คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คนบ้า๓
หมอมาร์คขอเล่าเข้มๆ
ณ ห้องโถงที่สอง สถานที่จัดปาร์ตี้ “รับน้องใหม่หัวใจสี่ดวง”
“ย๊า ท่านปู่ เอาดาบข้ามานะ”
“ไม่ให้เว้ย อยากได้เอ็งก็มาเอาเองดิวะ”
“น้องแบมมมมมมมมม เอาโบว์คาดผมน้องกระต่ายของน้องเนียร์มานะ ฮืออออออออออออออออ”
“ยองแจ เอาเสื้อหมอคุณไปซ่อนไว้ที่ไหนอีกครับ หมอหาไม่เจอ อย่าวิ่งหนีหมอสิ หมอยูคช่วยกันจับสิครับ”
“โอ้ยยยยย คนไข้คะ ไม่วิ่งกันสิคะ ของพังหมดแล้วค่ะ”
“รุ่นพี่แทคยอนนนนนนนน นั่นมันเพลงที่ผมเพิ่งเขียนนะ เอาไปหนายยยยยยยยยยยย บ๊อบบี้ๆ ไปดักข้างหน้าๆ”
“ไม่ให้เว้ยยยยยยย เนื้อเพลงตลกชะมัดเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ คุณเหมือนต้นมะพร้าวท่ามกลางหมู่ดาวยามราตรี กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก”
และอีกสารพัดสารเพของความวุ่นวาย บอกหมอมาร์คสิครับนี้คือโรงพยาบาล ลืมไป โรงพยาบาลบ้านี่นา คิดดูสิครับท่านผู้อ่าน ผมคุยโทรศัพท์กับผู้มีอิทธิพลต่อชีวิตผมเสร็จก็รีบลงมา เพราะคุณพยาบาลสุดสวยขึ้นไปตามผมบอกว่างานปาร์ตี้จะเริ่มแล้ว พอผมลงมาก็แทบจะลมจับ ป้ายอันใหญ่ที่เขียนว่างาน “ปาร์ตี้ต้อนรับน้องใหม่หัวใจสี่ดวง” ด้วยลายมือภาษาเกาหลีขยุกขยุย แถมมีซับภาษาจีน อังกฤษ และภาษาอะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้จักเขียนสะเปะสะปะไปมา เหมือนจิตรกรรมของเด็กอนุบาลเลยครับ
ยังไม่หมดแค่นั้นครับ พอเปิดประตูเข้ามาก็ถึงกับตัวแข็งครับ ตัวนะครับ แหม อย่ากึ๊ดนัก ความวุ่นวายประดุจอยู่ในสงครามเกาหลีครั้งที่สอง(?) คนไข้ คุณหมอ พยาบาล วิ่งกันให้วุ่นไปหมด ข้าวของในห้องซึ่งผมคิดว่าตอนแรกหน้าจะจัดไว้สวยงาม ตอนนี้เละตุ้มเป๊ะเลยครับ มีเพียงแค่โซนอาหารเท่านั้นที่ยังไม่เสียหาย เอ๊ะ วิ่งเลือกโซนกันซะด้วย ไม่ใช่ประเด็นครับ ตอนนี้ที่ยืนนิ่งๆก็คงมีแต่ผมกับเด็กผู้ชายใส่หมวกอีกคนที่ยืนนิ่ง ผมน่ะสตั๊น แต่ดูเหมือนเด็กนั่นจะมองอย่างปลงๆมากกว่า
“โอ๊ะ”
“ระวังหน่อยสิน้องแบม”
“น้องแบมขอโทษ มาร์คคี่ เฮ้ยยยย น้องเนียร์มาแล้ว”
น้องแบมวิ่งมาชนผม ก่อนจะรีบวิ่งหนีคนที่กำลังไล่จับน้องแบมอยู่ วิ่งกันรอบห้องแหละครับ ไอ้ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง จะตะโกนออกไปก็กลัวจะโดนว่ายิ่งเพิ่งเข้ามาใหม่ด้วย ทำไมผมรู้สึกว่ามีคนมองผมอ่ะครับ ผมลองมองไปรอบๆ อ่า เจอแล้วครับ ไอ้เด็กที่ยืนนิ่งๆ มองมาทางผมเต็มๆเลยครับ สายตานี่ถ้าอยู่ใกล้ๆผมคงวิ่งมาปล่อยหมัดด้วยความแรงสูงแล้วล่ะครับ สายตาอาฆาตไปละ ฉันไปทำอะไรให้นายยยยยยยยยย
ฟิ้ววววววววว
ดาบเด็กเล่นประกายแสง เฉียดจมูกสุดเพอร์เฟกซ์ของผมไปเพียงนิด ผมหันตามไปมองอย่างสโลว์โมชั่น คิดภาพตามครับแบบสโลว์โมชั่นนะครับ ทั้งห้องเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ ทุกคนหันมามองดาบที่เฉียดหน้าผมไป มองตามดาบนั่นไป แล้วก็
