คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Child
Child
เมากาว+จู่ๆมันก็ผุดขึ้นมา
ว่าจะลองแต่ง3P แต่มันไม่พี มันกลายเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย!!
**************************************
คัตสึกิ ยูริ มองสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าตรงหน้า ถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปอย่างไม่คิดอะไรมาก
“สวัสดีครับมาเธอร์
ผมมารับเนริคุงครับ”
ยูริเอ่ยกับผู้ดูแลที่เขาเจอหน้ามาตลอดสามเดือน
เธอยิ้มรับและเชิญยูริเข้าไปคุยในห้องและจัดการเกี่ยวกับเอกสารที่ใช้ในการรับเลี้ยง
เวลาผ่านไปจนถึงตอนเย็น ยูริก็กลับออกมาพร้อมกับเด็กชายวัยสามขวบคนหนึ่ง
ในช่วงประมาณครึ่งปีที่แล้ว ยูริก็ถูกครอบครัวถามว่าเมื่อไหร่เขาจะแต่งงานเพราะตอนนี้เขาก็อายุใกล้จะเข้าเลขสามเต็มทนและก็วางมือจากการแข่งผันตัวมาเป็นโค้ชให้กับมินามิคุง(ที่ตอนนี้ก็ยังชอบกรี๊ดกร๊าดเวลาเขาอยู่ใกล้ๆเหมือนเดิมส่วนวิคเตอร์กลับไปเป็นโค้ชให้ยูริโอะที่รัสเซีย)
และยูริก็บอกปัดทั้งเรื่องแฟนและก็การดูตัวทุกอย่างที่ครอบครัวเสนอให้เพราะเขามีคนรักอยู่แล้วแต่เพียงอีกฝ่ายไม่ใช่ผู้หญิง
จะพูดออกไปก็กระไรอยู่
ด้วยความที่ความเห็นไม่ลงรอยกับที่บ้านทำให้ยูริปั่นจักรยานออกมาจากบ้าน ปั่นไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายจนมาหยุดที่หน้าสถานรับเลี้ยงแห่งนี้ เขาถูกมาเธอร์(ผู้ดูแลที่นี่)เชิญให้เข้ามาพักและก็เล่นกับเด็กๆ
หลังจากนั้นเวลาที่ว่างยูริก็มักจะมาเล่นกับเด็กๆเป็นการคลายเครียด
แล้วยูริก็ได้พบกับเด็กชายวัยสามขวบที่ชื่อเนริ เด็กชายที่ชอบเก็บตัวเงียบๆและท่าทางขี้อาย
เนริเข้ากับคนอื่นไม่ค่อยได้เพราะสีตาที่ดูแตกต่างกว่าเพื่อน
เนริมีดวงตาสีฟ้าสว่างทำให้สังเกตุได้ว่าเขาต้องเป็นลูกครึ่งจากฝั่งยุโรปซักประเทศแน่นอน มาเธอร์เล่าว่าเจอเนริอยู่ที่หน้าสถานรับเลี้ยงตอนเป็นทารกพร้อมโน๊ตที่ระบุชื่อและวันเดือนปีเกิดไว้เท่านั้น ยูริรู้สึกถูกชะตากับเด็กชายเป็นอย่างมาก
และหลังจากที่ใช้เวลาศึกษากันและกันเป็นเวลาร่วมสามเดือน
เด็กชายก็คุ้นเคยและยอมรับยูริในที่สุด
และวันนี้ก็เป็นวันที่
“คัตสึกิ เนริ”จะได้เข้าไปอยู่ในบ้านหลังใหม่ของเขา
.
.
.
เด็กชายจ้องมองลานสเกตตรงหน้าอย่างสนใจ
หลังจากที่เขาย้ายเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวคัตสึกิได้สองสัปดาห์ วันนี้ยูริปลุกเขาขึ้นมาตั้งแต่เช้าตรู่และพาเขามาที่ลานสเกตแถวๆบ้าน
ยูริเอ่ยกับเขาว่าวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านและไม่อยากทิ้งเขาไว้ที่บ้านคนเดียว หลังจากรอไม่นานก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหายูริ
คนๆนั้นมีชื่อว่ามินามิ ยูริบอกว่าอีกฝ่ายเป็นนักกีฬาในความดูแลของยูริ แล้ววันนั้น
เด็กชายก็นั่งดูยูริซ้อมให้มินามิจนเย็น
“เบื่อรึเปล่าครับ?” ยูริเดิน(หรือเปล่า?เขาไม่แน่ใจ
น่าจะเรียกไถล?สเกต? เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ)มาถามเขาที่นั่งดูอยู่ตลอด
เมื่อมินามิออกไปแล้ว เนริส่ายหน้ามองลานที่เป็นน้ำแข็งสลับกับหน้าพ่อบุญธรรมของเขาก่อนเอ่ยด้วยเสียงตะกุกตะกัก
“ผะ...ผม...ผมอยากเล่นครับ...”
