คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Yuri And Kitty CH.3 (End)
CH.3
ยูริโอะกระชับเสื้อวอร์มของตัวเองเป็นการเรียกกำลังใจ หลังจากที่เปิดตัวและให้พวกนักข่าวซักนู่นนี่นั่น เขากับเจ้าหมูก็เลี่ยงมาวอร์มร่างกาย และเป็นเขาที่จะได้ทำการแสดงก่อน แมวตัวกลมหัวสั่นหงึกๆเมื่อเขาวิ่งซอยเท้าอยู่กับที่(และเพราะใส่รองเท้าสเกตทำให้มันไม่ต่างอะไรจากการกระโดด)
เจ้าเหมียวขนฟูพยายามอย่างยิ่งที่จะเกาะเสื้อของเด็กหนุ่มเอาไว้(ไม่ใช่ว่ายูริโอะไม่พยายามเอามันไปวางที่อื่นนะ แต่พอแงะออกไปมันก็เข้ามาเกาะใหม่ เพราะงั้นปล่อยๆมันไปละกัน) จนกระทั่งยูโกะเข้ามาเรียก แมวเหมียวตีนตุ๊กแกถึงได้ยอมปล่อยตัวจากเสื้อของเด็กหนุ่ม
ยูริโอะมองยูโกะอย่างผวาเมื่อเขาถอดเสื้อวอร์มออกแล้วกำเดาของเธอก็พุ่งออกมาเป็นสาย(ยูริโอะต้องยกแมวหนีอย่างเร่งด่วน กลัวเลือดเปื้อนแมว) เขาสูดลมหายใจเข้าออกเป็นการเรียกสติก่อนจะกระชับร่างน้อยๆเอาไว้ในมือและพามันเดินออกไปพร้อมกัน
“ไปกันเถอะ”
ยูริโอะวางก้อนขนลงบนขอบแผงกั้น
จูบจมูกชื้นเล็กๆเบาๆและออกไปยืนกลางลานกว้าง
ดวงตากลมโตสีฟ้ามองส่งร่างที่พึ่งผละออกไปก่อนจะขยับนั่งลงบนขอบแผงกั้นอย่างเรียบร้อย หันไปขู่ใส่เด็กเล็กๆที่พยายามมาจับมันเล่นบ้างเป็นบางครั้ง แต่มันก็พยายามอย่างมากที่จะไม่ละสายตาไปจากเจ้าของของมัน
แมวเด็กพ่นลมออกทางจมูกเฮือกใหญ่(การถอนหายใจแบบแมวๆ)เมื่อมันจับความรู้สึกได้ว่าอารมณ์ของเจ้าของมันเริ่มเขว ก่อนมันจะยืดหลังนั่งตัวตรง
...ไม่เป็นไร...ยูริทำได้อยู่แล้ว...
มันเชื่อแบบนั้น...
ยูริโอะหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า การแสดงสั้นๆนี่ช่างกินแรงของเขาเหลือเกิน เด็กหนุ่มตวัดตามองหาแมวตัวเองทั้งที่ยังอยู่ในท่าจบโปรแกรมก่อนจะพบว่ามันนั่งตัวตรงแน่วอยู่ที่เดิม พอแมวเด็กเห็นว่าเจ้าของของมันมองมา
มันก็หันหน้าไปมองวิคเตอร์สลับกับเด็กหนุ่ม จนยูริโอะหันไปตามทิศทางที่มันหันไป
เขาถึงได้สังเกตุว่าวิคเตอร์ตะโกนอะไรซักอย่างซึ่งยูริโอะก็เข้าใจในทันที หลังจากแสดงความขอบคุณคนดูพอเป็นพิธีแล้ว
เด็กหนุ่มจึงค่อยเคลื่อนตัวกลับมาหาแมวเด็กที่นั่งรออยู่กับเสื้อวอร์มของเขา
ยูริโอะคว้าเสื้อมาสวมลวกๆแมวเด็กกระโดดขึ้นมาเกาะบ่าเจ้าของอย่างรู้งานและพากันเดินออกจากลานน้ำแข็งตรงไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
ยูริโอะทิ้งตัวนั่งลงบนพื้น ในห้องไม่มีใคร มีแค่เขากับแมวเด็ก เด็กหนุ่มซบหน้าลงกับเข่าที่ชันขึ้นมา เสียงสะอื้นเบาๆทำให้แมวเด็กปีนไปที่เข่า นั่งลงอย่างทุลักทุเล
และยกเท้าข้างหนึ่งวางบนกลุ่มผมสีทองและวางทิ้งไว้นิ่งๆอย่างนั้น ก่อนที่ร่างของมันจะถูกเอาไปแนบหน้าอย่างที่โดนตลอดทุกวัน แต่ครั้งนี้ต่างออกไป
มันพ่นลมหายใจแรงๆอย่างไม่ชอบใจเมื่อรู้สึกว่าท้องของมันเปียกแฉะ แต่มันก็เลือกที่จะอยู่เฉยๆและปล่อยให้เจ้าของทำท้องมันเปียกจนกว่าจะพอใจ
พอทำท้องแมวเปียกจนพอใจแล้วเด็กหนุ่มจึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกที่ที่ลานน้ำแข็งอีกครั้ง ยืนพิงกำแพงดูเจ้าหมูวาดลวดลายอยู่ในมุมมืดกับแมวที่เกาะอยู่บนหัวใต้ฮู้ด ก่อนจะตัดสินใจเดินหนีมาเมื่อเหลือบไปเห็นวิคเตอร์
...รู้ผลแล้วสินะ...
เอ่ยลายูโกะที่ตามมาพร้อมฝากข้อความไปให้เจ้าหมู ก่อนจะหันหลังเดินและพยายามไม่หันกลับไปมอง
แมวเด็กร้องครางเบาๆเมื่อเด็กหนุ่มลากกระเป๋าใบใหญ่เดินผ่านหน้ามันไป ก่อนที่ยูริโอะจะหันหลังกลับมาคว้ามันขึ้นกอดแนบอก
...ทำใจทิ้งมันไว้ที่นี่ไม่ได้จริงๆด้วย...
ยูริโอะตั้งใจว่าจะไม่เอามันกลับรัสเซียด้วยเพราะที่โน่นก็มีแมวอยู่แล้ว
เพื่อไม่ให้เกิดผูกพันกับมันมากจนเกินไปเด็กหนุ่มเลยจงใจเลี่ยงไม่ตั้งชื่อให้มันตั้งแต่แรกและเรียกมันว่าเจ้าเหมียวเหมือนเรียกแมวที่เจอได้ตามข้างทาง
แต่เด็กหนุ่มก็ดันใช้เวลาอยู่กับมันมากกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นในแต่ละวัน ทำให้ความผูกพันย่อมตามมา
เอาเถอะ...เลี้ยงแมวเพิ่มซักตัวก็ไม่เห็นเป็นอะไร ถ้ามันกัดกันก็ค่อยจับแยกห้องทีหลัง
ถ้าคิดจะเลี้ยงแล้วก็ต้องตั้งชื่อให้สินะ...
“กลับบ้านกันเถอะ
อากาเป”
End…
แถม....
