ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 [คำว่าไว้ใจ]
หลังจากที่ผมช่วยเคลียร์งานนายวูฟานจนถึง4 ทุ่มครึ่ง ผมก็รีบขับรถกลับบ้านทันที เพราะความอ่อนล้าครอบงำ
งานของนายวูฟานก็ไม่ได้มีอะไรมากนะ แค่ต้องจัดเรียงข้อมูลที่มันแฮกได้ให้อยู่ในไฟล์ข้อมูลลับ แล้วตอนนี้ผมก็ได้รหัสคอมพิวเตอร์ของนายวูฟานแล้วด้วย \(^O^)
แต่ถึงยังไง ผมก็ต้องล้วงรหัสของนายชานยอลนั่นเหมือนกัน เพราะไอ่นั่นเป็นโปรแกรมเมอร์ แน่นอนว่ามันต้องรักษาข้อมูลทุกอย่างเอาไว้เป็นแน่!
ถ้าจะบอกว่าได้รหัสคอมของนายวูฟานมาแล้วมันจะง่าย คิดผิดแล้วหละ เพราะหมอนั่นตั้งระบบป้องกันไว้เพียบ! ถ้าจะให้เจาะข้อมูลละก็ "ยากมาก" เพราะมันต้องเข้านั่นเข้านี่ กรอกนู่นนี่นั่น สแกนบาร์โค้ด เห้อ แค่พูดก็เพลียตายแล้ว =_=
แล้วตอนนี้ผมก็มาจุติอยู่ตรงเตียงเรียบร้อยแล้ว
เออใช่....เรื่องภารกิจที่นายวูฟานให้ผมทำ ผมยังไม่ได้บอกผู้การเลย . .
ว่าแล้วผมก็เดินไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหาผู้การ
(ว่าไงคุณเลย์ มีอะไรคืบหน้าไม๊)
"บอสมาเฟียให้ผมสืบความลับขององค์กรใหญ่ครับ"
(ว่าไงนะ!!!!!)
"ตามที่ผู้การได้ยินแหละครับ แล้วมันก็บอกว่าห้ามเอาข้อมูลหลอกให้มันด้วย -_-;;"
"เอ่อ..งั้น...เอาข้อมูลจริงๆไปให้มันก่อน..แล้วคุณค่อยทำลายทิ้ง"
"จะบ้าหรอผู้การ! มันไม่ง่ายเลยนะ! แล้วถ้าผมทำลายไม่สำเร็จละ"
"งานนี้ขึ้นอยู่กับความสามารถของคุณแล้วนะคุณเลย์ นี่ผมถือว่าเป็นการสอบคุณไปในตัวนะเนี่ย"
สอบบ้าสอบบออะไรของมันว่ะ -*-!
"ครับ แล้วผมจะพยายาม สวัสดีครับ!"
ติ๊ด!
ผมกดวางสายผู้การรัวๆด้วยความโมโห โอ๊ย อยากจะแขวนคอตาย ชาตินี้จะทำภารกิจเสร็จไม๊เนี่ย!!
ผมเดินไปชงกาแฟก่อนจะเดินมาเปิดโต๊ะคอมอัจริยะที่โปรแกรมเมอร์ขององค์กรใหญ่ได้ทำไว้เป็นพิเศษ จากนั้นผมก็ค้นข้อมูลลับขององค์กรใหญ่จนถึงตี 2
"โอย...เสร็จซะที = =" ผมบ่นอย่างอ่อนล้าก่อนที่จะเซฟข้อมูลไว้ในแฮนดี้ไดรฟ์ แล้วก็กระโจนตัวลงเตียงโดยที่ผมยังไม่ได้อาบน้ำ
ถือว่าคืนนั้นผมเน่าสุดๆเลยล่ะ =_=!
-----------------------------------------------------
"ฮือ...ง่วงงง ฮ้าววว " ผมเดินมาหยุดที่ห้องประชุมลับของหน่วยมาเฟียแล้วยืนหาวว้อดอยู่ตรงนั้น จนมีคนมาสะกิดที่ไหล่ผม
ผมค่อยๆหันไปมองเขาด้วยสีหน้าอึนนิดๆ นี่ผมเป็นคนความรู้สึกช้าตั้งแต่เมื่อไหร =_=~
"อรุณสวัสดิ์ครับ คุณเลย์" เซฮุนทักผมด้วยรอยยิ้มอันสดใส ต่างจากผมในตอนนี้ ที่กำลังมึนอยู่กับคนตรงหน้า
"อะ...เอ่อ...อรุณสหวาด" ผมพูดไปด้วยหาวไปด้วย น่าอายชะมัด!
