คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Love Charm CH.2
Love Charm CH.2
เอาใจแม่ยกวิคยู(?) ไม่หรอก แค่....
ไหนใครชอบวิคใสๆ ลบไปจากฟิคได้เลย วิคไม่ใส
ซึงหน้านิ่ง? เขามึนแน่นอนล่ะบอกเลย
#ผมลืมใส่ชื่อตอนเจ๋ยๆ
__________________________________________
“อย่างงั้นเหรอ...ยูริโอะสินะ”
“ครับ
มันฉุกละหุกไปหน่อย
ผมเลยไม่ทันโทรบอกวิคเตอร์”
ยูรินั่งมองวิคเตอร์ที่นั่งจิบกาแฟอยู่ที่โซฟาฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาหวาดระแวง
และดูท่าอีกฝ่ายก็จะรู้เช่นกันแต่ก็ยังแสร้งทำตัวปกติ
...ไม่มีครั้งไหนที่เข้าใกล้วิคเตอร์แล้วยูริจะไม่ระแวง
วิคเตอร์เองก็รู้ดี
...ไม่สิมันต้อง “กลัว”มากกว่า
...จะว่าไปแล้ว...
“บางทีฉันควรจะไปเยี่ยมยูริโอะบ้างสินะ”
พูดพร้อมขยับตัวลุกขึ้นเดินไปที่ประตู แต่เปิดแง้มไปได้นิดเดียว
คนตัวเล็กกว่าก็เอามือยันมันให้ปิด
“อย่าแม้แต่จะคิด”
ยูริพูดเสียงเขียว เรื่องอะไรเขาจะยอมให้วิคเตอร์เข้าใกล้ยูริโอะที่กำลังฮีทล่ะ!!
“เอ...จริงด้วยสิเนาะ!
ลืมไปเลยๆ” วิคเตอร์ทำเป็นพูดเหมือนพึ่งนึกได้แต่จริงๆแล้วก็จงใจนั่นแหละ
มือของวิคเตอร์คว้าข้อมือของยูริแล้วกระชากเข้ามาใกล้
ยูริเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าตัวเองเสียรู้ให้กับวิคเตอร์ซะแล้ว วิคเตอร์ระบายยิ้มบนใบหน้าเหมือนเดิมแต่แรงบีบที่ข้อมือของยูรินั่นมันคนละเรื่องเลย
“อึ่ก...เจ็บ!”
“จะว่าไปแล้วนะยูริ...ช่วงนี้เธอเว้นระยะห่างกับฉันเยอะจังเลยน้า...หรือหมูน้อยของฉันก็ใกล้แล้วเหมือนกันน้อ?”
วิคเตอร์กระซิบเบาๆที่ข้างใบหู ยูริสะดุ้งเฮือก พยายามถอยออกห่างพร้อมดึงข้อมือกลับแต่ยิ่งถูกวิคเตอร์รวบเข้าไปกอดแทน
...ไม่ได้การ...แบบนี้แย่แน่ๆ!!
“วะ วิคเตอร์ครับ
ยูริโอะกำลังรอยาจากผมอยู่นะ!!”
“ก็ให้รอไปอีกแป๊บจะเป็นไรไปล่ะ?”
“วิคเตอร์!!!”
เรียกชื่ออีกคนเสียงดังแต่เจ้าของชื่อก็ไปฟังซักนิด
ซ้ำร้ายยังเอาปลายนิ้วลูบวนต้นคอด้านหลังของยูริเสียอีก และเป็นสัญญาณกระตุ้นให้ยูริคิดอะไรบางอย่างออก
...ว่าตัวเองเอาปลอกคอให้ยูริโอะไปแล้ว!!!
...ตาย ตาย ตาย
งานนี้ตายแน่ๆ
“แต่ว่านะยูริ” วิคเตอร์เอ่ยขึ้นพร้อมมองคนที่หดคอหลบสัมผัสของเขาแล้วนึกขำในใจ
หมูน้อยของเขานี่น่ารักจริงๆนั่นล่ะ
“ ...”
ยูริกลั้นใจรอฟังสิ่งที่วิคเตอร์จะพูด
ให้ตายเถอะ!! เขาแทบจะหยุดหายใจเมื่อได้กลิ่นจางๆมาจากวิคเตอร์
...วิคเตอร์ใกล้จะเข้าช่วงนั้นแล้ว...หรือเพราะกลิ่นยูริโอะที่ติดมาไปกระตุ้นกัน!!
“ฉันคิดน่ะๆ
ระหว่างหมูกับแมว ฉันควรจะเลี้ยงอะไรดี?”
