คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อน้องแบมเกณฑ์ทหาร #MarkBam
เมื่อน้องแบมเกณฑ์ทหาร
พี่มาร์คคนนี้อยากจิคราย ทำไมครับ ทำไมเมืองไทยต้องเกณฑ์ทหารกันด้วยครับ วาย? ไอไม่เก็ท ไอไม่เข้าจายยยยยย ทำมายยยยยยยยยยยยยยยยย
"พี่มาร์ค"
ฮือออออออ ถ้าน้องแบมของพี่มาร์คจับได้ใบแดงเข้ากรมไปใครจะรับผิดชอบครับ แล้วพี่มาร์คจะอยู่กับใคร แล้วน้องแบมจะกินยังไง จะนอนยังไง ทหารจะจีบน้องแบมไหม น้องแบมจะชอบทหารมาดแมนรึเปล่า โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย เครียดดดดดดดดดดด
"พี่มาร์ค!"
"ห้ะๆ มีอะไรๆ"
"เหม่ออะไรอยู่ได้ แบมเรียกก็ไม่ตอบ"
"คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไร"
"คิดถึงสาว หรือหนุ่มน้อยที่ไหนบอกมานะ!"
คนตัวเล็กข้างหน้าดุผมเสียงเข้ม ก่อนจะยู่ปากอย่างน่ารัก โถ่ ยอดยาหยี(?)ของพี่มาร์ค พี่จะไปคิดถึงใครได้ล่ะจ๊ะ นอกจากน้องน่ะ ไม่จำเป็นต้องพูดพร่ำทำเพลงอะไร คนตัวเล็กก็มาอยู่ในอ้อมกอดผมเรียบร้อยแล้วล่ะครับ คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักพร้อมบ่นอู้อี้ ผมฟังไม่รู้เรื่องหรอกครับ รู้แค่ว่าอยากแกล้งเด็กขี้บ่นคนนี้มากกว่า
ผมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก อ่าาาา ชื่นใจจัง พี่มาร์คฟินนนนนนนน
"จะไปคิดถึงใครได้ล่ะ แฟนอยู่ที่นี่ทั้งคน โอ้ยๆๆๆๆ"
คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดผม ยกมือขึ้นฟาดผมไม่ยั้งเลยครับ ผมก็เลยต้องปล่อยน้อง เสียดายนะเนี่ย นิดๆหน่อยๆก็เอาครับมีแฟนน่ารัก ต้องสะสมโมเมนท์ไว้ครับ
"ลีลาอยู่ได้ เร็วๆเลยรีบพาแบมไปเกณฑ์ทหารเลย"
เหมือนโดนยิงกลางอากาศตอนกำลังบินสู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้นเลยครับ(นี่คนหรือบัซไลท์เยียร์ อ้อ ลืมไปพี่มาร์คบินได้นี่นา) โถ่ น้องแบมของพี่นี่พี่อุตสาห์ลืมแล้วนะ จะตอกย้ำพี่ให้ช้ำใจเล่นทำไม ฮืออออ ลักพาตัวน้องแบมบินกลับเกาหลีทันไหมครับ อยากจิคราย
"เร็วๆ"
คนตัวเล็กก็ยังคงเร่งเร้าผม อยากไปมากรึไงเกณฑ์ทหารเนี่ย ฮึ้ยยยย เดี๋ยวแช่งให้จับใบแดงได้ซะเลย
"คร้าบบบบ ที่รักของพี่ ไปครับไป"
บ่นในใจไปงั้นแหละครับ สุดท้ายผมก็ต้องยอมน้องอยู่ดี ทำไงได้อ่ะครับ
มาร์คก็รักของมาร์คเข้าใจใช่ไหม
