ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 [เลิกสงสัยผมซะที!]
"คุณเลย์คะ"
"หืม อะไรหรอ แอนนาเบลล์"
"คุณทานยาก่อนเถอะ ฉันเกรงว่าคุณจะลืม" แอนนาเบลล์ยื่นซองยาให้ผม
"ไม่เป็นไรครับ เดี๊ยวผมไปทานที่ทำงานก็ได้" ผมยิ้มแป้นให้แอนนาเบลล์ก่อนเดินออกจากบ้านไป
"แต่....ถ้าคุณลืม....มันจะส่งผลให้คุณช็อคนะคะ แล้วระบบหายใจก็จะหยุดทำงาน เพราะยากล่อมประสาทที่โอเซฮุนฉีดให้คุณไป มันจะมีผลต่อจิตใจของคุณนะคะ" แอนนาเบลล์กล่าว
"ผมไม่ลืมหรอกครับ ^^"
"ค่ะ" พูดจบ ผมก็เดินไปที่รถแล้วขับไปที่หน่วยสายลับมาเฟีย
_____________________________________________________________________________
"เลย์.....คุณพอจะรู้ไม๊ว่าชานยอลกับเซฮุนหายไปไหน" คริสทักผมที่กำลังเดินก้าวขาไปกดรหัสห้องประชุม
"ผมจะรู้กับบอสไม๊หละ ผมไม่ได้เป็นเจ้าชีวิตเขานะ" ผมหันไปมองคริสที่ยืนกอดอกพิงกำแพงห้อง
"อ๋อหรอ....ผมนึกว่าคุณรู้นะเนี่ย" คริสเลิกคิ้วขึ้น จิกตา ยิ้มแสยะ มันทำให้ผมเริ่มใจสั่นๆยังไงไม่รู้
หรือว่าคริสเริ่มรู้ความจริงแล้ว....
"...." ผมรีบกดรหัสอย่างไว เหงื่อจากความรู้สึกผิด เริ่มไหลลงมาท้วมใบหน้าและคอของผม มือเริ่มเย็นเฉียบราวกับถูกแช่แข็งไว้พันปี
"จะรีบไปไหนล่ะเลย์!" คริสคว้าแขนผมแล้วกระชากเข้าตัว
"บอสปล่อย" ผมสะบัดข้อมือออกจากคริส แล้วเดินเข้าห้องเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น
"นายมาจากหน่วยลับรึป่าว" คำพูดของคริสทำให้ผมต้องชะงักฝ่าเท้าที่กำลังมุ่งไปยังโต๊ะทำงาน ผมรู้สึกได้ว่าตอนนี้เสื้อผมมันชุ่มด้วยเหงื่อไปทั้งตัว
"ไม่ใช่"
"แน่ใจหรอ คุณจาง-อี้-ชิง" คริสเน้นชื่อของผมด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เขาเดินมาจับผมกดติดกำแพง แล้วบีบไหล่ข้างขวาของผม
"จ....เจ็บนะ...บอส....ปล่อย!" ผมทุบอดแกร่งของคริสไปสองที แต่ก็ไร้ผล ดูเหมือนคริสไม่เจ็บเลย และแรงของผมกับคริสมันก็ต่างกันมาก
"ผมชักจะไม่ค่อยเชื่อคุณแล้วนะ!!" คริสกระแทกน้ำเสียงใส่ผมแล้วขยับหน้าเข้ามาใกล้จนผมสัมผัสถึงไออุ่นร้อนๆที่แผ่วออกมาทางจมูก ผมได้แต่สะบัดหน้าหนี หายใจติดๆขัดๆ เพราะเริ่มมีอาการทางจิตขึ้นมา
ผมลืมกินยา!
"คริส.....ออก....ไปก่อน.....ผ....ผม....." ผมเริ่มมีอาการหายใจหอบ จนผมแทบจะไม่มีอากาศหายใจ
"ทำไม!? แค่นี้ทำเป็นสำออยหรอห๊ะ! นึกว่านายจะหลอกผมได้ง่ายๆใช่ไม๊!! ไม่มีวันหรอก!! อย่ามาเล่นไม้สูงกับผม!!"
