คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพราะบทสวดหรือเพราะบังเอิญ
่ำืนอันเียบสบที่ศาลาวัหลวพี่ ห้า รูปสามเร สอ รูปนั่ล้อมวท่อบทสวมาิา
“ ุศลา ธรรมา อุศลา ธรรมา”
เสียสวประสานเสียผ่านไปไ้ยัไม่ถึ 10 นาที ็มีเสียัล้ายเสียประทัมาาุ้มในหมู่บ้านทำเอาเสียสวประสานที่ัอยู่เียบลโยมิไ้นัหมาย ทุรูปนั่ัวแ็มอหน้าันลิลัแล้ว่า็พาันรีบลุยืนและลาศาลาวัันโยับพลัน ่ำืนนั้นถูทิ้ไว้ให้นโยไม่มีใรเอ่ยปาอะไรเลยนถึรุ่เ้าอีวัน พระเรทั้หมในวัออบิบาไปหยุที่หน้าบ้านหลัหนึ่ำลัมีผู้นอแบ้าำลัทำับ้าว บ้าำลันำไม้ประอบันึ้นเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้านาใส่ร่าอนไ้พอี มีโยมมัทายเินออมาใส่บารพร้อมับสนทนาับหลวพ่อ
“ั้แ่เมื่อไหร่โยม” หลวพ่อถามเหมือนรู้ว่าเิอะไรึ้น
“ั้แ่ประมา สอสาม ทุ่มเมื่อืนรับหลวพ่อแป่วยมาไ้สัพัหนึ่” ยอมอบ้ำเอาพระับสามเร้อมอหน้าันไปมาเสียำเือนอโยมมัทายั้อึ้นมาในหัว
“ โยม็อยาให้ท่อนะท่านแ่ท่อทีไรมัมีปัหาทุที” เสียมัทาย ้อเ้ามาในหัวั้แ่บันั้นมา็ไม่ไ้ยินเสียท่อบทสวมาิาอีเลยแม้ในานศพอโยมที่เสียไป้อนิมน์พระาวัอื่นมาเสริมในารประอบพิธีาปนิศพ
ืนที่ สามอานศพแสไฟาอฟืนที่เมรุเผาศพหลัศาลาวััเปอะแปะไปทั่วบริเวเสียัเปาะแปะสลับไปับบรรยาาศอันวัเว เรน้อย สอ รูปที่นอนำวัุิเ่าๆที่มีฝาผนัเป็นไม้ีปิั้นมี่อามลายไม้เป็น่อยาวามลายั้ประูห้อนอนมอทะลุออไปรอไฟที่ำลัสุมร่าไร้วิาส่อเ้ามาในห้อนอนเป็นพัๆทำเอาแสบาและสร้าวามหวาผวา ในืนอันมืสั เที่ยืนแล้วยันอนไม่หลับเพราะอิถึใบหน้าศพอนเอาน้ำมะพร้าวล้าหน้าประอบับแสไฟาอฟืนืนเผาศพยัส่อสว่าเ้ามาย้ำเือนให้ผวาท่ามลาวามเียบสบ ทันในั้น
“๊อป แ๊ป ๊อป แ๊ป” เสียล้ายนเินมาถึ้านหน้าุิ “ แ๊”เสียล้ายนเหยียบิ่ไม้หัทำเอาเรน้อยถึับสะุ้ลุนั่มือสั่นเสียนั่นยัไม่หยุ ยิ่เร่ฝีเท้าลับเ้าใล้ประูหน้าห้อ ใิไป่าๆนานาถึหน้าผีแม่นาพระโนวิ่เ้ามานที่โสประสาท
“๊อ ๊อ ๊อ เรนอนหรือยั” หลวพ่อเอ
เหมือนโนน้ำเย็นสาเ้าไปที่ใบหน้าเมื่อเสียนั้นแสัวว่าเป็นหลวพ่อ
“ะ รับหลวพ่อ” เร พร รีบานรับ”
“พร เหรอ ไปับหลวพ่อหน่อย เรนลหลับหรือยั” หลวพ่อถาม
เรพรเอื่อมมือสะิเรนลแ่ไม่มีเสียอบรับึรีบลุออไปพบหลวพ่อ
“รับหลวพ่อะพาไปไหนรับ” เรพร ถามย้ำ
“ามมา” หลวพ่อพูพร้อมับ้าวลบันไเินรไปที่อไฟที่ำลัเผาศพอยู่ ยิ่ทำให้บรรยาาศภายในใอเรพร วัเวเพิ่มึ้น
“ปะป่ะไปไหนรับหลวพ่อ” เรพรถามเสียสั่น
“ไปูศพหน่อยบ่อยรั้ที่เวลาเผาศพ ศพไม่่อยไหม้หรือบาทีิ้นส่วนบาิ้นถูไฟไหม้าออาันแล้วลาอไฟเรา้อไปเี่ยเ้าอไฟหรือบาทีพวหมาอบมาแทะินสสารเา” หลวพ่อร่ายยาวเหมือนเป็นเรื่อปิอท่านแ่เรพร นี่วัหนีีฝ่อหน้าา แ่่ำืนอันน่าื่นเ้นและไม่น่าำอ เรพร ็ผ่านไปไ้้วยี
หลัาผ่าน สาม เือนรบำหนที่ะัสินใว่าะอยู่่อหรือลาสิาวามลัเล็ไ้เิึ้นไม่รู้ะไป่อทาไหนแ่ารไ้บว็ไ้เรียนหนัสืออยู่บ้าแ่ยัเป็นเส้นทาสายนัธรรม ยัไม่ใ่สายสามัที่ะ่อยอารเรียนไปในสายมัธยม แ่ในอนสายวันหนึ่โยมพ่อ็มี่าวารุ่นพี่นหนึ่ที่บวเรียนอยู่ทาใ้ว่าำลัเรียนสายสามัวบู่ับสายนัธรรมแ่ะลับึ้นมาเยี่ยมบ้านใน่วปิเทอมหน้าถ้าอยาไปเรียนหนัสือทาใ้็ให้เรียมัวเพื่อไปเรียน่อั้นม.หนึ่ ถือเป็น่าวที่ีที่มาระุ้นให้อยาบวเรียน่อ
“ลูเรอยาไปเรียนหนัสือับเรรุ่นพี่ไหม” โยมพ่อถาม
“อยารับ” เรพร อบ
“เร นล รู้่าวนี้หรือยั” เรพร ถาม่อ
“เอ..น่าะรู้แล้วนะเพราะไ้ยินว่าพ่ออเรรุ่นพี่นั่นแหละมาบอเรนล่อนใรแล้วเรนลยัไม่บอลูเหรอ” พ่อถามทิ้ท้าย
เรพร ทำหน้าสสัยและุ่นิเหมือนรู้เนาลึๆที่เรนลไม่ไ้บอเรื่อนี้ับน
ความคิดเห็น