คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Be My coach!!
Be My coach!!
Rate//PG
Note//ส่งชาเลนจ์ธีมสลับอายุ กาวกระปุกเดิม
อาจมีรั่วหลุดคาแรคเตอร์กันไปบ้าง
#คนเขียนชอบสิงอยู่ในทวิตเตอร์ ช่วงหลังลงในทวิตเตอร์ก่อนแล้วลืมลงนี่ก็มี(?) สามารถเมนชั่นมาพูดคุย จิกหัวตบเพื่อทวงนิยายได้ที่ @Yu_Yurio เราไม่กัดนะฮ๊าฟ!
ยูริ
พลิเซ็ตสกี้ไม่เคยชอบเด็ก!
“ไม่เอาอ่ะ! ยูริน่าเบื่อนี่!”
โดยเฉพาะเด็กผู้ชายตรงหน้านี่!!!
ชายหนุ่มรูปร่างโปร่งบางกรอกตามองบนพร้อมพ่นลมหายใจพรืด ในสมองตีกันสามร้อยหกสิบสององศากับอีกสี่สิบทบกว่าว่าจะจัดการไอ้เด็กเจ้าปัญหาตรงหน้านี่ยังไงดี!!
“แล้วจะเอาไงห๊ะ? ไอ้นั่นก็ไม่เอา ไอ้นี่ก็ไม่ดี
จะเอาไงกันแน่วิคเตอร์!”
ถามกึ่งๆจะตะคอกใส่เด็กหนุ่มที่ยืนกอดอกหน้ามุ่ยอยู่ตรงหน้า
ยูริเกลียดนักล่ะไอ้เด็กดื้อด้านแบบวิคเตอร์นี่ ยูริกอดอกทำหน้าเครียด ใครจะไปคิดกันล่ะว่าจู่ๆยาคอฟจะเกิดป่วยเข้าโรงพยาบาล
และพอโค้ชที่คอยดูแลเกิดป่วยไม่อยู่ดูแลเจ้าตัวในช่วงที่จะเดบิ้วต์รุ่นซีเนียร์ วิคเตอร์
นิกิฟอรอฟ ในวัย 16 ปี ก็ต้องดั้นด้นหาโค้ชคนใหม่ให้ตัวเอง
และคนที่ยาคอฟจัดมาให้ก็ดันเป็นยูริ พลิเซ็ตสกี้
ฟิกเกอร์สเกตเตอร์วัย 27
ปีที่เพิ่งประกาศจะพักการแข่งในฤดูกาลหน้าไปแหม่บๆคนนั้น
ต่อให้ยูริ
พลิเซ็ตสกี้เป็นคนที่เพียบพร้อมไปด้วยความสามารถที่เหมาะจะเป็นโค้ชขนาดไหน เด็กหนุ่มก็ยังคงงอแงว่าไม่เอาท่าเดียว พอเสนอจะให้ยอร์กี้มาเป็นโค้ชให้ก็ไม่เอาอีก
“ไม่เอา!
ทั้งยูริทั้งยอร์กี้ก็น่าเบื่อพอๆกันนั่นแหละ!”
“แล้วคุณ(มึง)จะเอาใคร(วะ)ครับไอ้เด็ก(เปรต)นี่!?”
“ใครก็ได้
หามาซักคนสิ”
-ก็หามาแล้วคุณมรึงก็ไม่เอาไง!-
ยูริลูบหน้าด้วยความเครียดก่อนจะตัดสินใจกลับบ้านไปนอนซักตื่นเผื่อฟ้าจะประทานใครมาช่วยคลายปมปัญหาไม่เอาโค้ชของเจ้าเด็กวิคเตอร์ได้บ้าง
...แล้วเหมือนฟ้าจะประทานโชคมาให้เขาจริงๆ
“สวัสดีครับยูริโอะนี่จัง ได้ข่าวว่าจะพักการแข่งเหรอครับ?”
