SHORT FIC: KANGMIN

ลำดับตอนที่ #8 : DID YOUR LOVE HAS GONE

 
DID YOUR LOVE HAS GONE

เหมือนมีคนคอยตั้งคำถามนะครับ ว่าทำไมผมถึงยังลืมเขาไม่ได้ ทำไมเวลาที่เดินไปไหนมาไหนผมจะคิดถึงเขา เจอสถานที่คุ้นตาก็ยังนึกถึงเขา รวมถึงเวลานอน ทำไมเตียงถึงใหญ่ขนาดนี้...

ภายนอกที่ดูยิ้มแย้มของผมไม่ได้บ่งบอกว่าผมรักเขาน้อยลงเลยแม้แต่นิดเดียว ผมหัวเราะและเป้นปกติเพราะไม่อยากให้คนอื่นรำคาญเวลาอยู่กับคนที่จมกับอดีต

อดีตที่เขาทิ้งผมไปแล้ว




และไม่มีวันกลับมา





"ซองมิน" เสียงหนึ่งเรียกมาจากด้านหลัง ทงเฮเรียกเขาให้รู้สึกตัว

ไม่ใช่เพราะว่ามีธุระอะไรหรอก แค่ตอนนี้ผมกำลังจะสั่งอาหารและผมก็ยังไม่สั่งสักที

"นายจะกินอะไร รีบๆสั่งเข้าสิ" ทงเฮย้ำ

ผมมองไปรอบๆก่อนจะสั่งอะไรง่ายๆมากิน จริงๆแล้วก็ไม่ได้อยากกินอะไรมากมาย แค่ร้านนี้เคยมากับ"เขา"เท่านั้นเอง

"ผมเอาข้าวหน้าหมูทอดชุดนึงครับ" ผมเงบหน้าไปบอกพนักงาน ท่าทางทุกคนในร้านจะรู้ว่าพวกเราเป็นนักร้องชื่อดัง แต่ก็นะ ผมไม่ได้คิดจะปกปิดอะไรอยู่แล้ว

"พักนี้นายเหม่อๆ เป็นอะไรรึเปล่า หรือว่ายังคิด.." 

"เปล่า! ฉันสบายดี แค่เหนื่อยๆน่ะ ซ้อมเยอะไปหน่อย ฉันเลิกคิดเรื่อง"หมอนั้น"มาตั้งนานแล้ว ผ่านมาตั้งปีกว่า ใครจะไปจำได้"

ทงเฮจ้องพร้อมทำน่าสงสัย "ไม่ได้สนใจ...แต่นายนับวันเวลาซะขนาดนี้ จะให้เชื่อดีไหมเนี้ย"

ผมสะอึกไป จะทำไงได้ หมอนี้รู้ทันแทบทุกอย่าง อยากจะปิดอยู่หรอกแต่สำหรับทงเฮแล้ว ยังไงก็คงปิดไม่มิด 

ผมนั่งคุย กิน ดื่มในร้านอาหารร้านนี้บ่อย คงเพราะ"เขา"พาผมมาเป็นประจำ เมนูก็สั่งอย่างที่เขาชอบ แปลกใจนัก ใครนะที่บอกว่าเดี๋ยวก็ลืมแฟนเก่าได้ ไม่เห็นจะจริงเลย

กริ้ง กริ้ง

กระดิ้งบนประตูร้านสั่น มีลูกค้าเข้ามาในร้าน ทงเฮหันไปมองแว่บนึง "นายอย่าหันไปมองนะ"

ผมหันไปมองทันที 

"อ่า นั้นทงเฮนิ กับ..." เสียงทุ้มของร่างสูงดังขึ้น แต่เหมือนกับจะอ่อนลงทันทีที่เขาเห็นผม แน่ละ ถ้าเป็นตัวผมเองก็คงทำไม่ต่างกัน

"หวัดดีครับพี่คังอิน" ทงเฮทักทาย 

คังอินมากับแฟนของเขา แฟนสาว สวยซะด้วย จริงๆแล้วก็เป็นสเป็คเขาละนะ สาวผมยาว หน้าตาสวยเป็นเอกลักษณ์แล้วก็นิสัยง่ายๆสบายๆ แต่ยังไงก็ไม่นึกว่าจะมาเจอกันที่นี้

"ขอโทษนะคะคุณลูกค้า เหมือนว่าโต๊ะของทางร้านจะไม่พอ พวกคุณรู้จักกับแขกที่เพิ่งมาใหม่ใช่มั้ยคะ นั่งด้วยกันได้ไหมคะ" พนักงานเดินเข้ามาถาม เหมือนกับว่าโชคร้ายของผมจะไม่มีวันสิ้นสุด 

ทงเฮเหมือนจะพยายามปฎิเสษ และผู้หญิงที่มากับคังอินท่าทางหิวสุดๆ อย่างน้อยผมก็อยากลองทำลายไอ้บรรยากาศแย่ๆนี่สักหน่อย

"รวมโต๊ะก็ได้ครับ ยังไงเดี๋ยวพวกผมก็กินเสร็จแล้ว"

ไม่ต้องนึกเลย โต๊ะขนาดสี่คน และผมนั่งข้างคังอินและทงเฮนั่งกับแฟนสาวของเขา ผมไม่นึกว่าบรรยากาศมันจะแย่ลงไปได้อีก (แล้วหนูไปชวนเขามานั่งทำไมล่ะลูก:ไรเตอร์)

