คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love Charm CH.3
“เป็นยังไงบ้างยูริโอะ?”
ยูริถามหลังจากเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของพิชิต
เด็กหนุ่มท่าทางเหมือนแยงกี้รัสเซียนอนตาปรืออยู่บนเตียง เจ้าตัวเบะปากทันทีที่ยูริถาม
“แย่...ไม่ชอบเลย”
“เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นน่า เดี๋ยวกลับไปนอนต่อที่ห้องเถอะ ฉันจะไปส่ง”
ยูริพูดกับเด็กหนุ่มแต่สายตามองไปยังคนขี้แกล้งที่นั่นเล่นไอจีสบายอารมณ์อยู่บนโซฟานอกห้อง
...เจ้าตัวจะรู้ไหมเนี่ยว่าพายุเกาหลีกำลังจะเข้ามาถล่ม
“คัตสึด้ง...จะอยู่เป็นเพื่อนมั้ย?”
ยูริโอะยกมือขึ้นมากระตุกชายเสื้อของเขา ยูริยกมือลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ
“ได้สิ” ตอบพร้อมระบายยิ้มให้
ยูริพาเด็กหนุ่มไปส่งที่ห้องของเจ้าตัวก่อนจะขอมาเอาของที่ห้อง(และยูริโอะมีท่าทางงอแงเอามากๆ)
แต่พอมาถึงห้องสิ่งที่ยูริเจอทำให้เขาค่อนข้างหงุดหงิด
โพสอิทสีน้ำตาลที่เด่นจนเห็นได้ไกลจากระยะสิบเมตร
มีข้อความที่ทำเอายูริคิ้วกระตุก
-เอ...ใครก็ไม่รู้น้อ?
ขี้ลืมจังเลย แหม...ลืมคีย์การ์ดไว้ให้แบบนี้นี่ เขาเรียกอะไรนะ?-
ลายมือนี่ดูก็รู้เลยว่าใครให้ตายเถอะ!! คิดว่าเขาสะเพร่าจนลืมคีย์การ์ดมันเป็นเพราะใครกันล่ะ!!
ดูจากท่าทางจะให้ไปทวงเอาที่ห้องสินะ!
เสียใจนะครับวิคเตอร์
นอนกอดหมอนรอไปเถอะครับ!
.
.
.
ยูริรอจนมั่นใจว่าเด็กหนุ่มหลับสนิทแล้วจึงค่อยออกมานอนที่โซฟา
โดยแง้มประตูห้องนอนไว้เผื่อยูริโอะเรียกเขา
เพราะเข้าห้องไม่ได้ยูริเลยต้องเอาเสื้อผ้าเจ้าของห้องมาใส่
พลางนึกสภาพของเด็กหนุ่มหลังพ้นช่วงนี้แล้ว...
...คงตะแง่วๆใส่เขาเหมือนเดิมสินะ
ยูริค่อนข้างจะชอบยูริโอะในตอนนี้นะ
เพราะเจ้าตัวว่าง่ายน่ารักดี
แต่ก็นั่นแหละ ยูริโอะก็ยังเป็นยูริโอะอยู่วันยังค่ำ
คิดนู่นนี่ไปเรื่อยจนเริ่มง่วง
ยูริกดปิดไฟให้ความมืดเข้าปกคลุมมีเพียงแสงสลัวจากภายนอกที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างระเบียงช่วยไม่ให้มืดมากเกินไป
ก่อนจะค่อยๆหลับตาลงนอน
.
.
.
สัมผัสของใครสักคนที่กำลังลูบคอของเขาอยู่ทำให้ยูริรู้สึกรำคาญจนต้องหดคอหนี เจ้าของสัมผัสนั้นหัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนที่ลมหายใจอุ่นๆจะเป่ารดต้นคอและตามด้วยสัมผัสร้อนนาบลงบนต้นคอของเขา ยูริสะดุ้งเบิกตากว้างเกือบจะร้องออกมาแต่ก็มีมือมาปิดปากของเขาเอาไว้ราวกับรู้ล่วงหน้า
ผู้บุกรุกกดจูบย้ำๆที่ต้นคอของยูริก่อนจะเลื่อนมากระซิบที่ใบหูเบาๆ
“ชู่ว์...อย่าเสียงดังสิยูริ เดี๋ยวยูริโอะก็ตื่นหรอก”
วิคเตอร์!!!!
“ฮื่อ!!”
ยูริร้องอย่างตกใจเมื่อจู่ๆวิคเตอร์ก็กัดเข้าที่หลังคอของเขา นักกีฬาหนุ่มชาวญี่ปุ่นนอนตัวแข็งทื่อ
ในขณะที่โค้ชของเขาเลียไปที่รอยกัดเหมือนจะปลอบ
...ไม่จริงน่า...เมื่อกี้วิคเตอร์...
“ฉันอุตส่าห์รอยูริอยู่ที่ห้องแท้ๆ
แต่ยูริก็ไม่มาซะที ไปหาที่ห้องก็ไม่มี เลยคิดว่าต้องอยู่กับยูริโอะแน่ๆ
ก็เลยไปขอคีย์การ์ดกับยาคอฟมาน่ะ
ยูริคิดจะให้ฉันรอไปถึงเมื่อไหร่กัน?หืม??”
“อื้อ!”
