คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ปมอุปสรรค
“ ผลิภั์อบริษัทรสไทยเที่ยวนี้เป็นน้ำปรุรสที่น่าะถูใออาหารบ้านๆและผูใ้แรานนะรับ” หัวหน้าฝ่ายผลิ อธิบายให้หัวหน้าสุธี ับนะโม ฟัถึผลิภั์น้ำปรุรสัวใหม่ที่ให้ออแบบบรรุภั์ไป
“ พวเรา็ไ้ออแบบัวบรรุภั์เพื่อให้เ้าับัวผลิภั์หวัว่าทันทีที่ลู้าไ้เห็นบรรุภั์อเราะ้ออบและื้อผลิภั์อเรา” หัวหน้าสุธี มีสีหน้ามั่นใมอหน้านะโมแล้วยิ้มอย่ามีวามหวั แล้วทั้สอ็เินเยี่ยมมแ่ละแผนอโราน นะโมเอ็มีโอาสไ้ทัทายนบ้านเียวันในโรานอย่าเป็นันเอ
“ เป็นัไ๋เอื่อยน้ำปรุรสเที่ยวนี่เป็นารอลาบ่” นะโมมอหน้าถามหัวหน้าแผนปรุรสที่ื่อาว
“ ็ีนะะแ่เอื้อยิว่าเราวรเฮ็เป็นแบบผนำ” าว หัวหน้าแผนปรุรสออวามเห็น
“ ออ..แสว่าสามารถทำเป็นแบบผไ้้วยหรือรับ” นะโมทำหน้าสสัย
“ ไ้สิะแถมยัเ็บไ้นาน รสาิ็เหมือนเิม” าว มอหน้านะโมแล้วยิ้ม
“ น่าสนใรับพี่เอาไว้ว่าๆหรือมีโอาส่อยุยันเรื่อนี้ใหม่อีทีนะรับ” นะโมปัที่ะุยเรื่อนี้่อเพราะเห็นว่าไม่อยเี่ยวับัวเออยัไม่ทันที่ะพู่อ็มีเสียโทรศัพท์เ้าาอนุิ
“ อะโหล นะโม” อนุิ ทัทายเสียเหมือนมีเรื่อ่วน
“ มีอะไรวะ ิ” นะโม รีบถาม
“ แลืมปิอม หรือวะ” อนุิ ถาม
“ ออ.ไม่ๆเราเปิเอั้แ่เ้า พอีหัวหน้าสุธี พามาโราน่วน เลยไม่ทันไ้ปิ” นะโมอธิบาย
“ แล้วานที่ะส่วันนี้เป็นไบ้าพร้อมไหมวะ” อนุิถาม
“ พร้อมอยู่แล้วและพร้อมไหม” นะโม ถามลับ
“ พร้อมแ่ไม่มั่นใวะ” อนุิ มีเสียไม่มั่นใ
“ นอื่นเป็นไบ้าวะ” นะโม ถาม
“ อืม.ูแล้ว็น่าะพร้อมนะโยเพาะ นพรัน์ เห็นมาแ่เ้าเปิเพลฟัสบายใเลย” ะำลัะสนทนา่อ อนุิเหลือบไปเห็นุวิภาา เินเ้ามาับประธานบริษัท ทำเอาอนุิใ “ เฮ้ย” อนุิอุทานเสียหล
“ อะไรวะไอ้ิ” นะโมใาม
“ ท่านประธานนี่ายแล้วสสัยท่านประธานะเ้าร่วมฟั พรีเน์้วยหรือเปล่านี่” อนุิรีบบอนะโม้วยวามื่นเ้น
“ อะ อะไรนะท่านประธานมา้วยหรอ” นะโมอุทานใะที่นพรัน์ เ็บ้าวอบนโ๊ะเหมือนะไ้รับำสั่บาอย่าะที่หัวหน้าสุธี รับโทรศัพท์และฟัอย่าั้ใสัพั็วัมือเรียนะโม
“ เรา้อรีบลับสำนัานให่แล้วนะท่านประธานะเ้าร่วมฟัเพล พรีเนเี่ยวับบรรุภั์ในรอบนี้้วย” สุธี ูเป็นัวล
