Tale of Another world ตำนานบทใหม่ที่ต่างโลก

ลำดับตอนที่ #12 : พายุที่โหมกระหน่ำ ความสูญเสียที่ยากยอมรับ

พายุที่โหมกระหน่ำ  ความสูญเสียที่ยากยอมรับ 

     จากวันที่เข้ามาอยู่ในหมู่บ้านพฤกษาก็เกือบสองปีแล้วสินะ ระหว่างที่อยู่ที่นี่ทั้งดาอัสและฟีเลีย สอนอะไรให้ผมตั้งหลายอย่าง จนเรียกได้ว่าสามารถเอาตัวรอดข้างนอกได้สบายเลย  สอนอะไรบ้างเหรอ  งั้นผมจะเล่าให้ฟัง

     คงต้องเริ่มจากวันหนึ่งที่ผมไปถามหาชุดที่ผมเคยใส่อยู่กับคุณฟีเลีย 

   " คุณฟีเลียครับ ชุดที่ผมใส่มาไปไหนเหรอครับ "

   คุณฟีเลียทำท่านึกอยู่สักพัก ก่อนหันมายิ้มให้ผมแล้วบอกผม

  " ขอโทษด้วยนะจ๊ะ พอดีฉันเห็นว่าชุดมันขาดเยอะก็เลยทิ้งไปแล้วจ๊ะ"

 เท่านั้นแหละครับผมเนี่ยช็อคไปเลย เพราะชุดนั้นมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมไม่ลืมโลกที่ผมจากมา รวมไปถึงเพื่อนๆของผมด้วย ผมจึงรีบถามคุณฟีเลียต่อทันที

  " คุณฟีเลีย เอาไปทิ้งที่ไหนเหรอครับ "

 " เออ  ก็ จุดไฟเผาเลยจะ เพราะดูเหมือนมันจะทำจากวัสดูที่ไม่เคยเห็นมาก่อนฉันก็เลยต้องกำจัดให้มันแน่นอนที่สุดไงจ๊ะ "

  ผมได้ฟังเท่านั้นแหละ ขาอ่อนแรงทันที ทิ้งตัวลงกับพื้นบ้านอย่างสิ้นหวัง โอ้ความทรงจำของฉัน ลาก่อนนะ แล้วผมก็รู้สึกได้ถึงทีีไหลออกจากหางตาของตน ฝุ่นเข้าตาแน่

  แล้วจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก ดังมาจากปากของคนที่พึ่งทำร้ายจิตใจผม เมื่อกี้นี้ ก่อนที่เธอจะพูดออกมา

  " ฮิๆๆๆ ฉันล้อเล่นนะ ฉันใช้เวทซ่อมให้เธอแล้ว เดี๋ยวฉันไปหยิบมาให้ รอก่อนนะ"

   ผมที่ได้ยินดังนั้นก็ใจชื่นขึ้นมาแต่ ก็สะกิดใจกับคำว่าใช้เวท มีเวทแบบนั้นด้วยเหรอ ผมที่คิดไปคิดมารอจนกระทั่ง คุณฟีเลียเดินกลับมาพร้อมกันชุดนักเรียนในมือของเธอ แล้วยื่นมาให้ผม ผมรับมาไว้แล้วกอดราวกับของรักของหวง คุณฟีเลียเห็นดังนั้นจึงยิ้มให้อย่างเอ็นดู 

 

   ผมที่ดีใจอยู่สักพักก็หยุดก่อนจะหันไปถามคุณฟีเลียถึงสิ่งที่สงสัยอยู่

  " คุณฟีเลียครับ มันมีเวทซอมแซมด้วยเหรอครับ "

  " มีสิ เวทเพื่อความสะดวกในชีวิตมีหมดแหละ เดี๋ยวทำให้ดู "

  เมื่อพูดเสร็จคุณฟีเลียก็ หันไปตรงผักที่หั่นอยู่ค้างอยู่ แล้วก็ร่ายคาถาออกมา

  " split " 

  แล้วผักก็ขาดเป็นส่วนๆเท่ากัน ผมรู้สึกตะลึงกับสิ่งที่เห็น จากนั้นก็หันไปหาคุณฟีเลียที่ตอนนี้ ร่ายเวทใส่ไม้กวาด 

 " clean " 