ยูริเอียงคอมองเด็กชายที่ก้มหน้างุด
เขาระบายยิ้มอ่อนโยนพร้อมยกมือลูบหัวเด็กชายอย่างเอ็นดู
“เอาสิ
ปะป๊าจะสอนให้ แต่เราต้องไปยืมรองเท้าจากยูโกะก่อนนะ”
“โอเอฮะ”
เนริยิ้มกว้างดีดตัวลุกจากที่นั่งอย่างรวดเร็ว
“โอเคต่างหากล่ะ”
ยูริหยิกแก้มยุ้ยๆเบาๆก่อนจะออกจากลานสเกตไปเช่ารองเท้าให้เนริและเริ่มสอนเด็กชายเล่น
.
.
.
วิคเตอร์และยูริโอะสังเกตได้ว่า
ยูโทเปีย อาคัตสึกิดูเงียบและมืดแปลกๆเมื่อพวกเขามาถึงหลังจากที่ไม่ได้มาถึงสองปี ทั้งสองคนมองหน้ากันพร้อมประกายสายฟ้าแล่นผ่านเมื่อพวกเขาประสานสายตากัน
“คนที่จะได้กอดต้อนรับกลับบ้านจากยูริก่อนคือฉัน
เข้าใจนะยูริโอะ”
“ไม่มีทางเสียล่ะ!”
ยูริโอะทิ้งสัมภาระไว้หน้าประตูและออกวิ่งทันทีโดยไม่รอวิคเตอร์
วิคเตอร์เองก็ทำเพียงมองนิ่งๆและเดินไปเข็นจักรยานออกมาและปั่นตามยูริโอะไป
เพราะถ้าไม่อยู่ที่บ้านก็มีที่เดี๋ยวแหละที่เจ้าหมูน้อยจะไปสิงสถิตอยู่!!
ยูริโอะที่มาถึงก่อนวิ่งผ่านหน้ายูโกะตรงเค้าท์เตอร์ไปโดยไม่ฟังเสียงทักทายของเธอ ชายหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆเปิดประตูผัวะ
เข้าไปและส่องสายตาหาเป้าหมายของเขา
เจอเจ้าหมูแล้ว!!----
...เอ๊ะ....เด็ก???
ยูริโอะเพ่งตามองก่อนจะรีบยกมือปิดปากวิคเตอร์ที่เพิ่งตามมาถึงไม่ให้แหกปากเสียงดัง พร้อมส่งสายตาเป็นเชิงว่าเงียบๆและแหกตามอง
“อะไออ่ะอูอิโอะ??”
วิคเตอร์ที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่คนอายุน้อยกว่าพยายามบอกส่งเสียงถามอู้อี้ ยูริโอะกลอกตาและกระซิบบอก
“มองดีๆสิเจ้าทึ่ม!” พูดพร้อมคลายมือออก
วิคเตอร์ขมวดคิ้วบ่น
“เธอเรียกโค้ชของเธอว่าเจ้าทึ่มได้ไงกัน?”