“ แ่มัน่วบ่ายไม่ใ่หรือรับ” นะโมถามเหุผลไม่เห็น้อรีบอะไรเพราะอนนี้เพิ่ะสามโมเ้า
“ ่วบ่ายท่านิธุระอา้อ พรีเน์ ่อนใน่วเ้า” สุธีรีบเินนำหน้าไปยัลานอรถ ทุนในแผนรีบเ้าห้อ พรีเน์านบรรุภั์ที่นเอออแบบเพื่อนำเสนอ่า็ื่นเ้นเนื่อาประธานบริษัทะเ้าฟั้วยหลายนรู้ีว่าท่านประธานเป็นนเอาริเอาัับานในบริษัท
“ ลุพ่อะให้เริ่มพรีเนอนเ้านี้เลยหรอะ” วิภาามีสีหน้าเป็นัวลเพราะเธอรับผิอบในานออแบบบรรุภั์เที่ยวนี้
“ ็อนบ่ายพ่อมีประุมับบริษัทู่้า” ประธานบริษัททำหน้าสสัยในำถามอลูสาวและหวัับผลอบรับับารออแบบบรรุภั์เที่ยวนี้เพราะหลัๆมานี้ยอายสิน้าไม่สู้ะีนั
“ พ่อบอหวัว่าออแบบบรรุภั์เที่ยวเนี่ย ะออมาีนะ ลูไม่ทำให้พ่อผิหวัอย่าลืมที่ให้สัาับพ่อนะถ้าานออแบบไม่ีหนู้อลับไปเรียน่อเมือนอามที่พ่ออ”ประธานทำหน้าที่ริัับำพูนทำให้ลูสาวถึับเบือนหน้าหนี
“ ท่านะพร้อมแล้ว่ะเิ่ะ” เลา หน้าห้อเิรับฟัารพรีเน์
“ ออ..ปะลู” ประธานบริษัทลุาโฟาเินนำหน้าลูสาวไปยัห้อประุม
ทุน่า็ื่นเ้นับารประุมหลัาารพรีเน์ผ่านไปไ้ สอ-สามนูเหมือนว่าประธานบริษัทะไม่สบอารม์ สีหน้าเป็นัวลอวิภาายิ่แสออทาสายานน่าสสารพอีับสุธีและนะโม็เินทามาถึ
“ อ้าว .านพนัานออแบบใหม่ใ่ไหมหวัว่าุะมีไอเียีๆมานำเสนอนะพร้อมไหมเิเลย” ประธาน้อหน้านะมอพร้อมับวามหวัว่าารพรีเน์ะเป็นที่พอใ
“ ะ รับท่าน” นะโมมาถึยัไม่ทันแ่นั่เ้าอี้เสีย้วย้ำแววาอวิภาา้อมอมาที่นะโมอย่ามีวามหวัเพราะมันหมายถึารที่ะไ้ไปเมือนอหรือไมู่เหมือนว่านะโมะเป็นุแอสำัและเป็นวามหวัสูสุในเที่ยวนี้นะโม้อไปที่สายาอวิภาาเหมือนถูส่ำลัใมาที่นะโมอย่าหลีเลี่ยไม่ไ้
นะโมเสียบ แฟรไร์ฟลไปในอมรออยู่สัพัลับไม่มีารอบสนอใๆนะโมลิเมาส์้ำแล้ว้ำเล่าถอ แฟรไร์ฟ แล้วเสียบใหม่้นหาานออแบบอัวเอที่ไ้เ็บไว้ับไม่มีใน แฟรไร์ฟ ท่ามลาารลุ้นอทุน
“ มีอะไรวะนะโม” อนุิท่าทาใเ้าไปถาม
“ านหายไปไหนวะ” นะโมเพราะแน่ใว่าเ็บานไว้ใน แฟรไร์ฟนี้อย่าแน่นอน
“ พร้อมไหมนี่ันรอนานแล้วนะ” ประธานสีหน้าไม่สบอารม์
“ ือเอ่อ านหายรับ” นะโมทั้โมโหทั้เสียหน้า
“ อะไรนะานหายแสว่าไม่รอบอบไม่มีวามรับผิอบแบบนี้ร่วมานันลำบานะ” ประธานะอเสียใส่อย่าไม่ไว้หน้านพรัน์ ยมือึ้นเพื่ออนำเสนอผลาน่อน