แล้วที่นี้ไม้กวาดก็เคลื่อนไหวทำความสะอาดบ้านได้ด้วยตัวเอง ทำให้ผมรู้สึกเพลิดเพลินกับภาพที่เห็นได้ (ความจริงแล้ว เอ็งขี้เกียจใช่ป่ะ) ก่อนที่คุณฟีเลียจะหยุดใช้แล้วไม้กวาดก็กลับไปอยู่ที่เดิม 

 " ฟู่ ไม่ค่อยได้ใช้บ่อยๆนะ ส่วนมากฉันชอบทำเองมากกว่า"

 " โอ้โห ผมใช้เวทได้บ้างจัง "

 แล้วผมก็มองคุณฟีเลียตาเป็นประกายเลย เมื่อเธอเห็นก็ยิ้มแล้วหัวเราะให้ผม

 " ฮิๆๆ ไม่ต้องทำได้แบบนั้นเลย อายุเป็นผู้ใหญ่ได้เลยนะ ฉันสอนให้ก็ได้"

 "ขอบคุณครับคุณฟีเลีย "

แล้วหลังจากนั้นผมก็เริ่มเรียนเวทมนตร์กับเธอมาโดยตลอด แถมนอกจากเวทแล้วเธอยังสอนผมเรื่องสมุนไพรแล้วก็การทำยาด้วย รวมถึงการใช้เวทผสานกับยา ซึ่งทำเอาสกิลปรุงยาเลื่อนขั้นเป็นเชี่ยวชาญเลยทีเดียว ถึงแม้ตอนแรกจะทำยาพิษมากกว่ายารักษาก็เถอะ(-_-!)  

  ลืมไป ผมจะบอกว่าเวทที่ผมถนัดนะคือธาตุ ลม น้ำ แสง ทำไมมีสามธาตุ พอดีผมลืมไปว่าเก็บลูกแก้วที่เอามาจากเจ้าคิงคองอยู่สองลูก จึงหยิบออกมาตรวจสอบ ปรากฏว่ามันเป็นลูกแก้วธาตุเหมือนที่ได้จากเสือขาวก็หน้านี้ ผมจึงทำการใช้ทำให้เพิ่มการเชื่อมต่อกลับธาตุอีกสองธาตุ ส่วนธาตุอื่นอันได้แก่ ดิน ไฟ ความมืดนั้น เนื่องจากคุณฟีเลียไม่เชี่ยญชาญจึงไม่สามารถสอนให้ได้ แต่สำหรับผมเท่านี้ก็โอเคแล้ว

  ส่วนกรณีของคุณดาอัสคือชอบชวนผมไปล่าสัตว์ด้วย บางครั้ง ทำให้เวลาไปล่ากับเขา เขาก็มักจะสอนเกี่ยวกับการดำรงชีวิตในป่า การเอาตัวรอด และ การต่อสู้อีกเล็กน้อย(?)

เอาความจริงคือพอเขารู้ว่าผมเรียนรู้เร็วเท่านั้นแหละ เล่นยัดทุกอย่างที่ตัวเองรู้มาให้ผมซะอย่างนั้น  (-_-!)

  อ้อ มีอีกนะ แต่ไม่ใช่เกี่ยวกับการเรียนรู้หรอก แต่เป็นเรื่องการจุติของผม ตอนนี้ผมเรียนการจุติอีกแค่ครั้งเดียวสถานะนี้ก็จะหมดลง ใกล้นับถอยหลังสู่ความสบายแล้วสิเพราะทุกครั้งที่การจุติมา ผมเนี่ยทรมานแทบตายเลยทีเดียว

  แล้วก็อีกเรื่องที่ผมจะบอกก็คือเรื่องของฟีเลีย และ ดาอัส ที่ผมสงสัยถึงการผลัดถิ่นของสองเจ้าชาย เจ้าหญิง นั้นก็คือ พวกเขาทั้งสองเป็นทายาทของอาณาจักรเอลฟ์ทั้งสอง 

  พอดีพวกเขารักกันแต่พ่อของทั้งคู่ไม่เห็นด้วยที่จะทั้งสองคนแต่งงานกันจึงอาศัยช่วงที่เกิดการกบฏในอาณาจักรทั้งสองแล้วหนีออกมาด้วยกันแล้วมาอยู่ที่นี่แหละ 

  

  ชีวิตชูชื่นจริงๆ  เอาเถอะได้อยู่กับคนที่รักเนี่ยล่ะดีที่สุดแล้วเนอะ 

  ว่ามั้ย......

