ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 [จิตแพทย์แอนนาเบลล์]
"เลย์!!! แกฆ่าพวกนั้นจริงๆหรอ!" แบคฮยอนถามผม ขณะที่ผมกำลังแบกร่างของชานยอลที่ไร้วิญญาณออกมาจากรถคันสีดำ ปากชานยอลซีดขาว ขอบตาสีม่วง แต่ร่างกายชานยอลยังอุ่น เพราะพึ่งตายมาได้แค่ 2 ชั่วโมง
"แกมาช่วยฉันแบกก่อน -_-"
"อึ๋ย...ไม่เอาอะ....ฉันไม่ถูกกับศพนะ" แบคถอยออกห่างผม แล้วทำสีหน้าที่รับไม่ได้สุดขีด
"แบค" ผมทำหน้าเหวี่ยงใส่แบคทันที แล้วสีหน้าผมที่เครียดมาก่อนหน้านั้นแล้ว มันทำให้ผมน่ากลัวขึ้นเป็นอีกเท่าตัว
"ก็ได้ T^T" แบคฮยอนเดินมาช่วยพยุงร่างชานยอลขึ้นไปอย่างไม่เต็มใจ
"แกฆ่ายังไงว่ะ ไม่เห็นมีรอยแทงหรือยิงเลย" แบคเริ่มสำรวจร่างกายชานยอล ที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟา
ถ่อวว ทีเมื่อกี้ยังบอกว่าไม่ถูกกับศพไม่ใช่หรอ -_-;;
"ฉีดยา"
"แก...แกทำใจได้จริงหรอ ที่ต้องฆ่า"
"ก็ทำไปแล้ว" ผมนั่งก้มหน้า น้ำตาคลอเบ้าไหลรินลงมาช้าๆ ผมใช้มือปาดลวกๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเพดานสีฟ้าอ่อน
"ฉันรู้นะ ว่าแกยังทำใจไม่ได้ แกกลัวที่จะฆ่า แกกลัวความ...."
"มึงเงียบไปเลยไอ่แบค!" ผมตะวาดใส่คนตรงหน้าแล้วลุกไปกระชากคอเสื้อแบคที่นั่งข้างๆชานยอล จนแบคตัวลอยขึ้นมา
"กูทำแบบนี้เพื่อความฝันกู!"
"เลย์....! มึงเปลี่ยนไป มึงไม่เคยแบบนี้ ! มึงเป็นใคร!! เอาเลย์เพื่อนกูคืนมา!!" แบคผลักผมออก แล้วเขย่าตัวผมแรงๆ จนคอผมสับขึ้นลง น้ำตาหยดใสๆของแบคข้างซ้ายเริ่มไหลลงมา
"......" ผมจ้องแบค สีหน้าอันเจ็บปวดของแบคมันเผยออกมาให้เห็นได้ชัด ว่าเขากำลังจะเสียเพื่อนคนเดิมไป
นี่ผม....กำลังทำให้เพื่อนเสียใจหรอ....
นี่ผมเป็นอะไรไป....
ผมรักความฝันมากกว่าชีวิตคน....
"เลย์ มึงไม่ได้เย็นชาแบบนี้"
"มึงรักเพื่อน"
"มึงไม่ใช่คนไร้หัวใจ"
พลัก!!
ผมพลักแบคแรงๆ จนแบคล้มไปกองกับพื้น ผมไม่สนใจคนตรงหน้า ว่าเขาจะเป็นยังไงบ้าง แล้วผมก็เดินไปแบกชานยอลขึ้นรถสีดำ
"เลย์!!! มึงจะไปไหน!!!" แบควิ่งขากะเผลกๆ มาห้ามผม
"กูก็เอาศพไปทิ้งสิว่ะ อยู่แบบนี้ถ้าบอสมันจับได้ขึ้นมา กูก็ซวย" ผมยัดชานยอลเข้าตรงเบาะหลัง แล้วปิดประตูรถ
"เลย์! ทำไมมึงเป็นแบบนี้"
ผมไม่สนใจ เดินขึ้นรถแล้วขับรถออกไปอย่างไว ปล่อยให้แบคฮยองยืนร้องไห้อยู่คนเดียว
______________________________________________________________
บันทึกพิเศษ : แบคฮยอน
ผมทรุดฮวบลงกับพื้น น้ำตาเอ่อล้นท้วมใจ เลย์เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง เขาไม่เคยเย็นชา เขาไม่เคยสบถใส่ผม เขาไม่ใช่คนไร้หัวใจ
ทำแบบนี้เพื่อความฝัน
แล้วชีวิตคนล่ะ
ผมไม่เชื่อว่าเลย์จะทำแบบนี้
เลย์ไม่มีวันทำแบบนี้แน่นอน
"ฮึก.....เลย์คนเดิมอยู่ไหน...."
