คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Yuri And Kitty CH.1
Shot FanFic
Title//Yuri And Kitty (ยูริคุงกับลูกแมว)
Anime// Yuri!! On Ice
Character// Yuri(o),Yuri,Victor,???
#แฟนฟิคเรื่องนี้เป็นจินตนาการของผู้แต่งไม่มีเนื้อหาเกี่ยวกับเนื้อเรื่องแต่อย่างไร
ไม่มีคู่ชิพ(หรืออาจจะมี) เราแค่คิดว่าเขียนยูริโอะมาหลายมุมแล้ว ทำไมเราถึงไม่เขียนเขาในโหมดคิ้วๆบ้างล่ะ? และคงไม่มีอะไรที่เหมาะกับเขามากไปกว่าแมวอีกแล้ว จริงไหม?
ยูริ พลิเซสกี้ ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำเรื่องไร้สาระอย่างการบินจากรัสเซียมาถึงญี่ปุ่นเพียงเพื่อมาตามคนแก่ไม่รักษาคำพูดกลับบ้าน!!!
...แต่ทำไงได้ล่ะ
ไอ้คนแก่ขี้หลงขี้ลืมที่ว่านั่นดันเป็นคนที่เด็กหนุ่มอยากให้มาเป็นโค้ชของตัวเองน่ะ...
เด็กหนุ่มคิดอย่างหงุดหงิดพลางยกโทรศัพท์สมาร์ทโฟน
ขึ้นมาถ่ายรูปปั้นหน้าตาประหลาดๆถึงจะถ่ายรูปไว้แต่ไม่วายต้องบ่นออกมาอย่างขนลุก
พลางกดพิมพ์แฮชแท็กเล็กน้อยเตรียมอัพลงอินสตาร์แกรมถ้าไม่นึกเรื่องๆหนึ่งขึ้นได้
“เดี๋ยวนะ...ถ้าอัพไอจียาคอฟก็รู้ที่อยู่กันพอดีสิ!ไม่ได้ๆ”
ยูริบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋าเสื้อแล้วลากกระเป๋าเดินออกมาจากบริเวณหน้ารูปปั้นตรงเข้าไปในย่านการค้าชุมชน
“โอ่ย!! วิคเตอร์!อยูไหนฟ๊ะวิคเตอร์!!!”
เด็กหนุ่มแหกปากร้องเรียกชื่อคนที่เป็นเป้าหมายในการมาญี่ปุ่นของตัวเองอย่างไม่อายประชาชีที่อยู่แถบนั้น เดินไปได้ไม่เท่าไหร่หางตาก็ไปสะดุดเข้ากับร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่งเข้า
เสื้อยืดแขนยาวสีดำกรีนรูปหน้าเสือไว้ตรงกลางแขวงโชว์หราอยู่ด้านหน้าสุดของราวแขวน
ยูริยกมืออันสั่นเทาขึ้นมาถอดแว่นดำเพื่อจะได้มองเจ้าเสื้อแฟชั่นสุดเอวี่ติงจิงเกอเบลให้เต็มๆตา
รู้ตัวอีกทีสองขาก็ก้าวเข้าไปในร้าน
รู้ตัวอีกสองทีเงินในกระเป๋าก็ลอยไปและได้ถุงเสื้อมาอยู่ในมือ
รู้ตัวอีกสามทีก็เปลี่ยนมาใส่เสื้อที่เพิ่งซื้อหมาดๆไปแล้ว
พอรู้ตัวอีกสี่ทีมือก็ลั่นชัตเตอร์ถ่ายรูปตัวเองแอ็คท่าเท่ๆพร้อมจงใจโชว์เสื้อใหม่แบบสุดๆ
แล้วพอรู้ตัวอีกห้าทียาคอฟก็โทรเข้ามาแล้ว...