“ เอ่อ ท่านรับถ้าั้นผมอ พรีเน์ ่อนแล้วันรับ” นพรัน์ทำสีหน้าัยยัน์
“ เอาสิไอ้หลานายหวัว่าารเป็นนัเรียนนอไม่ทำให้อาผิหวันะ” ประธานูมีสีหน้าที่มีวามหวัและผ่อนลาย
ทันทีที่นพรัน์เปิ เพาเวอร์พ้อย นำเสนอานทุนถึับะลึ้อมอไปที่หน้าอพร้อมับเสียปรบมือูเหมือนว่าท่านประธานเอ็พอใในิ้นานที่เห็นอยู่บนภาพหน้าอโปรเเอร์แ่นะโมับสุธี หัวหน้าแผน็ับับานที่เห็นอยู่รหน้าว่านพรัน์ะสามารถออแบบานไ้เหมือนับนะโมนานั้นนะโมถึับอึ้ในสิ่ที่เห็นลุึ้นยืนอย่าไม่รู้ัว
“นั่นมัน…” นะโมี้ไปที่อโปรเเอร์
“ มีอะไรหรือนะโม” วิภาามอหน้าถามลับอย่าสสัยทุน็้อมอมาุเียวัน
“ นี่มันานอผมที่ทำไว้นี่รับ” นะโมรีบทัท้ว
“ อะไรวะนะโมไม่มีานนำเสนออย่ามาพูแบบนี้สิ” นพรัน์รีบวา
“ เออ.ือผม็สสัยเหมือนันว่าทำไมานอนะโมที่ผมเยเห็นอนออแบบะเหมือนันับนพรัน์ นานี้รับท่าน” สุธี อธิบายแบบทำหน้า
ๆ
“ านิ้นนี้ผมิว่าเป็นอผมแน่นอนรับ” นะโมพยายามบอับทุนให้ล้อยาม
“ เฮ้ยไม่้อเถียันในเมื่อไม่มีพยานหลัานะมาแอบอ้าว่าเป็นอนเอไ้อย่าไร” ประธานบริษัทพยายามหา้อยุิ
“ เอาอย่านี้ีไหมะ่าน็่าอ้าว่าเป็นานอนเอให้พรีเน์ู่อนว่าอใระเ้า อนเฟ หรือมุมมอที่น่าสนใเราะถือว่านนั้นเป็นเ้าอิ้นาน” วิภาายเหุผลใน่าสนใทุนึนั่ลแล้วให้นพรัน์ Present นพรัน์มีสีหน้าลนลานอธิบายอย่าิัะุะันนะโมยมือถามำถามหนึ่ึ้นมา
“ รูปลัษะอบรรุภั์นี้มีลัษะล้ายอะไรรับ” นะโมอยารู้แนววามินนพรัน์ถึับสวนลับ
“ ันไม่มีหน้าที่อบำถามอแนะ” นพรัน์หลีเลี่ยำถามอย่าเห็นไ้ัสุธีับอนุิถึับอมยิ้มมอหน้าันไปมา
“ แล้ว่อรลาล่อมีไว้ทำไม” สุธีถามูว่าแนวิ่อรลาล่อที่นะโมเยอธิบายให้ฟัะรับที่นะโมไ้อธิบายให้ฟัอนออแบบหรือไม่
“ เอ่อ..็่อรลาล่อ็ทำไว้เป็นุมาร์แ่อาะเอาออไ้ภายหลัเพราะานยัไม่เสร็ร้อยเปอร์เ็น์รับหัวหน้า” นพรัน์แถนไป่อไม่เป็น หัวหน้าสุธีมอส่สายาไปยัวิภาา เหมือนอยาบออะไรบาอย่านะโมไ้แ่อมยิ้มและมีสีหน้าผ่อนลายึ้น
“ เอาล่ะันอยาฟัอีน พรีเน์บ้า” ประธานบริษัทส่สายามอไปที่นะโม นะโมลุึ้นยืนแล้วโ้ำนัเินออไปำเลือสายาไปที่วิภาา่อนเริ่มพรีเน์
