คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Hourglass
Hourglass
Victor X Yuri
#ยูริวีคลี่ #Week5 #นาฬิกากับกาแฟ
#Victuuri #กับการบ้านตั้งใจแบบนี้ไหม--
มนุษย์ทุกคนมีเวลาอันจำกัดเป็นของตัวเอง
ถ้าหากให้เปรียบชีวิตการเป็นฟิกเกอร์สเกตเตอร์กับนาฬิกาแล้ว วิคเตอร์คิดว่ามันคงเหมือนนาฬิกาทราย
วิคเตอร์จำได้ดีว่าครั้งแรกที่ได้เห็นอีกฝ่าย
เขามองเห็นนาฬิกาทรายเก่าๆที่เต็มไปด้วยหยากไย่และมีฝุ่นเขรอะ
มองไม่เห็นแม้แต่เม็ดทรายที่อยู่ภายใน
วิคเตอร์ส่งเสียงทักทายออกไปเมื่อจับได้ว่าอีกฝ่ายกำลังมองมาที่เขา
ก็แค่แฟนคลับ ไม่มีอะไรเสียหายหรอก
“อยากถ่ายรูปที่ระลึกเหรอ? ได้สิ”
เอ่ยพร้อมระบายยิ้มที่ใครๆต่างก็ชื่นชอบ
แต่อีกฝ่ายทำเพียงแค่เบิกตากว้างเหมือนตกใจ แล้วหมุนตัวเดินลากกระเป๋าจากไป
วิคเตอร์ไม่เข้าใจในการกระทำนั้น เขามองนาฬิกาทรายเก่าๆอันนั้นจากไปด้วยดวงตานิ่งเฉย
ก็เป็นแค่นาฬิกาทรายเก่าๆอันหนึ่ง...ไม่ได้มีค่าอะไรหรอก...
คิดแล้วหันกลับมามองเด็กหนุ่มข้างกายก่อนที่จะเบือนสายตามองนาฬิกาทรายอันใหญ่ของเขาที่มีทรายสีทองเป็นประกายค่อยๆไหลลงมาช้าๆ แล้วหันกลับมามองนาฬิกาทรายอันเล็กที่มีทรายสีขาวสวยสะอาดตาค่อยๆไหลตกลงมาเบื้องล่าง
...นี่สิที่ควรจะมองดู...
ครั้งที่สองที่ได้เห็นอีกฝ่าย
นั่นคือเขากำลังจ้องมองเจ้านาฬิกาทรายอันเก่านั่นที่มีคราบสกปรกเพิ่มขึ้นมากกว่าจากครั้งแรกที่เห็นผ่านจอสี่เหลี่ยมเล็กๆในมือ
แต่ครั้งนี้วิคเตอร์สังเกตเห็นว่ามีพื้นที่บางส่วนของกระเปาะแก้วใสๆที่ไร้ซึ่งคราบสกปรกแปดเปื้อน
...นั่นทำให้วิคเตอร์ได้เห็นเม็ดทรายสีทองสวยที่เขาไม่เคยได้คิดว่าจะได้เห็นจากคนอื่น...