"ฮ่าๆ เมื่อคืนนอนดึกละสิ ทำงานให้บอสใช่ไม๊"
หมอนี่รู้ได้ไง เป็นนักวิทยาศาสตร์ด้านอาวุธแล้วมาทำตัวเหมือนสปายเนี่ยนะ -_-;;
"นายรู้ ?"
"ครับ ผมแค่ติดเครื่องเสียงไว้ที่มือของนายแค่นี้ก็จบแล้ว" เซฮุนยิ้มแป้นให้ผม
หา....O_o เครื่องเสียง มันติดไว้เมื่อไหรร!!!!!
ผมรีบแบมือตัวเองดูทันที "มันไม่มีหรอกครับ คุณเลย์ เครื่องเสียงนี้อยู่ได้แค่ 3 ชั่วโมงครับ แล้วมันก็จะสะลายตัวไปเป็นก๊าซไฮโดรเจน" เซฮุนพูดพลางหัวเราะ
หมอนี่เป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ประดิษฐุ์เครื่องอาวุธได้ร้ายกาจมาก =_=
"แล้วแปะไว้เมื่อไหร"
"ตอนที่ผมจับมือคุณ" พูดจบ เซฮุนก็เดินไปกรอกรหัสบ้าบอสิบแปดตัว แล้วเดินเข้าห้องไป
ปล่อยให้ผมยืนงงกับตัวเองไว้หน้าห้อง
อ๊ากกกกก เป็นเหมือนกันทั้งบอสทั้งลูกสมุนจอมบื่อเลย!!!! ไอ่พวกฉวยโอกาส -*-
ผมยืนกระดี้กระด้าอยู่หน้าห้องประชุมอยู่นาน จนไอ่บอสร้ายกาจนั่นมันเดินมาหาผม
"ยืนเป็นบ้าอะไรอยู่ตรงนี้" คริสทักผมด้วยน้ำเสียงที่ง่วงพอๆกับผม
"ป่าวครับ =_="
"งั้นก็เข้าไปสิ =_=" คริสเดินเข้าไปกรอกรหัส แต่ด้วยความง่วงมันทำให้เขากรอกรหัสผิดอยู่หลายรอบมาก
จนผมหลับไปได้งิบนึงละมั้ง -_-
"...ไปห้องผม" คริสพูดพลางเดินมาจับแขนผมให้เดินตามมา ผมกับคริสหาวติดต่อกันไม่ขาดสาย จนระแวกนั้นมีแต่ก๊าซคาร์บอนที่ผมกับคริสพ่นออกมาเต็มไปหมด
"มาทำไมห้องนาย =_=" ผมยืนขยี้ตารอให้อีกคนเปิดประตูเสร็จ
"เห็นไม๊ว่าเปิดประตูนั่นไม่ได้ =_="
นี่นายวูฟาน.....แกเป็นบอสที่เกรียนมาก....
"แล้วก็ไม่เรียกลูกสมุนตัวโปรของนายมาเปิดให้" ผมสาวเท้าเดินตามคริสเข้าไปในห้อง แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาสีดำ ราวกับเป็นเจ้าของห้อง
"ไม่รู้ ว่าแต่ภารกิจอะ ได้ยัง" คริสเปลี่ยนเรื่องพูดทันที ไม่เข้าใจกับไอ่หมอนี่จริงๆ
จะว่าไปแล้วถ้าดูภาพลักษณ์ภายนอกของสายลับหน่วยนี้ มันดูน่ากลัวมากๆเป๊ะทุกอย่าง บอสโหด แต่ถ้าเข้ามาถึงข้างในแล้ว มันเกรียนได้โล่จริงๆ -_-;;
"อืม.....เจาะข้อมูลได้แค่นี้" ผมโยนแฮนดี้ไดรฟ์ให้คริส เขารับมันมาแต่โดยดี
หลังจากนั้นผมก็เดินไปยืนข้างๆคริสที่กำลังดูข้อมูลอยู่
ณ ตอนนี้ตาผมเริ่มลายกับระบบคอมของนายวูฟานซะแล้ว @_@
ระบบคอมพิวเตอร์ของคริสเป็นระบบที่อัจฉริยะมาก ถ้าใครไม่เก่งจริงๆ ก็ไม่สามารถเข้าโปรแกรมนี้ได้
แต่ไม่ต้องห่วง ระบบนี้ผมเข้ามาบ่อย แต่ของนายวูฟานแตกต่างกับของผมแค่อย่างเดียว ก็คือรหัสส่วนตัวของไอ่วูฟานที่ต้องกรอก
