ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : PART 6
6
"เออ.." ร่างอวบหวังจะพูดอะไรสักอย่างแต่คนตรงหน้ากลับเดินโดยไม่สนใจ ซองมินได้แต่มองจนลับตาไปก่อนจะเดินไปให้ถึงห้องตัวเอง ระหว่างนั้นก้นึกถึงหน้าเพื่อนสนิทที่ดูแปลกไป
"เขาเป็นอะไรนะ..."
♦♦♦
รุ่งเช้ามาเยือนอีกครา แต่วันนี้กลับไม่มีแสงแดดที่เหลืองนวลอ่อนเหมือนทุกวัน มีเพียงเมฆหนาที่ลอยเต็มท้องฟ้าสีเทาในช่วงสายของวันใหม่ ซองมินขยับตัวลุกออกจากที่นอน เ็ซ็นนอนขดข้างๆร้องเมี้ยวเบาๆก่อนจะขยับตัวเล็กน้อยและนอนต่อ ร่างอวบเดินออกจากห้องมุ่งตรงไปยังห้องอาบน้ำ แม้ในเวลานี้จะเช้าเกินไปสำหรับการแช่น้ำก็ตาม
สัมผัสพื้นไม้เย็นกว่าที่เคย ซองมินรู้สึกถึงอากาศที่หนาวขึ้นมาทันควันจึงกอดตัวเอง หวังว่าจะอุ่นแม้เพียงเล็กน้อย สวนที่เดินผ่านมองเห็นหมอกลงจางๆ ดอกไม้และต้นไม้ใบหญ้าต่างถูกย้อมสีใหม่ ดูแปลกตาไปอีกแบบ
"คุณคังอิน" ซองมินนึกในใจก่อนจะมองไปทางกระท่อมที่เปิดไฟทิ้งไว้ "คงกำลังทำงานอยู่สินะ..." คิดได้อย่างนั้นซองมินก็ยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะเดินตรงไปตามทาง
มือเรียวบางเลื่อนประตูอย่างเบามือก่อนจะค่อยๆถอดกิโมโนสีม่วงอ่อนออกช้าๆ ไหล่สีขาวนวลต้องกับความเย็นจนไรขนสีอ่อนตั้งชัน ซองมินรีบวางชุดไว้ในตระกร้าก่อนจะเร่งตัวเองให้ไปแช่ในน้ำอุ่นไวๆ
"เอ๊ะ!" ซองมินอุทานเบาๆ ในห้องน้ำมีหมอกขึ้น ไอน้ำอุ่นๆกระทบผิวของเขา พลันมองเข้าไปก็เห็นเงาลางๆก็ผู้ชายที่กำลังแช่น้ำอยู่ก่อนแล้ว
"เข้ามาแช่ด้วยกันสิ" เสียงนุ่มละมุนคุ้นหู ซองมินผงะเล็กน้อยก่อนจะมองผ่่านม่านหมอก รอยยิ้มระบายเต็มใบหน้าของชีวอนทำให้ซองมินอดนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้นไม่ได้
"ครับ..." ซองมินก้าวเท้าเข้าไปก่อนจะแช่น้ำในอ่างอาบน้ำใหญ่ หินในห้องน้ำต่างมีอุณภูมิพอเหมาะ ขาเนียนค่อยๆจุ่มลงไปในน้ำเพื่อวัดอุณหภูมิ ก่อนจะลงไปทั้งตัว
ร่างอวบอยู่ห่างจากอีกฝ่ายพอสมควร เพราะยิ่งอยู่ในสภาพที่ปล่อยเปล่าแล้ว เขาก็ไม่ต่างอะไรจากลูกแมวในมือของราชสีเลย
ชีวอนมองซองมินที่ไม่อาจเก็บความรู้สึกกล้าๆกลัวๆก็นึกอยากจะแกล้ง "นายขยับเ้ข้ามาใกล้ฉันอีกสิ" ชีวอนพูดพลางยิ้มให้
ซองมินเชื่อฟังอย่างว่าง่าย ร่างอวบขยับไปจนอยู่ข้างๆร่างสูง แม้น้ำจะไม่ได้ร้อนมากแต่ใบหน้าของซองมินกลับขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด
"อายงั้นหรอ...นายน่าจะชินได้แล้วนะ" ชีวอนพูดแหย่ หากแต่ทำให้ซองมินยิ่งนึกถึงเรื่องน่าอายมากขึ้นไปอีก