บ่นเบาๆพอเป็นพิธีก่อนจะมองไปที่ร่างบางที่กำลังจับมือเด็กตัวเล็กๆให้ยืนทรงตัวได้ ยูริยิ้มอ่อนโยนราวกับนางฟ้า(?)พร้อมจับให้เด็กคนนั้นไถลไปช้าๆพร้อมกัน
เด็ก....หญิง????(ในสายตาของวิคเตอร์และยูริโอะ)พยายามอย่างหนักที่จะทรงตัวให้ได้เมื่อยูริค่อยๆปล่อยมือ และคงพยายามหนักมากจนมีริ้วแดงๆปรากฎขึ้นที่แก้ม เมื่อเธอทำท่าจะล้ม
ยูริก็จะรีบเข้ามาประคองตัวเธอไว้และปล่อยเมื่อเธอทำท่าว่าเริ่มทรงตัวได้
...หมูน้อยของพวกเขานี่เหมือนนางฟ้าเลยจริงๆ
แอบดูจนพอใจ
พวกเขาถึงส่งเสียงเรียกนางฟ้าของพวกเขาให้หันมามอง
“อ้าว...ไม่เจอกันนานเลยนะครับทั้งสองคน”
ยูริส่งยิ้มให้สองหนุ่มรัสเซียที่มายืนดูเขากับเนริตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เนริตกใจที่เห็นคนแปลกหน้า(และตัวสูงมาก) เลยรีบพยายามไปแอบด้านหลังพ่อของเขา
“ไม่เจอกันนาน คิดถึงยูริจังเลยยย”วิคเตอร์กางแขนออก พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนให้ยูริเข้ามากอดเขา
ยูริยิ้มแห้งๆเอื้อมมือไปจับมือเล็กๆที่ดึงกางเกงของเขาอยู่
“ฮะๆ
พอดีว่าไม่สะดวก ไว้ทีหลังละกันนะครับ”
“เอ๋...”
วิคเตอร์ส่งเสียงงอแง(แบบไม่เข้ากับอายุ)ออกมา
“เด็กนั่นลูกใครน่ะคัตสึด้ง? ลูกยูโกะเหรอ?”
ยูริโอะถามออกมาพลางจ้องไปที่ด้านหลังของยูริอย่างไม่ละสายตา เนริมองสายตาที่จ้องมาก่อนจะรีบซุกหน้าเข้ากับขาของยูริเพื่อหลบ
ยูริโอะพินิจเนริอย่างละเอียด
เส้นผมสีดำตัดทรงเดียวกับเขาสมัยวัยรุ่น(ตอนอายุสิบห้า) ส่วนสูงที่น่าจะราวๆสอง-สามขวบ และเมื่อกี้เขาเห็นแว๊บๆว่าตาสีฟ้า...
...เดี๋ยวนะ...ตาสีฟ้า???
ทันทีที่ยูริดึงลูกชายของเขาออกมาจากลานสเก็ตได้ ยูริโอะก็พุ่งเข้ามาจับมือของเขาอย่างรวดเร็วจนเด็กชายสะดุ้งคว้ากางเกงของยูริด้วยความตกใจ
“ให้ฉันรับผิดชอบเถอะนะคัตสึด้ง! ฉันจะดูแลทั้งสองคนอย่างดีเลย!”
“อะ เอ๊ะ? หมายความว่าไงน่ะยูริโอะ??”
“ฉันมั่นใจว่าฉันได้ทำมากกว่าวิคเตอร์แน่ๆ เพราะงั้นเด็กคนนี้ต้องเป็นลูกของฉันแน่นอน!” ยูริโอะเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังจนยูริตาเหลือก คันปากยิบๆอยากบอกว่าไม่ใช่เหลือเกิน! ติดแต่ว่าวิคเตอร์ก็เข้ามาคว้ามืออีกข้างของชายหนุ่มชาวญี่ปุ่นแล้วเอ่ยเสียงเครียด
“ทำไมถึงไม่บอกล่ะยูริว่าเธอมีลูกของฉันอยู่ ถ้าเธอบอกฉันล่ะก็ฉันพร้อมจะเฉดหัว...แฮ่ม! ปล่อยยูริโอะไว้กับโค้ชคนอื่นแล้วมาดูแลเธอเลยนะ!”
“เฮ้ๆ เธอดูเหมือนฉันมากกว่า! แถมฉันทำมากกว่าด้วย!เพราะงั้นเธอต้องเป็นลูกของฉันสิวิคเตอร์!”ยูริโอะเถียงอีกคนกลับทันควันและวิคเตอร์ก็สวนกลับทันที
“แค่ทำมากกว่าไม่ได้หมายความว่าเธอจะเป็นลูกของยูริโอะซะหน่อย! ดูสิๆ สีตาเหมือนฉันเปี๊ยบ!”
“ฉันก็ตาสีฟ้านะ!!”
“ลูกของฉันใช่ไหมยูริ/คัตสึด้ง”
ยูริอยากจะล้มหงายลงไปกองกับพื้น
ให้ตายเถอะ! ไม่ใช่แล้ว! สองคนนี้บ้าไปกันใหญ่แล้ว!! อันดับแรกเลยเขาเป็นผู้ชายนะ! ท้องได้ที่ไหนกัน!!