"ขอบคุณนะเลย์ นายช่วยผมได้เยอะเลย ...หึ.....ลอบฆ่าสมาชิกของผมหรอ...." คริสพูดพลางอ่านข้อมูลภารกิจขององค์กรใหญ่ เขาทุบโต๊ะทำงานสีดำแซมน้ำเงิน จนมันบุ๋มลงไป แล้วลุกขึ้น
วะ...ว่าไงนะ ลอบฆ่าเลยหรอ... O-o
"ล...ลอบฆ่า...แล้วนายจะทำยังไง" ผมทำสีหน้าตื่นตระหนก ก่อนที่จะสาวเท้าก้าวยาวๆตามคริสไป แล้วผมก็แอบควักเอากล้องวิดิโอมินิมาเสียบแทนต่างหูข้างขวาของผม
"ก็ต้องจัดการสถานเดียวสิ ปล่อยแบบนี้มันก็เล่นงาน" คริสเดินไปกดรหัสสิบแปดหลักอย่างคล่องแคล่ว มันแตกต่างจากเมื่อเช้ามาก -_-;
พรึบ!!!
ผมถึงกับสะดุ้ง เมื่อนายวูฟานเดินก้าวเข้าไปในห้อง จากที่ทุกคนกำลังสนุกสนาน กลับเงียบทันที แล้วก็ยืนตรงอย่างมีระเบียบ
"ชานยอลนายลองแฮกกล้องเข้าไปในห้องประชุมลับ ส่วนนาย เซฮุน นายไปเตรียมชิพสอดแนมเคลื่อนที่ ไค นายเตรียมไปเป็นใส้ศึก แล้วถ้านายเก่งพอ ...ก็ลอบฆ่าไปทีละคนเลย" คริสสั่งแต่ละคนอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะเดินไปหยุดที่จอคอมของชานยอล แล้วพูดอะไรบางอย่างกับชานยอล
หมอนี่ไวไฟชะมัด สั่งรัวขนาดนี้ ป้าขายอาหารจานด่วนหน้าปากซอยยังยอม =_=
"เลย์....ต่างหูข้างขวานายมันสวยดีนะ... " ไคทักผมขึ้น แต่น้ำเสียงของเขามันบอกว่า น่าสงสัยมาก
"เอ่อ.....5555 ขอบคุณครับที่ชม" พูดจบ ผมก็รีบเดินออกห้องไป
ฮึ่ย!! อีสปายจอมหยิ่ง เห็นด้วยหรอเนี่ย เก่งเกินไปแล้วว T^T
ผมรีบถอดกล้องวิดิโอนั่นออกแล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกง
หมับ!
"บอสส ตกใจหมดเลย" ผมหันไปหาคริสที่กำลังจับไหล่ผม ตอนนี้เหงื่อของผมมันเริ่มไหลลงมาอาบแก้ม นี่ผมกำลังทำตัวเองให้มีพิรุทหรอเนี่ย...
"นี่คุณเลย์....คุณกำลังปิดบังอะไรผมอยู่" คริสจ้องมาที่ผม แววตาคู่นั้นมองผมอย่างคนแปลกหน้า
"ป...ป่าวนะครับ" ผมบัดมือคริสออกจากไหล่ของผม
"แน่ใจหรอคุณเลย์ คุณทำตัวมีพิรุทมากนะ"
"หรอครับ"
"ผมไว้ใจคุณนะ"
ผมถึงกับจุก คำพูดของคริสทำให้ผมไม่กล้าสบตาเขา ผมได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรมที่มันปวดใจ
"555 ผมรู้หน่า ว่าบอสไว้ใจผม นี่เราก็ทำงานร่วมกันแล้วนี่~" ผมยิ้มกลบเกลื่อนให้คริส ถึงแม้ว่ารอยยิ้มนั้นมันจะฝืนก็ตาม
รู้จักกันแค่สองวัน ถึงกับเชื่อใจกันเลยหรอ นายกำลังทำให้ผมสับสนนะ ว่านายคิดกับผมแบบไหน
ผมบอกคริสว่าขอลาพักครึ่งวัน เพราะว่าเหนื่อยจากการหาข้อมูลเมื่อคืน คริสก็อนุญาติให้ผมกลับบ้านไปได้ แต่ผมไม่กลับบ้านหรอกนะ ผมจะเอาวิดิโอที่อัดไว้ไปให้ผู้การต่างหาก
ผมเลวใช่ไม่หละ -_-
แต่จะทำยังไงได้ ก็ผู้การเล่นเอาตำแหน่งมาล่อหน้าผมซะอย่างนั้น .... ผมก็จะปล่อยหลุดมือไปก็ไม่ได้ โอกาสมาถึงหน้าแล้ว ก็ต้องคว้าเอาไว้!!
