[เลิกอัพ] [AU Fic HP Blessing] My Captain (OW x OC)

ลำดับตอนที่ #1 : My Captain 1 :: ผู้ได้รับพร

Chapter 1

            เคยคิดไหมว่าโลกเรายังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ยังไม่ถูกค้นพบ อย่างในมหาสมุทรมนุษย์ก็ยังค้นได้เพียงสิบหรือยี่สิบเปอร์เซ็นต์จากที่มีอยู่ สถานที่บางแห่งที่ยังไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปสำรวจ เรียกได้ว่าเรายังไม่รู้จักโลกใบนี้อย่างถ่องแท้เลยก็ว่าได้ ปรากฏการณ์หลายๆอย่างที่ไร้หลักฐานหรือข้อพิสูจน์จนคนที่พบเห็นจริงๆนั้นถูกกล่าวหาว่าเป็นพวกงมงาย ทฤษฎีโลกคู่ขนานหรือทฤษฎีต่างมิติที่ยังเป็นข้อถกเถียงกันแม้แต่เรื่องเวทมนตร์หลายคนเชื่อว่ามันมีจริง แต่ส่วนใหญ่ก็มักจะพูดว่าเป็นเรื่องไร้สาระและเพ้อฝันมันถูกแต่งเติมขึ้นมาเพื่อเป็นนิทานไว้เล่าให้เด็กๆฟังเท่านั้นแหละ แต่จะทำอย่างไรถ้าเรื่องเวทมนตร์หรือโลกต่างมิตินั้นมีอยู่จริง

            โลกผู้วิเศษคือโลกที่แตกต่างออกไปจากโลกธรรมดาอย่างแท้จริง เวทมนตร์ไม่ได้ถูกมองว่าเป็นเรื่องงมงายหรือแปลกประหลาด แต่มันกลับกลายเป็นเรื่องปกติพวกเขาถูกเรียกว่าพ่อมดและแม่มด แต่ก็มีคำกล่าวถึงผู้คนที่ไม่มีพลังวิเศษหรือเวทมนตร์ว่า มักเกิ้ล การเปิดเผยตัวตนให้โลกภายนอกรู้นั้นเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับผู้วิเศษ แต่ก็มีบางคนที่ใช้ชีวิตหรือแต่งงานกับมักเกิ้ล มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รับรู้ถึงการมีตัวตนของผู้วิเศษแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงไม่สามารถใช้เวทมนตร์ในโลกภายนอกให้มักเกิ้ลเห็นได้อยู่ดี

            คุณอาจคิดว่ามันน่าเหลือเชื่อมากว่ามีเวทมนตร์อยู่ในโลกจริงๆ แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่เราไม่เคยรู้และไม่เคยคิดว่ามันจะมีอยู่จริงนั่นคือ โลกต่างมิติ มันเป็นสิ่งที่อยู่เหนือกาลเวลา มีเพียงผู้ที่ได้รับพรเท่านั้นถึงจะ เข้าไปได้สถานที่แห่งนั้นคือ เอลิเซียน คาเฟ่ ผู้วิเศษที่ได้รับเชิญจากผู้ส่งสารจะมารวมตัวกันที่นี่เพื่อรับพรจากเทพเจ้า ซึ่งแต่ละคนก็จะได้รับพรและความโชคร้ายแตกต่างกันไป

            ย่านน็อตติงฮิลล์ในลอนดอนมีร้านขนมปังเล็กๆแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่ชื่นชอบของคนในแถบนั้นมากผู้คนที่มาย่านนี้มักจะแวะซื้อขนมปังที่ร้านนี้เสมอ ด้วยเอกลักษณ์ประจำร้านที่เสิร์ฟขนมปังหอมกรุ่นจากเตาทุกวัน คุณเอฟเวอร์ตันเขาคือผู้วิเศษหรือที่เราเรียกกันติดปากว่าพ่อมด เขาคือหนึ่งในผู้วิเศษที่อาศัยอยู่ในโลกมักเกิ้ล เขามีลูกสาวอยู่หนึ่งคน ‘คาร่า เอฟเวอร์ตัน’ เด็กน้อยวัยสิบเอ็ดปีบริบูรณ์ ทั้งคู่อยู่ด้วยกันเพียงสองคน แม่ของเธอนั้นทิ้งเธอไปตั้งแต่ยังแบเบาะแถมยังหนีไปพร้อมกับเงินส่วนหนึ่งของพ่ออีก นั่นจึงทำให้พ่อเริ่มตั้งตัวใหม่ต้องทำงานไปและเลี้ยงดูคาร่าไปด้วย ถึงแม้มันจะยากลำบากจนทำเอาท้อไปหลายครั้งและเขาก็ยังพยายามต่อไปเพื่อลูกสาวสุดที่รัก

