ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 [กลัวความตาย]
สามวันผ่านไป (ไวเหมือนโกหก)
หลังจากที่ผมหายจากอาการเครียดบ้าบอคอแตกนั้น ผมก็กลับมาทำงานได้ตามปกติเหมือนทุกวัน \(^w^)/
แต่ก่อนที่ผมจะกลับเข้าไปในหน่วยสายลับมาเฟีย ผู้การก็โทรมาให้ผมรีบไปหาเขาที่กองบัญชาการใหญ่ทันที
เพราะมีเรื่องสำคัญที่ต้องประชุม
ผมไม่เคยมาที่กองบัญชาการใหญ่เลยนะ เลยทำให้ผมตื่นเต้นเล็กน้อย
พอผมมาถึงกองบัญชาการใหญ่ ผมถึงกับต้องตะลึง ห้องมันใหญ่มากกก O[]o!!
ทุกอย่างไฮเทคหมด โอยย~ จันน~ ช่วยผมที @_@
แล้วตอนนี้ก็มีคนอยู่ในห้องสัก 5 - 6 คนได้มั้ง
และในนั้นก็มีผู้การรวมอยู่ด้วย -_-
เอ๊ะ...ว่าแต่ คนที่นั่งตรงหัวโต๊ะอย่างสง่า อยู่ตรงนั้นเป็นใครอะ - -?
แถมยังมีการ์ดสองคนยืนแนบข้างด้วย โห่...กลัวคนมาตามฆ่ารึไงแว๊
"คุณเลย์ เชิญนั่ง เดี๊ยวงานประชุมจะเริ่มแล้ว" ผู้การเป็นฝ่ายทักผมก่อน แล้วเชิญให้ผมไปนั่งที่บล็อคสาม ใกล้กับหัวโต๊ะ
"สวัสดีหน่วยสายลับทุกคน" ไอ่ที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะนั่นพูดขึ้น นึกว่าตัวเองเท่ห์รึไง -_-;;
"วันนี้ผมมีประชุม ในเรื่องของหน่วยสายลับมาเฟีย โดยที่มีนายวูฟานเป็นหัวหน้า"
O_o นายนี่รู้จักคริสด้วยหรอ
"และคนที่ทำหน้าที่สืบหน่วยสายลับมาเฟียให้กับเราคือ คุณจางอี้ชิง" หลังจากนั้นผมก็ลุกขึ้น ตอนนี้เสียงปรบมือดังก้องไปทั่วห้อง
ว่าแต่หมอนี่รู้จักผมได้ไง - -?
"สวัสดีครับคุณอี้ชิง ผมชื่อ'คิมมยองซู' หรือ 'L' ท่านประธานจากองค์กรใหญ่" แอลเดินมาจับมือผมแล้วยิ้มให้ผม
ว่าไงนะ!!! ท่านประธาน....งั้นก็แสดงว่า.....คนนี้...คือคนที่ฆ่าประธานคนเก่าน่ะสิ....แล้วคริส................ก็แค้นคนนี้!
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ เรียกผมว่าเลย์ก็ได้นะครับ" ผมยิ้มเจื่อนๆให้แอล ณ ตอนนี้ ผมอยากจะฆ่าตัวตายให้มันจบๆไปซะที!
"และนี่ 'คิมจุนมยอง' ผู้บัญชาการของคุณเลย์" ผู้การยืนขึ้นแล้วเดินไปจับมือกับแอล
"ยินดีที่ได้ร่วมงานในครั้งนี้ครับ"
"ยินดีเหมือนกันครับ"
ตอนนี้ทั้งคู่ก็ทำความรู้จักกันเรียบร้อย ผมได้แต่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอกับคนที่คริสแค้นที่สุด นั่นก็คือ'แอล'
"คือที่ผมนัดมานี่ก็ไม่มีอะไรมากหรอก เพียงผมแค่อยากจะขอให้คุณเลย์ช่วยเรื่องบางอย่าง" แอลมองมาทางผม
ผมอีกละ - -* ทำเองไม่เป็นรึไง
"ครับ" ผมตอบรับอย่างดี ในใจอยากจะปฏิเสธเป็นบ้า!!! แต่เอาเหอะ ไว้หน้าผู้การหน่อย =_=
"ภารกิจต่อไปที่ผมจะให้คุณทำ ก็คือ ลอบฆ่าสมาชิกของคนในหน่วยลับมาเฟีย" เส้นประสาทผมล้มในพริบตา สมองหยุดสั่งการให้ผมหายใจ นี่ผมไม่ได้หูฟาดใช่ไม๊!