“หวัดดี ทุกโคะ…”
ปั๊ก
กลับมาเป็นปกติได้ครับ
เต็มหน้าเลยครับ เต็มหน้าท่านผู้อำนวยการที่เคารพเลยครับ ดั่งโลกหยุดหมุนครับ ทุกคนมองมาที่ท่านผอออเป็นตาเดียว ท่านผอออก็นิ่งครับ คงอึ้ง สักพักท่านค่อยๆยกมือมาลูบหน้าแล้วก็เดินยิ้มเข้ามาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โห โคตรเก่งเลยครับ พี่มาร์คขอปรบมือให้เลยครับ ทนได้ไงสุดยอด ท่านเดินขึ้นไปทางด้านบนเวที สง่างามมากครับท่าน หมอมาร์คขอซูฮก
“คนไข้เจวายพี ฟังเรียกแถว แถวหน้ากระดานเรียงหก ทั้งหมดจัดแถว”
จู่ๆท่านก็ออกคำสั่งขึ้นมา จนทุกคนสะดุ้งผมยังสะดุ้งเลยครับ อย่างกับพี่ว๊ากสุดโหดของมหาลัยในไทยแหนะ (หมอมาร์คไปรู้ได้ไงอ่ะ) คนไข้เจวายพี่ทั้งหกก็รีบกุลีกุจอจัดแถวอย่างรวดเร็ว คนที่เหลือก็ได้แต่เดินมายืนตรงผมที่ด้านหลังห้อง
“อะไรกันครับหมอคิม”
ผมเอามือป้องปาก ถามหมอยูคยอมเบาๆ เบาจน คนที่เหลือหันมามองหมดเลยครับ ได้แต่หัวเราะแห้งๆแก้อายไป ผมว่ามันเบานะ จริงๆ
“แหะๆ”
“ท่านจะลงโทษน่ะครับ”
“อ่อ ครับ”
“เล่นอะไรกันห้ะ! คนไข้! ไม่อายคนอื่นรึไง”
“…” เงียบครับ เงียบกันเลย
“ตอบบบบบ”
“…” ยังเงียบกันอยู่ครับ
“อ๊ค แทคยอน ตอบ!”
“เอ่อออ คะ คะ คืออออ”
คนไข้ที่ตัวใหญ่กว่าคนอื่นแถมยืนอยู่หัวแถวตอบอย่างอ้ำอ้ำอึ้งๆ ท่านผู้อ่านครับสถาณการณ์ตอนนี้ตึงเครียดกว่าการประกาศกฎ อั๊ยยะกาฬสึก อีกครับ (กฎอะไรของหมอมาร์คคะ) รู้สึกกลัวยังไงไม่รู้ ท่านผอออตอนโกรธนี่น่ากลัวจริงๆครับ
“ไม่ต้องตอบแล้ว! ผมไม่อยากฟัง! ลูกๆ ต้องโดนทำโทษ กระโดดจับกบพร้อมส่งเสียงประกอบท่า สิบครั้งปฏิบัติ!”
“รับทราบ!”
งงครับ ผมงง งงรอบที่เท่าไหร่ของวันก็ไม่รู้ตั้งแต่มาที่โรงพยาบาลเจวายพีแห่งนี้ งงครับแต่ขำด้วยขำจนเผลอหัวเราะออกมานิดนึงเลยครับ นี่คือบทลงโทษหรอครับอย่างฮาอ่ะครับ คนอ่านต้องมาเห็นครับ คนไข้หกคนนะครับ กระโดดโหยงเหยงๆไปรอบๆพร้อมทำเสียง อ๊บ อ๊บ ประมาณสิบครั้งได้ คืออย่างฮาอ่ะครับ บางคนหน้าตาจริงจังกับการลงโทษมากครับ คนไข้ที่ชื่อแทคยอนอะไรนั่นคือจริงจังมากอ่ะครับ คนไข้ตัวสั้นๆอีกคนก็จริงจังไม่แพ้กันครับ จะจริงจังกับการจับกบไปถึงไหน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ยยยยยยย
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
กลั้นไม่ไหวจริงๆครับ ทำไมทุกคนไม่ขำกันวะครับ หมอ พยาบาล คือยืนนิ่งเหมือนกับชินแล้วอย่างนั้นแหละ เขาลงโทษแบบนี้กันบ่อยเหรอครับ ส่วนเด็กอีกสามคนคือยืนตาโตอึ้งๆ เหมือนดูสิ่งมหัศจรรย์ของโลกยุคหินใหม่อย่างนั้นแหละครับ นิ่งกันจัง จนผมต้องค่อยๆกลับมายืนนิ่งๆ ตอนนั้นคนไข้ก็ทำภารกิจเสร็จพอดี หรือว่าผมบ้าฮาอยู่คนเดียววะ ไม่น่าใช่
“โอเค อย่าทำอย่างนี้อีกไม่งั้นโดนลงโทษ”
“ครับ!”