ในที่สุดก็มาถึงแล้วครับ สถานที่ที่เกณฑ์ทหาร ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าที่ไหน ก็ผมไม่ใช่คนไทยนิจะรู้ได้ไงเล่า ก็ขับตามที่น้องแบมบอกทางมานั่นล่ะ
บรรยากาศดูคึกครื้นดีนะครับ แต่ทำไมผู้ชายมันเยอะจังวะ (เอิ่ม เกณฑ์ทหารก็ต้องผู้ชายเยอะดิต้วน!) หงิดครับหงิด แล้วจะมองแฟนผมทำไมกันมากมายครับ ลูกเมียมาเชียร์ก็สนใจลูกเมียไปดิ
"พี่มาร์ค เป็นไรรึเปล่า ถ้ารำคาญคนเยอะ ก็ไปข้างนอกก็ได้ เดี๋ยวเสร็จแล้วแบมโทรตาม"
"เปล่าๆ เดี๋ยวพี่อยู่กับแบมนี่แหละ"
ไปก็โง่แล้วครับ ปล่อยให้น้องอยู่ท่ามกลางดงเสือสิงห์กระทิงแรดแบบนี้ให้ผมไม่ยอมหรอกครับ ให้ผมไปทำผมทรงอัลปาก้ายังดูฉลาดกว่าเลยครับ
"ครับ ตามใจ เดี๋ยวแบมมานะ ไปจัดการเรื่องเอกสารก่อน"
"อื้ม"
น้องพูดจบก็ตรงไปยังโต๊ะที่น่าจะเป็นโต๊ะเกี่ยวกับเอกสารอะไรนั่นแหละครับ ส่วนผมก็ยืนรออยู่ตรงที่เดิม ผมมองไปรอบๆ บรรยากาศแบบนี้ก็แปลกตาไปอีกแบบ ผมรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างปกคลุมที่นี่เลยครับ พลังงานที่เหมือนความรู้สึกผม พลังงานที่ไม่อยากให้คนรักไปไหนไกล แต่ติดที่มันมีพลังงานบางอย่างที่แรงกว่านั้นไงครับ เหมือนมีใครมองอยู่เลย ผมค่อยๆหันไปมองตามทางที่ผมรู้สึก
ครับชัดเจนเลยครับ
"ว่าไงจ๊ะคนหล่อ สนใจมาสนุกกับเจ๊ไม่จ้ะ"
ครับ สาวประเภทสองกลุ่มใหญ่ได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าผมเป็นที่เรียบร้อยครับ แถมยังทักทายผมในภาษาไทย ที่ผมฟังไม่รู้เรื่องอีก ฮือออออ น้องแบมช่วยพี่ด้วยยยย
"ว่าไงจ้ะ"
"Sorry, I don't understand what you said."
"ว้ายยยย หนุ่มเมืองนอกซะด้วย"
พวกเธอกรี้ดกร้าดอะไรกันครับ ผมก็พอจะรู้ว่าผมหล่อ แต่ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ครับ คนหันมามองผมเต็มเลย ผมอายเป็นเหมือนกันนะครับ
"คิคิคิ"
"อ้าว มาแล้วหรอ แบมหัวเราะพี่ทำไมอ่า"
อยู่ๆคนตัวเล็กก็มาตอนไหนก็ไม่รู้มายืนข้างหลังผม แถมยังหัวเราะคิกคักอีกด้วย หัวเราะทำไม๊มีอะไรน่าหัวเราะอ่อ
"น้องชายคนนั้นก็น่ารัก อร้ายยยยยยยยยยยยยย”
สาวๆ(?)กลุ่มเดิมชี้มาที่แบมๆแล้วก็กรี้ดๆกัน เฮ้ย คนนี่ผมหวงนะ
ผมรีบโอบน้องแบมเข้ามาชิดตัวเองทันที ไม่ได้ๆผมหวงของผม
"โอบกันขนาดนี้ สามีรึยะหล่อน"
"อ่อ ครับ สามีผมเอง"
"ฮึ้ยยย มีผัวมีเมียแล้วก็ไม่บอก เชอะ!"