"เลย์......แกยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่ไม๊"
"เลย์......เลย์คนที่ใจดี...ฮึก..อยู่ไหน." ผมพูดพร่ำเพ้ออยู่คนเดียว จิตใจของเพื่อนที่รักมากที่สุดมันพังไปหมดแล้ว
เลย์ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป.....
ผมเดินโซซัดโซเซเข้าไปในบ้าน แล้วผมก็กดเบอร์โทรหาคนที่สามารถช่วยผมได้ มีแค่คนเดียวเท่านั้น.....
"แอนนาเบลล์"
(ว่าไงคะ คุณแบค)
"ผมมีเรื่องจะให้คุณช่วย"
(คะ?)
"ผมคิดว่าเพื่อนสนิทที่สุดของพวกเรา มีปัญหาทางด้านจิตใจ คุณช่วยได้ไม๊"
(คุณเลย์น่ะหรอ....ได้ค่ะ)
"งั้นคุณมาหาผมเดี๊ยวนี้ได้ไม๊"
(ค่ะ)
"คุณแบค...คุณไหวนะ.." แอนนาเบลล์เดินเข้ามาในบ้านผม เขาเป็นจิตแพทย์มือหนึ่ง ของประเทศอเมริกา แต่เห็นว่าย้ายมาประจำงานชั่วคราวที่อินชอนเลยสามารถมาหาผมได้ ผม เลย์ และแอนนาเบลล์ เป็นเพื่อนซี้กันสมัยมัธยมปลาย แต่ที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันตอนนี้ก็เพราะว่าต่างคนต่างทำงาน ไม่มีเวลาเจอกันมาก ถ้าจะเจอ ก็สองเดือนครั้งนึง
"อืม" ผมนอนตัวราบอยู่บนพื้นพรมสีขาวนวล กางแขนขาออก คราบน้ำตาผมยังข้างอยู่ตรงแก้มอมชมพู ไม่แปลกหรอกที่แอนนาเบลล์จะมองออกว่าผมเริ่มไม่ไหวแล้ว
"คุณเลย์ไปทำอะไรมา ถึงเป็นแบบนั้น" แอนนาเบลล์นั่งตรงโซฟาท่าไขว่ห้าง แล้วส่ายเท้าไปมา
"ฆ่าคน" แอนนาเบลล์ถึงกับชะงักเท้าที่แกว่งอยู่ เพราะเธอไม่เชื่อแน่ว่าเลย์จะฆ่าคน
"ภารกิจอะไรเทือกๆนั่นใช่ไม๊ ที่เลย์ทำแบบนั้น"
"ใช่....แล้วตอนนี้เลย์ก็ไปไหนไม่รู้แล้ว พร้อมกับศพที่เลย์ฆ่าไปหนึ่งราย" ผมลุกขึ้นมาจากพรมสีขาวนวล พร้อมกับกุมขมับ
"อาการคร่าวๆของคุณเลย์เป็นยังไงบ้าง"
"เย็นชา พูดสบถ มันไม่ใช่เลย์คนเดิม แล้วก่อนหน้านั้นเลย์ก็เข้าโรงบาลเพราะเครียดเรื่องภารกิจ"
"อืม.....อาการนี้เป็นอาการที่คุณเลย์คลุ้มคลั่งในเรื่องที่ทำไป แล้วมันไปขัดกับจิตใต้สำนึกที่แท้จริง จึงทำให้ Ego หรือส่วนที่บังคับอารมณ์ความรู้สึกต่างๆเสียสมดุล ต้องใช้ Defense mechanism
มาช่วยให้จิตใจเข้าสู่สมดุลใหม่ แต่ถ้า Conflict ไม่สามารถคลี่คลายได้ ก็จะเกิดเป็นอาการผิดปกติทางใจ"
"ถ้างั้น...เลย์มีอาการผิดปกติทางใจแล้วควบคุมไม่ได้ เลยทำให้สร้างนิสัยใหม่มาหรอ"
"ไม่ได้สร้างค่ะ แต่มันเป็นอาการ shock ภายใต้จิตสำนึก เลยทำให้ดูเหมือนสร้างนิสัยใหม่ หรืออาจจะควบคุมนิสัยเก่าไม่ได้"
"แล้วเลย์จะหายไม๊"
"ค่ะ แต่ต้องอยู่ในความดูแลของพวกคุณ เพราะบางที คุณเลย์อาจจะคิดสั้นเรื่องที่ฆาตรกรรมจนฆ่าตัวตาย"
"ไม่ได้หรอกแอนนาเบลล์"
"..."