“โอเค ผมขอเปิดงานปาร์ตี้รับน้องใหม่หัวใจสี่ดวง ณ บัดนี้ ขอให้สนุกกันเต็มที่นะ”
แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ
งงดิครับ งงอีกแล้วต้วน คือเปลี่ยนเรื่องเร็วไปไหมครับท่านผู้อำนวยการ พอทำโทษเสร็จก็เปิดงานดื้อๆอย่างนี้เลยหรอครับ ไม่ต้องมีพิธีการอะไรสักหน่อยเหรอครับ พูดเสร็จก็เดินออกไป คนอื่นๆก็ปรบมือกันเกรียวกราวจนผมต้องปรบด้วย นี่มันอะไรกันครับ ผมอยู่ที่นี่นานๆผมก็ยังจะปกติใช่ไหมครับ พี่มาร์คเพลียยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้ พวกระ….
พอค่ะหมอมาร์ค หมดเวลาสนุกแล้วค่ะ ขอคืนความสุขให้คนเขียนนะคะ (หมอมาร์ค: ไรว๊า เพิ่งบรรยายได้นิดเดียวเอง โดว่)
ตอนนี้ สถาณการณ์กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง คุณหมอนิชคุณได้ขึ้นไปบนเวทีเพื่อดำเนินงานปาร์ตี้ใสใสหัวใจสี่ดวงต่อ โดยมีแขกผู้มีเกียรติในงานทยอยกันเดินไปยังหน้าเวที
“เอาล่ะครับ ทุกคนถึงเวลาอันเหมาะสมแล้วนะครับ ก่อนอื่นเราต้องแนะนำตัวกันก่อนว่าใครเป็นใคร จะได้รู้จักกันเพราะเราจะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะครับ มาเริ่มกันที่บุคลากรและคนไข้ของเจวายพีก่อนนะครับ เชิญขึ้นมาบนเวทีด้วยครับ ทุกคนเลย”
บุคลากรและคนไข้ของโรงพยาบาลเจ้าบ้านก็ทยอยกันขึ้นไปจนเต็มเวทีสิบกว่าชีวิตได้ เหลือท่านผู้ชมที่อยู่ด้านล่างให้เหงาๆกันอยู่สี่คน สี่คน สี่คน อ้ายมาสี่คน เดี๋ยวๆๆๆ ไม่ช่ละ
“เอาล่ะครับ เริ่มที่ผมนะครับ ผมนิชคุณ หรเวชกุล เรียกหมอคุณก็ได้ครับ”
“สวัสดีครับ ผมหมอคิม ยูคยอมครับ”
“สวัสดีค่ะดิฉันพยาบาลประจำแบ ซูจีค่ะ ดูแลเรื่องเอกสารค่ะ”
“สวัสดีค่ะดิฉันพยาบาลประจำอัน โซฮีค่ะ”
“ต่อไปจะเป็นคนไข้ที่น่ารักของเรานะครับ”
หมอนิชคุณกล่าวขึ้นเมื่อการแนะนำตัวของเหล่าบุคลาการสิ้นสุดลง ซึ่งต่อไปก็ถึงตาของเหล่าคนไข้แสนน่ารัก(?)ที่ต้องแนะนำตัวให้เพื่อนใหม่ (อย่าคาดหวังอะไรมากกับการแนะนำตัวของพวกนาง ฮ่าๆๆๆๆ)
“พุด ชั้ว แฮนซัพ พุด ชั้ว แฮนซัพ พะ พะ พะ พะ พุด ชั้ว แฮนซัพ บุชาปุชาปุชิบุพุฟ(เสียงบีทบอกซ์) เฮ้เพื่อน ฉันชื่ออ๊ค แทคยอน มีคนบอกฉันว่าเป็นคนไข้ไร้สติ ฉันไม่เข้าใจถ้าเข้าใจไลน์มาบอกด้วย เฮ้”
คนไข้คนแรกแนะนำตัวซะนึกว่าอยู่คอนเสิร์ตโฟร์พีเอ็ม(?)เป็นการแร็พแนะนำตัวที่ทำเอาเหล่าไอดอลทั้งสามถึงกับส่ายหัวอย่างปลงๆ
“สวัสดีหลานๆคนใหม่ของปู่ อะแฮ่ม คุก คุก(เสียงไอ) ปู่ชื่ออิม แจบอม ขอบคุณที่มางานเกษียณรอบที่สามของปู่นะ”
“ไม่ใช่ซะหน่อยปู่บี”
“อ้าวเรอะ แก่แล้วข้าก็เลอะเลือนอย่างนี้แหละ โฮะๆๆ”