“อา...ข่าวไวดีจังนะยูริ”
“พิชิตบอกมาครับ”
ปลายสายหัวเราะน้อยๆอย่างอารมณ์ดี
ยูริมองใบหน้าน่ารักของนักกีฬารุ่นน้องที่กำลังหัวเราะผ่านวีดีโอคอลก่อนจะหลุดยิ้มบางๆให้
คัตสึกิ ยูริ
เป็นชื่อของรุ่นน้องของเขา
ยูริเป็นชายหนุ่มชาวญี่ปุ่นอายุ24และเคยได้เจอกับเขาบ่อยๆในการแข่งกรังซ์ปรีซ์
ยูริมักจะเรียกอีกฝ่ายว่าคัตสึด้งหรือไม่ก็ลูกหมู
เพราะชายหนุ่มชาวญี่ปุ่นชอบกินคัตสึด้งและน้ำหนักขึ้นง่าย เวลาน้ำหนักขึ้น
ชายหนุ่มรุ่นน้องก็จะดูกลมๆเหมือนลูกหมูดูน่าบีบมากในสายตายูริ และอีกฝ่ายก็ตั้งชื่อเล่นให้เขาเหมือนกันว่ายูริโอะ(มีเติมนี่จังให้ด้วย
น่ารักไหมล่ะ!)
“แล้วยูริล่ะ
มีแปลนอะไรในปีนี้หรือยัง?”
“ปีนี้ผมขอผ่านครับ จะส่งมินามิคุงไปละกัน”
“หืม?
ทำไมพักซะล่ะ? ป่วยงั้นเหรอ?”
“เปล่าครับ! เปล่าเลย ผมแค่รู้สึกเหมือนไม่มีแรงบันดาลใจเลยว่าจะพักซักปีนึงแล้วก็คิดโปรแกรมของปีหน้าเผื่อเอาไว้ระหว่างพักด้วย
ไม่คิดว่าจะใจตรงพักพร้อมกับนี่จังเลยนะครับเนี่ย”
“อย่างนั้นยูริก็ว่างน่ะสิ?”
“ครับ?
ถ้าไม่นับเรื่องคิดโปรแกรม ตอนนี้ว่างครับ ”
ยูริ(โอะ)แตะปลายคางอย่างใช้ความคิดมองหน้ารุ่นน้องที่ปล่อยออร่าดอกไม่มุ้งมิ้งผ่านคอลมาแล้วก็ตัดสินใจกับตัวเองได้เงียบๆ
“หมูน้อย ไหนๆก็ว่างทั้งที มาเที่ยวบ้านพี่ไหม?”
“???”
วิคเตอร์ถักผมสีเงินยาวๆของตัวเองเป็นเปียอย่างอารมณ์ดี วันนี้ยูริไม่อยู่และเขาก็ต้องซ้อมเอง นั่นทำให้เขารู้สึกอารมณ์ดีที่ไม่มีเสียงบ่นหนวกหูของโค้ช(ที่ไม่ได้อยากได้)ให้รำคาญใจ ถึงจะยังติดสงสัยว่ายูริไปไหนก็เถอะ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาซักหน่อย!
ยูริกลับเข้ามาในตอนบ่ายพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่ง วิคเตอร์จำได้ว่าคนๆนี้ก็เป็นนักกีฬาสเกตเหมือนกัน
คัตสึกิ ยูริ ฟิกเกอร์สเกตเตอร์จากญี่ปุ่น ชายหนุ่มผู้เต็มไปด้วยพรแสวงผู้คว้าตำแหน่งเหรียญเงินในการแข่งกรังซ์ปรีซ์ไฟน่อลปีที่แล้ว
“ไม่ได้มารัสเซียตั้งนานแล้ว ที่นี่เปลี่ยนไปเยอะนะครับ”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นชวนให้เด็กหนุ่มใจเต้นแปลกๆ ยิ่งตอนที่ใบหน้าหวานหันมามองพร้อมส่งยิ้มให้ วิคเตอร์ยิ่งรู้สึกร้อนจนเหมือนหน้าจะระเบิด
...นะ นี่เรียกว่ารักแรกพบใช่ไหม—
“อื้อ
ก็นะ!หมูน้อยมาครั้งล่าสุดก็สามปีที่แล้วนี่”
“ครับ
จากนั้นก็ไม่เคยโดนแอสไซน์มารัสเซียอีกเลย”
ชายหนุ่มชาวญี่ปุ่นหัวเราะก่อนจะทำท่าขวยเขินเมื่อถูกคนอายุมากกว่ายีหัวอย่างเอ็นดู
ยูริทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างสนิทสนมพลางใส่รองเท้าของตัวเองไปด้วย จากนั้นก็ลงริงก์มาพร้อมกัน
เคลื่อนตัวไปรอบๆริงก์เพื่อเป็นการวอร์มร่างกายพร้อมกัน
ทำท่าทางอย่างกับโลกใบนี้มีกันอยู่แค่สองคนงั้นแหละ!หมั่นไส้จริง!