"ไม่ใช่นะคริส.....ผม....ยัง.....ไม่ได้....ทาน......หึก!!" คริสแทบประคองตัวผมไม่ทัน เพราะผมวุบขาอ่อนลงไป ผมมีอาการเกรงนิ้วมือตัวเองจนเป็นรูปนิ้วจีบ
"อี้ชิง!! เป็นอะไรไปอะ! " คริสเขย่าตัวผมแรง พยายามที่จะกู้สติผมกลับมา
"อื้อ....ผม..หายใจไม่ออก....." รู้สึกหูอื้อ ตอนนี้ผมไม่มีอากาศหายใจแล้ว ผมได้แต่ดิ้นไปมาอย่างทรมาน
ฟุบ!
O_o
คริสจูบผม เหมือนจะแบบอากาศหายใจให้ แต่ก็ได้ผล ผมเริ่มมีอากาศมาหล่อเลี้ยงปอดกับหัวใจอีกครั้ง แต่คงได้ไม่นานมากเท่าที่ควร
"คุณหายใจเองได้ไม๊" คริสถามผมที่กำลังนอนนิ่งเหมือนถูกแช่แข็งราวพันปี
"อื้อ..." ผมส่ายหน้าให้อีกคนได้รับรู้ แต่ตอนนี้ผมเริ่มจะหายใจไม่ออกอีกแล้ว
"คริส..." ผมกระตุกเสื้อคริสให้รู้ว่าผมต้องการอากาศหายใจ คริสหันมาจูบเพื่อแบ่งอากาศให้ผมเช่นเคย
ผมต้องการอากาศหรือจูบกันแน่...
"เลย์ คุณต้องไปห้องผม ไหวไม๊" คริสทักผมขึ้นหลังจากที่แบ่งอากาศให้ผมไปแล้ว ถ้าจะบอกว่าไปห้องคริสน่ะ ได้ แต่ถ้าจากที่เราอยู่กันตรงนี้ ไปถึงห้องคริส มันก็ 40 กว่าเมตร
ผมคงสิ้นชีพตายพอดี =_=
"ผม...เดิน...ไม่....หึก!" คริสแบ่งอากาศให้ผมอีกครั้ง ก่อนที่จะอุ้มผมแล้ววิ่งไปที่ห้อง
"เลย์อดทนหน่อยนะ" คริสพูดด้วยสีหน้าผวาเล็กน้อย เพราะคนที่อยู่บนแขนทั้งสองข้างของเขาดิ้นทุรนทุราย
"บอสครับ มีอะไรหรอ!!" จงอินวิ่งตามคริสมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
"จงอิน นายเปิดประตูให้ผมหน่อยเร็ว!! เลย์หายใจไม่ออก!" คริสกระโวยกระวาย ตาผมเริ่มพร่ามัว มองเห็นแค่ร่างผู้ชายหนึ่งคนลางๆ เหมือนกำลังเปิดประตู และผู้ชายอีกคนหนึ่ง ที่กำลังอุ้มผมอยู่
"เดี๊ยวผมไปเอาเครื่องช่วยหายใจมานะครับ!" จงอินเริ่มลุกลี้ลุกรนเพราะเหตุการณ์ในตอนนี้
"อยู่ข้างๆห้องเก็บข้อมูลผมอะ ไปเอามาเร็ว!" คริสวางตัวผมที่กำลังดิ้นไปมาลงกับโซฟา
...ห้องเก็บข้อมูล....อยู่ตรงนั้นสินะ....
เฮือก...
ผมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ หลังจากที่หน้ากากเครื่องช่วยหายใจมาครอบจมูกและปากของผม ผมลืมตาอีกครั้ง มองดูคนข้างกายที่จับมือผมไว้แน่น
"ขอ..ยาให้ผม.....ที...." ผมพูดพร้อมค่อยๆชี้ไปที่กระเป๋าเป้ของผม
"ยา....นายต้องกิน??"
"จงอิน! ไปเอามา!"
"ครับๆ"
จงอินทิ้งสายตาที่สงสัยไว้กับผม แล้วหันหลังเดินไปหยิบยาในกระเป๋าให้
"เลย์...นายเป็นโรคจิตหรอ..คือไม่....เอ่อ...หมายถึง..."