คนไข้หัวเทาที่ทำท่าเหมือนตัวเองแก่มาก เอ่ยแนะนำตัวอย่างยากลำบาก แถมคิดว่างานนี้เป็นงานเกษียณรอบที่สามของตัวเองอีกด้วย จนคนไข้ที่คาดโบว์กระต่ายสีชมพูต้องขัดขึ้น ก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวเอง
“สวัสดีค่ะ หนูชื่อปาร์ค จินยอง แต่คุณพ่อบอกว่าให้ชื่อจูเนียร์ เรียกน้องเนียร์ก็ได้นะ ซารางเฮ”
คุณพ่อที่คนไข้กล่าวถึงก็คือท่านผู้อำนวยการที่เคารพนั่นแหละ ท่านเหมือนคุณพ่อของคนไข้ทุกคน คนไข้คนที่สามแนะนำตัวอย่างน่ารักก่อนจะจบด้วยท่า ซารางเฮที่เอามือมาทำเป็นรูปหัวใจบนหัว ท่ายอดฮิตแบบแบ๊วๆ
“สวัสดีฮะ เราชื่อกันต์พิมุกต์ ภูวกุล เรียกเราว่าน้องแบมนะ ดูปากน้องแบมอีกรอบนะคะ น้องแบม ค่ะ”
คนไข้ตัวเล็กที่ยืนถัดจากคนไข้น้องเนียร์เอ่ยแนะนำตัวขึ้นอย่างสดใส ทำเอาเหล่าผู้มาใหม่ยิ้มไม่หุบกับความน่ารักปนหน้าหมั่นเขี้ยว อยากจะไปหยิกแก้มยุ้ยๆนั่นนัก
“หยุดสายตาจาบจ้วงล่วงล้ำแม่นางกันต์พิมุกต์ของข้าซะ เจ้าพวกกบฏ!”
จู่ๆคนไข้ที่มีดาบก็โพล่งขึ้นมา แถมเตรียมพุ่งเข้าชาร์จผู้มาใหม่ จนหมอคุณกับหมอยูคที่ยืนอยู่ด้านหลังต้องรีบจับไว้ และบอกให้ใจเย็นๆก่อน ส่วนน้องใหม่หัวใจสี่ดวงข้างล่างนี่ถึงกับถอยไปประมาณสามก้าว คนไข้ที่นี่น่ากลัวจริงๆ ก็นะ แจกก็รักก็หวงของแจกอ่ะนะ
“สวัสดีครับ ผมเชว ยองแจครับ มีปัญหาปรึกษาผมได้ ผมใสๆสไตล์มกโพครับ”
คนไข้ที่ยืนถัดจากคนไข้น้องแบมหรือยืนคั่นกลางพี่แจกกับน้องแบมนั่นเอง เอ่ยขึ้นอย่างใสๆ ได้ข่าวว่าเพิ่งเอาเสื้อหมอคุณไปซ่อน ยองแจใสๆนี่ยังมีจริงอีกหรอ
“เอ้า ไอ้พี่แจก แนะนำตัวดิ”
“สามหาวนัก ขึ้นเสียงใส่ข้ารึ แม่นางแตง”
“เร็วๆ” คนไข้ยองแจเอ่ยขึ้นอย่างไม่สนใจคำว่ากล่าวที่เพิ่งได้รับจากคนไข้นามว่าแจกนัก
“สวัสดีเจ้าพวกกบฏ อันตัวข้ามีนามว่า แจก แห่งลุ่มน้ำเจ้าพระยา”
“ย๊า บอกกี่ครั้งแล้วว่า แม่น้ำอยุธยา” โพล่งขึ้นมาอย่างหัวเสีย บอกกี่ครั้งแล้วว่าชื่อแม่น้ำอยุธยา ส่วนหมอนิชคุณที่เป็นคนไทยด้วยกันก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ บอกว่าชื่อแม่น้ำเจ้าพระยาไปกี่ครั้งคนไข้น้องแบมก็ไม่ยอมเชื่อ
“นั่นแหละๆ ข้าเป็นทหารมือขวาของท่านแม่ทัพ พวกเจ้าจงรู้จักข้าไว้ หึหึ”
คนไข้แห่งลุมน้ำอยุธยาเอ่ยแนะนำตัวอย่างภาคภูมิใจ ซึ่งถือว่าการแนะนำตัวของฝ่ายโรงพยาบาลเจวายพีได้สิ้นสุดลง
“ครับ จบการแนะนำตัวของพวกเราแล้วนะครับ วุ่นวายไปสักหน่อย ต้องขออภัยด้วยครับ”
คนไข้บนเวทีก็ทยอยกันลงมาโดยมีพยาบาลและหมอช่วยกันดูแลไม่ให้วุ่นวาย และบนเวทีก็เหลือเพียงครูนิชคุณเพียงคนเดียว
“ต่อไปก็เป็นน้องใหม่ของเรานะครับ เชิญขึ้นมาบนเวทีด้วยครับ”
น้องใหม่ทั้งสี่ก็ค่อยเดินขึ้นเวทีไป พร้อมเสียงโห่ร้อง(?)ของคนไข้เจ้าถิ่นที่ตอนนี้ได้ไปหยิบขนมและอาหารมานั่งกินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวนะ เขาให้กินได้แล้วหรอ แล้วตอนที่รออยู่ด้านล่างทำไมเขาสี่คนไม่กิน ก่อนจะฟุ้งซ่านไปกว่านี้เสียงของคุณหมอพิธีกรสุดหล่อก็ดึงสติกลับมาก่อน
