ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ::ISOLATE TOGETHER:::PART 5
นางฟ้า...จำกัดความของเธอผู้สวยงาม
เธอผู้สวยงาม ไม่มีปีก และไร้หัวใจ
............................................................
ตึกสีขาวคุ้นตา อาคารถูกแบ่งเป็นชั้นมัญยมต้นและมัธยมปลาย สนามหญ้าที่ดูเหมือนเพิ่งตัดใหม่ๆ โรงเรียนของซองมินยังดูเหมือนเดิม ทุกอย่างอยู่ที่เดิม เพียงแต่.....ข่าวของเขาเท่านั้น ข่าวของเขาที่ไม่เคยเปลี่ยน และมันก็ลามไปยังกับไฟไหม้ป่า
....................ซองมินถูกลักพาตัว!!!!
....................เขาถูกมาเฟียจับไป!!!
มีแต่ข่าวโคมลอย....ถึงอย่างแรกจะพอเชื่อใจก็เถอะ เขายังไม่อยากออกจากรถแต่ก้ต้องจำใจก้าวเท้าลงมาเพราะคนตัวโตข้างๆเขาหน้าบาน ยิ้มแฉ่ง......นี้ไม่ได้มาสวนสนุกนะ!
"ฉันไม่อยากเข้าไป....ตอนนี้คงลือกันให้แซ่ด.....อ่า~" ซองมินเอามือปิดหน้าอย่างกลุ้มใจ
"ไม่เป็นไรหรอกน่า! ไปกันเถอะ" คังอินดึงมือซองมินออกมาจากรถ
"มีอะไรก็บอกฉัน รู้มั้ย!"คังอินยังไม่ปล่อยมือ.....เขาจูงมือเล็กๆเข้าไปในโรงเรียน
ขณะที่ชายหนุ่มทั้งสองเดินเลาะเข้ามาตามทางเท้า สายตาทุกคู่จ้องมองมาที่
ซองมินอย่างสนใจ บางห้องโผล่หัวออกมาจากหน้าต่าง แม้แต่ครูก็ยังโผล่หัวออกมาจากห้องพักครู ทุกสายตามองเขาแทบที่ว่าจะกลืนกินเลยทีเดียว ส่วนคังอินก็ดูมีความสุขเหลือเกิน ถ้าวิ่งได้ก็คงทำไปแล้ว
"เฮ้!! ซองมิน~ นี่นายจริงๆหรอเนี้ย!" เสียงคุ้นหู ซองมินเงยหน้าขึ้นมาหลังจากก้มหน้าหนีความอายตั้งแต่เข้ามาในโรงเรียน.............เพื่อนตัวดีของเขา ลี ทงเฮ
"ทงเฮ! คิดถึงนายจริงๆ" เสียงหวานวิ่งเข้าหาเพื่อนเก่า เรียกคิ้วขมวดจากคังอินได้เป็นอย่างดี
"ทงเฮ นี่คังอิน ส่วนนาย นี่ทงเฮ เพื่อนของฉันเอง" ซองมินแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกัน เขาดึงมือทั้งคู่มาจับกันแบบหลวมๆ
"สวัสดี...เออ.. ผม ลี ทงเฮ เพื่อนของซองมินครับ" ทงเฮทักทายอย่างสุภาพอย่างกระอักกระอวน
"ซองมินของฉัน!!!!" เขาตวาดใส่ทงเฮทันที ทงเฮตกใจเกาะหลังซองมินแน่น
ป้าบ!!! ซองมินฟาดเข้าที่แขนคังอิน....แต่คนถูกตีดูเหมือนจะไม่รู้สึกอะไรเลย...
"เจ็บนะ! ก็ใครให้นายดี๊ด๊านักล่ะ ต้องบอกให้ทุกคนรู้ว่านายเป็นของฉัน" คังอินบ่นเจ็บหลอกๆ ก็ใครให้นายทำท่าแบบนั้นกันล่ะ.....เหมือนดีใจที่หลุดออกจากฉันไปได้.........
"นี่มันเพื่อนฉันนะ! หึงหวงไม่เข้าเรื่อง!" เสียงหวานทำหน้ามุ้ย....หมอนี่อย่างกับเด็กประถม!
"ก็นายเป็นของฉัน! แล้วก็ไม่ได้หึงไม่เข้าเรื่องด้วย" คังอินเสียงอ่อยลง
"ฉันหึงจริงๆ" เสียงเขายิ่งอ่อยลงไปกว่าเดิม
ซองมินเผลอยิ้มออกมาเพราะความน่ารักของคังอิน
นายนี่เหมือนเด็กที่หวงของเล่นจริงๆเลย.......
"นายสองคนดูเหมือน.....เป็นแฟนกันเลย~"ทงเฮถามตรงไปตรงมา แต่เหมือนจะตรงเกินไป ทำเอาทั้งคู่ชะงัก.........ก็ที่เห็นดูยังไงก็เหมือนคู่รักหยอกล้อกันนิน่า....
แฟนงั้นหรอ?