"ผมเป็นจิตไม่ปกติน่ะ เพราะเครียด"
"แล้วทำไมถึงมีอาการนี้อะ" จงอินยื่นยาให้คริส แล้วเข้ามานั่งใกล้ๆผม
"เอ่อ.....เมื่อวานผมกินยาเกินขนาดน่ะ"
"หืม.....คุณเลย์ เมื่อวานผมก็ให้กินยาตามขนาดนิ..." คริสถึงกับหันควับมาทางผม ทั้งๆที่กำลังรินน้ำอยู่ที่โต๊ะสีเขียว สายตาของคริสและจงอินตอนนี้ แลดูจพจับผิดผมจริงๆ
"ผมลืม....ก็เมื่อวานผมกลับบ้านไปก่อนนินา เลยนึกว่ายังไม่ได้กินยา เลยกินไปอีกสองเม็ดแหนะ"
"อ๋อหรอ........อ่ะ...กินยาซะ เดี๊ยวผมมานะ...." คริสเดินมาแล้วยื่นแก้วน้ำกับเม็ดยาให้ผม ผมเปิดหน้ากากช่วยหายใจออก แล้วกรอกยาที่อยู่ในมือเข้าปากพร้อมน้ำ ก่อนที่จะปิดหน้ากากลงเหมือนเดิม
"จงอิน ตามผมมาหน่อย" อยู่ดีๆคริสก็เรียกให้จงอินออกมา แล้วหยุดสายตาไว้ที่ผม
"ครับ"
นี่....ผมกำลังจะทำเสียแผนหรอเนี่ย ไม่นะ.....ความฝันของผม....
แต่ถ้าความฝัน ผมก็ต้องที่หัวใจตัวเองใช่ไม๊.......
ใช่......มันไม่มีทางเลือก.....
คริส ผมขอโทษนะ ที่เลือกความฝันมากกว่านาย...
_____________________________________________________________________________________
"ผมว่าคงใช่แล้วล่ะบอส ที่เลย์มีอาการแบบนั้น" จงอินเปิดประเด็น ในขณะที่กำลังเดินมุ่งหน้าไปยังห้องของเซฮุนที่ถูกปิดตาย
"แต่เลย์ก็บอกว่ากินยาเกินขนาด" คริสยังคัดค้านความคิดของจงอิน คงคิดไม่ถึง ว่าเลย์หักหลังเขา
"เหรอ....แต่ดูนี่สิ เข็มฉีดยากล่อมประสาทตกอยู่ที่พื้น ผมว่าเซฮุนคงฉีดให้เลย์เข้าไป แล้วมันคงไปขัดกับระบบควบคุมทางสมองละมั้งครับ" จงอินยังแถให้คริสเปลี่ยนอคติ เขาหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา แล้วจ้องมันอย่างมีเลสนัย
"แล้วคุณรู้ได้ยังไง" คริสเริ่มกระแทกเสียงใส่จงอิน
"ก็....ยาเกินขนาดมันไม่ได้เป็นอาการแบบนี้นิครับ...มันจะช็อคหมดสติไปเลยไม่ใช่หรอ แต่นี่เหมือนไม่ได้กินยาแล้วยากล่อมประสาทมันออกฤทธิ์ทำให้เสียการควบคุมของระบบหายใจ" คริสเม้มปากจนเป็นเส้นตรง ขมวดคิ้วจนมันจะแนบติดกัน มือเท้าสะเอวทั้งสองข้าง เริ่มครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แล้วตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องของเซฮุน
"แล้วยาหลอดนี้ เป็นยาอะไร" คริสหยิบมันขึ้นมาให้จงอินที่เดินต้อยๆตามมา
"น่าจะยาระงับประสาทนะครับ"
"งั้น......เซฮุน"
"ก็คงโดนเลย์เล่นงานแล้วหละ"
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"แอร๊ยยย ไอ่คุณเลย์!! ฉันจะฆ่าคุณ!!" แอนนาเบลล์บ่นกระปอดกระแปด ในเมื่อเขาต้องมานั่งเฝ้าศพเซฮุนกับแบคฮยอนอยู่สองคน
"คุณแอนนาเบลล์ คุณตรวจดีแล้วหรอว่าหมอนี่ตายแล้วอะ"
"ค่ะ หัวใจ ชีพจรหยุดเต้นหมดแล้ว"
"อืม....ตายแล้ว! แล้วทำไมเธอมานั่งเบียดผมละแว๊!!~~" เธอกระโดดมานั่งเบียดผมในเก้าอี้ตัวเดียว มันเลยทำให้แบคฮยอนหายใจไม่ค่อยออก แอนนาเบลล์เป็นจำพวกอยู่กับศพไม่ได้ เพราะกลัวศพลุกขึ้นมาเป็นซอมบี้(?)