“เชิญแนะนำตัวครับ”
“สวัสดีครับ ผมต้วนอี้เอินครับ เป็นหมอที่มาใหม่ เรียกว่าหมอมาร์คก็ได้ครับ”
“เจ้านั่นเอง! ไอ้มาก! ไอ้มากเพื่อนยากของข้า ข้าก็ว่าทำไมหน้าตาเจ้าดูคุ้นๆ”
พอคุณหมอแซ่ต้วนแนะนำตัวเสร็จคนไข้พี่แจกก็ตะโกนออกมาอย่างดีใจ(เดี๋ยวนะพี่แจก เมื่อกี้บอกเป็นพวกกบฏ) ส่วนหมอใหม่ที่โดนร้องทักก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้คนไข้ ทางด้านคนไข้บอยแบนด์ทั้งสามหลังจากหันหลังไปจับกลุ่มพูดซุบซิบๆกันและยังรวมมือกันและพูดอะไรสักอย่าง ก่อนจะหันหน้ามาทักทายอย่างพร้อมเพรียง
“เฮ้ เกิดมาเพื่อสิ่งนี้!สวัสดีครับพวกเรา เอ็มทูบี ครับ”
การแนะนำตัวแบบกลุ่มอันทรงพลังทำให้เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจของเหล่าคนไข้และบุคลากรในงานที่กำลังกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อยเงียบลง และสายตาทุกคู่ก็จดจ้องมาที่เหล่าคนไข้ไอดอลทั้งสามอย่างงงๆ ส่วนเหล่าไอดอลทั้งสามก็ทยอยกันแนะนำตัวท่ามกลางความใจจดใจจ่อของเหล่าแฟนคลับ(?)
“สวัสดีครับ ผมลีดเดอร์แห่งเอ็มทูบี บีไอ ครับ”
“สวัสดีครับผมมิโน คิ้วผูกโบว์สุดอาโนเนะ แห่งเอ็มทูบี ครับ”
“สวัสดีครับผม บ๊อบบี้ มีดีที่ฟันหน้า แห่งเอ็มทูบี ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
แปะ
แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ
หลังจากสมาชิกคนสุดท้ายของวงแนะนำตัวเสร็จ ความเงียบก็ยังคงเข้าปกคลุมห้องโถง จนหมอนิชคุณต้องเริ่มปรบมือเพื่อทำให้บรรยากาศในงานดีขึ้นหลังจากนั้นทุกคนในงานจึงปรบมือตามหมอนิชคุณกันอย่างงงๆ(งงอีกละ งงกันจังเลย) ในใจพวกเขาคงคิดว่า ไอดอลวงนี้ดูจะแปลกไปสักหน่อย การแนะนำตัวของไอดอลปกติเขาต้องแนะนำตำแหน่งที่สำคัญของตัวเอง อย่างเช่น เสียงหลัก แร็พเปอร์ แดนเซอร์ อะไรแนวๆนั้นไม่ใช่เหรอ
“อ่า ไอดอลของเราดูดีมีพลังกันมากๆเลยครับ ตอนนี้ทุกคนก็คงรู้จักกันแล้วนะครับ งั้นก็เชิญรับประทานอาหารอร่อยๆได้เลยครับ”
หลังจากหมอนิชคุณกล่าวจบ น้องใหม่หัวใจสี่ดวงพร้อมกับหมอนิชคุณก็ลงจากเวที และมีพยาบาลสาวสวยทั้งสองขึ้นไปร้องคาราโอเกะกันอย่างสนุกสนาน
“นี่ น้องแบมนั่งด้วยสิ”
“เอาสิ บินนี่ที่นั่งเยอะแยะเลย แล้วก็ อืม มิโน กับ บ๊อบบี้ใช่ไหม นั่งด้วยกันก็ได้”
“อื้ม”
หลังจากลงจากเวทีไอดอลทั้งสามก็ตรงดิ่งมายังผองเพื่อนคนไข้ที่นั่งจับกลุ่มกันอยู่ ทั้งที่ไม่ชอบยุ่งกับใครแต่ลีดเดอร์ของวงเอ็มทูบีกลับรู้สึกว่าคนพวกนี้ดูน่าเข้าใกล้ และดูไม่มีพิษไม่มีภัย อย่างกับคนสติไม่ดี(?)
