มอะไรขึ้นมาเลย นอกจากอารมณ์หงุดหงิดที่เกิดขึ้นจากการกระทำของเขาเท่านั้น

  แล้วจะเรียกผมมาเพื่ออะไรฟะ บอกเลยกวนอวัยวะเบื้องล่างมาก ตัวผมก็นึกว่าตัวเองตายแล้วซะอีก อยู่ดีก็ดึงมาพูดให้อยากรู้แล้วไม่บอกเนี่ย 

  เฮ้อ ช่างเถอะ ไม่อยากรู้แล้วก็ได้ เดี๋ยวถึงเวลาก็เรียกเรามาเองอีกนั้นแหละ แล้วผมก็ได้แต่ยกถ้วยชาในมือขึ้นมาดื่มพร้อมกับมองทัศนียภาพรอบๆไปเรื่อยๆ ด้วยความสบายใจ

 อ้า เนี่ยแหละความสงบสุขที่ตามหามานาน อยากอยู่อย่างนี้นานๆจัง ผมได้แต่รำพึงความคิดในหัวอย่างสบายใจ ถึงแม้จะรู้ว่าสุดท้ายก็ต้องกลับไปเอาชีวิตรอดต่อจากนี้

  แต่ก่อนจะได้ปล่อยอารมณ์ไปต่อนั้นก็มีเสียงจากชายที่นั่งตรงข้ามกันดังขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน ดังขึ้นทำให้ผมต้องหันไปสนใจในสิ่งที่เขากำลังจะพูดอีกครั้ง

  " ใกล้ได้เวลากลับแล้วสินะ แต่ก่อนอื่นฉันแก้สกิลที่ผิดพลาดให้ก่อนแล้วกัน " แล้วจากนั้นชายตรงหน้าก็ทำการดีดนิ้วครั้งหนึ่งแล้วจากนั้นเหมือนมีแสงกระพริบเล็กน้อยเข้ามาที่ตัวผม ก่อนจะได้สำรวจความเปลี่ยนแปลงอะไร ชายคนนี้ก็พูดออกอีกครั้ง

  " เรียบร้อยแล้ว หวังว่าเธอคงไม่เดินหอบของไปมาทั้งที่ฉันให้ ไอเท็มบ๊อคไปแล้วอีกนะ เอาล่ะ โชคดีนะ แล้วเราจะได้พบกันใหม่ เมื่อถึงเวลา" แล้วชายตรงหน้าก็ยิ้มอีกครั้งก่อนที่ตัวผมจะเริ่มเรืองแสงและค่อยๆหายไป โดยทิ้งคำพูดสุดท้ายไว้แค่

  "คับ ขอบคุณสำหรับน้ำชา....." แล้วผมก็รู้สึกว่ารอบตัวจากสว่างจ้ากลายเป็นมืดอีกครั้ง

.................................................................................................................

พระเจ้า

 หลังจากเด็กหนุ่มที่ข้าเรียกมาดื่มน้ำชาด้วยระหว่างที่ร่างของเขากำลังวิวัฒนาการอยู่เนี่ย จากไปแถมยังขอบคุณข้าอีกด้วย ทั้งๆที่เขาเองก็หงุดหงิดไม่น้อยที่อยู่ๆก็โดนดึงมาแต่กลับปล่อยวางมันได้อย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าเฉื่อยชา หรือไม่คิดอะไรมากดี ช่างน่าสนใจและน่าเบื่อไปในตัวทีเดียว แค่จึงแค่พูดรำพึงกับตัวเอง

  " นี่แหละ มนุษย์ ช่างน่ารังเกียจ และน่าสนใจไปพร้อมกันทีเดียว หวังว่าชีวิตของเจ้าต่อจากนี้คงมีอะไรที่ทำให้ข้าได้ตื่นเต้นขึ้นมา อีกมากเลย " 

 ข้าก็ได้แต่ยิ้มเล็กๆออกมา ก่อนภาพทิวทัศน์ทุกอย่างจะสลายไปพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆของข้าจนที่นี่เหลือความว่างเปล่า

.................................................................................................................

แพนเจีย

  หลังจากผมกลับมาจากการพบกับพระเจ้าแล้ว(วิญญาณเข้าร่างนั้นแหละ) ผมลืมตามองรอบๆตัว สิ่งที่ปรากฎให้เห็นเป็นอย่างแรกคือ.......ขอบบ่อ..ดิคับ 

  ทำไมอ่ะ ก็ตอนก่อนไปผมตกลงมาในบ่อน้ำจะให้เห็นอย่างอื่นได้ไงละคับ จากนั้นผมก็พยายามลุกขึ้นยืนและออกมาจากบ่อน้ำแล้ว ก็เริ่มสำรวจตัวเองต่อทันที ปรากฎว่าสิ่งหายไปคือ หน้าท้องที่เคยล้ำหน้าออกมาหายไป 

 " สุดยอดสุดๆ " ผมร้องออกมาด้วยความดีใจ ผอมแล้ว น้ำตาจิไหล ผมสัญญาว่าต่อจากนี้ไปจะพยายามรักษาสิ่งที่ได้จากปฎิหาริย์ครั้งนี้ให้คงอยู่ต่อไป 