  ปึก  

 " โอ้ ติดกับแล้ว "

 แล้วผมก็เดินไปที่กับดักที่ผมทำไว้ก่อน แล้วปลดเอากระต่ายที่ติดกับดักผมออกมา

 " ดูเหมือนจะใช้ไม้ทำกับดักแข็งไปแหะ เล่นเอากระต่ายคอหักเลย "

" ช่างเถอะ วันนี้กินกระต่ายย่างดีกว่า คุณดาอัสน่าจะชอบ "

เปรี้ยง

         ทันทีที่มีเสียงเหมือนฟ้าผ่าลงมา ซึ่งอยู่ในทิศทางที่เป็นหมู่บ้าน แล้วผมจึงหันไปมองทางนั้นก็ต้องตกใจ เพราะบริเวณเหนือหมู่บ้านมีเมฆทะมึนลอยอยู่ ด้วยความเป็นห่วงผู้มีพระคุณทั้งสองของผมรีบพุ่งตัวกลับไปยังหมู่บ้าน โดยใช้เวทลมเสริมความเร็วที่เท้าไปด้วย

          ผมที่มาถึงที่หมู่บ้านก็เห็นทุกคนในหมู่บ้านล้มตายกันเป็นจำนวนมาก  มีหลายคนที่ผมรู้จักและสนิทด้วย แต่ตอนนี้ผมควรจะไปดูหาทั้งสองคนก่อน ผมจึงรีบมุ่งไปที่บ้านหลังที่ผมอยู่

        เมื่อผมมาถึงตรงบ้านที่ผมอยู่มาเกือบสองปี แต่ตอนนี้กลายเป็นเถ้าถ่านไปหมดแล้ว ผมรีบมองหาทั้งสองคน แต่ก็ไม่เจอแสดงว่าไปอยู่ที่อื่นแน่ 

      ทันใดนั้นก็มีเสียงการต่อสู้ดังมาจากอีกทาง ผมรีบวิ่งไปทางนั้นทันที เมื่อวิ่งถึงก็คุณฟีเลียกำลังโบกคทาเวท ร่ายเวทอยู่ ส่วนคุณดาอัสกำลังถือดาบป้องกันการโจมตีอยู่ด้านหน้าคุณฟีเลีย  

      ส่วนคู่ต่อสู้ที่สู้กับคุณดาอัสอยู่นั้น เป็นโครงกระดูที่อยู่ในชุดคลุมยาวถึงพื้น ในมือมีเคียวยมฑูตด้ามยาวที่พยายามกดใส่คุณดาอัสอยู่ ผมจึงรีบตรวจสอบมันทันที ซึ่งข้อมูลที่ปรากฏออกมาทำเอาผมเป็นกังวลทันที

{{lord of the death}} (Boss) lv.1200

.........................................................................................................................................

    รู้นะว่าไม่ใช่เวลาแต่ขอหน่อย โอ้ ว้อท เดอะ...... @#$#$%$##$^*)(& นี่นะบอสที่เราต้องกำจัดเพื่อให้ออกจากที่นี่ มันไม่ยากไปหน่อยเหรอ เลเวล1 กับ 1200 มันมีช่องว่างที่กว้างมากอยู่นะ ฆ่าตูเลยเถอะ แม่จ้า พ่อจ้าลูกจะหาพวกท่านในอีกไม่นานแล้ว

พอใจยัง......

พอแล้วครับ......

ไปเข้าไปได้แล้ว.....

............................................................................................................................................

    หลังจากที่ผมรู้ถึงความต่างชั้นกันแต่ด้วยความเป็นห่วงคนทั้งสองผมจึงรีบร่ายเวทแสงแล้วยิงใส่บอสตัวนั้น ดูเหมือนมันจะรับรู้ได้ถึงเวทที่กำลังเข้าหามัน มันจึงถอยแยกตัวออกไป ในจังหวะเดียวกับที่ผมวิ่งไปหาทั้งสองคนพอดี 

  " แพน เจ้าวิ่งเข้ามาทำไม หนีไป เจ้าสู้มันไม่ไหวหรอก " 

  ดาอัสตะโกนบอกผม แต่ตาของเขายังคงจับจ้องที่บอสตัวข้างหน้า เมื่อคุณฟีเลียรับรู้ว่าผมมาอยู่จึงหยุดร่ายเวทแล้วมองมาที่ผมด้วยสายตาเป็นห่วง

  " ไม่มีทาง มันระดับสูงมากนะครับผมว่า เราช่วยกันแล้วหนีไปด้วยกันดีกว่า "