“โห แนะนำตัวเจ๋งมากเลยหลาน ทำให้ปู่นึกถึงตอนหนุ่มๆเลย ตอนหนุ่มๆปู่เต้นบีบอยอย่างเจ๋ง ถ้าเกิดยุคเดียวกันนะเองไม่ได้เป็นไอดอลแน่ไอ้หนู”
คนไข้หัวเทาเอ่ยขึ้นอย่งอารมณ์ดีเมื่อน้องใหม่ทั้งสามได้มานั่งอยู่ในวงเดียวกัน
“อย่าโม้เลยปู่ ผมไม่เชื่อปู่หรอก”
คนไข้นามว่าบ๊อบบี้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงล้อๆ จนทำให้คนไข้แจบอม ซึ่งอารมณ์ขึ้นๆลงๆ ฉุนขึ้นมา
“อย่ามาเถียงผู้ใหญ่ เอาฟันหน้าของเจ้าไปไกลๆข้าเลย”
“โห ปู่ผมว่าปู่ยิ่งกว่าบ๊อบบี้อีกนะ ฟันหน้าอ่ะ”
“กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
คนไข้มิโนเอ่ยขัดขึ้น เรียกเสียงหัวเราะให้กับเหล่าสมาชิกในวงข้าว(?)เป็นอย่างมาก พี่แจกถึงกับขำกลิ้ง กลิ้งจริงๆ กลิ้งไปกลิ้งมาจนโดนปู่แจบอมประเคนเท้าไปยังบั้นท้ายพี่แจกอย่างหมั่นไส้
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
การกระทำของปู่บีและพี่แจกเรียกเสียงหัวเราะให้กับทุกคนอีกรอบ ส่วนอีกวงหนึ่งซึ่งเป็นวงของบุคลากรก็ได้แต่ยิ้มขำๆกับเหล่าคนไข้ของตนเอง
“พวกเขาดูเข้ากันได้ดีนะ”
หมอนิชคุณเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้ม เขาคิดว่าเข้ากันยากเสียอีก ที่ไหนได้เข้ากันง่ายกว่าที่คิด
“ดูพวกเขามีความสุขกันนะครับ”
หมอมาร์คเอ่ยขึ้นบ้าง พร้อมกับสายตาที่มองไปยังกลุ่มของคนไข้
“พวกเขาก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ ถึงจะดูมึนๆ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ แต่พวกเขาก็น่ารักดีนะคะ”
“ใช่ค่ะ”
คุณพยาบาลอันโซฮีมองตามไปยังกลุ่มคนไข้พร้อมเอ่ยขึ้นมา โดยมีคุณพยาบาลแบ ซูจี พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“หมอต้วน ไปทำความรู้จักกับพวกเขาได้นะครับ พวกเขาใจดี แต่ระวังแจ็คสันหน่อยนะครับ ฮ่าๆๆๆๆ”
หมอยูคที่นั่งเงียบๆ เอ่ยขึ้นมาบ้าง แถมยังแอบนินทาคนไข้ จนเรียกเสียงฮาของเหล่าบุคลากร มันเป็นเรื่องจริงที่แจ๊คสันดูเหมือนจะดูแลยากกว่าคนไข้คนอื่นสักหน่อย แต่ในเวลาเดียวกันก็เป็นคนไข้ที่สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับคนอื่นๆได้มากเช่นกัน
“ลองไปหาพวกเขาสิครับ หมอมาร์ค”
“ก็ดีครับ งั้นผมขอตัวนะครับ”
หมอนิชคุณบอกคุณหมอคนใหม่ พร้อมกับพยักเพยิดไปทางกลุ่มของคนไข้ ส่วนหมอมาร์คก็ตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินไปยังกลุ่มของคนไข้ที่ยังคงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
