คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter /// 1
New Fiction /// Model Love
Chapter /// 1
Paring /// Kanda*Allen
Author /// Komu-rin
แช๊ะ แช๊ะ…
“เอาหละพอแค่นี้ก่อน…แยกย้ายกันไปพักได้” ชายหนุ่มรูปร่างบอบบางสั่งออกมา
เพราะถ่ายมาติดต่อกันไม่ได้หยุดพักเลย....เขากลัวว่านายแบบนางแบบของเขาจะรับไม่ไหวเอาซะก่อน
“นี่น้ำคะ”ผู้หญิงหนึ่งในผู้ช่วยของชายหนุ่มได้เอ่ยขึ้นมา
“ขอบใจนะ^^”
“o///oมะ…ไม่เป็นไรคะ”ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินจากไป
เขาเห็นกลุ่มผู้หญิงคุยกันแล้วมองมาทางเขา เห็นเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วอยากเข้าไปถามเหลือเกินว่ามีปัญหาอะไรกับเขารึป่าว…เฮ้อ~ช่างมันเถอะเราจะคิดอะไรให้มากมายแค่นี้ก็ปวดหัวจะแย่แล้ว…แต่อีกไม่นานนักหรอกเขาก็จะได้ไปพักแบบจริงๆซักที
“เฮ้!!อเลนเสร็จรึยังชั้นจะแย่แล้วน้า~”ชายหนุ่มที่ดูท่าทางทะเล้นๆได้เรียกเขาขึ้นมา
“เออ…รออีกเดี๋ยวนะชั้นยังถ่ายไม่เสร็จเลย…รอหน่อยแล้วกัน”อเลนบอกกับเพื่อนของเขา
“เฮ้อ~ว่าแล้วเชียว…เออเร็วๆเข้าหละชั้นหิวแล้ว…แล้วก็มากด้วย”
“เออๆรู้แล้วหละหน่าราวี่อย่าเร่งได้มะ…”ร่างบางพูดกับเพื่อนอย่างอารมณ์เสีย…เขาก็หิวเหมือนกันนั่นแหละ..จะมาเร่งเขาทำไม…แล้วอีกอย่างเขาก็ไม่ได้อยากทำงานนี้เสียหน่อยแต่ไอเพื่อนตัวดีนี่สิดันตกปากรับคำซะดิบดี…แถมไม่ยอมถามเขาอีกว่าจะทำรึป่าว…แล้วรู้มั้ยว่ามันพูดว่ายังไง เหอ เหอ
(ก็แกจะได้ไปพร้อมชั้นเลยยังไงหละถามได้…พอดีชั้นมีถ่ายแบบที่ญี่ปุ่นอะ…ไม่อยากเดินทางคนเดียวแกก็ไปกับชั้นหน่อยจะเป็นไรไป^^)
(เฮอะอย่างแกนี่นะ…ชั้นไม่เห็นมีความจำเป็นตรงไหน…ชั้นเห็นแกไปคนเดียวออกจะบ่อยอย่ามางี่เง่าหน่อยเลยหน่าราวี่)
(ไม่ได้งี่เง่าซะหน่อย…ก็แกอะไม่รับงานมาจะเป็นปีอยู่แล้วนะ…แกจะเบื่ออะไรกันนักกันหนา…มีงานก็ทำๆไปเถอะ)
(เฮ้อ~ก็คนมันเบื่อนี่นา…มีแต่งานมาทุกวี่ทุกวัน…ไม่เว้นวันหยุดราชการชั้นก็อยากอยู่เฉยๆบ้างไม่เห็นผิดตรงไหนเลย)
(เออไม่ผิดหรอกถ้าแกจะหยุดงาน…แต่นี่จะคบปีอยู่แล้วนะโว้ย..จะหยุดอะไรให้มีขอบเขตบ้าง)
(กะ…ก็ชั้นไม่อยากทำนี่นา…แล้วชั้นก็อยากถ่ายภาพที่เป็นตัวของตัวเอง…ไม่ชอบให้ใครมากำหนด…ไม่รู้หละถ้าไปถึงแล้ว…ชั้นเกิดไม่ชอบใจขึ้นมาชั้นจะกลับทันที)
(เฮ้อ~ก็แล้วแต่แกเถอะ…แต่ชั้นอยากให้แกมีขอบเขตบ้างก็เท่านั้น)
……..