“...”
“ลูกแมวดื้อ หยิ่ง
ชอบขู่ฟอดๆ แต่ไม่เคยระวังตัวเลย กับลูกหมูดูท่าทางว่านอนสอนง่ายแต่ระวังตัวแจ...เลือกอะไรดีน้า?”
“...แกล้งผมนี่สนุกมากงั้นสินะครับ?”
ยูริถามพร้อมมองคนตัวสูงที่ยอมผละออกห่างและเปิดทางให้ วิคเตอร์ระบายยิ้มบาง ปลายนิ้วเกลี่ยลำคอของยูริอย่างสื่อความหมาย
“จะมันจะดีกว่าน่ะนะ...ถ้าได้เปลี่ยนจากแกล้งเป็นรังแกน่ะ”
“!!!!!”
“ฉันล้อเล่นน่ะ”
วิคเตอร์ชักนิ้วกลับไปแตะที่ปากตัวเอง ตาคมมองลูกหมูตัวน้อยที่ยืนตัวสั่นหรี่ตาจ้องเขาเขม็ง
ไม่รู้ว่าสั่นเพราะกลัวหรือสั่นเพราะโกรธ
...อา...น่ารักจริงๆให้ตายเถอะ!!
“ผมจะไปหายูริโอะ!
แล้วก็จะโดดซ้อมบ่ายด้วย!ไปล่ะ!”
แล้วลูกหมูตัวน้อยของวิคเตอร์ก็เปิดประตูออกแล้วจ้ำอ้าวหนีไปอย่างรวดเร็ว วิคเตอร์ที่ยืนมองส่งได้แต่ผิวปากแซวไล่หลัง
แกล้งยูรินี่มันรู้สึกดีจริงๆนั่นล่ะ
วิคเตอร์จัดการปิดห้องให้นักกีฬาในความดูแลของเขาและเก็บคีย์การ์ดที่ยูริลืมไว้ใส่กระเป๋ากางเกง แล้วหันหลังเดินไปที่ลิฟท์
ไว้เดี๋ยวหาจังหวะว่างๆไปแกล้งแมวเหมียวบ้างดีกว่า...
...แต่ต้องระวังไม่ให้หมูน้อยรู้ด้วย...
.
.
.
ยูริเดินกระทืบเท้าปึงปังไปตามทางเดินเพื่อไปที่ห้องของพิชิต ในใจก็นึกโกรธวิคเตอร์ไปด้วย
มันใช่เรื่องสมควรเอามาหยอกไหมเนี่ย!!??
เขาเกือบหัวใจจะวาย ไม่ใช่ว่าเขาใกล้หรอก!! มันเข้าช่วงแล้วต่างหาก!!
แต่ยูริก็ระวังตัวแจอย่างที่วิคเตอร์บอกนั่นล่ะ แล้วมันแปลกรึไงกัน?
พวกอัลฟ่านี่ชอบคิดอะไรแปลกๆกันซะจริงให้ตายเหอะ!!
สองมือกระชับฮูดไว้แน่เมื่อได้กลิ่นของอัลฟ่าตรงหัวมุมเลี้ยว ฝ่ายตรงข้ามมองยูรินิดหน่อยแต่ก็เดินสวนไปเป็นปกติเมื่อได้กลิ่นอื่นที่มันปนเปไปกับกลิ่นของเจ้าตัว
ยูริไม่รู้ว่าวิคเตอร์จงใจให้กลิ่นของตัวเองมาติดหรือเปล่าแต่ยูริจะถือว่าจงใจละกัน แต่กลิ่นยูริโอะนี่สิ...
เดินมาจนเกือบถึง ยูริสังเกตเห็นใครบางคนเดินป้วนเปี้ยนอยู่หน้าห้องของพิชิต
...ลี ซึงกิล?????
ตอนเขาออกมายังเห็นอีกฝ่ายนั่งอยู่ในห้องอยู่เลยไม่ใช่เร๊อะ???
“มาทำอะไรตรงนี้ครับคุณลี?”
ถามออกไปอย่างเป็นกับอาการงุ่นง่านของเจ้าตัว ซึงกิลหันมามองยูริด้วยใบหน้านิ่งๆ
“กำลังลังเลน่ะ”
“ครับ?”
“นายคิดว่าฉันควรนั่งรอนิ่งๆต่อไปหรือควรฉุดจูๆไปห้องฉันดี?”
“...”
นี่...คุณถามบ้าอะไรกับผมน่ะครับคุณลี??????
ความคิดเห็น