“อ้าว ไอ้มาก เอ็งหายไปไหนมา เมื่อกี้ข้าจักโดนท่านปู่ฆ่าเอาเสียแล้ว”
“ไอ้แจก พูดมากนะเอ็งน่ะ พ่อหนุ่มอย่าไปใกล้มันมานั่งข้างๆปู่มา”
หมอมาร์คทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย โดยเดินไปนั่งข้างๆคนไข้แจบอมซึ่งอยู่ตรงข้างๆคนไข้น้องแบมพอดี หมอมาร์คไม่ได้มีจุดประสงค์ที่จะมาเต๊าะคนไข้แต่อย่างใด หมอมาร์คสาบานได้ (เดี๋ยวนะยังไม่มีใครสงสัย อย่าตัวร้อน เอ้ย ร้อนตัวค่ะหมอ)
หมอมาร์คค่อยๆไล่สายตาไปที่คนไข้ทุกคนไปตามลำดับ การนั่งของวงคนไข้เป็นดังนี้ คนไข้ปู่แจบอม วนมาทางขวาคือ หมอมาร์ค ตามด้วย คนไข้น้องแบม คนไข้ฮันบิน คนไข้บ๊อบบี้ คนไข้มิโน คนไข้แจกที่อยู่ตรงข้ามกับปู่บี คนไข้ยองแจ คนไข้แทคยอน และคนสุดท้ายคนไข้น้องเนียร์ที่อยู่ข้างคนไข้ปู่แจบอมอีกข้างหนึ่ง
“ไอ้มาก ทำไมเอ็งต้องนั่งข้างๆแม่นางกันต์พิมุกต์ของข้าด้วย”
“พี่แจกๆ ใครคือกันต์พิมุกต์อ่ะ”
คนไข้พี่แจกเมื่อเห็นไอ้มากเพื่อนสมัยอโยธยาไปนั่งใกล้น้องนางในดวงใจ ก็เกิดอาการไม่พอใจจนต้องเอ่ยถามขึ้นมา ถ้าเกิดคนไข้พี่แจกไม่โดนท่านปู่บีไล่ถีบมาอยู่ตรงนี้ก็คงได้นั่งกับคนไข้น้องแบมไปแล้วล่ะ ส่วนคนไข้บ๊อบบี้มีดีที่ฟันหน้าขาขัดเจ้าเก่า ก็เอ่ยถามขึ้นแต่ไม่ได้ต้องการจะขัดแต่อย่างใดแค่อยากรู้ว่าใคร คือกันต์พิมุกต์ ซึ่งคำถามนี้คงจะเป็นคำถามของผู้มาใหม่ทั้งหลายเช่นกัน (เดี๋ยวนะได้ข่าวว่าแนะนำตัวกันไปแล้ว)
“พวกโง่ ข้าไม่บอกเจ้าหรอก เจ้าไม่รู้ก็ดีแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ”
เมื่อได้รับคำตอบมาจากพี่แจก คนถามก็ถึงกับเกาหัวแกร๊กๆด้วยความงง อะไรของพี่แจกมัน พูดอะไรไม่รู้เรื่อง จึงหันไปถามรุ่นพี่คนสนิท(?)ที่เคยเป่าลูกโป่งมาด้วยกันแทน
“รุ่นพี่แทคยอน กันต์พิมุกต์เป็นใครอ่ะครับ”
“...”
“ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขทีท่านเรียก กรุณาติดต่อใหม่ภายหลังนะคะ เดอะนัมเบอร์ยูคอล ฟห่าก้าดเส่าเหฟ่เดาสว้สหเส้ฟเ”
ได้รับเพียงความเงียบจากรุ่นพี่ที่บากบั่นเป่าลูกโป่งมาด้วยกัน ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งร้อยด้ายเข้ากับเข็มอย่างตั้งใจ(เอาเข็มกับด้ายมาจากไหน????) มีเพียงเสียงคอลเซนเตอร์น้องเนียร์ที่ตอบกลับมาอย่างมีจริตประหนึ่งเคยทำงานเป็นคอลเซนเตอร์มาก่อน
“นี่น้องแบม ใครคือกันต์พิมุกต์หรอครับ? อ่าว เฮ้ย!”