"งือ....ก็ฉันกลัว! ถ้าอีตาบ้านั่นมันดิ้นได้หละจะทำยังไง TOT!" แอนนาเบลล์ขึ้นเหยียบบนเก้าอี้แล้วนั่งย่อๆ มือบางๆรัดคอของแบคฮยอนไว้แน่น
"ยัยบ้า! ฉันหายใจไม่ออก.....แค่ก!" แบคฮยอนแกะมือแอนนาเบลล์ออก
วู้ว~~~
"แก!!! ลมแรงอะ T^T" สายลมของวันนี้แรงผิดปกติ ท้องฟ้าครึ้มเชิงให้ผู้คนรับรู้ว่าอากาศวันนี้ไม่เต็มใจสักเท่าไหร
"จะกลัวทำไมละโว้!~ ไม่เป็นไรหรอก มีฉันอยู่ทั้งคน" แบคโชว์ออฟความเป็นชายทันที แล้วทำท่าไม่หวาดกลัว แบคค่อยๆลุกเดินมาปิดหน้าต่าง ทั้งๆที่มือไม้สั่น
"คุณแบคจะไปไหนคะ ฉันไปด้วยๆ" แอนนาเบลล์วิ่งไปเกาะแขนแบคฮยอน
"นี่คุณแบค คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่กลัวอะ - - ดูสิ! แขนเย็นยิ่งกว่าผีแช่แข่งอีก" แอนนาเบลล์ผลักแขนแบคแบคฮยอนแรงๆทีนึงก่อนวิ่งไปเกาะหลังแบค
"ไม่กลัว!! คนอยากแบคหรอจะกลัว!!!"
ปึ่ง!!
"กริ๊ดดดดดดดดดดดดดด /(>[]<)\ " <<<<< แบค
"(-_-)ll" <<<<<< แอนนาเบลล์
"คุณแบค!!! คุณเป็นตุ๊ดรึไง!! แอร๊ย!! ตกใจหมด!!" แอนนาเบลล์เอามือทาบหน้าอกตัวเอง แล้วชักสีหน้าใส่
"ก็มันตกใจนี่! อะไรก็ไม่รู้ตกลงมา!! TOT" แบคกระดี้กระด้าวิ่งมาหลบหลังแอนนาเบลล์
"ตายละเพื่อนฉัน.....ความแมนอยู่ไหนคะ =_=!" แอนนาเบลล์ถึงกับเงิบเมื่อเจอกิริยาของเพื่อนชายตัวเอง
"โทษๆ พอดีมันกลัว TOT"
"แล้วทีเมื่อกี้ยังบอกว่าไม่กลัวอยู่นิคะ - -+"
"ถือว่าเป็นโมฆะก็แล้วกันนะ TOT"
"นี่ๆ ฉันว่า...เราเอาศพของนายหมอนี่ไปทิ้งไม๊คะ เราจะได้อยู่ง่ายขึ้น"
"ก....ก็เอาสิ"
"คุณแบค! คุณก็ไปซิ๊! คุณเป็นผู้ชายนะ!!" แอนนาเบลล์ยู่หน้าแล้วถอยให้แบคเดินออกไป
"ผมเป็นผู้หญิงได้ไม๊ TOT" แบคทำหน้าวอนทรมานให้อีกคนเห็นใจ
"คุณแบค! ถ้าคุณยังมีความคิดแต๋วแตกแบบนี้! ฉันจะวินิจฉัยคุณ แล้วเพิ่มคุณเป็นคนไข้รายต่อไปนะคะ!!! -O-*" แอนนาเบลล์กระทืบเท้ากำหมัดแน่น ทนไม่ได้ที่ต้องมาเห็นเพื่อนตัวเองเป็นตุ๊ด
"โอเคๆ ผมแมนแล้วๆ TOT" แบคตอบเธอไปอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจำใจเดินไปหาศพเซฮุน ที่นอนเป็นตายอยู่ตรงโซฟา
ใบหน้าซีดเซียวไร้เส้นเลือดสีแดง ปากเศร้าหมองที่แตกเกรอะกระ ขอบตาสีม่วงดูเหมือนจ้ำเลือด ผิวที่แห้งกระ ซีดไปทั้งตัว เล็บม่วงๆไร้ซึ่งน้ำไปหล่อเลี้ยง ตัวพองๆ มันทำให้ดูเหมือนสภาพศพซอมบี้ขึ้นมาทันทีทันใด
"แอนนาเบลล์ ผมรู้สึกว่าไอ่นี่มันเริ่มขึ้นอืดแล้วอะ" แบคทำหน้าเหม็นใส่ ใช้มือข้างซ้ายปิดจมูก แล้วพัดไปมา
"แหงละสิคะ ตายมา 1 วันแล้วนิ" แอนนาเบลล์เดินมาพยุงตัวเซฮุนขึ้น
"นี่เธอ......ไม่กลัวแล้วหรอ"
"โถ่...มัวแต่รอคุณ ศพบ้านี่ก็ไม่ได้ไปไหนหรอกค่ะ -.-!"