 แต่ทันทีที่ผมพูดจบ เสียงหัวเราะน่าขยะแขยงดังมาจากเจ้าบอส ก่อนมันจะพูดออกมา ทำให้ผมตกใจมากที่มอนสเตอร์พูดได้

   " แค่มีไอ้หนูสวะเพิ่มมาแค่ตัวเดียว ไม่ทำให้ข้าเหงื่ออกเพิ่มขึ้นหรอก "

      แล้วจากนั้นมันก็พุ่งเข้าใส่พวกเราอีกรอบ คราวนี้มันควงเคียวของไปมา ทำให้พวกเราต้องกระจายตัวออกไปคนละทาง ทันทีแยกกันหลบ มันกลับหันเคียวลงมาฟาดมาทางผม ผม รีบร่ายเวทโล่ขึ้นกันมันได้พอดี  แต่ทันใดนั้นมันยกอาวุธของมันทำให้แรงต้านจากฝั่งนั้นหายไป ทำให้ผมเสียหลักล้มลง 

     แต่ก่อนที่มันจะเอาเคียวลงมาปิดชีวิตผม คุณฟีเลียก็ร่ายเวทยิงใส่มัน เพื่อดึงความสนใจ ก่อนที่คุณดาอัสจะฟาดดาบมาจากทางด้านหลังของมัน ทำให้มันต้องหันเคียวไปรับการโจมตีนั้น ส่วนคุณดาอัสก็ตะโกนบอกผม

    " แพนไปอยู่กับฟีเลียซะ ตอนนี้นายทำอะไรมันไม่ได้หรอก " 

   เมื่อได้ยินดังนั้นผมได้ แต่พยักหน้ารับ แล้วค่อยๆถอยหลังไปทางคุณฟีเลีย จนกระทั่งมาอยู่ตรงบริเวณที่คุณฟีเลียยืนอยู่ คุณฟีเลียที่เห็นผมเข้ามาก็รีบดันผมไปอยู่ด้านหลังของเธอ ก่อนที่จะสำรวจผมว่ามีบาดแผลหรือไม่

  " แพนเธอไม่เป็นอะไรนะ มันอันตรายนะที่เข้าที่นี่ ทำไมเธอไม่หนีไปแต่แรกล่ะ"

คุณฟีเลียเอ่ยตำหนิแต่ก็เพราะความเป็นห่วงในตัวผม เธอกลัวว่าผมที่เลเวลต่ำจะตาย แต่ความจริงก็คือค่าสถานะของผมตอนนี้สูงกว่าพวกเขาสองซะอีก 

  " ก็ผมเป็นห่วงพวกคุณนี่นา กลัวว่าพวกคุณจะเป็นอะไรไป "

ใช่  ผมเป็นห่วงพวกเขาเพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันนั้นพวกเขาดูแล ผมเหมือนลูกแท้ๆของพวกเขาเลยทีเดียว  คราวนี้ผมขอตอบแทนพวกเขาบ้างล่ะ 

   ผมจึงเปิดไอเทมบ๊อคออกมาแล้วหยิบเอาลูกแก้วค่าสถานะทั้งหมดที่ผมเก็บสะสมมา ใช้ทั้งหมดในทีเดียว จนเกิดเสียงประกาศดังขึ้นเต็มหัวไปหมด

     <<ค่าสถานะกำลังเพิ่มขึ้น>>

     <<ค่าสถานะกำลังเพิ่มขึ้น>>

     <<ค่าสถานะกำลังเพิ่มขึ้น>>

     <<ค่าสถานะกำลังเพิ่มขึ้น>>

   .

   .

   .

   .

    <<ค่าสถานะกำลังเพิ่มขึ้นเกินขีดจำกัด>>

   แต่ผมไม่สนยังคงใช้ลูกแก้วค่าสถานะจนถึงลูกสุดท้าย จนเหมือนเพิ่มเสร็จผมที่ร่างกายเริ่มรับพลัง เกิดความเจ็บปวดมหาศาลโถมใส่ จนต้องร้องออกมา

   " อ้ากกกก " 

   ทำให้ฟีเลียที่อยู่ข้างหน้าหันมามองก่อนจะ ชะงัก เมื่อตามร่างกายของผมเริ่มแตกออกมา และกำลังปรับเปลี่ยนเพื่อรองรับค่าสถานะที่เพิ่มขึ้น

 " แพน เธอทำอะไร บอกฉันมานะ ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้ "

 " ผมไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวก็หายแล้ว "