"เลย์ยังอยู่ในช่วงทำภารกิจ ถ้าหายไปดื้อๆ ไอ่บอสมาเฟียที่เลย์กำลังสืบข้อมูลอยู่ต้องรู้ตัว แล้วเลย์ก็จะโดนเล่นงาน"
"สภาวะของคุณเลย์ในตอนนี้ยังไม่เป็นอะไรมาก เพราะอยู่ในช่วงแรกๆ ทางที่ดูควรจะทำให้คุณเลย์รู้สึกดี ทำให้เหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว"
"แล้วทำยังไง ไอ่เลย์พึ่งผลักฉันล้มลงไปเมื่อกี้ ฉันคงจะทำให้มันประสาทเสียกว่าเดิม" ผมเริ่มขึ้นน้ำเสียง เพราะโมโหและน้อยใจที่เลย์ทำกับผมไว้เมื่อกี้
"แล้วคนที่เลย์รัก ไว้ใจ อะไรงี้ไม่มีเลยหรอ"
"มี"
"ใคร?"
"บอสมาเฟียที่เลย์กำลังตามสืบ"
ฟึบ!
"นี่แอนนาเบลล์ อย่าบอกนะว่า......." แอนนาเบลล์ลุกจากโซฟาแล้วเดินไปทางประตู ผมรู้ว่ากิริยาที่เธอทำแบบนี้ คือเธอพบทางออกแล้ว
"ใช่...ให้บอสมาเฟียนั่น มารักษาเลย์"
"แต่นั่น...."
"พาฉันไปที่หน่วยสายลับมาเฟียหน่อย"
"ผมบอกแผนที่นะ คุณต้องไปเอง"
"ฉันทราบค่ะ"
จบบันทึกพิเศษ : แบคฮยอน
__________________________________________________________________________
ตูม!
ผมจับชานยอลมัดติดกับก้อนหินใหญ่แล้วโยนลงไปในแม่น้ำฮัน หวังว่าจะไม่มีใครพบศพเขานะ
ตอนนี้ผมต้องกลับไปฆ่าคนที่เหลือ....หึ....มันสนุกดีนี่....ความตายน่ะ......
"คุณเลย์ ไปทานข้าวที่ไหนมา จนมาทำงานตอนบ่ายสายเนี่ย" คริสทักทายด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม ผมจ้องมองหน้าคริสด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย ไม่มีรอยยิ้ม ผมไม่สนใจคริสหรอกนะ แต่คนที่ผมสนใจตอนนี้คือ เซฮุน
ผมต้องฆ่าเซฮุนก่อนจงอิน เพราะเซฮุนเห็นผมกับชานยอลแล้ว ถ้าคริสถามหาชานยอลขึ้นมา คนที่จะโดนสงสัยคือผม
"นี่คุณเลย์ ผมถามคุณดีๆนะ ทำไมต้องเดินหนีกันด้วย!" คริสเดินมาจับแขนผมแล้วกระชากเข้าหาตัว
"ปล่อยผม! ปล่อย!" ผมพยายามสะบัดแขนออกจากอุ้งมือหนาๆของคริส แต่ไร้ผล คริสจับแขนผมแน่นเกินไป ผมสู้แรงเขาไม่ไหวเลย
"เลย์...ทำไมนายถึงมีรอยช้ำที่คอ"
คงเป็นเพราะที่ผมต่อสู้กับชานยอลเมื่อกี้สินะ
คริสใช้มือที่เหลืออีกข้าง จับที่ต้นคอผมแล้วลูบไปมาอย่างเบามือ
"ช่างผมเถอะ ปล่อยผมได้แล้ว" ผมหลบหน้าคริส น้ำตาเริ่มคลอเบ้าผมอีกครั้ง
นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย!!!