ยูริโอะอ้าปากหาวหวอดอย่างไม่เกรงใจใครขณะเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆอย่างง่วงๆบนลานน้ำแข็งที่ร้างผู้คน
เสียงเปิดประตูเรียกให้เด็กหนุ่มหันไปมองเล็กน้อยก่อนจะเลิกสนใจเมื่อพบว่าเป็นมิลล่า นักกีฬาสาวที่แก่กว่าเขาสามปี
“ว้าว!! หายากนะนี่ที่นายจะมาซ้อม
แถมยังมาแต่เช้าซะอีก! สงสัยว่าฝนคงตกลงมาเป็นชีสแน่ๆ(มุขของฝรั่งประมาณแบบของคนไทยว่าเอ็งขยัน
พรุ่งนี้ลูกเห็บคงตก)”
เด็กหนุ่มมองหน้าเธอเหนื่อยๆก่อนจะชี้ไปที่ก้อนขนสีส้มที่นั่งเลียขนอย่างสบายใจ
“มันบังคับฉันมาต่างหาก”
มิลล่าร้องว้าวก่อนจะพุ่งเข้าไปหาเจ้าสิ่งมีชีวิตสี่ขาที่พอมันเห็นเธอก็สะดุ้งพองขนทั้งตัวแล้วกระโจนลงมาบนลานน้ำแข็งแล้วพยายามวิ่งบนน้ำแข็งอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อมาซ่อนในเสื้อของยูริโอะในเวลาเพียงเสี้ยววินาที
“เป็นอะไรน่ะอากาเป?”
ถามทั้งที่รู้สาเหตุอยู่แก่ใจ
ก่อนดึงร่างแมวเด็กออกจากเสื้ออย่างทุลักทุเลก่อนจะต้องแอบหันหน้าไปขำทางอื่นเมื่อเห็นสภาพของมันเต็มๆตา
แมวเด็กที่เบิกตาโพลงจนทำให้หน้าของมันดูตลกกับขนทั่วตัวที่พองฟูจนทำให้มันดูตัวใหญ่กว่าปกติสองเท่า(มันมีสายพันธ์ของแมวขนยาวทำให้ตอนนี้ขนมันยาวพอตัวแต่เด็กหนุ่มไม่พามันไปตัดหรอก ช่วงนี้มันหนาว)
แมวตัวนี้นี่ทำให้บันเทิงได้ตลอดเวลาจริงๆ!!!
#บันทึกแมวเด็กกับบ้านใหม่ในรัสเซียสัปดาห์ที่หนึ่ง
ความกังวลของยูริโอะที่กลัวว่าแมวเด็กจะเข้ากับเลโอ(แมวที่บ้าน)ไม่ได้หมดไปทันทีเมื่อพวกมันเจอหน้ากันในวันแรก แมวเป็นที่เอ็นดูของของแมวแก่(และสัตว์เลี้ยงตัวอื่นๆในละแวกบ้าน) มันปรับตัวเก่งแถมยังฉลาดในการเข้าหาคน
แต่ยูริโอะก็ยังมีปัญหาอยู่ดีเพราะแมวเด็กไม่ชอบปลอกคอแบบริ้บบิ้นผูกโบว์สีแดงสดที่ยูริโอะซื้อให้และพยายามถอดเองจนสำเร็จทุกครั้งที่เด็กหนุ่มใส่ให้มัน(และปัญหาก็หมดไปในช่วงสุดสัปดาห์ที่ยูริโอะตัดสินใจซื้อปลอกคอแบบเดิมแต่เปลี่ยนเป็นสีอื่นมาและมันก็ไม่มีปัญหากับปลอกคอที่มีโบว์พลิ้วๆน่ารำคาญอีกเลย)
+1 = แมวเด็กไม่ชอบสีแดง
#บันทึกแมวเด็กกับบ้านใหม่ในรัสเซียสัปดาห์ที่สอง
เพราะต้องย้ายไปอยู่ที่บ้านของลีเลียที่จะมาเป็นโค้ชให้(และชีวิตนี้ขาดแมวไม่ได้)ทำให้ยูริโอะเลือกที่จะเอาแมวเด็กไปด้วย(เพราะแมวเด็กมารยาทดีกว่าเลโอ)