บนโต๊ะอาหารเงียบสนิท มีแค่เสียงช้อนกับซ้อมตอนกินข้าวเท่านั้น 

ถึงอย่างนั้นผมก็ได้ใกล้ชิดกับเขา ท่าทางที่คุ้นเคย กลิ่นตัวที่ผมคุ้น หรือแม้แต่ท่าทางทั้งหมด ผมจำได้เหมือนกับเวลาไม่เคยเขยื้อน

"พี่จะมีอะไรจะพูดก็พูดมา ฉันไม่ว่างทั้งวันหรอกนะค่ะ" แฟนสาวแสนสวยของคังอินทักขึ้นมา เธอทำลายความเงียบบนโต๊ะอาหาร และดูเหมือนท่าทางเธอจะไม่ได้แค่หิว เหมือนกับไม่สบอารมณ์ซะมากกว่า

"ที่นี้คงไม่เหมาะ พี่ว่าไว้กินเสร็จ.."

"ไม่ต้องคะ พูดมาได้เลย" แฟนสาวพูดตัดประโยคทันควัน

"คือ...ก็....เราเลิกกันเถอะ"




เงียบกันไปพักใหญ่ เงียบจริงๆ......

ผมได้อยู่ในเหตุการณ์สำคัญของประเทศไหนรึเปล่า??? แล้วทำไมผมแค่นั่งกินข้าวเที่ยงถึงได้มารู้เรื่องแฟนเก่าเลิกกับแฟนใหม่ของเขา แถมเขายังนั่งๆข้างผมอีก ทั้งๆที่ตลอดปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยจะพูดกับผมสักครั้ง


"ค่ะ ขอบคุณนะคะ" แฟนสาวลุกขึ้นจากโต๊ะ เธอไม่มีท่าทีเสียใจเลยสักนิด เหมือนกับอยากให้มันจบๆไป ต่างกับอีกคนนึงที่น้ำตาคลอเบ้า ผมที่อยู่ตรงนี้ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ

"ขอโทษที่ต้องให้พวกนายมาเห็นสภาพแบบนี้นะ..." คังอินพูดก่อนจะพยายามกินข้าวที่เหลือ ดูยังไงๆเขาก็แค่พยายามจะเป้นตัวเป็นปกติ เหมือนกับไม่อยากให้ใครคิดว่าเขากำลังเสียใจ...

        

ผมกลับมานั่งที่ห้องพัก เวลานี้ไม่มีใครอยู่เลยสักคนแต่ที่ผมกลับหยุดคิดไม่ได้คือเรื่องที่เพิ่งเจอไปเมื่อตอนเที่ยง คังอินกับแฟนของเขาเลิกกัน ผมนึกพลางนั่งลงบนโซฟานุ่ม

ความรู้สึกในใจมันอธิบายไม่ถูก

ดีใจ?

เสียใจ?

หรือทั้งสองอย่าง?

ผมคิดไม่ตกจริงๆและไม่สามารถลืมท่าทางกลั้นน้ำตาของ"เขา"ไม่ได้ ตอนที่เขาจากไป ไม่เห็นจะร้องไห้แบบนี้เลย..

"นั่งทำอะไรคนเดียว" 

ผมสะดุ้ง หันไปมองร่างสูงที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ ใบหน้าที่คุ้นเคยจนน่าตกใจ ก็ใช่ ผมเพิ่งเจอเขาเมื่อตอนเที่ยงเอง

"พี่คังอิน.."

"อืม"

"พี่มีเรื่องจะพูดด้วย"

ถึงไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อแล้วครับ ตลอดเกือบสองปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีคำพูดจากผู้ชายคนนี้เลย แต่วันนีจู่ๆก็อยากมาพูดด้วย เขานั่งลงข้างๆผม 

"ครับ"

"พี่เลิกกับเขาแล้ว.."

"ครับ"

"นายไม่ชอบเขาหนิ"

"ครับ"

"นายบอกว่าเขานิสัยไม่ดี ไม่ได้เป็นคนอย่างที่ฉันคิด แล้วก็สักวันฉันจะกลับมาหานาย"

"ครับ"

"คือ..." เสียงทุ้มดูลังเล

"พี่กลับมาหานายแล้ว"




แล้วจะให้ผมทำยังไงต่อ... ผมรักเขามาก ไม่สามารถลืมได้แม้แต่วันเดียว แค่ตอนนี้ที่เขานั่งข้างๆก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว แล้วยังมีคำถามยากๆอันนี้อีก ...ผมจะตอบว่าอะไร


"ผม..." คังอินพยายามยื่นหน้าเข้ามาใกล้

"ผม......" 

"ผม...ขอ" ตอนนี้หน้าของเขาแทบจะชนกันอยู่แล้ว ตาของเขามองตรงเข้ามาที่ตาของผมพอดู ใบหน้านิ่งที่รอคำตอบ 

"ถ้าพี่เอาหน้ามาใกล้แบบนี้ผมก็ไม่รู้ว่าจะตอบยัง...อุบ" 

ริมฝีปากที่ผมคุ้นเคย ความอ่อนนุ่มที่ผมสัมผัสมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป

"นายไม่ต้องตอบก็ได้" เขาถอนริมฝีปากออก ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งจับไว้ใต้หูของผม

ถึงตอนนี้ผมจำไม่ได้ว่าจูบของเราเนิ่นนานแค่ไหน และผมก็ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไร




แต่ขออยู่แบบนี้ไปก่อนก็แล้วกัน