"ปะ..เปล่านะครับ..ผมแค่...อึก" ซองมินพยายามจะพูด แต่ไม่ทันไรมือของชีวอนก็ดึงหัวของเขาให้มาซบอย่างเบามือ ซองมินหน้าแดงยิ่งขึ้นแต่ไม่รู้สึกถึงอันตรายอย่างที่แล้วมา
ร่างสูงเห็นอีกฝ่ายไม่ขัดขืนก็ถอนหายใจ ยิ้มเบาๆไปทีซองมิน นัยตาของทุกคู่ประสานกัน แม้ซองมินจะกลัวชีวอนอยู่มาก แต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกแบบนั้นอีกแ้ล้ว
"ฉันขอโทษ" ชีวอนเอ่ยเบาๆ
"เอ๊ะ.." ซองมินช้อนตาขึ้นไปมองร่างสูง สายตาสงสัยและใสซื่อของเขาทำให้ชีวอนถึงกับยิ้มกว้างขึ้นอีก
"นายไม่โกรธฉันงั้นหรอ....หืมมม" ชีวอนหันไปมองหน้าอีกฝ่ายตรงๆ ซองมินพยายามหลบสายตาออกไป "อย่าหลบตาฉันสิ"
"ผม...ไม่ได้...โกรธ" แม้จะอยากจะพูดออกไป แต่สายตาที่มองมาทำให้เขายิ่งเขินอาย ใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปปั้นของชีวอนทำให้ซองมินไม่อาจทำสมาธิได้เลย ยิ่งผมที่เปียกน้ำลู่ไปด้านหลัง กล้ามเนื้อไหล่กว้างกำยำ รวมไปถึงยิ้มละลายใจนั้นอีก ซองมินไม่อาจมองหน้าอีกฝ่ายตรงๆได้เลย
"ถ้าไม่ได้โกรธ ก็ต้องมองหน้าฉันตรงๆสิ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรนาย....ในตอนนี้น่ะนะ" ชีวอนพูดพลางจะมองหน้าซองมิน
"ครับ..." ร่างอวบมองหน้าอีกฝ่ายตรงๆ สิ่งที่ซองมินเห็นกลับดูต่างไปจากทุกที ใบหน้ายิ้มที่ดูจริงใจ ใบหน้าชายชาติทหารตรงหน้าหล่อเหลาเกินกว่าจะบรรยาย ไอน้ำยิ่งทำให้ภาพตรงหน้าเหมือนกับภาพวาด
น้ำที่นิ่งขณะนี้ไหวออกเบาๆ ชีวอนขยับให้ตัวชิดกับซองมินมากขึ้น ก่อนจะมองไปในดวงตาสีฟ้าอมเทาที่เต็มไปด้วยควงามใสซื่อ ใสซื่อจนเขาอยากจะเป้นคนที่ทำให้มันสกปรกซะเอง
ใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้ามาใกล้ น้ำในอ่างไหวทุกครั้งที่มีการขยับร่างกาย ซองมินยกมือทั้งสองขึ้นมาจับไหล่กว้างๆอย่างไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากเรียมบางซุกไปตรงซอกคอขาว มือทั้งสอบโอบรัดอีกฝ่ายไว้ หลังของซองมินจนกับผนัง ชีวอนใช้มือกอดผิวที่อ่อนนุ่มอย่างเบามือ
"อะ..อ่า" ซองมินครางเบาๆ รอบสีกุหลาบประทับบนซอกคอขาว เขาไม่อยากจะยอมรับว่ารู้สึกแบบนั้นกับผู้ชาย แต่เพราะทั้งไอน้ำและแรงกระตุ้นตรงหน้าทำให้เขาแทบจะไม่มีแรงขัดขืน
ร่างสูงขยับริมฝีปากจากคอ มาทีแก้ม ไล่ไปจนถึงเปลือกตาก่อนจะจุมพิตเบาๆ
"ฉันสัญญากับนายแล้วนี่ ว่าจะไม่ทำอะไร" ชีวอนผละตัวเองออกไปพลางยิ้มให้ "รู้มั้ยว่าต้องห้ามตัวเองขนาดไหน...หืมมม" ชีวอนใช้มือลูบไปตามแก้มของร่างอวบอย่างช้าๆ
ซองมินที่หน้าแดงและสติไม่อยู่กับตัวก็เหมือนกับถูกปลุก เขาแทบจะหยุดหายใจเมื่อตอนที่ถูกรุกล้ำเข้ามา