"เลย์ นายเป็นอะไร เย็นชาใส่ผม นายเหมือนไม่ใช่เลย์คนเดิม"
"ไม่....ผะ....ผมไม่ได้..เป็นอะไร" เสียงผมสั่นระริก น้ำตาผมไหลลงมาเรื่อยๆ ไม่มีท่าว่าจะหยุด
"นายมีอะไรปิดบังฉัน!" คริสบีบแขนผมแรงกว่าเดิม ความรู้สึกผมตอนนี้มันเริ่มควบคุมไม่ได้
"อ๊ากกกก ออกไปจากผม!! ออกไป!!!" ผมกรีดร้องออกมาสุดเสียง ผมพลักคริสออกจากตัวแล้ว คริสอึ้งไปสักพักก่อนที่จะวิ่งมาจับตัวผม
"เลย์!! เลย์!! เป็นอะไร!!" คริสจับเลย์ผมทั้งสองข้างแล้วเขย่าเรียกสติผมกลับมา
"อ๊ากกก ไอ่คริส!! แกออกไป!! ถ้าแกยังไม่อยาก ตาย!!" ผมพลักคริสออกไป แล้วผมก็วิ่งออกมาจากตรงนั้น
ผม....ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ย...ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย....
ฟึบ!
"คุณเลย์! ใจเย็นๆ นี่ฉันเอง แอนนาเบลล์" ไม่รู้ว่าผมตาฝาดหรืออะไร แอนนาเบลล์เพื่อนเก่าของผม วิ่งมาอยู่ตรงหน้าผมแล้วจับไหล่ทั้งสองข้างผมเอาไว้
นี่ผมสับสนไปหมดแล้วนะ! มันเกิดอะไรขึ้น....
"อ....แอน..นาเบลล์....ผ...ผม...เป็นอะไร...ไม่รู้..." สิ้นเสียง ผมทรุดตัวลงไปนอนอยู่ที่พื้น ผมไม่มีแรงจะลุกขึ้นยืนอีกแล้ว
ผมเห็นขาของคริสลางๆที่วิ่งมาทางผม และเสียงคริสที่เหมือนคนสติแตกไปชั่วขณะตะโกนเรียกชื่อผมต่อๆกันอย่างไม่ขาดสาย
"นี่เลย์เป็นอะไร แล้วคุณเป็นอะไรกับเลย์" คริสช้อนตัวผมขึ้นแล้วรีบวิ่งไปที่ห้อง
"เป็นเพื่อนเลย์ เดี๊ยวฉันจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง"
________________________________________________________________
บันทึกพิเศษ : คริส
หลังจากที่ผมอุ้มเลย์มาถึงห้อง แอนนาเบลล์ก็รีบปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้เลย์ แล้วเธอก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ผมฟัง
เธอเป็นจิตแพทย์มือหนึ่ง เธอบอกว่าเลย์เกิดอาการเครียดเกินไป แล้วมีเรื่องกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างแรง มันรุมเร้าจนเกิดอาการบ้าๆเสียสติตามหลักจิตวิทยาอะไรเทือกๆนั่น
และสิ่งที่ผมอึ้งจากคำพูดของเธอคือ......เลย์ชอบผม.....
เธอขอให้ผมดูแลเลย์ด้วยความใกล้ชิด เพราะเป็นทางเดียวที่จะบำบัดจิตใจของเลย์ได้ แล้วก็ห้ามขัดใจเลย์เด็ดขาด
นี่ผมเป็นสายลับหรือพยาบาลที่ต้องมาดูแลผู้ป่วย =_=
แต่ผมก็เต็มใจทำนะ...
"อื้อ...ปวดหัว.." เสียงของร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงดังขึ้น แล้วพยุงตัวเองขึ้นมาจากเตียง
"เลย์ ฟื้นแล้วหรอ" ผมเดินตรงไปหาร่างบางที่ทำหน้ามึนๆ แล้วเข้าไปลูบหัวเบาๆ
"อ....แอนนาเบลล์! แอนนาเบลล์อยู่ไหน...." เลย์ใช้สายตาสอดส่องหาผู้หญิงคนเมื่อกี้อย่างแตกตื่น เหมือนกระต่ายทำแครอทหาย
"กลับไปแล้ว" ผมนั่งตรงขอบเตียงของเลย์ แล้วจับมือบางๆไว้
"อือ...แล้วนี่ผมเป็นอะไร"
"นายเครียดเกินไปจนเกือบเป็นบ้าแล้วรู้ไม๊ -_-;;" ผมยีหัวเลย์เบาๆ
"จริงหรอ....ฮ่ะๆ"
"กินยาซะนะ จะได้หาย" ผมยื่นยาให้เลย์
"ไม่ไปทำงาน??" เลย์รับยาจากผมแล้วโยนใส่ปาก
"ไม่อะ ดูแลที่รักอยู่"
พรวด!!!