"มาๆ เดี๊ยวผมช่วย"
ฮึบ!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ฮ้ายยย กว่าจะพามาถึงได้นะ" แอนนาเบลล์อุทานขึ้นมาเมื่อถึงที่หมาย
"แล้วมาทำไมที่สุสาน T_T"
"อย่าบ่นเลยค่ะ ทีนี่มันที่ฝังศพคนนินา -O-!"
"แล้วทำไมไม่ให้ไอ่เลย์มาจัดการเอง TOT"
"ถ้ารอคุณเลย์ ป่านนี้เราคงนั่งกริ๊ดกับศพนายนี่อีกแน่ๆ" แอนนาเบลล์ว่าพลางลากศพเซฮุนลงมานอนกางบนดิน
"แล้วไงต่ออะ TOT" แบคพูดด้วยหน้าเสียงหงอยๆ
"ขุดดิน - -!" แอนนาเบลล์กำชัดน้ำเสียง แล้วโยนจอบให้แบค
"หา....ผะ...ผม? O_O?!" แบคชี้หน้าตัวเอง แล้วตากลมโตเท่าไข่ห่าน
"ก็น่ะสิคะ! นี่ฉํนใช้ให้ผีมาขุดรึไง!"
"เห้อ......T_T" แบคทำหน้าเสียงสุดจะร้องไห้ แล้วเขาก็ฝืนใจไปขุดดินโดยที่มีแอนนาเบลล์เป็นผู้การสั่งอยู่ข้างหลัง
"ขุดแรงๆสิคะ แล้วเมื่อไหรมันจะได้นั่น"
"ค้าบๆ TOT"
.
.
.
.
.
//(-_- ) ... ( -_-)\\
.
.
.
.
L(>[]<)v~
.
..
.
..
.
.
"เสร็จซะที!!" แบคแหกปากออกมาด้วยความเหนื่อยละเซ็งสุดขีด เขาทิ้งจอบลงทับตัวเซฮุน แล้วพรวดนั่งอ้าขาทันที
"อื้ม! เดี๊ยวฉันเอาศพเค้าลงหลุมไป คุณแบคจัดการเขี่ยดินลงหลุมด้วยนะคะ ^_<" แอนนาเบลล์ยิ้มทะเล่นใส่แบค ก่อนที่จะพลักเซฮุนลงหลุมไป
"ห๊า!!! ผมอีกแล้วหรอ!!! งิงๆ" แบคทำหน้าหงอยอีกครั้ง ยู่ปากใส่แอนนาเบลล์แล้วครางเหมือนหมาถูกทิ้ง
"ค่ะ! เชิญ!" แอนนาเบลล์ปัดมือตัวเองสองสามที
"T___T ชีวิต.. ผมเป็นสายลับหรือสับปะเหรอ" แบคเดินกระทืบเท้าแล้วก็เดินไปกลบดินตามที่แอนนาเบลล์สั่งแต่โดยดี
__________________________________________________________
เบบี้ขอโทษนะรีด ที่อัพช้า พอดีติดเรียน TOT
อัพให้แค่นี้ก่อนนะ ดูเหมือนสั้นมาก (รู้สึกมันก็สั้นทุกตอน -_-;;)
ว้าๆๆๆๆๆ รีดเดอร์เงาค้าบบ เยอะมากเลยย
โปรดแสดงตัวให้เบบี้เห็นด้วยสิ!~~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น