ยูริกดรับสายพลางยื่นโทรศัพท์ออกห่างหูตัวเองให้มากที่สุด
(แล้วทำไมนายถึงไปอยู่ที่ญี่ปุ่นอีกคนล่ะห๊ะ!!!ยูริ!!!!)
“ชิ!น่ารำคาญเป็นบ้า”
ยูริบ่นงึมงำก่อนจะสูดหายใจเข้าเต็มปอดตอบกลับคนในสายเสียงดังไม่แพ้กัน
“ฉันจะไม่กลับรัสเซียจนกว่าวิคเตอร์จะรักษาสัญญา!!!!แค่นี้นะ!!!”
พูดจบก็รีบกดตัดสายพร้อมบล็อกเบอร์เป็นของแถมให้กันโค้ชจอมจู้จี้โทรจิกกลับมาอีกรอบ ให้ตายเถอะ!!เขาอายุ15แล้วนะ!!
ยูริเดินลากกระเป๋าต่อไปอย่างไร้จุดหมาย
พอรู้สึกตัวเด็กหนุ่มก็มาโผล่นอกเขตการค้าแล้ว
ด้วยความหงุดหงิดยูริจึงเดินไปเกาะราวกั้นริมทางแล้วตะโกนใส่ผืนทะเลเป็นชื่อคนที่มาตามหาเต็มเสียงจนนกแตกรัง
ชายวัยกลางคน(?)ที่ยืนตกปลาอยู่ไม่ไกลกันก็ทักขึ้น
“โฮ่! เธอก็เป็นแฟนคลับของวิคเตอร์เรอะ?? งั้นลองไปที่โรงสเก็ตที่อยู่ทางนู้นสิ
เขาอยู่ที่นั่นล่ะ”
สิ้นคำพูดยูริก็คว้ากระเป๋าแล้ววิ่งฉิวไปยังทิศทางที่ว่าทันที ไม่นานนักโรงสเก็ตเก่าๆก็ปรากฏต่อสายตาเด็กหนุ่ม ยูริรีบเข้าไปทันที
เขาจิกตา(?)ใส่เด็กแฝดสามที่ออกมาดักหน้าเล็กน้อย(?) ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงพูดของใครบางคน
ยูริจึงหันไปเจอกับคนที่มีชื่อเดียวกับเขายืนบ่นกับตัวเองไม่รู้จบยิ่งหมอนี่พูดเรื่องที่วิคเตอร์จะเป็นโค้ชให้
ยูริยิ่งหมั่นไส้เลยประเคนลูกถีบงามๆให้หนึ่งทีพร้อมรอยเท้าประทับบนหน้าเป็นของฝากจากรัสเซีย
ได้ตะแง่วใส่อีกฝ่ายจนพอหอมปากหอมคอ
เจ้ายูริญี่ปุ่นก็เดินนำเขาเข้าไปที่ลานสเก็ต
แล้วพอเจอหน้าวิคเตอร์เจ้าตัวก็ยอมรับออกมาอย่างด้านๆว่าลืมเรื่องที่สัญญากับเขาหน้าระรื่น
...ไอ้....ไม่รู้จะด่ายังไงดี!!!
สรุป สุดท้ายเขาก็ต้องมาแข่งกับเจ้าหมูญี่ปุ่นนั่น
และเขาก็ไม่เกี่ยงหรอก
หากว่ารางวัลคือวิคเตอร์จะกลับไปเป็นโค้ชให้เขา
ยูริถูกพี่สาวของเจ้าหมูตั้งชื่อให้ใหม่ว่ายูริโอะ(แล้วทุกคนก็บ้าจี้เรียกเขาว่ายูริโอะซะอีก)
ยูริโอะ(ยอมรับสภาพชื่อได้แบบงงๆ)ตื่นขึ้นมากลางดึกในห้องพักของตัวเอง
ไปทุกดวงถูกปิดจนเห็นแต่ความมืดและแสงจันทร์สลัวๆ
เด็กหนุ่มเดินคลำทางไปที่ห้องน้ำก่อนจะเกาหัวอย่างหงุดหงิดเมื่อพบว่าเดินมาผิดทางไปนิด
...อันที่จริงโผล่มานอกบ้านก็อาจจะไม่นิดล่ะนะ...