วิคเตอร์เรียกร้องความสนใจ(?)จากรอบด้านด้วยการจั๊มที่งดงามจนผู้คนโดยรอบปรบมือให้
“กระโดดสวยจังนะครับเด็กคนนั้น”
ยูริเอ่ยกับคนคนข้างตัวพร้อมกับปรบมือให้น้อยๆ ยูริ(โอะ)มองวิคเตอร์ที่ทำการเรียกร้องความสนใจได้สำเร็จอย่างงดงามก่อนจะเบะปาก แขนเรียวยกขึ้นคล้องคอชายหนุ่มชาวญี่ปุ่น ก้มหน้าลงไปพูดข้างหูคนตัวเล็กกว่าราวกับกระซิบ
“คัตสึด้ง ลองจั๊มตอกหน้าเด็กขี้อวดให้ดูหน่อยสิ”
“ทำไมต้องผมล่ะครับ?”
-เพราะมันเป็นแผนของพี่ไงล่ะน้อง-
ยูริ(โอะ)คิดและทำเพียงส่งยิ้มนางงามให้หนุ่มรุ่นน้องตัวเล็กก่อนที่หมูน้อยจะเสียบหูฟังและเคลื่อนตัวไปที่ลานโล่งๆ
และเริ่มวาดลวดลายของตัวเองให้เข้ากับเพลงที่ฟังอยู่ วิคเตอร์
มองหนุ่มญี่ปุ่นตาค้างเมื่อยูริจากญี่ปุ่นกระโดดท่าสี่รอบสองท่าติดกัน
ยูริ(โอะ)มองลูกหมูตัวน้อยกำลังแสดงโปรแกรมเมื่อปีที่แล้วของตนเองโดยไม่สนว่าจะทำให้เด็กหนุ่มที่เพิ่งจะทำการเรียกร้องความสนใจเมื่อครู่ยืนมองตนตาค้างไปแล้ว
-ยูรินี่เป็นพวกขอคืบให้เมตรจริงๆนะ-
คิดพร้อมส่ายหน้าอย่างปลงๆ
แต่อย่างน้อยดูเหมือนสิ่งที่เขาต้องการกำลังจะเกิดขึ้น
ดวงตาสีเขียวครามเหลือบมองเด็กหนุ่มรัสเซียที่ยืนมองคนที่กำลังกระโดดท่าสี่รอบอีกท่า
ถึงจะให้เกินที่ขอ
แต่อย่างน้อยการที่วิคเตอร์สนใจในตัวยูริก็ถือว่าเป็นเรื่องดี
เพราะเขาให้ยูริมาที่นี่เพื่อที่จะให้ยูริมาเป็นโค้ชให้กับเด็กเจ้าปัญหานี่แหละ
เสียงปรบมือดังเมื่อยุริจบการแสดงของเขาและเคลื่อนตัวมาหาหนุ่มรุ่นพี่ที่ยืนยิ้มพรายอย่างเจ้าเล่ห์
....ไม่รู้ว่าทำไม
แต่ชายหนุ่มชาวญี่ปุ่นเหมือนเห็นเค้าลางหายนะกำลังอ้าแขนรอรับเขาอยู่เลย...
“นี่!!นายน่ะ!!”
น้ำเสียงห้าวดังขึ้นด้านหลังทำให้ยูริต้องหันกลับไปมอง เด็กหนุ่มรัสเซียยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างหลังของเขา ใบหน้าของเด็กหนุ่มขึ้นสีแดงก่ำ
เขายกมือขึ้นชี้หน้าของยูริพร้อมมองด้วยแววตาคมวาว
“นายน่ะ!มาเป็นโค้ชของผมซะ! คัตสึกิ ยูริ!”
“ห๊ะ???”
ยูริ(โอะ)ที่ยืนอยู่ใกล้ๆกันยกยิ้มกว้าง มองวิคเตอร์ที่ยืนตัวสั่นหน้าแดงก่ำชี้หน้าหมูน้อย
และหมูน้อยก็กำลังยืนทำหน้าเอ๋อเหมือนตัวเองหูฝาดเพิ่งได้ยินอะไรแปลกๆไป
Mission complete!
END?
ความคิดเห็น