ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 [ความจริงใกล้ถูกเปิดเผย]
หลังจากที่แอนนาเบลล์ขับรถมารับผมที่บ้านเพื่อไปร้านอาหาร ระหว่างทางผมคุยเรื่องภารกิจของเลย์ที่มาที่ไปทุกอย่างจนถึงร้านอาหาร แอนนาเบลล์จอดรถไว้ที่ประจำของเธอเอง เพราะยัยนี่มาบ่อย
"จะคุยเรื่องคุณเลย์ใช่ไม๊" แอนนาเบลล์ทักผมขึ้น หลังจากที่มาอยู่ตรงโต๊ะอาหารของร้านออมอนี่แซงซอน เป็นร้านโปรดของแอนนาเบลล์ เพราะมีปลา -_-;
แต่ผมไม่ชอบทานปลาหรอกนะ =_=^
ไหนๆก็พาเพื่อนออกมาเที่ยวแล้ว ตามใจหน่อยจะเป็นไร
"คุณคิดว่าเลย์ชอบบอสนั่นแค่ไหน"
"คิดว่ามากหรือเรียกว่ารักเลยก็ได้" แอนนาเบลล์พูดพลางเปิดเมนูอาหาร
"แซลมอนผัดค่ะ คุณแบค คุณเอาอะไร"
"ผมขอน้ำเปล่าพอ"
"ฉันหมายถึงอาหาร -O-!"
"ผมไม่ชอบทานปลา คุณน่าจะรู้นิ คุณจิตแพทย์แอนนาเบลล์ -O-!" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เอือมนิดๆ แล้วตีหน้านิ่งใส่ แอนนาเบลล์ชักสีหน้าใส่ผม เพราะยัยนี่ไม่ชอบให้ใครมาพูดชื่อเต็มสักเท่าไหร แล้วหันหน้าไปทางหน้าต่าง สนใจกับสายฝนที่โปรยปรายลงมา ตอนนี้ความเงียบกำลังครอบงำผมกับแอนนาเบลล์
"งั้น....คุณรู้ได้ยังไง ว่าเลย์รัก.."ผมเปิดประเด็นทำลายความเงียบที่มีอยู่
"ไม่รู้สิ แต่เซ้นต์ฉันมันบอกอย่างนั้น" หันมาคุยกับผม แล้วเท้าคางไว้
"ผมก็ว่าอย่างนั้นนะ เห้อ...." ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก้มลงมองลวดลายบนโต๊ะสีฟ้าอ่อนสลับซิกแซกกับสีขาวนวล ดูแล้วมันช่างผ่อนคลายจริงๆ
"หึ..ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้น" แอนนาเบลล์ยิ้มแสยะ เพราะมีแค่หนึ่งในร้อยที่ความเห็นเราจะตรงกัน
"ก็...มีช่วงหนึ่งที่ผู้การให้ผมสลับภารกิจกับเลย์ แต่เลย์ไม่ยอมน่ะสิ"
"ฮ่าๆ เรื่องแบบนี้ ห้ามไม่ได้แล้วนะ"
"เธอหมายความว่ายังไง" สติเริ่มพลิกผัน ดวงตาเบิกกว้าง ตกใจกับคำพูดของเธอเล็กน้อย สีหน้าดูเคร่งเครียด ขบเม้มปากตัวเองจนเป็นเส้นตรง แล้วจ้องหน้าอีกคน ตั้งใจฟังคำตอบที่กำลังจะหลุดออกมาจากปากของเธอ
"คุณเลย์....จะขัดขวางท่านประธานแอล ไม่ให้ท่านประธานฆ่าบอสมาเฟีย" สีหน้าที่นิ่ง คำพูดที่คมเฉียบ รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ เธอมั่นมากว่าความพูดของเธอจะเป็นจริง
".....ไม่น่าเป็นไปได้นะ ถ้าเลย์ทำแบบนั้น ก็โดนปลดออกจากสายลับ แล้วความฝันของเลย์ก็ไม่สำเร็จ ลืมไปแล้วรึไง ความฝันของเลย์มันมีความหมายมาก"
"ไม่แน่นะคะ ความฝันคุณเลย์อาจจะเปลี่ยนไปทันตาเห็น"
"......"