ความปรารถนาจากส่วนลึกของวิคเตอร์สั่งว่าอยากจะทำความสะอาดนาฬิกาทรายอันนี้ อยากจะได้เห็นลักษณะรูปร่างจริงๆของมันซักครั้งว่าจะงดงามแค่ไหน...จะเหมือนทรายทองที่ซ่อนอยู่ใต้คราบหมองหม่นนั่นหรือไม่
วิคเตอร์พาตัวเองมาที่ญี่ปุ่นโดยไม่ฟังเสียงทัดทานจากรอบด้าน มาที่ญี่ปุ่นเพื่อพบกับคัตสึกิ ยูริ เจ้านาฬิกาทรายอ้วนป้อมเก่าๆอันนั้น
วันแล้ววันเล่าที่วิคเตอร์คอยเฝ้ารักษาดูแล ขัดถูทำความสะอาด
ให้ความรักเอาใจใส่มันโดยที่ไม่สนใครหน้าไหน ความอยากรู้อยากเห็นทำให้วิคเตอร์เพิกเฉยต่อนาฬิกาทรายอันเล็กที่เคยชมว่าสวยงาม
และเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตารอว่าจะได้เห็นสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ใต้ความหมองหม่นนั่นเมื่อไหร่
และครั้งแรกที่ได้เห็นรูปโฉมจริงๆของมัน
วิคเตอร์รู้ตัวเลยว่าเขาหลงใหลในนาฬิกาทรายอันนี้ มันช่างงดงามจนเขาไม่อาจบรรยายได้หมดจริงๆ
ถึงแม้ว่าจะมีคราบหม่นติดอยู่ที่กระเปาะแก้วใสนั้นบ้าง
แต่วิคเตอร์เชื่อมั่นว่าเขาจะกำจัดมันออกไปได้ในเร็ววัน
นานวันเข้า จากที่เริ่มด้วยความลุ่มหลง
ก็กลายเป็นความรัก
รักที่วิคเตอร์ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้รู้จัก
วิคเตอร์เชื่อมั่นว่ามันคือความรัก
รักที่อยากจะส่งเสริมให้มันงดงาม
รักที่อยากจะเสียสละ
รักที่อยากจะปกป้องดูแล
รักที่อยากจะทะนุถนอมเอาไว้ข้างกาย
รัก...วิคเตอร์รักคัตสึกิ ยูริ
รัก...วิคเตอร์รักที่ตัวตนของยูริ
ไม่ใช่นาฬิกาทรายของอีกฝ่ายอย่างที่เคย
แต่หากชีวิตของการเล่นสเกตเปรียบเสมือนนาฬิกาทรายอันหนึ่ง
วิคเตอร์ก็ได้พบว่าตอนนี้มีนาฬิกาทรายเพิ่มขึ้นมาอีกอันหนึ่ง
นาฬิกาทรายอันใหม่ที่แสนว่างเปล่ากระเปาะด้านล่างมีขนาดใหญ่กว่าด้านบนมากจนไม่รู้ควรจะเติมทรายให้พอดีได้ยังไง
แรกเริ่มวิคเตอร์เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะจัดการกับมันอย่างไร
จนกระทั่งยูริเริ่มเติมทรายให้กับมัน
จากนั้นวิคเตอร์ก็จะคอยเติมทรายใส่เข้าไปในนาฬิกา
เขาเติมบ้าง ยูริเติมบ้าง วิคเตอร์จะรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้เห็นปริมาณทรายที่อยู่ในกระเปาะด้านบนว่ามันมีมากขนาดไหน
และใจหายทุกครั้งเมื่อพบว่าทรายเหล่านั้นไหลลงมากองอยู่ที่กระเปาะด้านล่าง
วิคเตอร์เริ่มใจเสียเมื่อยิ่งเขาเติมทรายลงไป มันก็จะยิ่งไหลลงมาเร็วขึ้นมากเท่านั้น
...ปริมาณของทรายด้านบน คือเวลาของเขากับยูริที่ได้อยู่ร่วมกัน...
เพราะมัวแต่สนใจเรื่องทรายในนาฬิกาอันใหม่
ทำให้เขาลืมสังเกตนาฬิกาทรายของยูริไปชั่วขณะหนึ่ง...
วิคเตอร์นั่งรอคอย ว่ายูริจะออกมาจากเกตเมื่อไหร่...
เขาถูกยูริสั่งให้กลับมาหามัคคาชินระหว่างการแข่งที่มอสโคกลางคัน
วิคเตอร์มองดวงตาสีน้ำตาลแดงคู่สวยที่สั่นระริกอย่างเว้าวอนก่อนจะตัดสินใจฝากฝังชายหนุ่มชาวญี่ปุ่นไว้กับยาคอฟ
เมื่อได้พบหน้ากับยูริ ได้โอบกอดร่างกายแสนเปราะบาง
ได้ฟังสิ่งที่ยูริพูด
นั่นทำให้เขามองนาฬิกาทรายของยูริ
ทรายด้านบนกำลังใกล้หมดแล้ว...