ร่างกายสั่นสะท้านเยือกเมื่อลมเย็นพัดกระทบผิวกาย
ยูริโอะส่ายหัวให้กับตัวเองเล็กน้อยก่อนตั้งท่าจะเดินกลับเข้าไปหาความอบอุ่นด้านใน
แต่หูเจ้ากรรมก็ดันไปได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือเข้า
เสียงนั้นเบาจนแทบคิดไปว่าตัวเองหูแว่ว แต่เมื่อเงียหูฟังดีๆ
เด็กหนุ่มก็พบว่าตัวเองไม่ได้หูแว่ว
สองเท้าสับไปยังทิศทางที่คิดว่าเป็นที่มาของเสียง
และเขาก็ได้เจอเข้ากับกล่องกระดาษใบหนึ่งอยู่ด้านนอกรั้ว มันแอบซ่อนอยู่ในพุ่มไม้จนเกือบมิด ไม่รอช้ายูริโอะรีบดึงมันออกมาจากใต้พุ่มไม้และพบกับภาพที่น่าสะเทือนใจที่สุด
ลูกแมวครอกหนึ่งนอนแข็งตายอยู่ภายในกล่อง
อาจจะด้วยอากาศที่หนาวเย็นและขาดแคลนอาหารทำให้พวกมันต้องตายอย่างน่าสงสาร และกล่องยังซ่อนไว้ใต้พุ่มไม้อีก
อาจทำให้ไม่มีคนเห็นและพวกมันจึงไม่ได้รับความช่วยเหลือ
ยูริโอะไม่อาจทิ้งพวกมันไว้ตรงนี้ได้แม้ว่าพวกมันจะตายหมดแล้ว
...หรือแค่เกือบ...
เมื่อยกกล่องขึ้นมา
เด็กหนุ่มก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความดีใจระคนตกใจเมื่อเห็นเจ้าสิ่งมีชีวิตเล็กๆตัวหนึ่งยังขยับร่างกายน้อยๆของมันอยู่ เด็กหนุ่มรีบอุ้มกล่องกลับเข้าไปในเรียวกัง
ตรงดิ่งไปที่ห้องของวิคเตอร์และเตะประตูเรียกอีกฝ่ายเสียงดังสนั่น
และพอเห็นสิ่งที่เด็กหนุ่มถืออยู่
คนถูกเรียก(ด้วยการเตะประตู)ก็รีบไปขอความช่วยเหลือจากเจ้าบ้านทันที
ผ้าขนหนูอุ่นๆห่อเข้าที่ตัวลูกแมวตัวเล็กผอมแห้งที่กำลังดูดนมจากขวดโดยที่มียูริ(ญี่ปุ่น)เป็นคนป้อน โชคดีที่คลีนิกสัตว์แถวบ้านยังเปิดอยู่ทำให้ยูริตัดสินใจจะพาเด็กหนุ่มพร้อมกับลูกแมวตรงไปที่คลีนิกทันที
อาจจะเป็นเรื่องแย่ที่คลินิกไม่มีคนดูแลตอนกลางคืน(และหมอกำลังจะกลับบ้าน)ทำให้ไม่สามารถทิ้งเจ้าลูกแมวไว้ดูอาการที่คลินิกได้
ดังนั้นเมื่อตรวจร่างกายเสร็จและพบว่ามันยังปกติดี คุณหมอก็ให้พามันกลับมาดูแลที่บ้านพร้อมนมสำหรับแมว