"คิคิคิ"
สาวๆ(?)พูดอะไรกับน้องแบมสักอย่าง ก่อนจะเดินเชิดๆออกไป ส่วนน้องแบมก็ยังหัวเราะพร้อมกับหน้าแดงเขินๆนั่นอีก คุยอะไรกันนนน ทำไมน้องแบมต้องเขิน
"น้องแบม เมื่อกี้พูดอะไรกัน"
"เปล่านิครับ"
"ไม่จริงอ่ะ บอกพี่มา"
"เฮ้ออ ก็ได้ พี่พวกนั้นเขาบอกว่าพี่มาร์คสเป็คเลย ถ้าเผลอเจอฉุดแน่"
"เฮ้ยยย ไม่เอาๆ"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
ผมรีบโบกมือส่ายหน้าเป็นพัลวัน อะไรกันครับฉุดเฉิดอะไรกัน ผมขนลุก ผมกลัวแล้ว ผมมีพระ(?)นะ ฮืออออออออออออ
"แบมแบม ไปตรวจร่างกายได้แล้วนะครับ"
จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา ผมหันขวับไปตามต้นเสียงทันที ฟังไม่รู้เรื่องหรอกครับ แต่มีชื่อแบมแบม ก็ต้องเผือกสักหน่อยแล้วล่ะครับ
ผมสำรวจผู้ชายที่มาเรียกน้องแบม ดูดีครับ หน้าตาดี สูง ขาว สวมชุดเครื่องแบบทหาร เท่เชียวครับ แต่หล่อน้อยกว่าผมนะครับ บอกเลย
"ต้องไปแล้วอ่อพี่คุณ"
"อื้ม แล้ว?"
"อ้อ นี่พี่มาร์ค แฟนแบมแบมไง"
คนตัวเล็กคุยอะไรกับไอ้หน้าหล่อนี่ไม่รู้ แต่มันใกล้เกินไปไหม ถึงกับกระซิบกระซาบกันขนาดนั้น แล้วทำไมน้องแบมต้องเขินด้วยยยย
"อะแฮ่ม"
ผมกระแอมขึ้นขัด ทำใจไม่ได้ครับ อย่าทำเหมือนพี่เป็นอากาศอย่างนั้นสิน้องแบม
"เป็นไรไปครับ"
ทหารหน้าหล่อถามผมขึ้นด้วยภาษาเกาหลี
อ้าวววว พูดเกาหลีเป็นด้วย ไม่สิ พูดชัดกว่าผมอีก
"เปล่าครับ"
"ดีแล้วครับ เดี๋ยวผมจะพาแบมแบมไปตรวจร่างกายน่ะครับ"
"อ่อ ครับ"
ผมเดินตามน้องแบมกับทหารคนนั้นไป ทำไมแค่นี้ต้องจูงมือด้วยวะ หงิดว่ะหงิด พูดคุยกันสนุกสนานในภาษาที่ผมไม่เข้าใจ คอยดูนะผมจะกลับไปให้น้องแบมติดเข้มให้เลย คอยดู!
ผมเดินมาจนถึงห้องโถงห้องหนึ่ง พอเข้าไปปุ๊ป โอ้โห คนอย่างเยอะ ประเด็นคือ ทำไมเขาถอดเสื้อกันหมด อย่าบอกนะว่าน้องแบมก็ต้องถอด ไม่นะ ไม่ ไม่จริงใช่ไหม ผมทะนุถนอมของผมมาอย่างดี ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม แล้วต้องมาจบที่น้องต้องถอดเสื้อโชว์เสือสิงห์พวกนี้เป็นร้อยๆชีวิตเนี่ยนะ ต้วนจะเป็นลมมมมม ฮือออออ
"อ้าว แบมแบมใช่ป่ะ?"
"ห้ะ อ่าว เฮ้ยย ปลื้ม ไม่ได้เจอกันตั้งนานเป็นไงบ้าง"
ในขณะที่ผมกำลังโอดครวญอยู่ในใจ เด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับน้องแบมก็เข้ามาทักแล้วน้องแบมก็พุ่งไปกอดเลยครับ ต่อหน้าต่อตาผมเลยครับ ผมจะร้องไห้ ยิ่งกว่านั้น ไอ้เด็กคนนั้นมันถอดเสื้อด้วยสิครับ น้องแบมก็ใสแค่เสื้อยืด เนื้อแนบเนื้อเลยครับ ฮืออออออ ร้องไห้ในใจมาหลายรอบแล้วครับ แต่ทำอะไรไม่ได้ครับ ทำอะไรลงไปน้องงอนผมผมจะทำยังไงล่ะครับ
"แล้วนี่?"
"อ่อ พี่มาร์คแฟนเราเอง"
"มีแฟนแล้วหรอเนี่ย เสียดายจัง"
"ห้ะ ปลื้มว่าไงนะ"
"เปล่าๆ"
"น้องแบมใคร?"