 รู้สึกว่านอกจากผอมลงแล้ว ยังสูงขึ้นด้วยแหะ ดูจากที่แขนและขาที่ยาวขึ้น ทั้งตัวยังรู้สึกเบาๆ ด้วย ไหนๆขอดูการเปลี่ยนในหน้าต่างสถานะก่อน

{{สถิรพงษ์ วิริยะกุล}} (แพนเจีย) (ชาย)

เผ่าพันธุ์ :  มนุษย์สายพันธ์ุใหม่

อาชีพ : คนป่า       อายุ : 17        เลเวล : 1

พลังเวท : 11005

พลังโจมตี : 11005

พลังป้องกัน : 11005

ความว่องไว : 11005

พลังโจมตีเวท : 11005

พลังป้องกันเวท : 11005

โชค : 11000

อุปกรณ์สวมใส่ : เสื้อนักเรียนโคตรเน่า  กางเกงสแลคโคตรเน่า  รองเท้าผ้าใบขาดๆ กางเกงในโคตรเน่า

สกิล : ตรวจสอบ  เข้าใจทุกภาษา  กลืนกินสัมบูรณ์* ภูมิคุ้มกันสมบูรณ์ จดจำสมบูรณ์

สถานะ :  วิวัฒนาการ*9 

 เออ ดูเหมือนจะห่างไกลจากคำว่ามนุษย์ไปไกลแหะ ถึงแม้อาชีพจะแปลกๆแต่ก็ต้องยอมรับว่าตั้งแต่มาเนี่ยเราก็อยู่แต่ในป่าตลอดเลย แล้วก็ยังค่าสเตตัสอีก                 สรุปคือ  เมื่อวิวัฒนาการเนี่ย ค่าสถานะก็จะเพิ่มขึ้นอย่างละหมื่นสินะ

  เพราะสถานะวิวัฒนาการก็ดูจะลดลงไปขั้นหนึ่งด้วย นอกจากนี้ดูเหมือนสกิลจะเปลี่ยนไปแหะ มีดอกจันด้วยไหนดูดิ

 <<กลืนกินสัมบูรณ์>>(บรรณนาการของผู้ชนะแก้ไข)

   ได้ทุกอย่างนั่นแหละ

เออ..........ถ้าจะอธิบายแค่นี้ไม่ต้องก็ได้มั้งคับ โคตรจะเข้าใจเลยคับเนี่ย ไม่น่าดูให้เสียเวลาเลย ขนาดแก้ไขแล้วคำอธิบายยังกวนเท้าได้อีก

 <<ภูมิคุ้มกันสมบูรณ์>>

  มีภูมิคุ้มกันสถานะทุกอย่าง

คับ ขอบคุณสำหรับคำอธิบาย แต่อย่างน้อยก็มั่นใจได้กินอะไรมีพิษอีกตูคงไม่ตาย

<<จดจำสมบูรณ์>>

  สามารถจดจำทุกสิ่งได้ แม้จะเคยเห็นผ่านแค่ครั้งเดียวก็ตาม

เออ  เข้าใจง่ายดีจน ไม่รู้จะตบมุกอะไรดี 

 ระหว่างที่กำลังนั่งตบมุกกับค่าสเตตัสของตัวเองอยู่นั้น ก็มีเสียงฝีเท้าเดินมาจากทางพุ่มไม้ด้านหลัง เมือผมหันไปมองทางต้นเสียงสิ่งที่เจอ คือ ลิง

ใช่คับ monkey man ตัวหนึ่งเดินมาจากทางด้านหลัง เนี่ยมันจะตามจองล้างจองผลาญ ผมไปถึงเมื่อไรเนี่ย  ในเมื่อผมเห็นมัน แน่นอนมันก็เห็นผมเช่นกัน 

 เรากำลังจ้องมองเข้าไปในตาของอีกฝ่ายราวกับจะสื่อสารกันผ่านทางสายตา เหมือนเป็นฉากแรกพบระหว่างพระเอกกับนางเอก ผมบอกเลยคับว่าไม่ใช่ เพราะในสายตาของมันตอนนี้ กำลังจ้องจะงับหัวผมชัดๆ

  จะรออะไรล่ะคับ ผมรีบใส่เกียร์หมาวิ่งหนีมันสุดตัวเลย มันก็ไม่น้อยน่าวิ่งตามผมมาอย่างกระชั้นชิดทีเดียว

  " โว๊ย!!! จะตามล่าฉันไปถึงไหน ฉันยังไม่ได้ไปทำอะไรให้เลย" หยุดหายใจแปป

  " ตามมายังกับเคยไปเผาบ้านกันอย่างนั้นแหละ เฮ้ย!!!" ผมบ่นต่อพร้อมพยายามหลบเล็บที่กำลังเข้ามากระซวกจากด้านหลัง