  ส่วนคุณดาอัสที่ได้ยินเสียงถามของภรรยา ในขณะที่กำลังโรมรันกับบอสอยู่ทำให้เสียจังหวะตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ  แต่ดูเหมือนบอสมันทำอะไรบ้างอย่าง มันปัดคุณดาอัสออกแล้วพุ่งตรงมาที่ผมกับคุณฟีเลีย  พร้อมกับง้างเคียวในมือหมายจะปิดชีวิตผมกับคุณฟีเลีย มันเข้ามาในระยะประชิด แต่ก่อนที่ตวัดเคียวใส่พวกผม คุณดาอัสกับโผล่ออกมาแล้วเอาตัวมาบังผมกับคุณฟีเลียเอาไว้ โดยที่คุณฟีเลียก็เอาตัวบังผมไว้อีกชั้นหนึ่ง 

   ฉึก ตูม

  เสียงเคียวตวัดลงที่คุณดาอัสและคุณฟีเลียที่บังผมเอาไว้ แต่ทำให้บอสขยับไปไหนไม่ได้ คุณฟีเลียจึงปล่อยเวทที่หน่วงเอาไว้ในคทาออกมา 

  " อึก ไชน์ ไลนิ่ง " 

 สายฟ้าสีขาวพุ่งเข้าใส่ตัวบอสเต็มที่ทำให้เคียวหลุดจากมือของมัน มันกระเด็นออกไปห่างจากพวกเราพอสมควร ส่วนผมที่เริ่มขยับตัวก็ลุกขึ้นแล้วพยายามดึงเคียวที่แทงทั้งคู่ไว้ออกจากร่างของทั้งสองคนทั้งน้ำตา 

    " ฮือ ฮือ ผมขอโทษ เป็นเพราะผมทำให้พวกคุณต้องเป็นแบบนี้ "

       หลังจากเคียวหลุดออกมาแล้วผมก็รีบใช้เวทรักษาทั้งสองคนทันที  แต่รักษายังไงเลือดก็ไม่ยอมหยุดไหลสักที ผมจึงเค้นพลังเวทใส่ลงไปอีก แต่ก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น 

        ก่อนที่ผมจะได้ทำอะไรต่อ เพื่อยื้อชีวิตทั้งคู่เอาไว้ แต่ทั้งคู่ก็ยกมือขึ้นห้ามก่อนจะพูดกับผม 

    " พอแล้ว แพน เธอพยายามไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกฉันรู้ดีว่า ยังไงฉันก็ไม่รอด"

   " ใช่แพน พอเถอะ ข้าว่าตอนนี้เจ้าหนีไปก่อนที่มันจะฟื้นดีกว่า "

  " ไม่เอา ผมจะช่วยพวกคุณให้ได้ รอแปปเดี๋ยวนะ "

 ขณะที่ผมกำลังร่ายเวทรักษาอีกบทนั้น แต่อยู่ๆทั้งสองคนก็เอามือมากุมมือผม ไว้แล้วเรียกให้ฟังความพูดสุดท้ายของพวกเขา

  " ฮ่า ๆๆๆ พอเถอะฟังข้า ตลอดสองปีที่ผ่านมา การได้ใช้ชีวิตร่วมกับเจ้าทำให้ชีวิตของพวกเรามีความสุขขึ้นมากเลย "

  " ใช่ ทำให้ฉันมีอะไรทำขึ้นมาก ทั้งสอนเวท ทั้งปรุงยา ทำให้ชีวิตสองปีนี้ไม่เหงาเลย"

ผมได้ก้มหน้าฟังสิ่งที่พวกเขาพูดออกมาทั้งน้ำตา โดยที่นึกถึงภาพสองปีที่เราอยู่ด้วยกัน

  " เอาล่ะสุดท้าย ข้ามีอะไรจะบอกเจ้า การที่มีเจ้าอยู่เหมือนข้าได้มีลูกชายคนหนึ่งเลยนะ"

 " ฉันก็คิดเหมือนกันค่ะ แพนเปรียบเสมือนลูกชายของเราจริง"

  สิ่งที่ไดยินจากปากของทั้งคู่ทำให้ผมตื้นตันใจเป็นที่สุดทำให้น้ำตาของผมไหลออกมาอีกครั้ง

   " ผมเองก็คิดว่าพวกคุณเป็นพ่อ กับแม่ของผมเหมือนกันครับ ท่านพ่อ ท่านแม่ "