"คือผม..เอ่อ"
"ได้เลยครับท่าน คุณเลย์เค้ายินดียอมรับภารกิจนี้ครับ" ผมไม่ทันจะตอบ ผู้การก็เสนอตัวผมเอาไว้ซะงั้น
นี่ผู้การ!! ฆ่าคนเลยนะ!! ผมไม่ชอบ!!!
"ดี! ผมขอสั่งให้คุณจัดการสมาชิกของมัน แต่ไม่ต้องจัดการหัวหน้า เพราะหัวหน้ามัน ผมจะจัดการเอง"
จัดการเอง....นี่หมายความว่า...
"ท่านจะประหารจริงๆหรอครับ" ผู้การพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ช็อคนึดๆ แต่ก็แฝงไปด้วยความดีใจ
นี่ผมทนฟังแบบนี้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว!
ฟึบ!
"ผู้การ ท่านครับ ผมขอตัว" ผมลุกขึ้น โค้งให้กับทั้งสอง
"คุณเลย์จะไปไหน"
"ผมจะไปทำภารกิจต่อ" ผมพูดโดนที่ไม่มองหน้าผู้การ ผมสาวเท้ายาวๆ ไวๆ เดินออกจากห้องไป โดยที่ใช้ภารกิจเป็นข้ออ้าง แท้จริงแล้ว ผมทนฟังไม่ได้ต่างหาก
ผมทนให้คริสและสมาชิกมาเฟียมาทรมานไม่ได้
แต่ก็เลือกที่จะไม่ทำ ไม่ได้
เพราะนี่คือภารกิจ
ที่โดนบังคับ
ผมเกลียด
ที่สุด
_____________________________________________________________________________________
คุณเลย์ ผมรู้ว่าคุณรักเขามาก แต่ผมจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้ ผมจึงต้องพูดรับปากท่านเอาไว้
คุณเลย์ก็รู้ ว่าองค์กรใหญ่ตามล่าพวกมาเฟียอยู่ ผมคิดผิดจริงๆที่ให้คุณทำภารกิจนี้
ผมจะต้องทำลายความรักของคุณ ! ถึงแม้ว่าคุณจะเจ็บปวดก็ตาม !
____________________________________________________________________________________
"ผู้การ! นี่ผู้การบังคับให้เลย์ไปฆ่าสายลับมาเฟียหรอ" แบคถึงกับประสาทกิน เมื่อได้รู้ข่าวว่าผู้การเพิ่มภารกิจให้เลย์ คือ ลอบฆ่าสมาชิกมาเฟีย
"ก็ใช่ไง"
"นี่!! ผู้การลืมไปแล้วหรอ ว่าเลย์มันเป็นคนยังไง"
"กลัวความตาย"
"แล้วผู้การก็ยังให้ทำ"
"มันจำเป็น ผมต้องให้คุณเลย์เลิกรักนายบอสมาเฟีย"
"แล้วทำไมไม่ให้หน่วยกำลังเสริมฆ่าละ ทำไมต้องให้เลย์"
"ก็ให้คุณเลย์ล้วงข้อมูลแล้วก็ปิดปากพวกนั้น โดยการฆ่า"
"...."
"ถ้าคุณเลย์ฉลาดพอ ก็คงเข้าไปล้วงข้อมูลลับในห้องของโปรแกรมเมอร์ แล้วตอนนี้...."
"เลย์ก็ฆ่าโปรแกรมเมอร์ไปแล้ว ทั้งๆที่เค้าฝืนแค่ไหนก็ตาม"
"พูดได้ดีนี่คุณแบค"
"หึ.....เลย์คงดีใจมาก ที่ทำตามความฝันของเขาสำเร็จเพราะภารกิจที่เขาเกลียดที่สุด"
"มันก็คุ้มไม่ใช่หรอ เป็นการฝึกเลย์ให้เลิกเกลียดความตาย"
"เชิญคุ้มไปคนเดียวเถอะผู้การ หึ...ทำไมต้องฝึกกับคนในสายลับมาเฟียด้วย รู้ทั้งรู้ว่าเลย์เป็นคนรักเพื่อน แล้วสายลับมาเฟียมันก็เหมือนเพื่อนของเลย์ ทั้งๆที่เป็นศัตรูกันก็เถอะ"
"สายลับไม่มีคำว่าเป็นเพื่อนกับศัตรู ศัตรูคืองูพิษ ตอนนี้งูพิษได้รัดเลย์เอาไว้แน่น จนไม่สามารถออกมาได้ และคนอื่นก็ช่วยไม่ได้"
"....."