ยูริเอ่ยกับเด็กหนุ่มว่าเขาจะเอาลูกแมวตัวอื่นไปฝังให้พรุ่งนี้พร้อมยิ้มให้ท่าทางแยงกี้ของเด็กหนุ่ม
ก่อนที่เขาจะส่งลูกแมวที่หลับทันทีหลังจากกินอิ่มส่งคืนให้ยูริโอะและกลับไปนอนที่ห้องของตัวเอง(ส่วนวิคเตอร์หนีไปนอนก่อนแล้ว)
ยูริรับห่อผ้าที่ห่อแมวไว้มากอดและมองเจ้าหมูเดินออกไปจากห้องพักของเขา ก่อนจะเบนสายตากลับมามองลูกแมว เด็กหนุ่มตัดสินใจที่จะเอามันเข้ามานอนในฟูกด้วยแทนที่จะเอามันไปนอนในตระกร้า
ในตอนเช้าหลังจากที่เจ้าหมูเอาลูกแมวที่ตายไปฝังเสร็จแล้ววิคเตอร์ก็พาพวกเขาไปที่ลานสเกต
ถึงจะไม่อยากแต่ยูริโอะก็จำใจทิ้งลูกแมวไว้กับพี่สาวของเจ้าหมูเพราะไม่อยากเอามันออกมาเจอกับอากาศหนาวเย็นข้างนอก
ยูริโอะหน้าเหวอเมื่อวิคเตอร์ประกาศทีมที่จะให้เขาใช้แข่งและถีบหัวส่งเด็กหนุ่มไปที่วัดในช่วงบ่าย น้ำหนักของไม้ที่หลวงพ่อฟาดลงมาเจ็บจนต้องร้องออกมาเสียงดังลั่นวัด
...เข้าวัดมันเกี่ยวอะไรกับอากาเปกันห๊ะ!!!
ยูริโอะนอนแผ่อย่างหมดสภาพด้วยความเหนื่อยล้า
การแช่น้ำร้อนและคัตสึด้งไม่ได้ช่วยทำให้เด็กหนุ่มดีขึ้นซักนิด ยูริโอะซบหน้าลงกับโต๊ะ
แล้วก็ถลึงตามองเจ้าหมูอย่างอึ้งๆเมื่ออีกฝ่ายประกาศว่าอีรอสของตนเองคือคัตสึด้ง
แล้วเจ้าหมูก็วิ่งหน้าตั้งออกไปกับมัคคาชินหมาพุดเดิ้ลของวิคเตอร์
“มี้”
สัมผัสนุ่มนิ่มข้างๆมือเรียกร้องให้หัดไปมอง
ลูกแมวตัวเล็กที่เก็บได้เมื่อคืนนอนลงข้างๆและเอาเท้านิ่มๆของมันตะปบมือของเด็กหนุ่มเล่น มันดูอ้วนขึ้นมาหน่อย สงสัยตอนที่เขาไม่อยู่มันจะโดนมาริขุนนมจนอ้วนฉุ
ไม่ไหวๆ
เดี๋ยวท้องแตกตายพอดี
“ว่าไง?”
ถามลอยๆพลางหยิบเจ้าก้อนขนกลมๆขึ้นมาเล่นบนตัก
เพราะเมื่อวานมันฉุกละหุกเลยไม่ทันสังเกตุว่าเจ้านี่มีขนสีส้มอ่อน และมีแถบสีส้มเข้มคาดเหมือนลายเสือ
อ๋า...น่ารัก...
ยูริโอะนั่งเล่นกับเจ้าก้อนขนอ้วนฉุจนลืมเวลา
รู้ตัวอีกทีวิคเตอร์ก็เมาแอ๋นอนกอดขวดเหล้าไปแล้วเรียบร้อย
ยูริโอะเลยจัดการกินคัตสึด้งที่เย็นชืด(แต่ยังอร่อย)ให้หมดๆและอุ้มแมวสีส้มตัวกลมเข้าไปเล่นต่อในห้อง
ความคิดเห็น