ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Love Charm SP.
Love Charm SP.
วิคเตอร์มองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก...
...จะว่าไงดีล่ะ...
“คัตสึด้งง” เด็กหนุ่มชาวรัสเซียวิ่งเข้ามากอดเอวนักสเก็ตชาวญี่ปุ่นอย่างที่ร้อยวันพันปี วิคเตอร์ไม่คิดว่าจะได้เห็นเพราะปกติเห็นแต่จะแหง่วๆใส่เจ้าหมูอย่างเดียว
“ว่าไงยูริโอะ?” หมูน้อยละจากการฟังเพลงถอดสายหูฟังออกเพื่อฟังสิ่งที่เด็กหนุ่มจะบอกเขา ยูริโอะเงยหน้ามองคนอายุเยอะกว่าด้วยสายตาออดอ้อน(ที่วิคเตอร์คิดว่าน่าขนลุกมาก)
“พิชิตบอกว่าเที่ยงนี้ไปกินแมคกัน!!”
“ถ้ายูริโอะอยากไปก็ว่ากันตามนั้น”ยูริยกมือลูบหัวคนที่เตี้ยกว่าอย่างเอ็นดูก่อนจะชวนกันลงไปบนลานสเก็ต
...
..
.
มันจะหนุงหนิงกันเกินไปแล้วเฮ้ย!!
หรือจะบอกว่ายูริโอะยังไม่เลิกฮีทก็ไม่น่าจะเกี่ยว ก็กินยาคุมไว้แล้วนี่? หรือยูริโอะจะหลงฟีโรโมนของยูริ? เป็นโอเมก้าด้วยกันหลงฟีโรโมนพวกเดียวกันได้? ถึงจะเคยได้ข่าวอัลฟ่าได้กันเองมาอยู่บ้างแต่โอเมก้านี่ไม่น่าจะเป็นไปได้นะ!...
...ใช่ไหม???
แต่จะคิดทำไมให้ปวดหัว!! คู่ของยูริก็คือเขานี่นะ!! ยังไงยูริก็ต้องมีเขาคนเดียวอยู่แล้ว!!!
.
.
.
“แล้ว...ยูริโอะหอบหมอนมาที่นี่ทำไมเหรอ?”
วิคเตอร์ถามพร้อมรอยยิ้มค้างขณะเห็นเด็กหนุ่มกอดหมอนสกรีนหน้าเสือสีส้มใบใหญ่กำลังแตะคีย์การ์ดห้องของยูริแล้วผลักประตูเข้าไป แมวรัสเซียทำหน้าเพลียมองวิคเตอร์ที่ยืนแผ่ออร่าหึงหวงออกมาเต็มที่
“มานอน”
ว่าจบ เจ้าแมวเหมียวตัวน้อยก็เดินเข้าห้อง(ของยูริ)หน้าตาเฉยพร้อมปิดประตูใส่หน้า ด้วยระบบล็อกอัตโนมัติทำให้วิคเตอร์ที่ไม่มีคีย์การ์ดห้องนักกีฬาในความดูแลของตัวเองต้องยืนหน้าเครียด
ถึงขนาดให้คีย์การ์ดนี่ไม่ธรรมดาแล้วนะเฮ้ย!!
มือกดโทรหายูริแต่คนรับดันเป็นยูริโอะที่เพิ่งเดินเข้าไปทำให้วิคเตอร์รู้ว่ายูริก็อยู่ในห้องแล้ววิคเตอร์เลยตัดใจเดินกลับห้องตัวเอง เมื่อกลับมาถึงห้องวิคเตอร์ก็คิ้วกระตุกกึกเมื่อยูริอัพไอจีเป็นภาพแมวเหมียวนอนเกาะแขนเจ้าของห้องอยู่
#แมวเหมียวขี้เซา
“...”
ไม่ได้ๆ ไม่ได้การล่ะ! อารมณ์หึงพุ่งขึ้นหน้า วิคเตอร์รีบเลื่อนแกลอรี่ภาพรัวๆแล้วกดอัพภาพเจ้าลูกหมูตอนนอน(ที่แอบถ่ายไว้นานแล้ว)ขึ้นไปประชันทันที
#MyPiggy
.
.
.
“สองคนนั้นเขาเล่นอะไรกันเนี่ย?”