"มีทางเดียวคือฆ่างูพิษ"
"ด้วยตัวของคุณเลย์เอง"
________________________________________________________________________________
"เลย์ หายแล้วหรอ =_=" ผมถึงกับไปไม่เป็น เมื่อจงอินทักผมขึ้นด้วยสายตาที่ปรือๆ สงสัยคงแอบหลับในเวลาทำงานน่ะสิ
ว่าแต่...วันนี้ผีปู่ย่าเข้าสิงหรอ ทำไมถึงทักกันล่ะ ทุกทีนี่หยิ่งชะมัด!
.
.
.
.
.
ลอบฆ่าสมาชิกคนในหน่วยลับมาเฟีย
.
.
.
ผมถึงกับมองหน้าจงอินไม่ติด เพราะคำพูดที่วกวนในหัวผม
"อื้อ หายแล้ว" ผมยิ้มฝืนๆให้กับจงอิน
"นายฝืนยิ้ม"
"นายรู้"
"ทำไม มีอะไรที่ต้องให้นายฝืนยิ้ม"
"ปวดหัว"
"..."
"ผมไปละ" ผมโค้งให้กับจงอิน แล้วเดินไปทางห้องของชานยอล
เพื่อที่จะไปเอารหัส และ..
ฆ่าชานยอล....
ก๊อกๆ
แอ๊ด~
"อ่าวเลย์ มีอะไรหรอ" ชานยอลยิ้มให้ผมอีกเช่นเคย
ผมต้องฝืนใจตัวเอง แล้วฆ่าเขา
ทั้งที่ผมไม่อยากทำ
"ผมขอดูข้อมูลขององค์กรใหญ่หน่อยสิ"
"ได้เลย~"
ผมเดินไปที่โต๊ะคอมของชานยอล แล้วทำท่าทางค้นข้อมูล
"นายนี่เก่งนะเนี่ย สมละที่บอสไว้ใจ"
ผมถึงกับชะงักมือ เมื่อได้ยินสิ่งที่ชานยอลพูด
ไว้ใจ
ผมเกลียดคำนี้!!
"เดี๊ยวผมไปเอาน้ำมาให้ดื่มนะ" ชานยอลเดินไปด้านหลังห้องที่มีตู้เย็นมินิอยู่ ผมรีบใช้โอกาสนี้ปิดระบบรักษาความปลอดภัยทุกชนิด และกล้องวงจรปิด ดีที่ห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียง หวังว่าการต่อสู้ของผมกับชานยอลคงจะไม่มีใครได้ยิน
ถึงเวลาแล้วสินะ
ที่ผมต้องฆ่าเขา
ผมหลับตาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วตัดสินใจเดินไปหาชานยอล
"ชานยอล"
"หืม"
อัก!!!!
ผมเตะเข้าที่หน้าท้องของชานยอลแรงๆ จนชานยอลเด้งตัวไปอยู่ในตู้เย็น
"เลย์!!! " ชานยอลพุ่งขึ้นเข้าต่อยหน้าผมจนผมล้มลงไป
"ผมนึกแล้ว! ว่าคุณต้องมาหลอกพวกเรา!" ชานยอลขึ้นคร่อมมาบีบคอผม
"แค่ก แค่ก ฉัน...มา"
"ทำภารกิจ...." พูดจบ ผมก็จับแขนชานยอลที่บีบคอผมอยู่ ให้แยกออกจากกัน แล้วเหยียดเท้าเข้าที่หน้าท้องขอลชานยอล จนเขาหงายหลังล้มลงเอาหหัวโขกกับมุมเก้าอี้ เลยทำให้เข้ามึนเล็กน้อย
"ผมจำเป็นต้องทำ!!!" ผมเอาหลอดฉีดยาที่มีฤทธิ์กดประสาท 500 cc ออกมาฉีดเข้าที่ต้นคอของชานยอล
"เลย์.....ผมเสียใจนะ....ที่คุณทำแบบนี้"
"แต่....บอส...."