ไม่ไหวละ ถึงผมจะรู้ว่าเป็นเพื่อนก็เถอะ แต่ขอให้แน่ใจสักหน่อย ผมถามพร้อมพยักเพยิดไปทางไอ้เด็กผู้ชายคนนั้น อย่าว่าผมหึงไปเรื่อย ไม่ดูหน้าดูหลังนะครับก็สายตาที่ไอ้เด็กนี่มองน้องแบมมันไม่เหมือนเพื่อนปกตินี่ครับ ไอ้เด็กนี่ พี่มาร์คดูออกนะเว้ย ไม่ได้โง่นะเว้ย
"เพื่อนแบมเองพี่มาร์ค"
"เหรอ ดูสนิทกันจัง"
"ก็สนิทนะครับ"
ฮึ้ยยยย ยังๆ ยังตอบพร้อมรอยยิ้มหวานๆนั่นอีก มันทำให้พี่เดือดนะรู้ไหม สนิทกันนี่สนิทขั้นไหนวะ ถึงได้กอดกันขนาดนั้นน่ะ มาร์คใจเย็นไว้ มาร์คเย็นไว้ อย่าทำให้น้องไม่สบายใจ ยุบหนอพองหนอ
"นายกันต์พิมุกต์ ภูวกุลเชิญตรวจร่างกายครับ"
เสียงประกาศดังขัดการทำสมาธิผมขึ้น พร้อมกับชื่อจริงของน้องแบม ผมฟังออกแค่นั้นน่ะ เขาน่าจะเรียกน้องแบมไปตรวจร่างกายแล้วล่ะมั้งครับ
"เดี๋ยวแบมมานะ"
น้องแบมหันมาพูดกับผม ก่อนจะเดินไปยังหน้าห้องโถง
การตรวจร่างกายอะไรนั่นก็ยังเป็นปกติดีเท่าทีผมสังเกต ก็มีชั่งน้ำหนักวัดส่วนสูง แต่ตอนนี้มันชักจะทนไม่ไหวแล้วครับ
"เฮ้ยๆๆๆๆ"
ผมรีบวิ่งไปยังด้านหน้าที่น้องแบมอยู่ทันที น้องแบมกำลังจะถอดเสื้อ ดึงเสื้อขึ้นจนเห็นหน้าท้องขาวๆนั่นแล้วครับ พวกที่นั่งดูก็ตาวาวกันเลยครับ มีเสียงแซวเป็นบีจีเอ็มด้วยครับ ผมรีบใช้มือดึงเสื้อน้องแบมลงมาก่อนที่จะเห็นอะไรๆไปมากว่านี้ ผมไม่ยอมให้ใครเห็นหรอกนอกจากผมน่ะ อย่ามองนะเว้ย!
"พี่มาร์ค! ทำอะไรเนี่ย!" น้องโพล่งขึ้นอย่างตกใจ
"แบมจะถอดเสื้อไม่ได้นะ"
"ทำไมจะไม่ได้ เขาก็ถอดกันหมด" น้องแบมตอบพร้อมพยักเพยิดไปที่กลุ่มผู้ชายที่อยู่ด้านหน้า
"ไม่เอา พี่ไม่ให้เราถอด"
"มีอะไรกันครับ"
พี่ทหารหน้าหล่อน้อยกว่าผมคนเดิมเดินมาถามเพราะเหมือนจะรู้ว่าผมทำตัวมีปัญหา(?)