"ฉันขึ้นจากน้ำก่อนนะ อยู่นานกว่านี้ฉันคงรักษาสัญญาไม่ได้" ชีวอนพูดพลางลุกขึ้นจากน้ำ ร่างกายสูงใหญ่ของเขาที่อยู่เบื้องหน้าทำให้ซองมินมองตาไม่กระพริบ
"คุณ..ชีวอน" เสียงอ่อนหวานอยู่ๆก็พูดขึ้นมา ชีวอนมองกลับลงไปมองร่างวบที่อยู่ในน้ำด้วยสายตาฉงน
"เรียกฉันทำไม.." เสียงนุ่มละมุนตั้งคำถาม หากแต่อีกฝ่ายกลับไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเปล่งเสียง เพียงเพราะความสง่างามและอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น
"ปะ..เปล่าครับ" ซองมินก้มหน้ามองในน้ำ พยายามปกปิดความเขินอายที่ตัวเองก่อไม่รู้จักจบสิ้น
ชีวอนมองพลางรู้สึกอบอุ่น "ถ้ามีอะไรก็มาหาฉันที่ห้องนะ ลี ซองมิน" พูดจบร่างสูงก็เดินออกไป
ทันทีที่ชีวอนลับตาไป ซองมินถอนหายใจโล่งอก แค่คิดถึงใบหน้าหล่อเหลาที่ห่างเพียงไม่กี่เซ็นติเมตร มือกำยำที่โอบกอด หรือเสียงพูดและจุมพิตที่เปลือกตา ก็ทำให้ซองมินแทบจะระทวยจนลุกจากน้ำแทบไม่ไหว
♦♦♦
หลังจากชำระร่างกายจนสะอาดดีแล้ว ซองมินเดินไปตามทางพลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน เมฆที่ยังก่อตัวปกคลุมหอเมอึมกุลไม่ต่างจากจิตใจที่ปกคลุมด้วยความสงสัย กลิ่นดอกไม้อ่อนๆถูกลมพัดเข้ามา ทำให้เขาถึงนึกเพื่อนของเขา
"ทงเฮ.." ซองมินนึกในใจ หากแต่ยังไม่กล้าไปเจอหน้า ความคิดของเขาหยุดลงเมื่อนึกถึงคำพูดในของอาบน้ำ"ถ้ามีอะไรก็มาหาฉันที่ห้องนะ ลี ซองมิน"
แปลกใจที่ตอนนี้เขานึกถึงชีวอนแทนที่จะคิดถึงคังอิน แม้จะเป็นอย่างนั้นแต่ชีวอนก็เป็นคนคุมที่นี้ และยังดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์แปลกๆกับทงเฮด้วย
ความคิดไปช้ากว่าร่างกาย ขาเรียวบางของเขาพาร่างกายไปยังห้องที่ตกแต่งสไตล์ยุโรป เขายืนอยู่หน้าห้องของชีวอนแล้ว กลิ่นไม้ยามชื้นในเวลาแบบนี้ทำให้เขาสงบใจ
"อะ....อ่า" เสียงครางดังมาจากอีกฝากของประตู ซองมินหน้าแดงขึ้น เพราะเขาเคยถือวิสาสะเปิดประตูไปตอนที่ฮีชอลกำลัง....อยู่ ถึงพอจะรู้ว่าข้างในทำอะไร
"เบาๆ...ทงเฮ" เสียงนุ่มชวนลื่นหูพูดตามให้หลังมาแทบจะทันที "อือ...อึกกก...ครับ...คะ..คุณ..ชีวอน" เสียงอีกเสียงที่เขาจำได้แม่นแม้จะเหมือนกับมีอะไรอยู่ในปากก็ตาม
เสียงของเพื่อนเขา "ทงเฮ..."
คุยกับ KOMi
===========
อัพช้ามากกกกกคะ ยอมรับจริงๆว้าอัพช้า แต่เพราะตอนนี้ไรเตอร์เพิ่งสอบติดและสะสางเรื่องเรียนได้แล้วคะ แต่พรถ่งนี้ไรเตอร์มีสอบ ยังไงก็อยากให้ฝากคอมเม้นและคำอวยพรไหว้หน่อยนะคะ :)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น