“ฉันไม่อยากให้เธอเลิกเลยนะ”
เอ่ยพร้อมกระชับกอดให้แน่นเพื่อไม่ให้ยูริผละออกมาเห็นดวงตาที่สั่นไหวของเขา
...ไม่อยากเลย...มีวิธีไหนที่เขาจะเติมทรายในนาฬิกาของยูริได้บ้าง...
...ไม่มีวิธีไหนเลยที่วิคเตอร์จะเติมทรายเข้าไปในนาฬิกาของยูริและไม่มีวิธีไหนเลยที่จะหยุดไม่ให้ทรายนั้นไหลลงมาเช่นกัน...
วิคเตอร์ทำได้เพียงเติมทรายเข้าไปในนาฬิกาของ
“เรา” ยื้อเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันให้นานมากที่สุด
จะต้องทำยังไงถึงจะได้อยู่ด้วยกันต่อไป?
“อา...หนาวจังเลยนะครับวิคเตอร์”
ยูริในโค้ทตัวใหญ่เอ่ยพอให้ได้ยินกันสองคนสองมือเล็กถูกันให้เกิดความร้อน
ใบหน้าน่ารักขึ้นสีเพราะอากาศหนาว
วิคเตอร์มองภาพนั้นพร้อมระบายยิ้มอ่อนโยนก่อนจะเอาผ้าพันคอของตัวเองไปพันให้
“อ๊ะ! ไม่ต้องก็ได้ครับวิคเตอร์
อีกเดี๋ยวก็ถึงโรงแรมแล้ว” ยูริบอกเขาอย่างเกรงใจ แต่เขาทำเพียงแค่ยกยิ้มและยกมือลูบหัวอีกฝ่าย
“ยูริพันไว้น่ะดีแล้ว ถ้าเกิดยูริป่วยขึ้นมาจะแย่เอานะ”
“ถ้าวิคเตอร์ว่างั้น..ก็ได้ครับ”
ยูริกระชับผ้าพันคอพร้อมหลบตาเขา
น่ารักจนชวนให้อยากก้มลงไปมอบจูบให้
วิคเตอร์เอื้อมมือไปโอบไหล่คนตัวเล็กกว่าไว้หลวมๆพร้อมรั้งให้เดินไปพร้อมกัน
วิคเตอร์เดินเข้าไปในร้านกาแฟเล็กๆข้างทางและกลับออกมาพร้อมกาแฟร้อนสองแก้ว
เอสเปรสโซ่ร้อนๆส่งกลิ่นหอมกรุ่นชวนให้ลิ้มลอง ทำให้ยูริยกขึ้นจิบอย่างละเมียดละไม ความร้อนที่พอเหมาะทำให้ยูริรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา...หรือมันอาจจะอุ่นขึ้นเพราะคนที่ยืนอยู่ข้างตนเองก็เป็นได้
ยูริเพียงแค่เหลือบมองนิดๆเมื่อวิคเตอร์จับมือข้างที่ว่างจากการถือแก้วกาแฟของยูริเข้าไปซุกในกระเป๋าเสื้อโค้ทของตนเอง ยูริไม่ได้ว่าอะไรและบีบมืออีกฝ่ายเบาๆ
...อยากจะเก็บช่วงเวลานี้เอาไว้ให้นานที่สุดก่อนที่ทุกอย่างจะสลายไปราวกับภาพความฝัน ยิ่งความปรารถนาใกล้เข้ามามากเท่าไหร่
เวลาที่จะได้อยู่เคียงข้างกันแบบนี้ก็ยิ่งน้อยลงมากเท่านั้น...ยูริรู้ดี
ถ้าหากสิ่งที่กำลังจะทำนี้เกิดผิดพลาด...มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้เติมทรายลงไป
“แต่งงานกับฉันนะยูริ”
“!!!”