ลีเลียยอมให้ยูริโอะเอาแมวเด็กมาอยู่ด้วยได้ แต่มันต้องรักษาความสะอาดและไม่ซุกซนวุ่นวาย(และแมวเด็กก็ปฏิบัติได้อย่างดีเยี่ยม) และมันเข้ากับลีเลียได้ดีจนถึงขั้นดีมาก
มันชอบนั่งดูโทรทัศน์อยู่กับลีเลียที่โซฟาเงียบๆจนเจ้าแม่จอมเฮี้ยบออกปากชม(ณ.จุดๆนี้แอบหมั่นไส้แมวเด็กของตัวเอง บังอาจได้คำชมก่อนเจ้าของได้ไงฮะ!!) แต่ในอีกมุมมองหนึ่ง
มันก็เข้ากับยาคอฟไม่ได้จนไม่เหลือค่าคะแนนให้หักลบ
+1 =
แมวเด็กเลือกคบคนที่ฐานอำนาจ
ดูได้จากที่ยาคอฟหงอให้ลีเลียและไม่กล้าแตะมันเมื่อลีเลียถลึงตาใส่
#บันทึกแมวเด็กกับบ้านใหม่ในรัสเซียสัปดาห์ที่สาม
พักนี้ยูริโอะเหนื่อยกับการซ้อมจนสายตัวแทบขาด
ลีเลียทั้งโหดและหินกว่ายาคอฟจนตีค่าคริติคอลไม่ได้ ไหนจะการสร้างเอกลักษณ์ใหม่ของตัวเองอีก ดังนั้นพอลีเลียสั่งให้พัก เด็กหนุ่มก็จะออกไปนั่งพักอย่างหมดสภาพราวกับซอมบี้(?)
และเป็นปกติที่แมวเด็กจะมานั่งอยู่ที่ลานฝึกด้วย(และกิจวัตรประจำวันของมันคือปลุกยูริโอะแต่เช้าและบังคับให้มาซ้อม) และพอเห็นเด็กหนุ่มนั่งลง มันก็จะเข้ามาหา
นอนลงที่ตักและหงายท้องให้
จากนั้นยูริโอะก็จะฮีลตัวเองด้วยพุงกลมๆก่อนจะกลับไปซ้อมราวกับว่าเมื่อครู่ไม่ได้ออกไปพักด้วยท่าทางเหมือนซอมบี้
+1 = พุงแมวเด็กคือยาฮีลชั้นดี แต่ใช้ฮีลได้เมื่อมันอนุญาตเท่านั้น ไม่งั้นอาจได้รอยเล็บสวยๆเป็นรางวัลโทษฐานขืนใจแมว(?)
#บันทึกของโค้ช
= เมื่อนักกีฬาประหม่าในการแข่ง
ลีเลียสังเกตได้ว่าพรีม่าของเธอมีอาการอยู่ไม่สุข เดินวนไปวนมาด้วยความกังวลไม่ใช่วอร์มร่างกาย
ลีเลียถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนกดโทรศัพท์โทรหาใครก็ได้ที่ว่างและเร็วพอจะเอาแมวเด็กสีส้มลายเสือที่บ้านมาส่งให้ได้เร็วที่สุด(แม้สุดท้ายจะมาไม่ทันก็ตามที)
แล้วในวันต่อมาที่ต้องแข่งฟรีโปรแกรมทุกคนก็ได้เห็นลูกแมวสีส้มลายเสือผูกโบว์สีฟ้านั่งยืดตัวตรงราวกับชนชั้นสูงอยู่ที่ขอบแผงกั้นข้างๆจุดที่โค้ชที่รัสเซียยืนคุยกับนักกีฬาของเธอ
และเด็กหนุ่มผู้เป็นนักกีฬา ก็จะจูบปลายจมูกมันก่อนเคลื่อนตัวออกไปทักทายผู้ชมและเตรียมแสดง
+1 = เดี๋ยวนี้ทีมรัสเซียเขามีแมวเป็นมาสคอตนำโชคกันแล้วใช่ไหม?
Fin....
ความคิดเห็น