พิชิตมองโพสสองโพสที่แทบจะโพสในเวลาไล่เลี่ยกันอย่างนึกขำในใจขณะนั่งนิ่งๆให้นักกีฬาหนุ่มชาวเกาหลีเช็ดผมให้ ภาพของยูริ(รัสเซีย)ที่นอนเกาะแขนใครซักคนที่เดาไม่ยากเลยว่าเป็นยูริเพื่อนเขา(ก็เจ้าตัวเป็นคนอัพ) ส่วนอีกภาพที่น่าจะ(แอบ)ถ่ายไว้นานแล้วเป็นภาพยูริ(ญี่ปุ่น)ที่นอนกอดสุนัขพุดเดิ้ลสีน้ำตาลอยู่และมันโผล่มาด้วยฝีมือของวิคเตอร์ที่อัพหลังยูริเพียงสองนาที
คนหนึ่งคงจะอัพด้วยความเอ็นดูส่วนอีกคนคงไม่พ้นหึง...
“ให้ตายเถอะ! จี้เป็นบ้าเลยแฮะ”
“หืม?”
ซึงกิลส่งเสียงในคอเป็นเชิงถาม เขากำลังสงสัยว่าคนรักของเขากำลังขำอะไรอยู่จนต้องโน้มลงมาดูโทรศัพท์ในมืออีกฝ่าย
“ทำอะไรอยู่น่ะจูจู? ดูท่าทางนายสนุกดีนะ?”
“อ่า...หาเรื่องแกล้งคนน่ะ”
ตอบพร้อมพิมพ์อะไรยุกยิกจนซึงกิลแอบหงุดหงิดที่อีกคนเอาแต่สนโทรศัพท์ เขาเอื้อมมือแย่งโทรศัพท์มาจากมือบางก่อนโยนมันไปไว้บนโซฟาอีกตัว แล้วรวบตัวคนที่นั่งอยู่บนพื้นขึ้นมานั่งที่ตัก พิชิตอุทานอย่างตกใจเมื่อโดนอุ้มขึ้นมานั่งบนตักอีกคนอย่างไม่ทันตั้งตัว ซึงกิลกดปลายจมูกที่ขมับที่ยังชื้นๆอยู่หลายๆทีจนคนบนตักร้องประท้วง
“เฮ้!เดี๋ยวสิฮยอง!! ฉันยังทำธุระไม่เสร็จเลยนะ!!”
“แล้วไง? ธุระที่ว่ามันสำคัญกว่าฉันงั้นเหรอ?”
“โถ่...ฮยองอ่ะ!!”
พิชิตโอดครวญพร้อมพองแก้มอมลม อย่างที่ซึงกิลมองว่ามันน่ารักและน่าฟัดให้แก้มแตกเป็นบ้า! ไม่คิดเปล่าเขายังยื่นหน้าเข้าไปฟัดแก้มป่องๆของอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยว พิชิตดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนกว้างด้วยความจักจี้
“ฮ่าๆๆ มันจั๊กจี้นะซึงกิล!!”
“แล้วนายจะสนใจฉันมากกว่าโทรศัพท์ได้รึยัง?”
ซึงกิลมองหน้าพิชิตนิ่งๆจนหนุ่มไทยอดที่จะหัวเราะหน้าบู้บี้น่ารักนั่นไม่ได้ พิชิตหอมแก้มอีกคนก่อนต่อรอง
“โอเคๆ ขอกดส่งก่อนแล้วค่อยไปเล่นกันต่อในห้องได้ไหมพ่อหมาตัวโตขี้เหงา?”
“ไม่ได้ขี้เหงาซะหน่อย ไม่ใช่หมาด้วย”
“ฮะๆ ครับๆ ขอกดส่งก็เสร็จแล้วครับ”
“แค่กดส่งนะ?”
ซึงกิลคลายอ้อมแขนปล่อยอีกคนให้เป็นอิสระ พิชิตหัวเราะก่อนหันมาหอมแก้มเจ้าหมาขี้เหงาของเขาแทนคำขอบคุณก่อนลุกไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความให้ใครบางคนในแชทส่วนตัวก่อนเดินเอาโทรศัพท์ไปชาร์ตเมื่อเห็นว่าแบตใกล้หมด เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย พิชิตจึงค่อยหันมาดึงซึงกิลที่นั่งหน้าหงิกรออยู่ให้ยืนขึ้นและจูงคนตัวสูงเข้าห้องนอน
“เอาล่ะ! ไปเล่นกันต่อเถอะนะ!!”
.
.
.