            “คาร่า วันนี้เป็นเวรลูกไปซื้อวัตถุดิบทำมื้อเย็นนะ”เสียงนุ่มของชายวัยสี่สิบต้นๆดังขึ้นอยู่ในครัว เด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังนั่งเล่นอยู่ในสวนหลังบ้านขานรับ เรือนผมสีน้ำตาลนั้นพัดไปตามแรงลม ดวงตากลมสีน้ำตาลพร้อมกับแว่นตากลมโต จมูกเล็กโด่งรั้น ริมฝีปากเล็กสีชมพูอ่อนนั้นกำลังคลี่ยิ้มอย่างมือความสุข กระต่ายในสวนหลังบ้านที่เธอเลี้ยงไว้กำลังกินอาหารที่เธอให้

            “น่าเสียดายจัง เดี๋ยวมาเล่นด้วยใหม่นะ”ว่าจบเธอก็เดินไปหยิบเงินที่คุณพ่อวางไว้ให้อยู่บนเคาน์เตอร์ คาร่าเดินไปหยิบถุงผ้าที่แขวนอยู่บนผนัง เธอกำลังเตรียมพร้อมกับการไปซื้อของที่ตลาดเหมือนทุกครั้ง

            “ไปดีมาดีนะลูก”คุณเอฟเวอร์ตันเดินออกมาหน้าร้าน เด็กหญิงควบจักรยานสีเงินคู่ใจพร้อมกับมุ่งหน้าไปตลาดใจกลางย่านน็อตติงฮิลล์

            ถึงจะเป็นเวลาสี่โมงเย็นแต่ก็เริ่มมีร้านค้ามาตั้งแล้ว ร้านรวงมากมายเริ่มจัดตั้งกันเพราะแถวนี้เป็นย่านถนนคนเดิน ช่วงเย็นคนจึงเยอะเป็นพิเศษ คาร่าจอดจักรยานไว้เธอหยิบถุงผ้าและกระเป๋าเงินจากตระกร้า เด็กหญิงเดินสำรวจและหาวัตถุดิบสำหรับทำมื้อเย็น โจทย์สำหรับมื้อนี้คือสปาเก็ตตี้ครีมซอส เธอเดินเข้าร้านขายวัตถุดิบอาหารอิตาเลียนเจ้าประจำ

            “สวัสดีจ้ะคาร่า วันนี้เอาเป็นอะไรดีจ๊ะ”หญิงร่างท้วมที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์เอ่ย

            “สวัสดีค่ะคุณแอนนา วันนี้ว่าจะทำสปาเก็ตตี้ครีมซอสเป็นมื้อเย็นค่ะ”เธอตอบ

            “เป็นความคิดที่ดี ครีมซอสอยู่ด้านนั้นนะเผื่อเธอหาไม่เจอ”แอนนายิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร

            เธอเดินซื้อวัตถุดิบตามสิ่งที่ต้องทำในวันนี้ ซึ่งแต่ละอย่างก็ดูห่างไกลกันซะเหลือเกินถ้าเป็นผู้ใหญ่ก็คงจะเดินถึงเร็วหรอกนะ แต่เธอเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆกว่าจะเดินถึงก็ใช้เวลานานพอควร

            “ว้าย!”เดินเลือกของอยู่ดีๆก็มีคนเดินเข้ามาชนเธอ ของที่เลือกไว้อยู่ในตะกร้านั้นกระจัดกระจายอยู่ตามพื้นไปหมด

            “คิดว่าเด็กที่ไหน ที่แท้ก็เด็กประหลาดเอฟเวอร์ตันนี่เอง เด็กประหลาดที่ไม่มีใครคบ”เด็กชายร่างผอมพูดเย้ยหยัน เขาหันไปหัวเราะกับลูกสมุนของตัวเองอีกสองคน

            “ฉันไม่เสียเวลาคุยกับนายหรอกนะเจมส์”คาร่าพูดพร้อมก้มหน้าก้มตาเก็บของ

            “แต่ฉันอุตส่าห์ลดตัวมาคุยกับเธอเลยนะ”กระป๋องครีมซอสถูกเตะออกโดยฝีมือเจมส์ เด็กชายที่ตั้งตนว่าตัวเองเป็นเจ้าถิ่นในย่านนี้ เขามองคาร่าด้วยสายตาเหยียดหยาม

            “ฉันไม่ได้ขอให้นายลดตัวเพื่อมาคุยกับฉันเสียหน่อย”เธอขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์

            “มันจะมากเกินไปแล้วนะ!”