แต่ยูริยังไม่ทันจะได้พูดอะไร
เนริตัวน้อยก็ขยับมาด้านหน้าพ่อของเขาพร้อมกางแขนออกเหมือนจะปกป้อง เด็กชายตัวน้อยหลับหูหลับตาพูดออกมาอย่างรวดเร็วทั้งที่ตัวสั่นระริก
“ยะ...อย่ารังแกยูรินะ!!”
“...”
“...”
“...”
.....
...อ่า...นางฟ้าตัวน้อยๆนี่!
ผู้ใหญ่ทั้งสามคนคิดพร้อมๆกันอย่างไม่ได้นัดหมายเมื่อเห็นภาพตรงหน้า เนริกัดริมฝีปากล่างกลั้นเสียงสะอื้น ช้อนดวงตาสีฟ้ากลมโตที่คลอน้ำตามองผู้ใหญ่แปลกหน้าสองคนที่ยืนติดสตั้นไปแล้วก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเบาหวิว
“...นะฮะ...”
บึ้ม!!
ยูริโอะและวิคเตอร์สาบานได้ว่าได้ยินเสียงระเบิดในหัวของตัวเองเสียงดังสนั่น ยูริย่อตัวลงลูบหัวเด็กชายเบาๆและดึงร่างน้อยๆที่ทำท่าจะร้องไห้เข้ามากอด
“ไม่ร้องนะครับ พวกเขาไม่ได้รังแกปะป๊าหรอก
เราแค่เล่นกันเฉยๆเอง”
“จะ...จริงๆเหรอฮะ?”
“อื้ม! ไม่ร้องนะคนเก่ง!”
ยูริลูบแผ่นหลังเล็กที่สะอื้นฮักๆเพื่อปลอบ
ยูริโอะที่ตั้งสติได้ก็ย่อตัวลงมาสะกิดเด็กชายเบาๆ
“อื้ม...ใช่แล้วล่ะ ฉันไม่ได้รังแกคัตสึด้งหรอก อย่าร้องเลยนะ”
เนริเบือนหน้ามามองยูริโอะเล็กน้อย ยูริโอะ(พยายาม)แสดงสีหน้าที่คิดว่าดูใจดี(และไม่แยงกี้)เมื่อรู้ว่าถูกมอง
“ไม่ได้แกล้งจริงๆนะฮะ?”
“อื้ม!สัญญาเลย” พูดพร้อมชูนิ้วก้อยขึ้นมาตรงหน้าเด็กชาย
เนริมองอยู่ชั่วอึดใจก่อนยื่นนิ้วก้อยไปแตะกับนิ้วที่ยื่นมารอ
“แล้วตกลง...เธอเป็นลูกใครล่ะ?”
วิคเตอร์ถามพร้อมมองเนริที่เริ่มยอมให้ยูริโอะแตะตัวได้ ยูริคลายอ้อมกอดเพื่อให้เด็กชายได้ไปทำความรู้จักกับยูริโอะด้วยตนเอง(แบบกล้าๆกลัว)
“ยังไม่จบอีกเหรอครับ?”
ยูริกลอกตาด้วยความหงุดหงิด มองไปที่เนริที่ยอมให้ยูริโอะจับตัวได้(นิดๆ)
“เนริเป็นลูกบุญธรรมของผมครับ ผมไม่ได้คลอดมาเองเพราะงั้นเลิกเถียงกันทีเถอะ!”
“แล้วทำไมเนริจังไม่ได้ใส่กระโปรงล่ะ?”
วิคเตอร์ถามอีกเมื่อข้อสงสัยแรกของเขาคลายลง แต่ก็อดถามไม่ได้เมื่อสังเกตว่าเด็กน้อยไม่ได้ใส่กระโปรง
“กระโปรงคืออะไรเหรอฮะ?”
เนริถามยูริโอะพร้อมเอียงคอ
ยูริโอะมองหน้ายูรินิดหน่อยก่อนหันมาตอบ
“อ่า...ก็ที่เด็กผู้หญิงเขาใส่กันไงครับ”
เนริขมวดคิ้วมุ่นหันไปกระตุกขากางเกงยูริแล้วถามเสียงเครียด
“ยูริ...เนริเป็นเด็กผู้ชายไม่ใช่เหรอฮะ?????”