…..
…
..
.
-ร้านอาหาร-
“เออนี่แล้วแกจะเอายังไงต่อเสร็จงานนี้จะกลับเลยรึป่าว”ราวี่ถามเพื่อนเขา….ระหว่างรออาหาร
“ตอนแรกก็คิดอย่างนั้น…แต่ตอนนี้อยู่นี่ก่อนดีกว่า…ชั้นยังไม่อยากกลับอังกฤษตอนนี้อะ”ร่างบางตอบกลับมา
“ทำไมอะ..ชั้นนึกว่าแกจะกลับทันทีที่เสร็จงานซะอีก…หรือว่าเกิดอยากอยู่กับชั้นขึ้นมา…เฮ้ไม่ได้น้า~ชั้นยังปิ้งสาวๆอยู่นะโว้ย…”ราวี่พูดติดตลก
“เหอ เหอ เสียใจชั้นยังไม่คิดสั้นถึงขนาดนั้น…ชั้นแค่อยากอยู่อย่างสงบๆอีกซักพักก็เท่านั้น”ร่างบางมั่นใจว่าทันทีที่เขากลับไปต้องมีงานมารอให้เขาทำแหงๆ…ขออยู่อย่างนี้อีกสักระยะก็แล้วกันนะ…ไม่ใช่ว่าดังแล้วหยิ่งอะไรหรอกนะ…แค่ไม่ชอบใจอะไรหลายๆอย่าง…ก็ไอประเภทนางแบบนายแบบงี่เง่าอะไรประมาณเนี๊ยนั่นแหละเขาหละเบื่อ….
“อะ…เอ่ออาหารที่สั่งได้แล้วครับ”ว่าแล้วเด็กเสิร์ฟก็นำอาหารออกมาเสิร์ฟทันที…แต่สิ่งที่น่าตกใจที่ทำให้คนทั้งร้านมองมาทางโต๊ะนี้ก็คือจำนวณอาหารที่สั่งมานั่นเอง…ทำไมมันเยอะขนาดนี้ละ!!!!!
“เฮ้ คนในร้านมองเราทำไมอะ”ร่างบางหันมาถามเพื่อนของเขา
ราวี่ถึงกับทำหน้าเบื่อหน่ายใส่ร่างบาง…ก็จะอะไรซะอีกละถ้าไม่ใช่ไออาหารที่ตั้งอยู่ตรงนี้อะ!!!! เซงโว้ยไอพวกทานเยอะแต่ไม่อ้วนเนี่ย!!...ถึงมันจะมากขนาดไหนแต่ถ้ามาอยู่ตรงหน้ามัน…มันก็กระเดือกลงไปหมดนั่นแหละไม่รู้ว่ายังไว้ตรงไหนของมัน
“เฮ้อ~ไม่มีอะไรหรอกพวกเค้าอาจจะมองชั้นก็ได้อย่าลืมสิว่าชั้นเป็นนายแบบชื่อดัง…”ราวี่เลือกที่จะไม่บอกเพราะเขาขี้เกียจเถียงเรื่องนี้กับร่างบาง…เถียงทีไรเขาเป็นได้ปวดหัวทุกที…
“เหรอ…งั้นรีบทานเถอะจะได้พักชั้นอยากนอนจะแย่อยู่แล้ว”พูดจบร่างบางก็สวาปามเอ๊ยทานทันที…
“เออๆ”เขาก็ต้องรีบทานเหมือนกันก่อนที่อาหารจะหายไปอยู่ในท้องมันจนหมด….
