::ISOLATE TOGETHER [ Fic..Kangmin ]

ลำดับตอนที่ #9 : ::ISOLATE TOGETHER:::PART 6

ความลับไม่มีในโลก

ความรักไม่ใช่ความลับ

-------------------------------------------

ในคาบวิชาคณิตสาตร์

"คังอิน นายมาใหม่มีอะไรถามฉันได้เสมอนะ" เสียงของลีทึกแสดงความเป็นห่วงขณะกระแซะไหล่หนาของอีกฝ่าย


"นายไปสอนซองมินดีกว่า เขาก็หยุดไปตั้้งหลายวัน เรียนไม่รู้เรื่องหรอกอย่างหมอนั้นน่ะ" คังอินตอบแบบขอไปทีแถมยังออกท่าทีเป็นห่วงซองมินออกนอกหน้า


"ซองมินน่ะเรียนเก่งอยู่แล้ว ให้ฉันสอนนายดีกว่านะ"ลีทึกไม่ลดละความพยายาม


"งั้นฉันไปจะถามซองมินดีกว่า ไม่อยากรบกวน" คังอินพูดทิ้งท้ายก่อนจะรีบพาร่างหนาของเขาไปหาซองมิน


"ซองมิน่า~~ฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลย" ร่างหนาตะโกนหาซองมิน ทิ้งอีกคนให้หน้าเสีย







ลี ซองมิน!!! นายจะได้เห็นดีกัน...ลีทึกมองภาพคังอินนั้งกระแซะซองมินแล้วกำมือแน่น


ความแค้นที่นายฝากฉันไว้


ฉันจะเอาคืนเป็นเท่าตัว!
.
..
....
.......
...........
.......................


             เสียงกริ้งดังขึ้น ถึงเวลาอาหารกลางวันของเหล่านักเรียน ซองมินรีบจัดการเก็บของเครื่องเขียนแล้วตรงไปชวนทงเฮ เพื่อนของเขาทันที


แต่ไม่ทันจะเอ๋ยปากชวน มือหนาก็ดึงแขนของเขาไว้...นายจะไปไหน?




"ฉันจะไปกินข้าวกับทงเฮ" ซองมินหันไปตอบคังอินที่เกาะแขนเขาไว้แน่น

"นายไม่ทำข้าวกล่องมาให้พี่กินงั้นหรอ!?"คังอินถาม ใบหน้าเขาดูสงสัย ก็ที่วาดฝันไว้คือซองมินต้องทำข้าวกล่องมาให้กินกัน2คน










"อ้าว~ เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ?" เสียงแบบนี้ มักจะคอยแทรกกลางระหว่างทั้งคู่ ลีทึก







"นายไปกินกับพี่ลีทึกล่ะกัน ดูท่าว่าเขาอยากจะกินเต็มที่แล้ว" ซองมินมองไปทางลีทึกแบบย้ำหนักๆที่คำว่ากิน ไม่ใช่กินข้าวอย่างที่ทุกคนเข้าใจ แต่หมายถึงผู้ชาย

"คังอิน ไปกันเถอะยังไงซะ ซองมินก็ละเลยนายเต็มที่เลยใช่มั้ย!?" นางฟ้าเอ๋ยน้ำเสียงโทนเดียวกันออกไป ถ้าไม่ติดคังอินที่นั้งเสียใจอยู่ ป่านนี้คงตบไปแล้ว








ทั้งคู่จ้องหน้ากันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่เสียงทุ้มกลับโพล่งขึ้นมา











"ไปกันเถอะ" คังอินพูดขึ้นมา เขาไม่ได้ชวนซองมินแต่กลับดึงแขนของลีทึกเดินออกไปจากห้อง ลีทึกมองด้วยสายตาเย้ยหยัน


สายตาคมเข้มมองกลับมาหาซองมินเพียงชั่ววินาที










"พี่คังอิน..." เขาไม่ได้จะเรียก แต่แค่รำพึง มือเล็กยกขึ้นมาคว้าอากาศ











ซองมินได้แต่มองเหลียวหลังพร้อมกับหัวใจที่รู้สึกเจ็บปวด

.
..
.....
..........
..................
...........................



             เย็นวันนั้น ภายในห้องนั้งเล่นกลับดูเงียบเหงา มีแค่เสียงทีวีกับเครื่องปรับอากาศ ถ้าปิดทีวีลงคงได้ยินเสียงนาฬิกาขยับเข็มอย่างไม่แปลกใจ

ซองมินนั้งกอดเข่าดูรายการโปรด ส่วนคังอินนั้งอ่านหนังสือเงียบๆ








ในเวลาแบบนี้คังอินมักจะอ่านหนังสือหรือตรวจเอกสารเสมอ












ภายนอกที่เป็นผู้ใหญ่ แต่ภายในกลับเยาว์วัย















ลี ซองมิน นายไม่คิดจะเห็นคุณค่าของฉันเลยหรอ?


