“เอ๊ะ!? เนริก็เป็นผู้ชายนี่ครับ?”
“....”
“....”
...แล้ววิคเตอร์กับยูริโอะก็หันไปหากำแพงแล้วเอาหัวโขกกำแพงกันคนละสิบที...
...และพวกเขาควรจะหัดยิงปืนกันได้แล้วตอนนี้...
V
V
V
ยูริ พลิเซตสกี้
มองเทพธิดาตัวน้อยของเขาโลดแล่นอยู่บนลานน้ำแข็ง
สองมือของเขากุมกันแน่นเมื่อร่างบอบบางในชุดสีฟ้าขาวกระโดดซาลคาวสี่รอบ
ก่อนจะร้องตะโกนออกมาอย่างดีใจเมื่อร่างนั้นลงถึงพื้นได้อย่างสวยงามไร้ที่ติ
จนเสียงเพลงสิ้นสุดลงพร้อมกับเสียงปรบมือดังกึกก้อง
ช่อดอกไม้และตุ๊กตาถูกโยนลงมามากมาย ร่างบางโค้งคำนับ โบกมือ และยิ้มส่งให้ผู้ชมเป็นการขอบคุณ ก่อนจะเคลื่อนตัวกลับมาหาเขาที่ยืนถือเสื้อวอร์มรออยู่
“วันนี้ผมทำได้ดีรึเปล่าฮะ?”
เสียงนุ่มถามพร้อมรับเสื้อวอร์มไปสวมเพื่อไม่ให้ร่างกายเย็น เด็กหนุ่มวัยสิบสาม
มองจอมอร์นิเตอร์เพื่อรอดูคะแนนของเขา
Kutsuki Neri Pt 113 Rank 1
“งดงามไร้ที่ติ...บอกตามตรงนะว่าพ่อแอบห่วงตอนซาลคาวสี่รอบ”
“ผมทำการบ้านมาแล้วน่า...”
เนริยู่หน้าเล็กน้อยจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิดพร้อมปัดปอยผมที่ยาวจนปรกหน้าเขาออกไปด้านข้าง
ก่อนจะสะดุ้งเมื่อโดนตีจากด้านหลัง
เนริหันไปมองจนผมหางม้าสะบัดแทบฟาดหน้าคนได้ก่อนจะไปเจอเพื่อนนักกีฬา...โอเค..
อีกฝ่ายแก่กว่าจะเรียกว่าพี่ก็ได้
“เล่นอะไรน่ะซึงจูฮยอง! ผมตกใจนะ!!” เนริร้องโวยวายใส่นักกีฬาสัญชาติเกาหลีวัยสิบสี่ที่หัวเราะอย่างชอบใจ พออีกฝ่ายเห็นว่าคนอายุน้อยกว่าเริ่มตาขวางเลยรีบโอ๋
ยูริโอะเห็นว่าสองวัยรุ่นเข้าโหมดเด็กติดโซเชี่ยลพบปะกันก็ส่ายหัวแล้วเดินหนี
“ขอโทษๆ
ฮะๆ ก็มันหมั่นไส้อ่ะ! เอ้า!เซลฟี่กันหน่อย!!”ลี ซึงจู ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นพร้อมยืนตีคู่กับนักกีฬารุ่นน้องพร้อมกดรัวชัตเตอร์
จากนั้นก็สุมหัวกันเลือกรูปที่คิดว่าดูดีที่สุดแล้วอัพลงโซเชี่ยล ก่อนที่ทั้งคู่จะโดนชนกระเด็น ฝ่ายคนชนปรายตามองทั้งสองคนที่ลงไปกองนิ่งๆแล้วเดินจากไปโดยไม่เอ่ยอะไร
“นักกีฬาแคนนาดานี่นิสัยเสียอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่านะ?”
ซึงจูเบะปากไล่หลังคนชนแล้วหนี
ส่วนเนริมองส่วนสูงของซึงจูสลับคนที่เพิ่งชนพวกเขา มือบางคว้าโทรศัพท์ในเสื้อวอร์มขึ้นมาเปิดแอปโซเชี่ยลที่สิงเป็นประจำก่อนจะอัพเดตสถานะสั้นๆ
@Neri_K.-ถ้าผมชงแคนเกาจะมีใครชิพกับผมไหม?
End????
ความคิดเห็น