……….
……..
……
…..
….
…
..
.
-โรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่ง-
“นี่คันดะคุงเดี๋ยวต้องไปถ่ายปกให้กับD.G.Mนะ….”หญิงสาวได้เรียกชายหนุ่มร่างสูงที่ดูเหมือนเหม่อมองอะไรซักอย่าง
“นี่…นี่คันดะเรียกได้ยินมั้ย!!!”หญิงสาวได้เรียกชายหนุ่มร่างสูงอีกที
“หะ…อะไรมีอะไรรินารี่เรียกอยู่ได้”
“ชั้นบอกว่าเดี๋ยวนายมีถ่ายปกให้กับD.G.Mตอน5โมง…นี่ก็ใกล้จะได้เวลาแล้ว..ในฐานะที่ชั้นเป็นผู้จัดการส่วนตัวของนาย…ชั้นขอเตือนว่าเราควรเดินทางกันได้แล้ว^^”ผู้จัดการสาวรู้สึกโมโหตะหงิดๆ…เป็นอะไรไปนะปกติคันดะไม่เป็นแบบนี้นี่นา…ในเวลางานมักจะให้ความสำคัญเสมอไม่สนใจสิ่งรอบข้าง…แต่นี่มันอะไรทำไมถึงได้เหม่อถึงขนาดนี้…ว่าแล้วรินารี่ก็เก็บคำถามไม่ได้นาน
“เป็นอะไรรึป่าวคันดะ..มีอะไรไม่สบายใจก็มาปรึกษาชั้นได้นะ^^”
“หา~อ้อป่าวหรอกไม่มีอะไร…ชั้นแค่เหนื่อยๆหนะ…ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะแล้วจะไปกันรึยัง…เดี๋ยวสายไม่รู้ด้วยนา..”ว่าแล้วคันดะก็ลุกออกไป…ไม่วายยังหันกลับไปมองทางเดิมที่เขามองอยู่….อ้าวหายไปไหนแล้วนะ….
“นี่คันดะทำไมยังไม่มาอีก…ต้องให้ชั้นลากออกไปรึไง…”รินารี่ว่าเสียงดุ
“(ชิน่ารำคาญชะมัด)…..รู้แล้วหน่าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”ว่าแล้วร่างสูงก็เดินตามผู้จัดการออกไป…ไม่มีใครรู้ว่านิสัยจริงๆของเขาเป็นยังไง…แม้แต่ผู้จัดการส่วนตัวของเขาก็เถอะ…
………
“แกมองอะไรอยู่หนะอเลน”
“ปะ..ป่าวไม่ได้มองแค่รู้สึกเหมือนมีใครจ้องอยู่”
“หาจริงป่าวเนี๊ยะ!!!!ไหนๆแกเห็นหน้ามันรึป่าว?”
“ไม่เห็นอะ….ชั้นอาจจะรู้สึกไปเองก็ได้นะ…”
“เอองั้นก็แล้วไป”
“…..”
“เอาเป็นว่าแกกับชั้นเราควรแยกย้ายกันไปนอนได้แล้ว…เจอกันเมื่อตื่นนะบาย”ว่าแล้วราวี่ก็แยกไปพักทันที
“เออ”เขาเองก็ควรพักได้แล้วสงสัยจะเป็นหนักจริงๆนะเรา…จะมีใครรู้จักเขาได้ไงกันนี่มันญี่ปุ่นนะไม่ใช่อังกฤษ…ถึงเขาจะดังแค่ไหนเขาก็ไม่เคยให้สัมภาษณ์หรือลงข่าวที่ไหนเลย…ถึงจะรู้จักก็ต้องรู้จักแค่ชื่อของเขาเท่านั้น…
……….
…To Be Con…
ยังไงก็เม้นบอกกันบ้างน้า~
ความคิดเห็น