"แค่ก แค่ก บอสว่าไงนะ =///=" น้ำที่กำลังตามเข้าไปในปากเลย์ มันพุ่งออกมาใส่หน้าผมพร้อมยาสามเม็ด ผมใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำออกจากใบหน้าผม แล้วใช้มือปาดน้ำที่เลอะตรงปากเลย์
"ดูแลที่รัก" ผมหน้าแดงนึดๆ แต่เลย์ตอนนี้มันเป็นมะเขือเทศสุกรวมกันสักสิบลูกได้
"บอสชอบผมหรอ"
"อืม"
"O//////////O จะ.....จริง??...."
"ไม่รู้ นอนได้แล้ว มีงานๆ" ผมเอางานมาบังหน้าเพราะความเขินที่พุ่งปริ๊ดๆไม่มีท่าว่าจะลง
"ครับ.......ฟุบ... " เลย์นอนมุดหัวคลุมโป่งทันที แล้วหันตัวไปทางหน้าต่าง คงจะเขินมากสิท่า...
ที่ผมพูดว่าชอบเลย์
ไม่ได้แค่ทำตามยัยแอนนาเบลล์
แต่ผมชอบเลย์จริงๆ
และพร้อมที่จะดูแลเขา
ไปตลอดชีวิต
จบบันทึกพิเศษ : คริส
__________________________________________________________________________
"แอนนาเบลล์ เลย์เป็นยังไงบ้าง"
(ไม่ต้องห่วงหรอกคุณแบค ตอนนี้คุณเลย์อยู่ในความดูแลของบอสมาเฟียแล้ว)
"แล้วเธอบอกนายบอสนั่นยังไง"
(ก็แต่งเรื่องขึ้นมา ว่าเลย์มีความเครียดกับมีเรื่องกระทบกระเทือนใจ)
"นายบอสเชื่อหรอ"
(นี่...ฉันเป็นจิตแพทย์นะคะ สภาพของบอสมาเฟียในตอนนั้น ยิ่งกว่าผู้ป่วยประสาทแตกซะอีก มันก็เป็นเรื่องง่ายที่จะโกหก และ..ฉันสงสัยว่าบอสจะชอบคุณเลย์ค่ะ)
"ผมก็ไม่อยากดูถูกหลักจิตวิทยาของคุณหรอกนะ แต่คือ..."
(เชื่อฉันค่ะ คุณแบค บอสนั่นเป็นห่วงคุณเลย์มาก แววตาที่บอสมองหน้าเลย์ มันดูปวดร้าว สายตาเขาสื่อออกมาให้เห็น ว่าเขามีใจให้คุณเลย์)
"แต่...บอสกับผู้ช่วยบอสนะ..."
(ความรักมันทำได้ทุกอย่างแหละค่ะคุณแบค รึจะให้ฉันอธิบายเรื่องจิตใจคนตามหลักจิตวิทยาดีคะ - -*)
"เอ่อ...ไม่...ไม่ดีกว่าครับคุณแอนนาเบลล์"
ยัยแอนนาเบลล์นี่...ดูถูกหลักการมันไม่ได้เลยนะ ไม่งั้นละโดนเทศเป็นภาษาจิตแพทย์แน่ -_-;;
(ค่ะ งั้น....ฉันขออยู่บ้านคุณแบคสักพักได้ไม๊คะ เพราะต้องอยู่ดูอาการคุณเลย์)
"จะขอทำไม นี่เธอยังเห็นผมเป็นเพื่อนอยู่ไม๊"
(เห็นค่ะ แต่ตามมารยาท)
"ครับๆๆๆๆ =_="
(อย่าเอือมฉันค่ะคุณแบค ถึงแม้ว่าเราจะคุยโทรศัพท์กัน แต่ฉันก็เดาความรู้สึกคุณออกนะคะ เพื่อน"
"รู้ทันตลอดเหอะ โอเค งั้นวันนี้เราไปทานข้าวข้างนอกกัน ผมคิดว่าเราคงมีเรื่องต้องคุยกัน"
(แต่ฉันไม่มีนี่คะ -O-!)
"เผื่อคุยไปคุยมาแล้วมี โอเคไม๊ - -*"
(ค่ะ แล้วเจอกัน -_-)
_________________________________________________
เบบี้รู้สึกว่านิยายนี้มีหลายแนวเน๊อะ 55555.
อ่านแล้วเม้นด้วยน๊า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น