 ไวเรือหายเลย ทำไงดีคับ ลิงตัวนี้พยายามล่าตูจังคับ ช่วยไม่ได้วิ่งหนีตรงทางที่เราเข้ามาดีกว่า เพื่ออย่างน้อยก็กระโดดลงน้ำหลบได้ เมื่อสรุปได้ดังนั้นผมก็เร่งฝีเท้าขึ้นไปอีกก่อนจะมุ่งตรงไปทางที่ผมมาที่นี่ซึ่งจุดหมายคือ จุดที่ผมฟื้นขึ้นมาพร้อมกับข้าวของมากมาย  โดยมีลิงตัวหนึ่งตามหลังผมมา ตลอดทางที่วิ่งก็ต้องคอยหลบไปมาเพราะมักจะมี มือ ไม่ก็เท้าพยายามพุ่งใส่หัวผม  หลังจากไล่จับกันอยู่นาน ในที่สุดผมก็มาถึงจุดหมายคับ ไม่พูดพำทำเพลงอะไรทั้งนั้นผมกระโดดลงน้ำก่อนเลย แล้วว่ายออกห่างจากฝั่งสักนิดหนึ่ง แล้วหันกลับไปมอง เห็นลิงที่ไล่ล่าผมมายืนอยู่ริมฝั่ง นั่นเอง 

  " ฮา ฮา ฮา แกลงน้ำไม่ได้สินะ สมน้ำหน้า แน่จริงก็ตามมาเด้ " ผมหันไปเยาะเย้ยลิงนั่นด้วยความสะใจ 

  (ไรท : นั่นหาเรื่องใช่มั้ย จัดให้เลย)

 ตอนที่กำลังสะใจอยู่นั่น เจ้าลิงตัวนั่นก็ส่งเสียงร้องออกมา แล้วผมก็เห็นมันกำลังยืดแขน ยืดขา เหมือนกำลังอบอุ่นร่างกายอยู่สักพัก ก่อนจากนั้นมันก็มองมาพร้อมแสยะยิ้มให้ผม มันจะทำอะไรของมัน แต่ความรู้สึกเสียวสันหลังตอนที่มันยิ้มให้ คงไม่จริงหรอกนะใช่มั้ย

  จากนั้นลิงตัวนั้นก็โดดลงในน้ำ ก่อนจะเริ่มว่ายเข้าใกล้ผมเรื่อยๆ ผมนี่อึ้งไปเลย

ใช่คับ ลิงว่ายน้ำได้ แถมมีอบอุ่นร่างกายก่อนลงน้ำด้วย 

เออ ไอ้ลิงเก่ง รักษาสุขภาพ จะได้ไม่เป็นตะคริวในน้ำ แต่เอ็งช่วยเลิกตามตูสักที 

"ตูขอโทษที่ไปท้าเอ็ง ปล่อยผมไปเถอะ" แล้วผมกับมันก็ว่ายน้ำไล่จับกันเป็นวงกลมเลย ตอนนี้จะไม่ไหวอยู่แล้ว ผมจึงรีบว่ายน้ำเพื่อไปขึ้นฝั่ง 

    ลิงก็ตามมาด้วย ผมที่ถึงฝั่งก่อนก็พยายามดันตัวเองให้ขึ้นไปอย่างเต็มที่ แต่เมื่อขณะที่ขึ้นมาจากน้ำ เผอิญลิงนั่นว่ายมาจับขาผมไว้ ผมพยายามสะบัดขาด้วยเรียวแรงที่มีให้มันหลุดออกไป แต่ลิงนี่มันมือกาวหรือไงฟ่ะ เกาะติดแน่นเลย แล้วพยายามดึงผมลงน้ำอีกครั้ง  

  "สุดจะทนแล้ว เกาะดีนักใช่มั้ย " ผมก็ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดยกขาข้างที่มันเกาะแล้วสปริงตัวตีลังกากลับหลัง ทำให้ลิงมันลอยขึ้นมาด้วย และเท้าของผมก็กระแทกที่คางของเจ้าลิงนั่นเต็มๆ จนมันมึนทำให้เผลอผ่อนแรงที่จับ ทำให้มันหลุดออกจากขาผมกระเด็นไปกระแทกกับผนังถ้ำด้านหนึ่งอย่างแรงจน คอหักเลยในทีเดียว 

  ผมในตอนนั้นถึงอยู่ในท่ากลับหัวอยู่ก็เถอะ แตต่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเจ้าลิงก็เลยนั่งพักก่อนสักครู่(หมดแรงแล้ว) แล้วจึงลุกขึ้นไปดูลิงตัวนั้นที่ตอนนี้กลายแสงถึงไว้แต่ลูกแก้ว ลูกหนึ่งกลับถุงผ้าแล้วก็แผ่นหินอีก สองสามแผ่น และกำไลวงหนึ่ง ผมจ้องมองของเหล่านั้น ก่อนจะพูดออกมาไดแค่ว่า

  " นี่ ผมฆ่ามอนสเตอร์ตัวแรกได้ใช่มั้ย "

.................................................................................................................

ปล. เสร็จแล้วอีกตอน มีเม้นท์คือกำลังใจ กลับมาแล้วคับ ไม่ทิ้งแน่นอน

(หลบรองเท้าแปป 555)

ปล2. ถ้ามีคำผิดบอกด้วยนะจ๊ะ