ยูริโอะงัวเงียขึ้นมาคว้าโทรศัพท์เปิดดูเมื่อมีใครซักคนส่งข้อความมารบกวนการนอนของเขา
...พิชิต? ส่งมาตอนดึกๆเนี่ยนะ?
บ่นเบาๆก่อนจะเปิดดูสิ่งที่หนุ่มไทยส่งมาหาก่อนหน้าที่หงิกจากการถูกรบกวนเวลานอนจะหงิกกว่าเก่า
-เปิดไอจี-
คำสั่งสั้นๆทำให้ยูริเบ้ปากก่อยนจะเปิดแอปที่โดนสั่ง ก่อนหน้าหงิกๆจะเปลี่ยนเป็นยิ้มแบบปีศาจ
“เหอะๆ พิชิตนี่นะ! ชอบชวนเล่นจริงๆ”
พึมพำก่อนจะเปิดแกลอรี่หารูปที่พิชิตเคยส่งมาให้เมื่อช่วงอาทิตย์ที่แล้ว พิมพ์แฮชแท็กแล้วกดอัพลงโซเชี่ยล จากนั้นกดล็อกหน้าจอวางโทรศัพท์คืนที่เก่าแล้วนอนลงกอดแขนคัตสึด้งเหมือนเดิม
.
.
.
วิคเตอร์มองภาพที่อัพไปร่วมชั่วโมงหวังว่าคนในภาพจะมาคอมเม้นต์โวยวายหรือโทรมาบ่นบ้าง
...แต่เงียบกริบ...
จะว่าไปแล้วเขาก็ลืมไป ว่ายูริเป็นพวกนอนเร็วพอตัวเลยถอนหายใจเลื่อนจอขึ้นลงแก้เบื่อ
...แล้วภาพๆหนึ่งก็ทำให้วิคเตอร์ตัวสั่นแรงขนาดแปดจุดหกริกเตอร์...
“นะ...นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยย ยูริ๊ยยยยยยยย์”
วิคเตอร์แทบจะปาโทรศัพท์ทิ้งเมื่อเห็นภาพที่เรียกได้ว่าบาดตา!! บาดตาสุดๆ!!
ภาพที่ยูริโอะนอนหลับอยู่บนเตียงและยูริกำลังกดจมูกแนบแก้มของเด็กหนุ่ม
#GoodNightKiss
และคอมเม้นต์แรกที่เป็นของคนที่เขารอ!!
@Yuri_Kutsuki นุ่มมากเลยล่ะ!
.
.
.
“สองคนนี้เวลาแท็คทีมกันนี่น่ากลัวแปลกๆแฮะ”
พิชิตบ่นไปยิ้มไปขณะเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ของซึงกิล ส่วนเจ้าของเครื่องกำลังนอนหน้าหงิกกอดเอวคนนั่งพิงหัวเตียงเล่นโทรศัพท์ไม่ยอมหลับยอมนอน
“ซักวันฉันจะปาโทรศัพท์ทิ้งให้หมดหรือไม่ก็จับนายไปขังไว้ในที่ๆไม่มีอุปกรณ์ที่เชื่อมต่อโซเชี่ยลได้ให้ดู” บ่นพร้อมซุกหน้าเข้ากับเอวที่กอดอยู่ พิชิตหัวเราะออกมากับสิ่งที่ได้ยินก่อนจะยอมวางโทรศัพท์ลงและเลื่อนตัวลงมานอนดีๆให้อีกคนกอดเขาได้สะดวกขึ้น
“อย่าพูดในสิ่งที่นายไม่มีทางทำได้สิซึงกิล ต่อให้นายเอามันไปทิ้งสุดขอบโลก พอหันกลับมาอีกทีมันก็จะกลับมาอยู่ในมือฉันเหมือนเดิมนั่นล่ะ”
“ให้ตายเถอะ! อยากเกิดเป็นโทรศัพท์ชะมัด”
“แต่โทรศัพท์กอดฉันไม่ได้นะ?”
“ให้ตายเถอะ!นายนี่มัน...”
ซึงกิลไม่รู้จะสรรหาคำพูดอะไรมาพูดกับอีกฝ่ายดี เลยตัดปัญหาด้วยการรวบตัวพิชิตเข้ามากอดแนบอกและข่มตานอน แต่หูยังได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของพิชิตอยู่ดี
ฝากไว้ก่อนเถอะจูจู!!
Fin.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น