ยูริเดาไม่ออกเลยว่าวิคเตอร์จะทำหน้าแบบไหนอยู่ แต่ตอนนี้ฝ่ามือร้อนของคนด้านบนกำลังสอดเข้ามาในเสื้อของเขาลูบผ่านหน้าท้องเบาๆ
เลื่อนขึ้นมาจนยูริต้องกลั้นหายใจ ร่างกายของเขาร้อนวูบขึ้นมาเพียงแค่วิคเตอร์สัมผัสเบาๆเท่านั้น
ยูริไม่อยากให้มันมากกว่านี้เขาจึงใช้มือดันตัวออกไปอย่างยากลำบาก
เพราะต้องนี้เขากำลังต้องการและไม่ต้องการไปในเวลาเดียวกัน
ถึงจะถูกวิคเตอร์กัดเข้าแล้วก็เถอะ!
วิคเตอร์รวบมือทั้งสองข้างของคนด้านล่างไว้พร้อมเดาะลิ้นอย่างขัดใจ ร่างกายของยูริกำลังบอกว่าต้องการเขาแท้ๆแต่ทำไมถึงดื้อขนาดนี้นะ
เจ้าลูกหมูน้อยนี่
“ไม่เอาน่ายูริ
ถ้าฉันหงุดหงิดฉันจะเอามันไปลงกับแมวเหมียวที่นอนอยู่ในห้องนะ”
ยูริชะงักกึก มองหน้าวิคเตอร์อย่างเอาเรื่อง
วิคเตอร์ระบายยิ้มใส่คนตัวเล็กอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า
ยูริกัดริมฝีปากล่างจนได้กลิ่นคาวเลือด
เขาเป็นห่วงยูริโอะที่นอนอยู่ในห้องนอน และวิคเตอร์กำลังใช้จุดอ่อนนี้ในการขู่ยูริ
แน่นอนว่าโค้ชหนุ่มชาวรัสเซียสามารถทำอย่างที่เจ้าตัวพูดได้จริงๆ
ยูริโอะที่กำลังอ่อนแอจากการฮีทกับเขาที่ร่างกายกำลังฟ้องว่า“อยาก”จนเริ่มจะคุมสติไม่อยู่
โอเมก้าสองคนในห้องที่อยู่ในอาการฮีทอย่างรุนแรงกับอัลฟ่าที่ฮีทไม่แพ้กัน
มองทางไหนเขากับยูริโอะก็ไม่มีทางรอดทั้งคู่เลย ไม่เขาก็ยูริโอะ หรือไม่ก็อาจจะโดนวิคเตอร์จับกินทั้งคู่
หรืออาจจะแค่เขาคนเดียว...
วิคเตอร์ยิ้มอย่างผู้ชนะเมื่ออาการต่อต้านทุกอย่างของยูริหยุดลง
วิคเตอร์ปล่อยมือทั้งสองและปากของยูริให้เป็นอิสระ มองร่างบางที่นอนหอบเพราะแรงอารมณ์ที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
วิคเตอร์ลูบริมฝีปากของยูริอย่างที่เขาเคยทำ
“อย่างนั้นแหละเด็กดี”
*******************************************
V
V
V
>>>CUT<<<
สำหรับคนที่ไม่ชอบ ก็เลื่อนลงไปเลย
V
V
V
********************************************
“คุณมันแย่ที่สุดวิคเตอร์!!!” ยูริว่าใส่คนที่นอนอยู่บนพื้น
หลังจากจัดการตัวเองเสร็จและกลับมานอนบนโซฟาที่คนตัวสูงทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว
ยูริไม่ยอมให้วิคเตอร์ขึ้นมานอนบนโซฟาด้วยถึงมันจะใหญ่พอให้นอนด้วยกันได้ก็เถอะ
วิคเตอร์ที่โดนเนรเทศไปนอนบนพื้นก็ทำได้แค่ยิ้มและตอบกลับด้วยคำพูดที่ทำให้คนบนโซฟาปรี๊ดแตกกว่าเดิม
“แล้วถ้าไม่ทำแบบนี้
เมื่อไหร่ฉันจะได้กินคัตสึด้งล่ะ?”
ยูริหน้าแดงพรึ่บ
รู้สึกขอบคุณความมืดที่ทำให้วิคเตอร์มองไม่เห็นสีหน้าของเขา ยูริพลิกตัวหันหลังให้อีกฝ่าย
“พรุ่งนี้ผมจะโดดซ้อม!!”
“ต่อให้ไม่โดดก็กะว่าจะให้หยุดอยู่แล้วล่ะ”
“วิคเตอร์!!!”
.
.
.
ยูริโอะแค่คิดว่าจะออกมาดูว่าคนนอนตกโซฟาอาการเป็นไงบ้างแต่ภาพที่เห็นตรงหน้าทำเอาเด็กหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น
...วิคเตอร์มาได้ไงเนี่ย??
แต่พอมองไปเห็นคีย์การ์ดสองอันที่วางอยู่บนโต๊ะก็ทำให้พอเข้าใจว่าคงจะไปขอยาคอฟมา
...ไอ้อัลฟ่าบ้านี่!!
มองนาฬิกาบอกเวลาตีสองกว่าๆทำให้ยูริโอะพยุงคนบนโซฟาขึ้นแล้วลากเข้าไปโยนบนเตียงในห้องนอน
เดินกลับมาล็อกประตูลงกลอนจนมั่นใจว่าหนาแน่นพอแล้วค่อยกระโดดกลับไปนอนกอดคัตสึด้งบนเตียง
...อา...นอนกอดคัตสึด้งนี่รู้สึกปลอดภัยดีจังเลย...
คิดพร้อมหลับตานอนอีกครั้ง…
Fin.
ความคิดเห็น