“ เอาล่ะผมะทำให้ทุท่านไ้เห็นว่าานนี้มันเป็นอผมริๆ ทุท่านรับลัษะอบรรุภั์ที่ท่านเห็นอยู่รหน้าือระิบ้าวึ่ออแบบให้เหมาะที่ะเป็นบรรุภั์น้ำปรุรสอเรา โยเอาวิถีแบบบ้านๆเ้ามาเี่ยว้อ” นะโมไ้บรรยายถึภาพราฟิทรระบอล้ายระิบ้าวมีลวลายเป็นลายผ้าหมี่ิึ่หลายภาอไทยใ้ใส่้าวเหนียวแ่ะมีส่วน้าๆมีลัษะโปร่ใสเพื่อให้เห็นผลิภั์ที่บรรุอยู่ภายในบรรุภั์มีฝาปิเปิล้ายฝาปิยาสีฟัน
“ เี๋ยว่อนแล้ว่อลมๆที่อยู่รลามันืออะไร” สีหน้าริัอประธานบริษัททำเอาทุนอยู่ในวามัวลอีรั้ทุน้อมอที่หน้านะโม อีรั้แ่นะโมลับมอไปที่แววาอวิภาาอย่ามั่นใ
“ ่อรูลมรลามีวามว้าเท่าับ้นวอน้ำปรุรสพอีรับึ่ผมไ้ศึษาสำรวู่อนที่ะออแบบและมันะวาอยู่รลาอล่อบรรุภั์ที่เปรียบเหมือนมหานทีสีทันรอันมีเาพระสุเมรุอยู่รลาือศูนย์ลาอัรวาลแ่ในที่นี้ผมหมายถึศูนย์ลาอวามอร่อยรับเพราะนี่ือน้ำปรุรสอบริษัทรสไทยที่ะเป็นศูนย์ลาอวามอร่อยออาหารทั้หมรับ”
พอพูบประโยนี้ทุนถึับปรบมือันเรียวประธานบริษัทผหัวพร้อมับอมยิ้มฝ่ามือ้าหนึ่ถึับไปุมมือลูสาวอย่ามีวามหวัแล้ววิภาา็เอามืออี้าุมมือพ่อ แ่สายาับ้อมอไปที่นะโมอย่าภูมิใที่ไ้ัสินใเลือให้เ้ามาทำานในบริษัท ในะที่นพรัน์ ำปั้นแน่น่อนไว้ใ้โ๊ะัรามเสียัอๆ สายามอหน้านะโมอย่าโรธแ้นนนะโมบรรยายบลท่านประธานมอูนาฬิาที่้อมือแล้วลุาที่นั่เินผ่านมาทาพนัานแล้วหยุที่รหน้านะโมใ้มือบที่ไหล่นะโมเบาๆเินผ่านไป วิภาาที่เินามหลัท่านประธานส่สายายิ้มรหน้านะโม อย่ายินี พร้อมระิบเบาๆ
“ เ่เหมือนันนะเรา” นท่านประธานเินไปถึสุธีหัวหน้าแผน
“ เี๋ยวประุมัน่อนะผม้อไปพบลู้า่อนประธานบริษัทยิ้มแล้วเินผ่านไปทุนในห้อประุมส่เสียัร้อ เฮ อย่าปลปล่อยอนุิ วิ่เ้ามาอนะโมอย่าโล่ใ
“ เฮ้ย อบใแวะนะโมแ่วยีวิพวเราไว้ไ้ฮ่าๆ” อนุิปลปล่อยวามันแ่็หยุไปพัหนึ่ ็ไม่วายที่ะั้ำถามที่เรียๆอีรั้
“ ลานแหายไปไหนวะ” อนุิถามอย่าสสัยนะโมมอหน้านพรัน์ ่อนที่นพรัน์ ะเินสะบัหน้าออไปาห้อประุมนอนุิอุทานว่า
“ หรือว่าะเป็น เอ่อๆๆ” แล้วบรรยาาศ็เ็มไป้วยวามสสัยท่ามลาแสไฟสลัวสลัวในห้อประุมทุน็่าแยย้ายออันไปทำหน้าที่อนเอ่อไป
ความคิดเห็น