คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Love Charm CH.1
“แฮ่ก...บัดซบ!!”
ยูริ
พลิเซตสกี้ พึมพำกับตัวเองขณะลงกลอนประตูห้องน้ำด้วยมืออันสั่นเทา ช่วงเวลาแค่ไม่กี่วินาทีแต่เด็กหนุ่มรู้สึกว่ามันช่างยาวนานเหลือเกิน
เขากัดริมฝีปากจนมันห้อเลือดมือบางปิดฝาชักโครกและนั่งลงชันเข่าขึ้นมายกมือข้างหนึ่งขึ้นกอดร่างกายอันสั่นเทาของตัวเอง
ส่วนอีกมือหนึ่งเลื่อนกดโทรศัพท์หาใครซักคนที่คิดว่าน่าจะช่วยเหลือเขาได้
ยูริไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับตัวเองเลยซักครั้ง
อาจจะด้วยอายุยังน้อยและไม่เคยโดนกับตัวเลยประมาทแบบนี้ ถึงจะเคยได้ยินมิลล่าพูดให้ฟังอยู่บ้างว่ามันน่ากลัวขนาดไหน
“ฮึก...ช่วยด้วย...”
ยูริพูดทันทีที่ต่อสายติด
ไม่รู้ว่าตัวเองโทรหาใครรู้แค่เพียงอยากให้ใครก็ได้มาช่วยเขาที
-ยูริโอะ??-
“คัตสึด้ง...ช่วยด้วย...ฮึก”
-อยู่ที่ไหน?-
“ห้องน้ำ...ชั้นสอง”
-รออยู่นั่น
อย่าเปิดประตูจนกว่าฉันจะไปรับ-
แล้วอีกคนก็ตัดสายไปทันที
ยูริกอดตัวเองให้แน่นขึ้นอีกเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“นายแน่ใจนะ?ว่าห้องนี้?”
“แน่สิ!ก็มันมาจากที่นี่แหละ”
“เฮ้!ใครอยู่ข้างในน่ะ!!”
เสียงผู้ชายที่ไม่คุ้นดังขึ้นพร้อมเสียงเคาะที่ฟังดูรุนแรงกว่าเดิม
ร่างกายของยูริร้อนขึ้นกว่าเดิมด้วยความต้องการ และความหวาดกลัวที่มากพอๆกัน
-รออยู่นั่น
อย่าเปิดประตูจนกว่าฉันจะไปรับ-
ประโยคนี้ดังวนอยู่ในหัวของเด็กหนุ่มรัสเซียตลอดเวลา
และเขาภาวนาให้คัตสึด้งมาเร็วๆอย่างที่เจ้าตัวบอก
ตึง!!
ยูริโอะสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงกระแทกประตูดังสนั่น คนข้างนอกคงกำลังพยายามพังประตูเข้ามา เด็กหนุ่มสะอื้นจนตัวโยน
...คัตสึด้ง...ช่วยด้วย...
ชายร่างสูงคิดจะกระแทกประตูห้องน้ำอีกครั้งแต่ก็มีมือมาคว้าคอเสื้อของเขาไว้และเหวี่ยงไปกระแทกกับอ่างล้างมือ
คนมาใหม่มองคนที่ตัวเองจับเหวี่ยงด้วยแววตาดุกร้าว
เพื่อนของคนโดนจับเหวี่ยงรีบเข้ามาลากเพื่อนตัวเองแล้วรีบพาออกไปเมื่อเห็นสายตาน่ากลัวของนักกีฬาชาวเกาหลี คัตสึกิ
ยูริรีบวิ่งไปเคาะประตูห้องน้ำที่คาดว่ามีเด็กหนุ่มรัสเซียซ่อนตัวอยู่
ปังๆๆ
“ยูริโอะ!!”
“ฉันจะไปรอด้านนอก”
ลี ซึงกิล เอ่ยเบาๆ ก่อนเดินออกไปด้านนอก
ยูริพยักหน้าให้ก่อนจะรีบผลักบานประตูเข้าไปเมื่อได้ยินเสียงปลดล็อคกลอนประตู
“ยูริโอะ!!”