"เปล่าครับ ผมแค่หวง ไม่ถอดไม่ได้เหรอ?" ผมถามพี่ทหารอย่างหาเรื่อง กลัวนิดๆ คือทหารเยอะอ่ะครับ ประเด็นคือมีปืนด้วย แต่ไม่สนครับ ผมรักน้องแบมยิ่งชีพ บอกเลย ดูปากน้องมาร์คอีกรอบนะครับ ผมรักน้องแบมยิ่งชีพ
"ไม่ได้หรอกครับ ทางเราจะต้องวัดเพื่อให้ได้ข้อมูลที่ถูกต้อง"
"ถามผมก็ได้ผมรู้ทุกส่วนของน้องแบม โอ้ยย"
พูดไม่ทันจบก็โดนมือเล็กๆของน้องแบมฟาดเต็มแรงเข้าที่ไหล่ของผมก็มันจริงนี่นาไม่ต้องวัดหรอกผมรู้หมดแหละ ทุกซอกทุกมุมเลย เขินอ่า คิดเองเขินเอง
"เฮ้ออ งั้นแบมแบมไปวัดเองในห้องน้ำนะ จะได้ไม่มีปัญหา"
"อ่อ ครับได้ครับ"
พี่ทหารถอนหายใจก่อนจะหันไปพูดกับน้องแบม ประโยคนั่นทำให้ผมพอใจอยู่ไม่น้อย ในที่สุดผมก็ปกป้องสุดที่รักของผมได้แล้ววววว
ผมรีบจูงมือน้องแบมออกจากห้องโถงนั้นทันที ส่วนฉากหลังนี่ประกอบด้วยเสียงโห่แซวที่ผมฟังไม่ออก
'โห ของดีแบ่งมั่งดิวะ'
'มีผัวแล้วก็ไม่บอกกกก'
'โหหห เซ็งเบยยบยยยยย'
'รีบเอานางฟ้ากลับมานะเว้ยยยยย'
ผมไม่สนหรอกครับผมสนน้องแบมคนเดียว แบร่ ไม่ได้แอ้มหรอกโว้ยยยยยยย
“พี่มาร์คมานั่งทำไมตรงนี้ครับ”
คนตัวเล็กกระซิบถามขึ้น พร้อมมองไปรอบๆเหมือนอายๆ อายทำไมครับ แฟนหล่อขนาดนี้มีคนมองมันก็เป็นธรรมดาไม่ใช่เหรอครับ อายทำไม ผมก็แค่มานั่งข้างๆน้องแบมตรงที่เขารอจะจับใบดำใบแดงอะไรนั่นเองนะ ก็แค่คนอื่นถอดเสื้อนั่งรอ น้องแบมใส่เสื้อเพราะผมบังคับให้ใส่ แล้วมีผมมานั่ง(คุม)อยู่ข้างๆแค่นั้นเองครับ ไม่เห็นจะมีอะไรเลยครับ
“นั่งข้างๆแฟนไม่ได้อ่อ?”
ผมตอบน้องแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆหน้าน้อง น้องก้มหน้าหลบผมใหญ่เลยครับ หน้าแดงด้วย น่ารักชะมัดเลย อยากจะฟัดแก้มกลมๆนั่นนัก งื้ออออออ
“อะแฮ่ม”
จู่ๆก็มีเสียงกระแอมขัดขึ้น จนผมต้องชะงักแล้วหันไปหาต้นเสียงทันที อ๋อ ไอ้เด็กที่เป็นเพื่อนน้องแบมนี่เอง ทำไม มีไรติดคออ่อวะ อยากได้สักหมัดป่ะ อิจละซี่ อิจก็บอก ช่วยไม่ได้ ผมนี่แฟนน้องนะครับ เป็นได้แค่เพื่อนก็อย่ามาเยอะไอ้น้อง ผมรีบขยับไปใกล้น้องแล้วโอบเอ็วเล็กๆนั้นไว้ ก่อนจะหันไปยักคิ้วอย่างกวนๆให้กับไอ้เด็กนั่นที่นั่งอยู่ข้างแบมอีกข้าง
“หึ”
ไอ้เด็กนั่นแค่นหัวเราะ ก่อนจะหันไปพูดกับแบม หนอย ทำเป็นเข้มนะ ทำเป็นเข้ม
“แบม กลับไทยตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“อ่อ เพิ่งกลับมาอ่ะ มาเกณฑ์ทหาร ถ้าได้ก็คงต้องอยู่ต่อ แต่ถ้าไม่ได้ก็กลับเกาหลี”
“เหรอ เสียดายจัง นึกว่าแบมจะกลับมาอยู่ถาวรซะอีก”
“โถ่ อย่าน้อยใจดิ เราก็กลับมาบ่อยๆนะ มาเล่นด้วยกันก็ได้”
มาร์คจะไม่ทนครับ พูดภาษาอะไรกันนนนนน มาร์คฟังไม่รู้เรื่อง ทำไมน้องแบมต้องทำหน้าตาหน้ารักแบบนั้น ทำท่าทางอ้อนๆแบบนั้นกับเด็กคนนั้นด้วย ฮือออออออออออ
“ต่อไป นายณัชคุณ นุตตานนท์”
เสียงเรียกของทหารดังขึ้น ทำให้ผมกับน้องแบม แล้วก็เด็กนั่นหันไปสนใจทางด้านหน้าของห้องโถง ที่จริงมันก็เสียงดังมานานละครับแต่ไม่คิดจะสนใจ เรียกได้ว่าดังถึงดังมาก ไม่รู้จะโห่ เฮ อะไรกันนักหนา แล้วจู่ๆเด็กนั้นก็ลุกขึ้น แล้วเดินไปด้านหน้า อย่าบอกนะครับว่าถึงตามันจับแล้ว ดีละ ขอให้ได้ใบแดงด้วยเถอะครับ ผมได้แต่ภาวนาในใจ หมั่นไส้มัครับ
เสียงเชียร์ยังดังไม่หยุด ส่วนคนข้างๆผมก็ดูตื่นเต้นไม่น้อย แถมยังพึมพำๆเป็นภาษาไทยอีก ผมไม่รู้เรื่องเว้ยยยย
“ใบดำ”
“เฮ้!”