            “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”ดั่งเสียงสวรรค์ดังมาจากฟากฟ้า คุณแอนนายืนเท้าเอวอยู่ด้านหลังของคาร่า คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นเด็กเจ้าถิ่นรังแกเด็กหญิงตัวน้อยที่เปรียบเสมือนหลานสาวของตัวเอง เธอให้อภัยเด็กพวกนี้ไม่ได้เด็ดขาด

            “ถ้าไม่ซื้อก็อย่ามาก่อความวุ่นวายในร้านของฉัน! ออกไปซะเจ้าพวกเด็กเกเร!”เธอตวาดใส่พวกนั้นอย่างเดือดดาล จนเด็กทั้งสามนั้นกลัวหัวหด

            “เรื่องนี้ตะ...ต้องถึงหูพ่อฉันแน่”เจมส์พูดอย่างตะกุกตะกัก ส่วนลูกน้องเขานั้นชิ่งหนีไปตั้งแต่คุณแอนนามาแล้ว

            “เป็นอะไรมั้ยจ๊ะคาร่า”คุณแอนนาช่วยพยุงเด็กหญิงอย่างระมัดระวัง คาร่าก้มเก็บของที่กระจัดกระจายบนพื้นใส่ตะกร้าด้วยความรวดเร็ว  

            “ขอบคุณมากนะคะคุณแอนนา”  

            “ของทั้งหมดนี่ฉันไม่คิดเงินก็แล้วกันนะ”เธอเอ่ย

            “จะดีหรือคะ?”

            “ฉันเป็นเจ้าของร้าน แถมยังปล่อยให้เกิดเรื่องแย่ๆแบบนี้ในร้านอีก ถือว่าฉันให้แล้วแล้วกันนะคาร่า”

            “ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ”คาร่าเก็บวัตถุดิบใส่กระเป๋า ถึงเธอจะไม่ค่อยชอบที่มันเป็นอย่างนี้แต่ในเมื่อคุณแอนนาขอล่ะก็เธอคงขัดไม่ได้เช่นกัน

            คุณแอนนาเดินมาส่งคาร่าที่หน้าร้านเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีแก๊งเด็กเกเรอย่างเจมส์โผล่มาแกล้งเธออีก คาร่ากล่าวลาและขอบคุณอีกครั้งเธอวางของที่ได้มาไว้ในตะกร้าไม้สานหน้าจักรยาน คุณแอนนามองเธออย่างเอ็นดู คาร่าก็เปรียบเสมือนหลานคนหนึ่งเพราะเด็กคนนี้มักจะมาช่วยงานที่ร้านในเวลาว่างแต่ก็แค่จัดของหลังร้านเท่านั้น เพราะเด็กหญิงไม่ค่อยชอบพบปะผู้คนหรือที่มีคนเยอะๆเท่าไหร่

            จักรยานคันสีเงินเคลื่อนตัวมาจอดอยู่หน้าร้านขนมปัง คาร่าเปลี่ยนมาเป็นจูงจักรยานแทน เมื่อจัดการจอดจักรยานเสร็จสรรพเธอก็ทำการนำวัตถุดิบสำหรับมื้อเย็นเข้าบ้านทันที

            “วันนี้มาช้าจังลูก”คุณเอฟเวอร์ตันที่กำลังง่วนกับการเตรียมวัตถุดิบสำหรับมื้อเย็นในครัวเอ่ยกับลูกสาว เขาทำขนมปังกระเทียมจวนจะเสร็จแล้วเหลือแค่อาหารจานหลักเท่านั้นที่ยังไม่ได้ทำ คาร่าวางของทุกอย่างลงบนเคาน์เตอร์ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาใกล้ๆด้วยความเพลีย

            “เกิดเรื่องนิดหน่อยน่ะค่ะ”

            “กับเจ้าเจมส์อีกแล้วสินะ”เขาเดินมาหาลูกสาวของตัวเอง คาร่าได้แต่พยักหน้าตอนนี้เธอเหนื่อยมาก จนแทบจะไม่อยากทำอะไรเลย