เมื่อหมอมาร์คเห็นว่าการถามไถ่ของคนในวงไม่น่าจะได้เรื่อง เลยเลือกที่จะหันมากระซิบถามคนไข้ตัวเล็กที่อยู่ข้างๆแทน แต่ยังไม่ทันได้รับคำตอบ ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนไข้ไอดอลผู้เป็นลีดเดอร์ ยื่นหูเข้ามาฟังประหนึ่งกำลังจะสิงคนไข้น้องแบม อย่างนั้นแหละ
“อะไร มาร์ค มีอะไร”
คนไข้ฮันบินเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังกระซิบกระซาบน้องแบมส่งเสียงตกใจ ก็ถามขึ้นอย่างหาเรื่อง มีที่ไหนมากระซิบกระซาบน้องแบมทั้งๆที่คิมฮันบินก็นั่งอยู่ตรงนี้ ต้องเผือกซะหน่อย
“เปล๊า”
“เดี๋ยวน้องแบมบอกให้”
คนไข้ตัวเล็กพูดอย่างตื่นเต้น ก่อนจะกอดคอของเพื่อนใหม่ทั้งสองข้างมาใกล้ๆ
“กันต์พิมุกต์ก็ชื่อน้องแบมไงล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“งั้นแม่นางอะไรของพี่แจกก็น้องแบมดิ”
“ไม่ใช่ซะหน่อยบินนี่ พี่แจ๊คกี้ เอ้ย พี่แจก มั่ว”
“ไม่ได้เป็นอะไรกับแจ๊คสันใช่ไหมน้องแบม”
“เป็นอะไรหรอ? เป็นอะไรหมายความว่าไงอ่ะมาร์คี่”
“เอ่อออ จะอธิบายยังไงดีล่ะ คือ”
“ไอ้มาก ออกไปจากแม่นางกันต์พิมุกต์บัดเดี๋ยวนี้”
เมื่อพี่แจกที่เถียงกับคนไข้ยองแจที่นั่งอยู่ข้างๆ เสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็หันมาเห็นไอ้มากที่กำลังพูดคุยกับแม่นางในดวงใจอย่างใกล้ชิด ส่วนคนที่โดนเรียกก็ถึงกับสะดุ้ง ได้แต่บ่นในใจ จริงๆเลยสินะคนไข้คนนี้เสียงดังได้ตลอด ทางด้านคนไข้ฮันบินก็ได้แต่แสยะยิ้มอย่างสะใจ ไม่ต้องจัดการอะไรเลยสักนิด พี่แจกนี่จัดการให้หมด
“ไม่มีอะไรหรอกน่าพี่แจก”
“ถ้าแม่นางกันต์พิมุกต์ยืนยันเยี่ยงนั้น ข้าก็ไม่ติดใจอะไร ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้มาก เฮ้ยยยยยย นางแตงเอาดาบข้ามา”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ หลานยองแจ เอามาให่ปู่ๆ”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยย ท่านปู่”
แล้วปาร์ตี้ก็กลับมาสู่ความวุ่นวายอีกครั้ง เมื่อคนไข้ยองแจช่วงชิงดาบมาจากพี่แจกและโยนดาบไปให้ท่านปู่แจบอมครอบครอง สงบได้ไม่ถึงชั่วโมงเลยสินะ คนไข้ที่โรงพยาบาลนี้น่ะ เหล่าบุคลากรได้แต่ส่ายหัวอย่างปลงๆ
tbc
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
อยากเห็นไอดอลน้องใหม่อย่างเอ็มทูบีกันมั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เลื่อนลงไปๆ
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เตรียมกระดาษทิชชูไว้เลยนะ ระวังเลือพุ่ง หล่อลากมากอ่ะ อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
..
.
..
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
..
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แท่มทาแด่ม หล่อใช่ปร้า~
เราโคตรตั้งใจตัดต่ออ่ะ เนียนสุดอะไรสุด(?)
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขำๆ อย่าไปเครียด อย่าไปเกร็งนะ
บทนี้ดูจะไร้สาระมากกว่าปกติ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
อย่าไปเครียดๆ เราไม่มีพล็อตไง เวลาแต่งก็แต่งสด
ตามอารมณ์มาก มันไปของมันเอง
เลยอาจจะออกทะเลไปหน่อย (ไม่หน่อยละมั้ง)
แต่ก็ขอบคุณนะที่อ่าน รักจุงเบยยยย
ขอบคุณ คุณ n13berryS (@n13-berry) กับ timvasabi มากๆน้าาาาาาาาาที่เม้นให้
รักนะ จุ๊บๆ
ถ้ามันน่าเบื่อก็บอกได้นะ จะได้แต่งใหม่(?)ให้ไม่น่าเบื่อ
เรารักทุกคนนนนนนนน
ความคิดเห็น