ครับ ที่ผมภาวนาไปนี่ไม่ได้มีส่วนช่วยเลยใช่ไหมครับ เด็กนั่นรอดได้ไงอ่ะ ชิ หมั่นไส้
“ดีจัง ได้ใบดำด้วย”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ลุ้นแทบแย่”
หลังจากนั้นไอ้เด็กนั่นก็มานั่งข้างๆน้องแบมแล้วก็คุยกันกระหนุงกระหนิง ฮึ้ยยยยยย นี่ผมทำอะไรไม่ได้เลยเหรอครับคุณผู้อ่าน แต่สักพักก็มีคนมาสะกิดเด็กนั่นแล้วก็คุยกันในภาษา นั่นล่ะครับ ภาษาที่ผมไม่เข้าใจ แต่ดูน้องแบมจะสนใจเป็นพิเศษ ผมก็เลยต้องสนใจด้วย
“ไอ้น้อง มีของดีไรวะ ทำไมเอ็งไม่โดน”
“ไม่มีหรอกครับ”
“อ่าวเรอะ แต่ข้ามีนะ ไอ้น้องคนนี้ยังไม่ได้จับใช่ป่ะ เอาไปดิ ข้าให้”
คนแปลกหน้าที่นั่งอยู่ด้านหลังคนเดิม ยื่นวัตถุอะไรสักอย่างมาให้น้องแบม เฮ้ยยยย แกจะทำอะไรแฟนฉันนนนน ผมรีบดึงมือแบมกลับมาทันที ตอนที่น้องกำลังยื่นไปรับวัตถุแปลกปลอมนั่น
“อย่าไปรับ อะไรก็ไม่รู้น้องแบม”
“อ่อ ก็ได้ครับ ไม่เป็นไรนะครับ ขอบคุณมากๆเลยครับ”
คนตัวเล็กพูดกับผมก่อนจะหันไปปฏิเสธคนแปลกหน้านั่นด้วยภาษาไทย
“แล้วแต่เอ็งนะ”
หมอนั่นตอบก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิมแล้วตั้งใจดูการจับใบดำใบแดงที่กำลังดำเนินอยู่อย่างเมามัน ดูได้จากเสียงเชียร์ในห้องแล้ว
“ต่อไป นายกันต์พิมุกต์ ภูวกุล”
“ตาแบมแล้ว แบมไปก่อนนะ”
น้องแบมหันมาพูดกับผมก่อนจะเดินไปที่หน้าห้องโถง ใจผมนี่เต้นไม่เป็นจังหวะเลยครับ ลุ้นครับลุ้น เข้าใจหัวอกคนที่อุ้มลูกอุ้มหลานมาเชียร์เลยครับ
“กันต์พิมุกต์ได้”
ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตักๆๆๆๆๆๆ เสียงหัวใจผมรัวอย่างกับกลองสามช่า(?)
“ทบ. หนึ่ง ผลัด หนึ่ง”
“เฮ้!”