ไอ่เลย์!!! ไอ่เลย์!!!
โครม!~
"โอ๊ยยยย ใครเอากำแพงมาตั้งไว้ตรงนี้!!" ผมโวยวายเสียงดัง จนทำให้คนอื่นๆหันมาสนใจผม
"กำแพงมันอยู่ตรงนี้มาเป็นสิบๆปีแล้ว แกนั่นแหละ เดินไปชนมันเอง -_-**" แบคฮยอนเดินมาพยุงผมขึ้นจากพื้นหินอ่อนสีเทา
"เห้อ ขอบใจนะ" ผมปัดฝุ่นออกจากกางเกงสีขาวของผมออก แล้วเดินตรงไปห้องของผู้การ
"อื้มว่าแต่ เป็นไงมั่ง" แบคเดินตามผมมาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
"คำถามเดิมของแก เปลี่ยนมั่งเหอะ"
"งั้น...ไอ่บอสนั่นมันคิดยังไงกับแก"
ผมถึงกับชะงัก คำถามของแบคมันจิ๊ดลงไปที่ใจของผมเหมือนค่อยๆเอาเข็มมาแทงใจผมทีละน้อย
"ก้เป็นเพื่อนร่วมงานกันเฉยๆ" ผมตะวาดใส่คนข้างหลังอย่างไม่รู้ตัว ผมวางน้ำเสียงไม่ถูก จนแบคถึงกับอึ้ง
"นี่แกเป็นอะไรของแก อย่าบอกนะ ว่าแกชอบไอ่บอสนั่น"
"..." ผมรีบวิ่งไปที่ห้องของผู้การ โดยทิ้งแบคให้ยืนงงอยู่ตรงนั้น
ผมไม่ได้ชอบนายบอสนั่น ผมไม่ได้ชอบเขา !!
ผมได้แต่ตะโกนอยู่ในใจ แต่ทำไมถึงพูดออกมาไม่ได้ ทำไม!
ผมหยุดอยู่ตรงหน้าห้องของผู้การ ผมพยายามจะเปิดประตูเข้าไป แต่สุดท้าย ผมก็ต้องชักมือกลับ ผมควักกล้องวิดิโอที่อัดเรื่องราวของเมื่อเช้าไว้ขึ้นมา ผมไม่กล้าหักหลังเขา ผมไม่กล้าหักหลังเขา
คำพูดของคริสยังก้องกังวาลในหัวของผม
ผมไว้ใจคุณนะ....
ฮึก
น้ำตาหยดใสๆไหลรินลงมา ผมใช้มือปาดมันออก ก่อนที่จะตัดสินใจเข้าไปในห้องของผู้การ
ความรู้สึกของผมที่มีต่อนายวูฟานมันคืออะไรกันแน่
"คุณเลย์"
"ค..ครับ O_O" ผู้การเรียกผม ทำให้ผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์
"มีอะไรคืบหน้าหรอ ถึงมาหาผม"
"เอ่อ...คือ..." ผมบีบกล้องวิดิโอมินิที่อยู่ในมือสุดแรง จนเหลี่ยมต่างหูมันปักมือผม เลือดสีแดงสดไหลซิบๆ แต่ผมก็ยังกำมันไว้แน่น
"ว่าไงคุณเลย์"
.
.
.
ผมไว้ใจคุณนะ ...
.
.
.
.
"นี่ครับ...วิดิโอที่ผมอัดมา สายลับนั่นจะมาลอบฆ่าพวกเราครับ"
"อืมดี! ผมจะเตรียมกองเสริมเอาไว้ ขอบใจมากนะคุณเลย์" ผู้การยิ้มให้ผม แล้วเดินไปเปิดวิดิโอดู
ผมขอโทษนะวูฟาน...
ผมทำเพื่อหน้าที่
ผมทำเพื่อเกียรติยศ
ผมขอโทษ ที่หักหลังนาย.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น