"เปลี่ยนความฝันเป็นการพิชิตใจนายบอสนั่นก็ได้"
_____________________________________________________________________________
"เลย์....ทานข้าวแล้วทานยาหน่อยนะ" คริสเดินมาหาผมพร้อมกับยกถาดข้าวมาวางไว้ที่หัวเตียง แล้วพยุงตัวให้ผมนั่ง
"ไม่เอา...ไม่อยากกินยา..." ผมก้มลงทำเสียงหงอยเหมือนหมาถูกทิ้ง
"งั้นทานข้าวก่อน" คริสหยิบจานข้าวต้มร้อนๆมา ตักมาเป่า แล้วยื่นให้ผม
ง่ำ~
"อร่อยไม๊ ^^"
"อื้ม..." ผมปิดปากเคี้ยวข้าวต้มตุ่ยๆ ผมมองหน้าคริสแล้วยิ้มจนตาเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว
ผมทานข้าวต้มที่คริสป้อนให้จนหมด มันอร่อยมากๆเลย ไม่รู้ว่าอะไรที่รสชาติหรือเพราะคนป้อน
"เลย์ ได้เวลาทานยาแล้วนะ" คริสยกจานข้าวไปเก็บแล้วหยิบซองยามาจากโต๊ะทำงานของเขา แล้วเดินไปหยิบน้ำมาหนึ่งขวดในตู้เย็น ผมมองยาที่อยู่ในมือคริสอย่างหวาดกลัว ก่อนที่จะเกลือนน้ำลายไปอึกหนึ่ง
"ไม่เอา" ผมงอแงใส่คริสที่เดินมาพร้อมกับยาในมือ
"ต้องทานนะ ไม่งั้นได้บ้าเป็นผีเจ้าเข้าอีก" คริสเดินมานั่งข้างๆผมเหมือนเดิม แล้วแกะซองยาเทออกมาหนึ่งเม็ด
"ไม่-ทาน!"
"จะทานดีๆไม๊"
"ไม่!"
อื้อ! OxO
จู่ๆคริสก็คาบเม็ดยาไว้ที่ปากแล้วเข้ามาประกบจูบผมอย่างอ่อนโยน รสขมของยามันถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นรสชาติที่หวาน คริสจูบผมอยู่อย่างนั้น จนเม็ดยามันละลายไปได้ครึ่งแล้ว
อื้อ!!
ผมทุบอกแกร่งของคริส เพราะผมเริ่มหายใจไม่ออก
"เด็กดื้อไม่ยอมกินยา ก็ต้องเจอแบบนี้แหละ" คริสผละจูบออกจากผม แล้วยิ้มหน้าบานเหมือนเกิดใหม่ จูบผมมันหวานมากรึไง!!
ผมรีบคว้าขวดน้ำที่คริสวางไว้ข้างตัวผมมาดื่มอย่างรวดเร็ว
"คนฉวยโอกาส!" ผมตีแขนคริสไปทีหนึ่ง ก่อนจะยู่ปากใส่
"หายแล้วนี่...^^"
"ไม่ถึงกับว่าปกติหรอกครับ"
"อืม...งั้นก็ค่อยๆรักษา ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ผมอยู่ตรงนี้ทั้งคน ไม่มีวันทิ้งไปไหนแน่นอน"
"....." ผมมองหน้าคริสที่ยิ้มบานให้ผม หลังจากนั้นภารกิจทั้งหมดมันก็วกมาอยู่ในหัวของผมอีกเช่นเคย
ผมต้องฆ่าเซฮุนนี่นา......
เอ่อ....อาการจิตของผมมันกลับมาอีกแล้วใช่ไม๊....
"เลย์ เป็นอะไรรึป่าว" คริสเขย่าตัวผมเบาๆ เพราะผมเริ่มเหม่อลอย
"ป่าวครับๆ ผมขอหลับก่อนนะ" ผมล้มตัวนอนลง หลับตาพริ้ม ไม่สนโลก
"งั้นผมไปทำงานก่อนนะ" คริสจูบหน้าผากผมเบาๆ ก่อนเดินไปเคลียร์งานกองใหญ่
______________________________________________________________
@ 2.35 am
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา มองรอบๆห้องของคริส แล้วผมก็เหลือบไปเห็นร่างสูงที่นอนฟุบอยู่กลางโต๊ะงานไม่เป็นท่า ผมลุกเดินไปหาคริสแล้วจัดกองงานที่อยู่บนโต๊ะกระจัดกระจายให้เป็นระเบียบ ผมจ้องหน้าของคริสที่หลับพริ้มเผยหน้าตาอันหล่อคมออกมาให้เห็นได้ชัด ผมค่อยๆเกลื่ยเส้นผมที่อยู่บนใบหน้าของคริสออก
ลอบฆ่าสมาชิกในหน่วยมาเฟีย
ฮึก..
.....ใช่....ภารกิจเรายังไม่เสร็จ......