เฮ้อะไรกันครับ ทำไมของน้องแบมถึงยาวขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าน้องแบมต้องไปเป็นทหาร ผมมองหน้าน้องจากตรงนี้ยังรู้เลยว่าน้องหน้าซีด ฮือออออออ ไม่จริงใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยย
ไม่จริงๆ ผมจะเป็นลม ทำไมครับ เหมือนโลกหมุนเลยครับ หมุนติ้วๆๆ และแล้วโลกก็มืดมิดเลยครับ ผมไม่สามรถรับรู้อะไรได้อีกแล้ว
“เฮ้ย ไอ้หนุ่มๆๆๆ เป็นไร ไอ้หนุ่มๆๆๆ”
------------------------------------------------------------------------------------
จบแล้ว
อย่าเพิ่งตบไรท์ น้องแบมของเราก็ไปเป็นทหารรับใช้ชาติเป็นที่เรียบร้อยแล้วค่า
ฮูเล่ๆๆ แบ่งให้พี่ทหารเค้าฟินบ้างเนอะ #เกิบไผเก็บด้วย
คิดว่าจบแบบนี้จริงอ่ะ เลื่อนลงไปดิ
ณ คอนโด
“พี่มาร์คๆ ตื่นสิพี่ พี่มาร์ค”
“อื้อออ”
เสียงหวานๆกับแรงที่ปะทะบนหน้าผม ผมบอกได้เลยว่าแรงมาก ครับ นี่ตบให้ตื่น หรือตบให้ตายครับน้องแบม ฮืออออ ผมค่อยๆลุกขึ้นมา
“เป็นไรไปพี่มาร์ค”
“น้องแบมอย่าไปนะ อย่าไปเป็นทหารนะ”
ผมรั้งคนตัวเล็กมากอดแน่น ไม่เอาอย่างนั้นนะ น้องแบมของผมต้องไปฝึกอะไรตั้งมากมาย น้องต้องเหนื่อยมาก น้องต้องเจอกับทหารหล่อๆอีกมากมาย ไม่เอา ผมไม่ยอมมมม
“ใครบอกว่าแบมจะไปเป็นทหาร”
“ก็น้องแบมจับได้ที่มันยาวๆ ไม่ใช่เหรอ?”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“น้องแบมหัวเราะอะไร!”
ผมจะเครียดตายอยู่แล้วนะทำไมยังหัวเราะอยู่ได้ อยากไปเป็นนักรึไงทหารเนี่ย
“ก็หัวเราะพี่มาร์คน่ะสิเป็นลมไปก่อนจะฟังจบ”
“หมายความว่าไงอ่ะ”
“พี่ทหารคนนั้น เขาแกล้งแบมครับ ที่จริงแบมไม่ได้จับได้ใบแดงหรอก ก็ใบดำนั่นแหละ พี่เขาบอกอยากแกล้งพี่มาร์ค แต่พี่มาร์คก็เป็นลมไปซะก่อน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
อึ้งครับ ไปไม่เป็นเลย ดีใจนี่มาเป็นอันดับหนึ่งครับ ความรู้สึกตอนนี้ แต่ไอ้ความรู้สึกอายเมื่อได้ฟังน้องแบมเล่าถึงการเป็นลมต่อหน้าประชาชีจนคนอื่นต้องมาปฐมพยาบาลกันให้วุ่น แต่ก็ยังไม่ฟื้นจนต้องพามากลับพักที่คอนโด อายโคตรครับ บอกได้สองคำว่า อายโคตร
“อย่าหัวเราะพี่ หยุดเลย หยุดนะ”
“ไม่หยุด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
น้องแบมไม่หยุด แถมยังแลบลิ้นใส่ผม แล้วก็วิ่งหนีไปรอบๆห้อง หนอยยย เด็กแสบแบบนี้ต้องโดนลงโทษสักสิบยี่สิบยก(?)
“น้องแบม ไม่ต้องหนี มาให้พี่ทำโทษซะดีๆ ย๊าห์”
จบปิ๊ง
-----------------------------------------------------------------------------
จบของจริงจ้า ไรท์ไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก
ไรท์ชอบแบบสุขสันต์ตอนจบมากกว่านะ
ส่วนจะทำโทษกันยังไงก็มโนต่อกันเอาเอง เอาให้ฟินเลยนะ ฮ่าๆๆๆ
รักทุกคนจุ๊บ
ความคิดเห็น