"บอส....คงจะ.....เสียใจ.....มาก...ที่....เคย...ไว้ใจ...อ๊อกก!!!" ผมเตะเข้าซี่โครงของชานยอลอย่างแรง แล้วเดินไปเอาข้อมูลทั้งหมดส่งไปให้องค์กรใหญ่ แล้วผมก็ทำลายระบบคอมพิวเตอร์ของชานยอลทิ้ง
"ชานยอล ผมขอโทษ ฮึก" ผมเดินเข้าไปโอบร่างชานยอลแล้วร้องไห้ออกมา น้ำตาหยดใสๆของผม ไหลหยดบนเสื้อของชานยอลจนชุ่มไปด้วยคราบน้ำตา
ผมทำใจไม่ได้ที่ต้องฆ่าเขา
แต่ผมก็ทำไปแล้ว
ฆ่าคนที่เคยดีกับเรา
เพื่อแลกกับเกียรติยศ
ผมมันบ้าที่สุด!
"เลย์ นายพยุงชายอลออกมาทำไม" เซฮุนถามผมอย่างสงสัย
"ชานยอลเค้าล้มหัวฟาดพื้นนะสิ" นี่คือข้อแก้ตัวของผม มันไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร แต่สำหรับกับคนที่หมกมุ่นอยู่กับเรื่องวิทยาศาสตร์ มันก็ง่ายต่อการตบตา
"อ้าวหรอ...งั้นพาเค้าไปโรงบาลเถอะ" เซฮุนยิ้มให้ผม แล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน
ผมเดินพยุงตัวชานยอลลงมาจนถึงรถ แล้วเปิดประตูหลังเพื่อเอาชานยอลเข้าไปนั่ง
"เลย์"
"นายฆ่าผมจริงๆหรอ......" ชานยอลพยายามพูด ทั้งๆที่เขาใกล้จะหมดลมหายใจ
"ผมทำไปเพื่อองค์กรใหญ่ ผมขอโทษนะครับ" ผมกอดชานยอลไว้ให้แน่น แน่นที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้
"นายไม่ได้ตั้งใจใช่ไม๊" เสียงชานยอลแผ่วเบาลงเรื่อยๆ เขาเริ่มหายใจหอบ
"ไม่" น้ำตาผมไหลลงมาอีกครั้ง เมื่อเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจชานยอลที่อกผมมันสัมผัสนั้น เริ่มจางหายลงไป
"คุณเลย์ คุณปล่อยผมไปเถอะ...." ลมหายใจของชานยอลที่รดอยู่ข้างๆคอผม มันแทบไม่มีเหลือ ผมกอดชานยอลแน่นกว่าเดิม ร้องไห้หนักกว่าเดิม
"คุณเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีที่สุด ของผม" สิ้นเสียง มือชานยอลที่กอดผมเอาไว้ ตกลงมาอยู่ตรงเบาะนั่ง หัวใจหยุดเต้น ลมหายใจเขาไม่มีเหลืออีก
ผมปล่อยกอดจากชานยอลออก ผมจัดให้เขาอยู่ในท่านอนราบกับเบาะหลัง น้ำตาของเขาที่ค้างอยู่บนแก้ม ผมเช็ดออกด้วยมือบางๆของผม
เพื่อนร่วมงานที่ดีที่สุด
ขอบคุณนะชานยอล
ที่เคยคิดแบบนั้นกับผม
แต่ตอนนี้
ไม่ใช่แล้ว
ผมเป็นเพื่อนที่ทรยศคุณ
และ
หน่วยสายลับมาเฟียของคุณ
____________________________
เบบี้ซาซึมแก้ไข้ตรงชื่อเรื่องน่อ
วันที่มันเลยเปลี่ยนใหม่หมด
ตอนนี้มาในแนวโหด(มั้ง) คุณเลย์โหดแล้วนาา
เบบี้ซาซึมแก้ไข้ตรงชื่อเรื่องน่อ
วันที่มันเลยเปลี่ยนใหม่หมด
ตอนนี้มาในแนวโหด(มั้ง) คุณเลย์โหดแล้วนาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น