"อ้ากกกกกกกกก! นี้มันอะไรว่ะเนี้ย!" ผมตะโกนอย่างเหลืออด บรรยากาศที่ทรมานนี้!!!

"นายต้องทำข้าวกล่อง ตอนเย็นก็ต้องกลับบ้านด้วยกัน ต้องแวะเที่ยวคาราโอเกะแล้วก็กินข้าวเย็นกันนอกบ้านด้วย" ผมรีบออกคำสั่งอย่างลืมตัว ซองมินได้แต่มองหน้าผมอย่างงๆเท่านั้น

"พี่เครียดเรื่องแค่นี้งั้นหรอ?" เสียงหวานตอบกลับมา ตาโตสีดำมองกลับมาดูกังวล

"นายเป็นของฉัน...ต้องอยู่ข้างๆฉันสิ......" ผมเกือบจะตวาดกลับไปแต่ก็ต้องลดเสียงลงเมื่อเห็นหน้าซองมิน...นายอย่ามองฉันแบบนั้นนะ














ภายนอกที่เป็นผู้ใหญ่ของคังอินได้ถูกทำลาย







เมื่ออยู่ต่อหน้าซองมิน เขาเป็นได้แค่เด็กที่อยากได้ของเล่นเท่านั้น












"ผมขอโทษ...ผมอยู่ข้างๆพี่นี่ไง" ซองมินพูดขณะลูบหัวคังอินเบาๆเหมือนปลอบใจแล้วก็ขอโทษ






"นายไม่ผิดหรอก" ผมกอดซองมินไว้ ไหล่ของหมอนี่ดูเล็กแล้วก็บอบบางเหลือเกิน...








                           oขั้นตอนที่ 3 : การที่สัตว์เลี้ยงของคุณเริ่มเข้าใกล้คุณเอง หมายถึงเขาได้เปิดใจรับคุณเป็นเจ้าของแล้ว ให้เริ่มเล่นกับมันอย่างเป็นกันเองได้เป็นครั้งคราว











สมองของผมคิดย้อนไปถึงขั้นตอนที่สามในหนังสือ "วิธีเลี้ยงคุณกระต่ายอย่างง่าย" ที่ฮีชอลให้มา


ให้เริ่มเล่นกับมันอย่างเป็นกันเองได้เป็นครั้งคราว...คงรู้นะครับว่าผมหมายถึงอะไร ความคิดไวกว่าคำพูด ผมรีบจัดแจงยกซองมินพาดบ่าแล้วตรงเข้าห้องนอนทันที





หมอนี่ทุบที่หลังผมครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ผมไม่เจ็บไม่คันสักนิด~







"คนเจ้าเล่ห์ นายเล่นละครเพื่อตลบหลังฉันงั้นหรอ!!" ซองมินตะโกนโวยวายหลังจากผมโยนหมอนั้นลงบนเตียง

       

              ผมรีบกดข้อมือเล็กของซองมินไว้กับเตียง ก่อนที่ผมจะก้มไปกระซิบข้างหูหมอนั้นเบาๆ






"ฉันรักนาย"






ผมรีบเอามือล้วงเข้าไปในชุดนอนบางๆของหมอนั้นก่อนจะทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงบนตัวซองมิน  แต่อีกฝ่ายกลับนิ่งเหมือนหิน ไม่มีท่าทีขัดขืนเหมือนทุกที



ผมมองไปที่หน้าของซองมิน มีน้ำใสๆไหลออกมา














"ผมก็รักพี่เหมือนกัน" เสียงเล็กๆของหมอนั้นทำเอาผมนึกว่าหูฝาด







"นายไม่ได้ล้อพี่เล่นใช่มั้ย!!!?" ผมถามเพื่อความแน่ใจ









"ผมรู้สึกเจ็บปวดที่เห็นพี่ไปกับพี่ลีทึก ผมนึกว่าพี่จะไม่กลับมาแล้ว.." น้ำตาของซองมินยังไหลไม่หยุด เสียงอ้อนๆตอนท้ายประโยคของหมอนั้นน่ารักสุดๆ!






             คังอินจูบหน้าผากซองมินเบาๆแล้วเลื่อนตัวลงมานอนข้างๆหลังจากขึ้นคร่อม คังอินดึงซองมินเข้ามาในอ้อมกอด







"พี่มีความสุขที่สุดเลย" ผมพูดเบาๆก่อนจะหลับตาลง

ซองมินขยับตัวให้ชิดกับคังอินมากขึ้น ก่อนที่จะปล่อยตัวเองให้หลับ

"ผมก็เหมือนกัน" ซองมินพูดก่อนจะปิดตาลงและปล่อยให้ตัวเองหลับไปอ้อมกอดของอีกฝ่าย

--------------------------------------


ไรเตอร์มาอัพแล้ว

มีข่าวจะมาบอกว่า ไรเตอร์กำลังจะไปเกาหลี ฮาฮาฮา

ไว้จะหาของฝากมาใหนะทุกคน


แต่ก่อนหน้านั้น อย่าลืมเม้นให้ไรเตอร์นะ!!!