            “คงเหนื่อยสินะ ถ้ามื้อเย็นเสร็จพ่อจะเรียกก็แล้วกัน”ว่าจบคุณเอฟเวอร์ตันก็เดินหายไปในครัว

เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงหลังจากที่เผลอหลับไป กลิ่นหอมของครีมซอสลอยมาเตะจมูกคาดว่าอาหารเย็นคงเสร็จแล้ว คาร่าลุกออกจากโซฟาแล้วเดินไปยังโต๊ะอาหาร จานกระเบื้องสีนวลบนจานนั้นมีสปาเก็ตตี้ร้อนๆราดด้วยครีมซอสอีกทั้งยังโรยหน้าด้วยพาสลีย์ ขนมปังกระเทียมร้อนๆอยู่ในตะกร้าสานใบเล็ก

            มื้อเย็นนั้นเป็นไปอย่างเรียบง่าย สองพ่อลูกนั้นคุยกันเรื่องทั่วไปหรือไม่ก็เรื่องเวทมนตร์ ถึงคุณเอฟเวอร์ตันจะย้ายมาอยู่โลกมักเกิ้ลแล้วแต่ยังไงซะเขาก็ยังเป็นพ่อมดอยู่ ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรที่จะเล่าเรื่องเวทมนตร์ให้ลูกสาวฟัง เขาจำได้ว่าตอนนั้นเธออายุราวๆห้าขวบ คาร่ามาแอบดูเขาทำขนมปังโดยใช้เวทมนตร์อยู่ในครัวและนั่นทำให้เขาต้องเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับโลกวิเศษให้เธอฟัง

            คาร่าใช้ส้อมม้วนเส้นสปาเก็ตตี้บนจานอย่างเบื่อหน่าย เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กเจมส์นั่นต้องแกล้งเธอ แถมยังหาว่าเป็นตัวประหลาดอีก

            ‘เพล้ง!’มือของเธอปัดไปโดนแก้วน้ำ เศษแก้วกระจัดกระจายพื้นเปียกเพราะน้ำ คาร่านึกโทษตัวเองในใจว่าทำไมถึงซุ่มซ่ามขนาดนี้

            “เดี๋ยวพ่อเก็บเอง ลูกไปพักเถอะ”คุณเอฟเวอร์ตันลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน คาร่าพยักหน้าเป็นการตอบรับก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องตัวเอง

            เธอเดินมานั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะทำการบ้าน เด็กหญิงฟุบหน้าลงบนโต๊ะในหัวสมองมีแต่อาการเหนื่อยล้า เธออยากนอนแต่ลืมไปว่ายังไม่ได้อาบน้ำ จะอาบไปทำไมในเมื่ออากาศก็ไม่ได้ร้อนจนเหงื่อออกแต่ยังไงซะเธอก็ติดนิสัยอาบน้ำเช้าเย็นอยู่แล้วล่ะนะ ทันใดนั้นก็มีสายลมเย็นๆพัดผ่านเธอ ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างคาร่ารู้สึกได้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องคนเดียว

            “สวัสดีครับคุณหนูเอฟเวอร์ตัน”เสียงแหบแห้งของชายชราดังขึ้นด้านหลังเธอ เขาถอดหมวกและก้มหัวให้เธอเพื่อเป็นการทักทาย เขาสวมเสื้อคลุมทับกับชุทสูทพ่อบ้านที่ใส่ได้ด้านใน

            “คุณเป็นใครคะ”คาร่าถามชายชรา แววตาของเธอยังมีความกลัวอยู่

            “ไม่ต้องกลัวกระผมหรอกครับ กระผมคือผู้ส่งสาร”

            ในหัวตอนนี้มีแต่เครื่องหมายคำถาม ผู้ส่งสาร? แล้วมันคืออะไร เขาโผล่มาได้ยังไง แล้วต้องการอะไรจากเธอกันแน่

            “กระผมเดาว่าคุณคงมีเรื่องสงสัยมากมายอยู่ในหัว”ชายชราพูดเหมือนรู้ทัน

            “คุณคือผู้ที่ได้รับเชิญให้ไปที่เอลิเซียน คาเฟ่ สถานที่ที่อยู่เหนือกาลเวลา ไม่ต้องกังวลไปที่นั่นก็มีผู้คนที่ได้รับเชิญเหมือนกับคุณหนูเช่นกัน”

            “เหมือนหนูงั้นเหรอ”