“คัต...สึด้ง”
แย่!!นี่มันแย่มาก!!
นักกีฬาหนุ่มคิดก่อนถอดปลอกคอของตัวเองไปสวมให้เด็กหนุ่มอย่างรวดเร็ว สีหน้าของยูริโอะดูแย่ถึงแย่มาก ไหนจะฟีโรโมนของอีกฝ่ายอีก
ยูริดึงฮู้ดขึ้นมาคลุมสวมและไม่ลืมที่จะทำให้เด็กหนุ่มด้วย
ด้วยอารามว่ารีบร้อนวิ่งมาและไม่มียาพกไว้กับตัวในตอนนี้ ทางเลือกเดียวที่พอจะทำได้คือพาเด็กหนุ่มไปที่ห้องของพิชิตที่อยู่ชั้นถัดไป
“ยูริโอะ เดินไหวไหม?”
เด็กหนุ่มพยักหน้าน้อยๆยูริพยุงเด็กหนุ่มขึ้นและพาเดินไปด้านนอก
ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นสายตาของลี ซึงกิลที่ยืนรออยู่
“คุณลี...คุณคงไม่...”
ยูริกระชับมือที่โอบบ่ายูริโอะแน่นขึ้นพลางกลืนน้ำลายลงคอ
เขาคิดว่าการที่พาอัลฟ่าอย่างลี ซึงกิลมาด้วยอาจจะช่วยได้มาก...หรือเขาคิดผิด???
“ฉันจะไปเก็บค่าตอบแทนกับจูจูทีหลัง”
ซึงกิลหลับตาข่มอารมณ์ก่อนจะเดินนำไปที่ลิฟท์
อาจจะเพราะตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงทำให้นักกีฬาและแขกส่วนใหญ่ออกไปด้านนอกกันหมดลิฟท์เลยมีผู้โดยสารคนอื่นนอกจากพวกเขาแค่คนเดียวที่แอบมองผู้ชายตัวบางสองคนที่ยืนโอบกันอยู่และโดนหนุ่มเกาหลีจ้องจนหายใจแทบไม่ออก
เมื่อลิฟท์เปิดออกยูริรีบพายูริโอะเดินออกมาก่อนและตามด้วยซึงกิลที่จ้องคนในลิฟท์ไม่วางตาจนวินาทีสุดท้าย
ยูริเคาะห้องของนักกีฬาชาวไทยอย่างร้อนใจและพิชิตก็ช่างเร็วทันใจเขาเหลือเกินเพราะยูริเคาะไปเพียงสามครั้งประตูก็เปิดออกและมือบางของพิชิตก็รีบดึงทั้งสองคนเข้ามาในห้องทันที
“ไปที่ห้องนอน” พิชิตสั่งสั้นๆก่อนจะเดินไปที่ครัวเพื่อหยิบน้ำดื่ม
และเอาน้ำใส่กะละมังเล็กก่อนจะหันมาหาซึงกิล
“นายคงยังไม่ฮีทนะซึงกิล?”
พิชิตถามพร้อมฉีกยิ้มหวานก่อนจะโดนอีกคนมองเหวี่ยง
“เริ่มแล้วพอ!”
ตอบพร้อมกรอกตา พิชิตหัวเราะเบาๆก่อนถือแก้วน้ำและกะละมังน้ำเดินเข้าไปในห้องนอนพร้อมทิ้งระเบิดให้ซึงกิลลูกหนึ่ง
จนอปป้าเกาหลีปาหมอนไล่หลัง
“คิดว่าอีกสักพักล่ะ เข้าห้องน้ำก่อนก็ได้นะ”
พูดแบบนี้แสดงว่าจะปล่อยให้นั่งรออีกนานสินะ!!!!