เซฮุน ฉันต้องฆ่านาย
______________________________________________________________
ก๊อกๆ
"หงายย~ เลย์ ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ =_= นี่ก็ดึกมากแล้วนะ" เซฮุน เปิดประตูให้ผมแล้วยืนพิงขอบประตูอย่างเหนื่อยล้า
"ยัง..."
"แล้วอาการชานยอลหละ....."
"อยากไปเยี่ยมหรอ"
"อ่าใช่"
"จัดให้!"
พลัก!!
"เห้ย!" ผมถีบเซฮุนให้เข้าไปอยู่ในห้อง แล้วปิดประตูล็อครหัส
"เลย์!! นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย!!" เซฮุนหลบหมัดซ้ายของผมได้คล่องแคล่ว ก่อนที่เข้าจะคว้ามีดมาฟันแขนผม แต่เฉียดตาย อีกแค่ไม่กี่เซน มีดของเซฮุนก็จะถูกเนื้อสีขาวอ่อนของผม
"ผมขอโทษนะเซฮุน ผมจำเป็น" ผมพุ่งเข้าไปเตะมีดออกจากมือเซฮุนแล้วชกท้องเซฮุนแรงๆเข้าทีหนึ่ง จนเซฮุนล้มลงไป
"นาย....หักหลัง...."เซฮุนกระอักเลือกออกมาเป็นทั้งน้ำทั้งก้อนเลือด เพราะผมใส่สนับมือไว้ก่อนเข้าห้อง
"ใช่" ผมมัดมือเซฮุนแล้วไขว่ไปด้านหลัง แล้วเดินไปหยิบเข็มยาพิษที่ล็อคเกอร์ยาประดิษฐุ์ เซฮุนเป็นนักวิทยาศาสตร์ แน่นอนว่าต้องมีของแบบนี้
"เลย์....นายเป็นบ้าไปแล้วรึไง ตั้งสติหน่อย"
"หึๆ ใช่......ผมเป็นบ้า แล้วผมก็พึ่งฆ่าชานยอล.....ฮ่าๆๆ นายก็ตามไปอยู่กับเพื่อนนายได้เลย" ผมตั้งหลอดฉีดยาขึ้นแล้วใช้นิ้วดีดมันเล็กน้อย ก่อนเดินไปหาเซฮุนที่นั่งกระอักเลือดไม่เป็นท่า
"เลย์...นั่นยาพิษนะ!" เซฮุนร้องห้ามปราบผม แล้วดิ้นไปมาเพื่อหาทางรอด
"ก็ผมจะฆ่านายไง!" ผมเดินมาหยุดตรงหน้าเซฮุน สีหน้าหน้าทุกข์ทรมาน น้ำตาที่ไหลลงแก้มใสๆ จ้องมองมาทางผม ภาวนาอ้อนวอนอย่าให้ผมฆ่าเขา
ช่วยไม่ได้
นี่ภารกิจที่ผมได้รับมองหมาย
ไม่มีความปราณี
"เชิญ" เซฮุนหลับตาฝืนๆ ก่อนที่จะเชิดต้นคอให้ผม
ต้นคออันขาวเนียน โดนหยาดเหงื่อไหลเกาะจนชุ่ม ผมเดินไปปาดเหงื่อออกจากต้นคอเรียบเนียน ก่อนที่จะตั้งเข็มจ่อไปที่เส้นเลือดใหญ่ มันกำลังขยายใหญ่ออกมา คงเป็นเพราะหัวใจสูบฉีดเลือดเร็วเกินไป
"อย่ามือสั้น เลย์" ผมมือสั่นเกินไป จะถือว่าไม่มีสมาธิเลยก็ได้ สงสัยยาที่คริสให้ผมกินไป คงกระตุ้นประสาทผม พยายามให้ผมควมคุมจิตใจได้เหมือนคนปกติ
"ผม...ผม...อ........อ๊ากก." ประสาทแทบแตก! เหมือนมีอะไรมากดทับหัวผมจนมันจะแหลกเป็นชิ้นๆ เข็มฉีดยาร่วงลงไปอยู่ที่พื้น เป็นจังหวะของเซฮุน เขาถีบผมสุดแรงจนตัวผมกระเด็นไปติดฝาห้อง
สภาพที่จุกท้องพร้อมกับเส้นประสาทจะแตก มันทรมานโพดๆ ตอนนี้ผมเริ่มควบคุมสติตัวเองไม่ได้ เพราะจิตใจที่ต่อต้านยา
"เลย์ นายเป็นอะไร" พอเซฮุนแก้มัดได้ เขาก็วิ่งมาดูอาการผมที่กำลังดิ้นอย่างทรมาน
"ออกไป...เซฮุน...ถ้านายยังไม่อยากโดนฆ่า!" ผมกุมหัวตัวเอง นอนขดเป็นกุ้ง น้ำเสียงสั่นๆพูดกับคนต่อหน้า
"ไม่ๆ ผมต้องช่วยนายก่อนสิ" เซฮุนตรวจชีพจรที่ต้นคอของผม แล้วเดินไปเอายาจากล็อคเกอร์ ผมได้แต่มองคนที่กำลังจะช่วยผม
"นี่นาย...ฉันหักหลังพวกนายนะ...แล้วยังจากมาช่วย...ฉันอีก"
"จะหักหลังอะไรก็ช่าง เรายังเป็นเพื่อนร่วมงานกันอยู่" เซฮุนเดินมานั่งย่อๆข้างตัวผม พร้อมกับถือหลอดฉีดยาอะไรสักอย่างมา
"นี่....นายเป็นศัตรูผมนะ ฆ่าผมสิ" ผมยุยั่วให้เซฮุนฆ่าผม
พวกนายเป็นสายลับมาเฟียยังไง เจอศัตรูมาหักหลังแล้วไม่ฆ่า บ้าจริงๆ
"ผมมีหัวใจ ทำกับเพื่อนไม่ลงหรอก จะทำก็ต้องมีคำสั่งจากบอส"
"ก็...ไป...บอกบอสนายสิ......."
