แม่หมอพันปี กลับมาเป็นย่าสาวอีกครั้ง

ตลอดพันปีที่ผ่านมา ข้าคือแม่หมอผู้คนยำเกรง—
คนเป็นกลัว คนตายขอพึ่งพา เทวดาไม่กล้ารบกวน ผียังต้องเรียก ‘อาจารย์’
ข้าช่วยมนุษย์มาแล้วนับไม่ถ้วน ไล่ผีมากกว่ายุงที่บินในหน้าร้อน
ถอนของ ถอนคุณ ไขกรรม ตัดเวร แม้กระทั่งผูกดวงให้สองคนแต่งกัน ข้าก็ทำมาแล้ว
ชีวิตที่ยืนยาวเกินมนุษย์ นำพามาซึ่งความเบื่อหน่ายมากกว่าสุขสบาย
กระทั่งวันหนึ่ง—ข้าก็ตัดสินใจ ‘ตาย’ ด้วยตัวเอง

ไม่ใช่เพราะหมดแรง ไม่ใช่เพราะถูกฆ่า
แต่เพราะเบื่อ…

ข้าคิดว่าวิญญาณของตนคงได้ไปสวรรค์ ท่องแดนสุขาวดี หรือนอนกลิ้งในนภาอันเป็นนิรันดร์อย่างสงบ
แต่เปล่าเลย…

ข้าลืมตาขึ้นอีกครั้ง—ในร่างของ “ย่าตัวเอง”
แถมยังย้อนกลับมาในอดีตสมัยย่าข้ายังเป็นสาวรุ่นพอดี!
ขอโทษนะสวรรค์…นี่ท่านเรียกว่า ‘การชดใช้’ หรือ ‘รางวัล’ กันแน่!?

ของวิเศษทั้งหลายยังอยู่ในมิติ
แมวดำประจำตัวยังนอนขี้เกียจอยู่ข้างหมอน
วิญญาณที่เคยตามข้า ยังแอบโผล่มาไหว้เช้าเย็น
และบ้านหลังนี้—ที่เต็มไปด้วยญาติพี่น้องสุดวุ่นวาย
ข้า…ต้องอยู่กับพวกเขาอีกครั้ง

ข้าคือแม่หมอพันปี
แต่ตอนนี้ต้องเรียนรู้การใช้ชีวิต…เป็น ‘ย่าสาว’ ในบ้านเดิมของตัวเอง!

⸻

“ถ้าชีวิตคือวัฏจักร ข้าคงอยู่ในลูปบ้า ๆ ที่สวรรค์สร้างไว้เป็นแน่”
– ไป๋หลาน หรือ ไป๋ซิ่ว คนเดิม เพิ่มเติมคือวัยสาวและหลานชายหนึ่งคน