            มือเหี่ยวย่นของชายชรายื่นมาตรงหน้า เหมือนกับว่าเขาต้องการให้เธอไปพิสูจน์ด้วยตาของตัวเอง เด็กหญิงลังเลมากกลัวว่าเขาอาจจะหลอกเธอ แต่เมื่อเห็นกิริยาท่าทางที่เขาได้ทำไปเมื่อสักครู่นี้ก็เป็นเครื่องยืนยันได้แล้วว่าเขาต้องการให้เธอไปกับเขาและไม่ได้โกหกหลอกหลวง คาร่าตัดสินใจจับมือเขาทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนถูกกระชากเข้าไปในหลุมอากาศ แรงเหวี่ยงนั่นหมุนจนทำเอาเธอมึนหัว คาร่าหลับตาปี๋ด้วยความหวาดกลัว และแล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็หยุดลง

            “ยินดีต้อนรับสู่เอลิเซียน คาเฟ่ครับ”

            คาร่าค่อยๆลืมตาเพื่อปรับโฟกัส สถานที่ที่เธอมามันไม่ใช่ห้องนอนอันแสนอบอุ่นของเธอแต่มันกลับกลายเป็นอีกที่หนึ่ง ซึ่งมันแปลกตาไปหมด พื้นไม้สีเข้มปูยาวและกว้างขวางรายล้อมไปด้วยโต๊ะและบาร์ ตรงกลางมีน้ำพุสวยงามมันถูกทำขึ้นจากหินอ่อนและแกะสลักได้อย่างงดงาม บันไดทรงโค้งขึ้นไปทางชั้นสอง มีโซฟา ตู้หนังสือและชั้นวางของนั้นกระจายตามจุดต่างๆเรียกได้ว่าเป็นที่พักผ่อนยามว่างเลยก็ได้ ต้นไม้และดอกไม้นานาพรรณถูกนำมาปลูกและตกแต่งเพื่อเพิ่มสีสัน กลิ่นหอมของดอกไม้หลายชนิดตลบอบอวลไปหมด แต่มันก็เข้ากันได้อย่างน่าประหลาด

            ระหว่างที่เธอสำรวจและมองไปรอบๆก็เห็นมีเด็กๆหลายคนอยู่ที่เช่นกัน นี่คงเป็นคนที่ถูกเชิญมาเหมือนกับเธอ ชายสองและหญิงอีกห้าคน พวกเขาคล้ายกับเธอมาก มาที่นี่ด้วยความงุนงงอีกทั้งยังมองไปรอบๆตัวอีก

            “เอาล่ะมากันครบแล้ว เชิญทุกท่านมาที่กลางห้องด้วยครับ”ชายชราเอ่ยเรียกทุกคนให้มารวมกันที่ ตรงกลางห้อง ทันใดนั้นก็มีเด็กชายอีกคนโผล่มาอายุราวๆห้าขวบและแต่งชุดเหมือนกัน

            “ก่อนอื่นเลยขอต้อนรับทุกท่านอย่างเป็นทางการสู่เอลิเซียน คาเฟ่ สถานที่แห่งนี้อยู่นอกเหนือกาลเวลาและทุกท่านที่อยู่ ณ ที่นี้ล้วนได้รับเชิญมาในวันเกิดอายุครบสิบเอ็ดขวบจากแต่ละช่วงเวลาที่ ต่างกัน นอกจากนี้ทุกคนล้วนเป็นผู้ที่ได้รับพรจากเทพเจ้า”เขาอธิบาย

            ตอนนี้ทุกคนเริ่มมีสีหน้าสับสน

            “นายจะบอกว่าเรื่องแปลกๆที่เกิดขึ้นกับพวกเราเป็นเพราะพรจากเทพอย่างนั้นหรือ?”เด็กชายคนหนึ่งเอ่ยถาม

            “ถูกต้องตามที่ท่านพูดทุกคำครับ”คราวนี้เด็กพ่อบ้านตอบ

            “แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าว่าเทพองค์ไหนให้พรเรา”

            “เป็นคำถามที่ดีมากครับคุณหนู”พ่อบ้านชราตอบ มือเหี่ยวย่นนั้นล้วงเขาไปในกระเป๋าเสื้อในมือของเขานั้นมีเหรียญทองอยู่เจ็ดเหรียญ “แค่ทุกท่านโยนเหรียญนี้ลงไปในน้ำพุ พวกท่านก็จะทราบเองว่าเทพองค์ใดที่มอบพรอันแสนวิเศษนี้ให้กับท่าน”