"......" เซฮุนไม่พูดอะไร เขาแทงเข็มฉีดยาลงข้อพับแขนผม
"นี่เป็นยากล่อมประสาทนะ อีกสักพักนายจะหลับไป ไม่เจ็บแล้ว" เซฮุนพยุงผมขึ้นแล้วพาผมไปนั่งเก้าอี้พิงสีดำ
"ผมซึ้งนะที่นายไม่ฆ่าผมเพราะความเป็นเพื่อน"
"แต่.....ผมต้องทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ!" ผมหยิบเข็มฉีดยาที่อยู่บนโต๊ะ แทงลงไปที่ต้นคอเซฮุนในช่วงที่เขาเผลอ ผมฉีดไปจนหมดหลอด แล้วดึงเข็มออก
ฟุบ!
เซฮุนล้มลงไปกองที่พื้น ผมไม่รู้นะว่ายาที่ฉีดไปเป็นยาอะไร แต่ทำไมมันออกฤทธิ์เร็วขนาดนี้
"ยาทำลายระบบประสาท....นายฉีดมาได้นะ....เลย์" เซฮุนนอนนิ่งในท่าคว่ำหน้า
ยาทำลายระบบประสาท มันจะค่อยๆทำลายประสาทไปทีละส่วนโดยเริ่มจากหยุดการเคลื่อนไหวจนไปถึงหยุดการเต้นของหัวใจ
"ผมบอกแล้ว ว่าผมมาทำภารกิจ"
"......ภารกิจลอบ....ฆ่า.....หน่ว..ย .......มาเฟีย...สินะ....." เสียงแหบแห้งลงไปเรื่อยๆ
"....."
"นาย......หักหลัง......พวกเรา......"
"ผมบอกแล้วไง ว่าให้ฆ่าผมซะ ไม่ฟังเองนะ"
"ผม.....ไม่กล้า...ฆ่า..คนที่บอส...รัก..หรอก..นะ.."
"..."
สิ้นเสียง เซฮุนหลับตาลง ผมพยุงตัวเซฮุนขึ้นมา แล้วพาไปที่รถสีดำ ผมยัดตัวเซฮุนเข้าตรงเบาะที่นั่งข้างคนขับ
ผมรีบขับรถไปที่บ้าน ก่อนที่ยากล่อมประสาทมันจะออกฤทธิ์แรงกว่านี้
________________________________________________________
กริ๊ง!
"ใครมาที่บ้านอีก =_="
"คุณแบคก็ไปดูสิคะ คุณลุกง่ายสุด" ไม่ต้องถามว่าทำไมผมถึงลุกง่ายสุด ก็ยัยแอนนาเบลล์นอนบนเตียง ส่วนผมเป็นผู้ชายต้องเสียสละลงมานอนฟุก
เวรกรรมไม๊หละครับ (-_-)
แอ็ด
"คร้าบบ นักสืบแบคฮ.......ไอ่เลย์!!!!" ผมทำหน้าเหวอใส่คนตรงหน้า เลย์ดูโทรมไปมาก แล้วเขาก็พาผีตายซากไร้วิญญาณมาบ้านผมอีก
นี่นายยังไม่เลิกบ้าประสาทผีครอบงำให้ฆ่าคนอีกหรอ!