คำเรียกของผมดูเหมือนจะทำให้ทั้งสองคนดีใจเป็นอย่างมาก ถึงกับเรียกน้ำตาให้กับทั้งสองได้เลย 

   " ฮ่าๆๆ ข้ามีลูกตอนจะตายหรือเนี่ย "

  " คุณค่ะ มันใช่เวลาพูดเล่นอยู่มั้ย "

  " เอาหนะ ครั้งสุดท้ายแล้ว "

 แล้วจากนั้นทั้งสองคนก็เอามือที่เปื้อนเลือดของทั้งคู่ มาเขียนวงเวทไว้ที่มือของผมคนละข้าง

  " เอาหละพ่อขอมอบสิทธิ์ทุกอย่าง ให้แก่ลูก พ่อฝากเจ้าไปเยี่ยมปู่กับย่าที่นะ "

  หลังจากเขาพูดเสร็จ ดาอัสหรือพ่อของผมที่โลกนี้ ก็ถอดแหวนที่ใส่อยู่ที่นิ้วออกมาแล้วสวมให้ผม แล้วเอ่ยยอมรับออกมา

  " ข้าขอยอมรับให้ แพนเจีย คือบุตรของข้า  ดาอัสซา ฟาโทโดเรีย ดาสวู๊ด"

  แล้วจากนั้นวงเวทที่ฝามือก็ซึมเข้าไปในร่างกายของผมก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงเลือดในตัวกำลังเปลี่ยนไป 

  " อย่าลืมไปเยี่ยมตากับยายด้วยนะ ฝากบอกพวกท่านด้วยว่าแม่รักและคิดถึงพวกท่านเสมอ"

  แล้วคุณแม่ก็ถอดแหวนที่นิ้วมือของท่านมาสวมให้ผมอีกข้าง แล้วยิ้มให้ผมก่อนจะพูดว่า

   " ข้าขอยอมรับให้ แพนเจีย คือบุตรของข้า  ฟีเรียน่า อัสซาเรีย  ดีลาเอล"

     แล้วจากนั้นวงเวทในมือข้างที่ท่านแม่จับไว้ก็ซึมหายไป เช่นเดียวกับที่พ่อทำ แล้วจากนั้นกระบวนภายในร่างกายทำให้ร่างร้อนรุ่มออกมา ก่อนจะหายไปให้เหลือแต่ความรู้สึกเบาสบายที่ร่างกาย

    

      จากนั้นผมก็รับรู้ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นที่เกิดขึ้น คือตาที่มองไดไกลขึ้นและละเอียดมาก แล้วตามมาด้วยเสียงดังในหัว

   <<ได้รับเลือดเอลฟ์ชั้นสูง>>

   <<คุณได้รับเผ่าพันธุ์ย่อยมนุษย์สายเลือดเอลฟ์>>

   <<สืบทอดตำแหน่งรัชทายาทแห่งเอลฟา>>

   <<สืบทอดตำแหน่งเป็นเจ้าชายแห่งดีลาเอล>>

   <<ได้รับตำแหน่งรัชทายาทแห่งเอลฟ์>>

  แล้วทั้งสองก็ยิ้มให้ผม ก่อนที่จะจากไปอย่างไม่มีวันกลับ อีก เคียงข้างกันและกัน

  ผมที่ได้แต่ยิ้มทั้งน้ำตาเพื่อส่งท่านทั้งสอง ขอให้พระเจ้าช่วยรับทั้งสองไปอยู่ในที่ๆดี จากนั้นก็แบกร่างของทั้งสองคนไปยังนอกเขตหมู่บ้านก่อนที่กางอาณาเขตป้องกันไว้ ร่างของทั้งคู่ไว้ แล้วก็กลับมาเก็บของของทั้งคู่คือดาบกับคทา แล้วเอาใส่หลังไว้ แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรต่อ เสียงดังขึ้นในหัว ก่อนที่ผมจะรู้สึกเหมือนหลุดออกจากร่างไป

      <<เงื่อนไขครบถ้วนเริ่มทำการจุติครั้งสุดท้าย>>

............................................................................................................................................

เสร็จแล้ว เกือบตาย ถ้าวันนี้ได้อีกตอนก็จะถึงบทสรุปของปฐมบท 

ขอบคุณที่ติมตาม ถ้ามีข้อผิดพลาดบอกด้วยนะครับ 

พอดีตอนนี้ก็เริ่ม เบลอะแล้ว

ปล. สู้ตายอีกตอนเดียว ขอกำลังใจหน่อย

Fighting

 1 comment = 1กำลังใจ