กล่องแหวนแต่งงานถูกเปิดออกต่อหน้ายูริที่เบิกตากว้าง
วิคเตอร์ตัดสินใจเสี่ยงครั้งใหญ่ด้วยการใส่ก้อนหินเม็ดหนึ่งลงไป
หวังให้มันปิดช่องไม่ให้ทรายไหลลงไปที่กระเปาะด้านล่างหรือช่วยลดปริมาณทรายที่จะไหลลงไป
ถ้าไม่เป็นดังที่ใจหวัง
...เขากับยูริจะต้องแยกจากกัน นาฬิกาที่คอยเติมทรายสีสวยลงไปด้วยกันตลอดเวลาเกือบหนึ่งปีนี้ก็จะพังทลาย
...พังไปพร้อมกับทรายในนาฬิกาของยูริที่หมดลง
ได้โปรดรับฟังคำขอของผมด้วยเถอะครับพระเจ้า....
“วะ..วิคเตอร์”
ยูริมองสิ่งที่โค้ชของตนกำลังกระทำด้วยสายตาตื่นตะลึง
ดวงตาสีฟ้าคู่สวยของวิคเตอร์กำลังเฝ้ามองละรอคอยคำตอบของยูริอย่างเว้าวอน
“ได้ไหม...”
น้ำเสียงสั่นเครือและอาการประหม่า
ทำให้ยูริต้องช้อนตามองด้วยแววตาที่สั่นระริกไม่แพ้กัน
“ทะ...ทำไมล่ะครับ”
วิคเตอร์มองอีกคนที่มีอาการไม่ต่างกับตน ก่อนจะยอมเปิดเผยความในใจออกไป
“เพราะหลังจากนี้...ฉันอยากจะอยู่กับยูริ...ในฐานะของวิคเตอร์กับยูริ เพราะฉันไม่อยากแยกกับยูริ
และไม่ว่าหลังจากนี้จะตัดสินใจเลือกทางเดินไหนฉันก็พร้อมจะยอมรับการตัดสินใจของยูริ
ถ้ายูริอยากให้ฉันเป็นโค้ชต่อฉันก็ยินดี ถ้ายูริอยากให้ฉันกลับไปแข่งฉันก็จะทำ
ถ้ายูริอยากจะเลิกเล่นฉันก็จะไม่ขัด แต่ถ้าให้แยกจากกัน...ฉันคงจะทำไม่ได้หรอก”
“วิคเตอร์...”ยูริยกมือปิดปาก
น้ำตาคลอ
วิคเตอร์แย้มยิ้มบางจับมือข้างซ้ายของยูริขึ้นมาบรรจงสวมแหวนเข้าที่นิ้วเรียวขยับริมฝีปากถามย้ำอีกครั้ง
“แต่งงานกันนะ...ยูริ”
วิคเตอร์หัวใจเต้นรัวแรงเมื่อเห็นยูริเลื่อนมือขึ้นปิดหน้าแล้วพยักหน้ารัวๆ
ก่อนที่เขาจะดึงร่างบางเข้ามากอดแนบอกด้วยความยินดี
ความปรารถนาเหนือสิ่งอื่นใดของวิคเตอร์เป็นจริงแล้ว...
“จากนี้ไป...ขอฝากตัวด้วยนะครับ
วิคเตอร์”ยูริส่งยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา
วิคเตอร์จุมพิตริมฝีปากเล็กอย่างแผ่วเบา
“ฝากตัวด้วยเช่นกัน
ยูริ”
End...
มันมาแบบงงๆ
แล้วมันก็จบแบบงงๆ คือเมากาวมาก ถ้าอ่านแล้วงงๆก็ขอโทษด้วยนะฮือ ...เกือบจะลืมใส่กาแฟ...สารภาพเลย...
ความคิดเห็น