"นี่....ไปฆ่า...." เลย์เดินเฉียดไหล่ผมไป
"คนนี้เซฮุน" เลย์วางร่างสูงลงที่พื้นแล้วล้มตัวนอนลงข้างๆร่างของเซฮุน
"ฆ่าคนจนเหนื่อยเลยรึไง!" ผมเดินไปเตะเลย์เบาๆ
"ฉันปล่าว...แค่.....ยากล่อม....ประสา...." เลย์สลบลงไป ทั้งๆที่พูดยังไม่จบประโยค
"คุณแบค คุณเลย์เป็นอะไรไปคะเนี่ย!" แอนนาเบลล์รีบวิ่งลงมาจากบันได แล้วคุกเข่าจับต้นคอของเลย์
"ไม่รู้สิ เหมือนจะพูด....ยากล่อมประสาทมั้งนะ" ผมเดินไปลากเลย์มานั่งตรงโซฟา
"......งั้นคงเมายาจนหลับไปแหละค่ะ สงสัยบอสมาเฟียคงรับมือไม่ไหว เลยต้องฉีดยากล่อมประสาทให้หลับ - -!"
"55555 นี่!...แอนนาเบลล์ บอสนั่นจะไปฉีดให้เลย์ได้ยังไง ในเมื่อเลย์มันฆ่าเซฮุน แน่นอนว่าเซฮุนเป็นคนฉีดชัวร์ๆ เธอนี่ไม่มีพรสวรรค์ในด้านสะกดรอยเลยนะ"
"ก็ฉันเป็นจิตแพทย์นิคะ! จะรู้เรื่องสืบๆอะไรของคุณได้ยังไงล่ะ! -3-" แอนนาเบลล์ยู่ปากใส่ผม ก่อนที่จะขึ้นไปนั่งข้างๆเลย์
"ฮ่าๆ....แล้วนี่....เลย์สลบไปหรอ"
"ค่ะ เดี๊ยวให้คุณเลย์นอนพักที่นี่ก็ได้ ส่วนเรื่องของบอสมาเฟีย ฉันจัดการเองค่ะ"
"อ่อครับ"
_______________________________________________________________________________
"เกิดอะไรขึ้นกับห้องของโอเซฮุน!!!" คริสอะละวาดหนัก เมื่อเจอสภาพของห้องที่เละ ของกระจัดกระจาย เข็มฉีดยาเกลื่อนกลาด และที่สำคัญ ตรงพื้นหินอ่อน มีคราบเลือดติดอยู่ด้วย เหมือนกับห้องนี้มีการต่อสู้ที่รุนแรงเกิดขึ้น
"บอส บอสพอจะรู้ไม๊ ว่าชานยอลหายไปไหน" จงอินวิ่งมาถามคริสที่ยืนเป็นเจ้าเข้าอยู่หน้าห้องของเซฮุน
"ไอ่หมอนั่นหายไปเมื่อสองวันที่แล้ว!! แล้วนี่....เซฮุนมันหายไปไหน!!" คริสเหวี่ยงด้วยอารมณ์ที่โมโห กำมือแนบแน่น เส้นเลือดสีเขียวเริ่มปูดออกมาจากต้นคอ
"ผมว่ามันน่าสงสัยนะครับ" จงอินตีเสียงนิ่งแล้วมองไปทางห้องเซฮุน
"นายหมายความว่าไง" คริสเลิกหัวเสียแล้วมาจดจ่อที่คำพูดของจงอิน
"ก็ตั้งแต่เรารับเลย์เข้ามาทำงาน เรื่องวุ่นวายก็เกิดขึ้น ทั้งการหายไปของสมาชิก และองค์กรใหญ่ก็รู้ทันพวกเรา"
"นี่นายจะบอกว่า เลย์......"
"ครับ.....เลย์เป็นสายลับจากองค์กรใหญ่" เหมือนตกเหวลงดิ่งไปลึก ไม่สามารถกลับขึ้นมาได้ คริสถึงกับเข่าอ่อน ในเมื่อคนที่เรารักดันกลายเป็นคนที่ทรยศเรา..
"ผมจะตามสืบ"
"ไม่...ผมสืบเอง"
"แต่ว่าบอสครับ"
"ไม่มีแต่...เรื่องนี้ฉันขอลุยเดี่ยวเอง"
ผมก็ไม่อยากจะเชื่อหรอกนะ
ว่าเลย์จะหักหลังผม
แต่เรื่องมันเกิดมาแล้ว
ผมต้องตามสืบคุณนะเลย์
ถึงแม้ว่าผมจะเจ็บ
ถ้ามารู้ความจริงว่า
คุณทรยศผม.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น