พิชิตยืนแก้วน้ำให้รูมเมทเก่าก่อนเดินไปหยิบแผงยามาแกะส่งให้
ยูริรับมาและประคองเด็กหนุ่มที่สติเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวขึ้นจากเตียง
“คัตสึด้ง...”
“ครับๆ กินยาก่อน”
“อือ...” ยูริโอะยอมกินอย่างว่าง่าย
ยูรินั่งมองอีกคนกินยาจนเสร็จแล้วค่อยหันมาหาเจ้าของห้อง
“ขอบคุณนะครับ
พิชิตโตะคุง”
“เรื่องเล็กน่า
ช่วยกันได้ก็ต้องช่วยๆกันไป”
เจ้าของห้องอย่างพิชิตโบกมือไปมาอย่างอารมณ์ดี
ดวงตากลมมองไปยังเด็กหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง ถึงอาการจะดูดีขึ้นมาหน่อยนึงก็เถอะ แต่คงยังไม่น่าวางใจให้ออกไปเดินข้างนอกอยู่ดี
“ฮีทครั้งแรกเหรอ?”
พิชิตถามพลางเอียงคอ ยูริโอะส่ายหน้าเล็กน้อย
“เป็นครั้งแรกที่มันไม่ตรง
แล้วก็ไม่ได้เอายามา” ยูริโอะตอบเสียงอ่อย
“เลยประมาทสินะ”
พิชิตพูดอย่างรู้ทัน
เด็กหนุ่มรัสเซียหลบสายตาเขาเมื่อโดนจับได้
ยูริถอนหายใจก่อนจะเอาผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เด็กหนุ่ม
“ไม่ได้นะครับยูริโอะ ต้องระวังตัวให้มากกว่านี้รู้ไหม??”
“ช่ายยย แบบยูริไง!
ฉันเคยคิดว่าเขาเป็นเบต้าด้วยซ้ำ มารู้เอาตอนเขาฮีทนั่นล่ะ”
ยูริค้อนเพื่อนตากลับก่อนจะถอนหายใจอีกรอบ
...ถอนหายใจบ่อยๆนี่ทำให้หน้าแก่ได้เลยนะ...
“การฮีทไม่ตรงเวลาเป็นอะไรที่น่ากลัวแล้วก็อันตรายกว่าที่คิดนะ รู้รึยัง?”
ยูริถามยูริโอะซึ่งเด็กหนุ่มก็พยักหน้ากลับมาเบาๆ
ใช่...ก็เพิ่งโดนมากับตัวเมื่อกี้
ไม่อยากจะคิดว่าถ้าคัตสึด้งมาไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น
“อืม...จะระวังตัวให้มากกว่านี้”
“ดีมากๆ”
ยูริยกมือลูบหัวเด็กหนุ่มก่อนจะลุกขึ้น
“ผมจะออกไปเอายาของผมมาแบ่งให้ยูริโอะ
ฝากพิชิตโตะคุงดูแลแป๊บนะครับ”
“โอเคๆ”
พิชิตชูสองนิ้วให้ยูริ
พร้อมเดินไปส่งยูริที่ประตู และเดินผ่านหน้าซึงกิลกลับไปที่ห้องนอนหน้าตาเฉย
“...”
...ซึงกิลคิดว่าเขาควรเลิกนั่งรอนิ่งๆและฉุดจูจูไปห้องของเขาแทน...
.
.
.
“ไปไหนมางั้นเหรอยูริ?”
“วิคเตอร์...”
ยูริครางชื่อคนที่มายืนรออยู่หน้าห้องของเขาออกมาอย่างแปลกใจ
แต่คิดอีกทีนี่มันก็เลยเวลาซ้อมช่วงบ่ายของเขามาเยอะแล้วนี่นะ วิคเตอร์จะขึ้นมาตามก็คงไม่แปลก
“ว่าไง?”
วิคเตอร์ถามพร้อมยิ้มหวานอย่างที่เจ้าตัวชอบทำ
ยูริเสตาหลบเล็กน้อย
“เข้าไปคุยกันในห้องเถอะครับ”
ความคิดเห็น