ปิ๊งรักร้ายของยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : ภารกิจ ปฏิบติการรักให้สมหวัง

  ในแต่ละวันฉันก็เจอพี่อาร์มนับครั้งไม่ถ้วน ซึ่งฉันก็ได้แต่แอบมอง รู้ทั้งรู้อยู่ว่าพี่อาร์มคงไม่หันมามองคนอย่างฉัน หลังจากผ่านการรบ เอ่อ ไม่ใช่ หลังจากการผ่านการเรียน การสอนที่ดุเดือดฉันและเพื่อนก็กลายเป็นวิญญาณผีกระสือสามตนที่ล่องลอยลงมาหาขนมกินที่โรงอาหารอย่างหมดสภาพ
ระหว่างทาง มันก็เหมือนกับเป็นพรหมลิขิตขีดเส้นโชคชะตาให้เรามาเจอกัน โอ้แม่จ๋า หนูเจอเนื้อคู่แล้ว (ท่าจะบ้าแล้วนางเอกเนี่ย) ฉันก็รีบสะกิดให้เพื่อนๆรู้ระหว่างที่ฉันเดินสวนทางกับพี่อาร์ม แต่ฉันมีความสามารถอย่างหนึ่งค่ะท่านผู้ชม นั่นก็คือ การตีหน้าตายเหมือนไม่มีแชอะไรเกิดขึ้น เป็นพรสวรรค์ที่ฉันภูมิใจมากค่ะ พอเดินผ่านพี่อาร์มมาได้ในระยะที่ห่างพอสมควรแล้ว ฉันก็ถอนหายใจดังเฮ้อ " นี่แกตาขาวจริงๆเลยยัยนิ  "บิ๋มบ่นว่าฉัน
"ก็ฉันไม่กล้านี่ " ฉันบอกเหตุผลตามความรู้สึก ฉันยังไม่อยากให้พี่อาร์มได้รับรู้อะไรทั้งนั้นในตอนนี้ ขอเพียงแค่ฉันได้แอบมอง แอบดูพี่อาร์มในอิริยาบถต่างๆฉันก็พอใจแล้วล่ะ ( สงสัยนางเอกจะเป็นพวกถ้ำมองแฮะ ผู้เขียน)  พอฉันกลับบ้านไปในใจก็มีแต่เรื่องพี่อาร์ม พอทำการบ้านเสร็จ ถึงจะคิดถึงมากแค่ไหนก็ยังมีกะจิตกะใจทำการบ้านนะคะ  ต่อค่ะ พอทำการบ้านเสร็จ ฉันก็เลยเปิดวิทยุฟัง แต่เพลงก็ดันเป็นใจเพราะฉันดันเปิดเจอเพลงไม่มีตัวตน
"ต่อให้ไม่มีที่ยืนในหัวใจและไม่เคยจะอยู่ในสายตา อาจเป็นเหมือนลมๆอยู่ข้างๆตัวเธอที่เธอไม่สนใจ  ต่อให้ใจเธอเองจะรักใครและไม่เคยใยดีกันสักหน คนที่เธอไม่แล คนไม่มีตัวตนก็ยังมีเธอทั้งคนยืนอยู่ในหัวใจ "
" เฮ้อ เพลงนี้ช่างเข้ากับฉันจริงๆเลย  แอบรักนี่มันเจ็บจริงๆนะ" ฉันพึมพำกับตัวเอง
"เจ็บจากการอกหัก แม้จะเสียใจแต่ก็ยังมีความทรงจำดีๆเหลืออยู่ แต่แอบรักนี่สิ ต้องทนเก็บความรู้สึกเอาไว้ ทั้งที่ใจอยากบอกแล้วจะขาด  "  ฉันนั่งเศร้าอยู่ได้ไม่นานก็หลับไป
แล้ววันเวลาก็ผ่านไปเป็นปี ไวเหมือนโกหก ฉันอยากฆ่ายัยคนเขียนจริงๆ เวลาผ่านไปเร็วอย่างนี้ฉันก็เหลือเวลาอยู่กับพี่อาร์มน้อยลงแล้วสิ
"นี่เดือน กุมภาพันธ์แล้ว "
"ปลายเดือนแล้วด้วย "  ปุยฝ้ายเสริม
"แกโทรหาพี่อาร์มบ้างยัง "
"ยัง  "ฉันตอบเสียงเศร้าๆ
"แกนี่จริงๆเลย วันวาเลนไทน์ก็ผ่านมาแล้ว แกก็ไม่ยอมบอกพี่เขา พี่อาร์มไม่ใช่เทวดานะที่จะตรัสรู้ได้เอง แล้วเบอร์โทรที่ได้ไปน่ะ แกจะเก็บไว้บูชาที่แท่นบูชาพระรึไง ฉันไม่เข้าใจแกจริงๆเลย " บิ๋มต่อว่าฉันเป็นชุดอีกแล้ว
" วันนี้แหละที่พี่อาร์มจะรู้ " ปุยฝ้ายโพล่งออกมา ไม่พูดเปล่าพวกเพื่อนทั้งสองได้ดึง ฉุด กระชาก ลาก ถู ฉันมาริมระเบียงห้อง โอ้ จอร์จผู้ปิ้งกล้วย หนูอยากกินกล้วยปิ้งใส่กะทิด้วยนะ เอ้ย ก็มันเหมือนเทวดาเป็นใจ พี่อาร์มดันนั่งอยู่ที่ม้านั่งใต้อาคารนี้เอง
"พี่อาร์ม  "ยัยบิ๋มแหกปากเสียงดัง โถ่ จอร์จ เอากล้วยปิ้งมายัดปากยัยบิ๋มที help me please
แล้วพวกเพื่อนที่น่ารักยิ่ง กรอด....ไม่อยากจะบอกว่าฉันกัดฟันพูด ก็พวกมันล็อกตัวฉันให้ลุกขึ้นยืนหลังจากหมอบหลบพี่อาร์มอยู่ พี่อาร์มก็มองขึ้นมาไม่วางตา ดีนะที่ยัยบิ๋มฉุดฉันยืนขึ้นไม่ได้ ก็ฉันน่ะแรงควาย แรงกระทิงนะยะ เอ๊ะ นี่ฉันโมโหเพื่อนจนว่าตัวเองเลยเหรอเนี่ย ฉันก็นึกว่าจะโชคดีแล้ว แต่ยัยเพื่อนตัวแสบก็อุตส่าห์ลงไปพูดกับพี่อาร์ม โอ๊ย คนสวยจะเป็นลม ไม่รู้เหมือนกันว่าที่เป็นลมน่ะฉันดีใจ หรือ เสียใจกันแน่