            เด็กทุกคนได้เหรียญคนละหนึ่งเหรียญ คาร่าเองก็เช่นกัน เด็กๆทุกคนค่อยๆทยอยโยนเหรียญลงไปในน้ำพุ

            กลุ่มไอน้ำลอยขึ้นมาจากผิวน้ำ มันพวยพุ่งตรงไปยังเบื้องหน้าของเด็กแต่ละคน ไอน้ำเริ่มจับตัวกันจนกลายเป็นตัวอักษร

            Aphrodite     

            ชื่อของเทพีแห่งความรักและความงามปรากฏขึ้นอยู่ตรงหน้าคาร่า ซึ่งแต่ละคนก็ดูเหมือนจะได้เทพแตกต่างกันไป อย่าง ทานอส อะพอลโล เนเมซิส เฮเฟตัส และเทพอินาริ ต่างปรากฏขึ้นตรงหน้าของเด็กแต่ละคน

            “ทีนี้พวกท่านก็ได้ทราบแล้วว่าเทพองค์ใดที่มอบพรให้กับพวกท่าน”

            “พรหรือ? คำสาปล่ะสิไม่ว่า”เด็กชายที่ดูไม่เป็นมิตรคนเดิมเอ่ย

            “พวกท่านจะมองแบบนั้นกระผมก็ไม่ว่าอะไร เชิญรับนี่ไปด้วยครับ”พูดจบพ่อบ้านตัวน้อยก็ยื่นตราประทับทองคำรูปตัว E ให้เด็กทั้งเจ็ดคน

            “หากท่านใดประสงค์ที่จะกลับมาที่นี่อีกครั้ง ขอให้ท่านเขียนจดหมายและประทับตรานี้ไว้ด้วยนะขอรับ เมื่อทำเช่นนั้นพวกกระผมจะไปรับและพามาที่นี่”ชายชราเว้นจังหวะ “ตอนนี้ขอเชิญทุกท่านกลับไปฉลองวันเกิดครบสิบเอ็ดขวบต่อได้เลยครับ”

            ชายชราดีดนิ้วดังเป๊าะ ร่างของเด็กทั้งเจ็ดก็ลอยไปทางประตูที่ทุกคนเดินเข้ามา มันเปิดอ้าออกจนสุดและดูดร่างของเด็กๆเข้าไปและมันก็ปิดตัวลง เสียงกรีดร้องของเหล่าเด็กๆนั้นดังขึ้นจนมันค่อยๆเงียบหายไป

            รู้สึกตัวอีกทีเธอก็ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิมในห้องนอนของเธอ คาร่ากำลังสับสนว่าสิ่งที่เธอเพิ่งไปเจอมาหมาดๆนั้นใช่ความฝันหรือไม่ เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ในมือของเธอ ตราประทับทองคำรูปตัว E

            ‘ก๊อก ก๊อก’คาร่ารีบเก็บมันใส่ในลิ้นชักก่อนจะลุกไปเปิดประตู

            “สุขสันต์วันเกิดปีที่สิบเอ็ดนะคาร่า”ใบหน้าของคุณเอฟเวอร์ตันนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยรอบยิ้ม ในมือของเขามีหนังสือเล่มใหญ่ที่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดให้กับลูกสาวสุดที่รัก

            “ขอบคุณค่ะคุณพ่อ”เธอรับหนังสือมา

            “มีอีกอย่างหนึ่งที่พ่อจะมอบให้”ซองจดหมายสีเหลืองนวลถูกยื่นมาตรงหน้า คาร่ารับมันมาด้วยความงุนงง เธอจำตราประทับขี้ผึ้งสีม่วงได้ นี่มันจดหมายจากฮอกวอตส์!

            “ขอบคุณมากนะคะคุณพ่อ เป็นของขวัญที่เยี่ยมที่สุดเลยค่ะ”

TALK 13/10/2018

.....ฮัลโหลลลลลลลลลล ทุกคนนนนนน กลับมาเจอกันอีกครั้งกับไรต์คาเสะคุงผู้นี้ เรื่องเก่าไม่อัพ มาอัพเรื่องใหม่ 5555 ไม่มีอะไรจะพูดแต่ขอให้เพลิดเพลินกับนิยายของไรต์นะคะ ถ้าชอบก็กดเฟบและคอมเมนต์ไว้ได้เลยนะคะ

#KAZEKUNG

1 เม้น = ล้านกำลังใจ

S
N
A
P