"ทงเฮ นายนี่ล้อเล่นเก่งจริงๆ" ซองมินได้แต่ยืนยิ้มเจื๋อนๆ กลบความรู้สึกคลุมเคลือของเขาไว้
ความรู้สึกดีๆที่พูดออกมาไม่ได้
ความรู้สึกที่ถ้าพูดไปแล้วอาจจะทำลายกันและกัน
"จะอะไรก็ช่าง เขาเป็นของฉัน" คังอินตะโกนเสียงดัง ดังพอที่จะรู้ไปทั้งโรงเรียน!
ฉันคงชอบนายจริงๆนั้นแหละ
แต่ถ้าฉันพูดออกไป......ความสุขในช่วงเวลานี้คงหายไป.........
ซองมินกุมขมับ.....นายนี่มัน......เพราะแบบนี้ไงถึงได้เกลียดนายไม่ลง
ถึงจะดูเหมือนไม่มีอะไร แต่คังอินก็ทำให้ซองมินหยุดคิดมากและกลับมายิ้มได้เสมอ
ซองมินสะกิดทงเฮ และวิ่งเข้าไปในตึก ทิ้งคังอินให้วิ่งตามหลังมากับเสียงตะโกน
.
..
....
........
...............
.........................
...................................
ต่างฝ่ายต่างเก็บเรื่องไว้ในใจ ไม่มีใครยอมปริปากออกมาก่อน....คนนึงที่ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองกับอีกคนที่ไม่พูดเพราะกลัวเสียคนรัก
ที่นั้งของคังอินอยู่ด้านหลังซองมินในแถวท้ายสุด ซ้ายสุด ริมหน้าต่าง ส่วนคนข้างๆคังอินดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าห้องฉายานางฟ้า.......ลีทึก เพราะเขาเป็นคนมีสเน่ห์ ทั้งดูสวยและหล่อ ไม่แปลกใจที่ใครๆต่างก็ชอบเขา
คังอินไม่พอใจเท่าไหร่ เพราะเขาอยากนั้งข้างๆสาวสวยมากกว่า อย่างน้อยๆก็ขอผู้หญิง......ถ้าให้ดีขอเป็นซองมิน...
"สวัสดี นายคือคังอินเจ้าของลีซองมินใช่มั้ย" เสียงสวยทักมาจากด้านขวา....ลีทึกทักมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
ฉายาของคังอินก็ทำให้คนรู้จักเขาไปทั่ว ข่าวใส่สีตีไข่ขนาดที่ว่าเป็นตำนานของโรงเรียนไปแล้ว "คังอินบุกเข้ามาในห้องและแบกซองมินขึ้นบ่าขณะอยู่ในคาบเรียน เขาพาซองมินขึ้นลีมูซีนสีดำแล้วทั้งคู่ก็หายไป"
"ใช่ ฉันเป็นเจ้าของลี ซองมิน...ว่าแต่นายเป็นใครน่ะ" คังอินภูมิใจกับคำพูดของลีทึก เขายืดอกรับนิดๆ
"ฉันคือหัวหน้าห้อง.....เรียกฉันว่าลีทึกก็ได้" ลีทึกหันไปสบตากับคังอินอยู่แว้บหนึ่ง
ฉันจะแย่งของๆนาย ลี ซองมิน
เหมือนกับที่นายแย่งๆเขาไปจากฉัน...
แป้ก!! ดินสอกดสีชมพูฟาดลงบนหัวคังอิน
"รู้สึกนายจะภูมิใจเหลือเกินนะ" เสียงหวานหันมาจ้องเขม็ง
"เลิกอวดว่าซื้อฉันมาสักที วันนี้ครั้งที่เท่าไหร่แล้วห๊ะ!" ซองมินพูดอย่างเหลืออด ก็แม้แต่ผอ.หมอนี่ยังไม่เว้น
"ครั้งที่ 24 มั้ง หรืออาจจะมากกว่านั้น" คังอินตอบอย่างภาคภูมิใจ หารู้ไม่กระต่ายน้อยของเราเตรียมจะฟาดระลอกสอง แต่มีเสียงจากผู้ที่ดูเหตุการ์น่าอิจฉานี้โพลงขึ้นมาซะก่อน
"ลี ซองมิน ขอคุยด้วยหน่อยสิ...นายขาดเรียนไปหลายวันทีเดียว..." ลีทึกขัดจังหวะซองมินก่อนจะลงมือกับหมีอ้วนของเขา ซองมินมองลีทึกอย่างงงๆ
.
..
....
........
...............
.........................
...................................
ซองมินถูกพาตัวมาตรงทางเดินของห้องเรียน มีผู้คนไม่มากนักเพราะใกล้โฮมรูมแล้ว
"นายขาดเรียนไปหลายวันแท้ๆ หน้าตากลับสดใสขึ้นนะ...ว่า่่มั้ย" ลีทึกสีหน้าเปลี่ยน นางฟ้าบัดนี้ได้ส่งสายตาเฉือดเฉือนมาทางซองมิน
"รู้มั้ย.....คังอินน่ะ เป็นคนแบบที่ฉันชอบซะด้วย"
"มัน.....เกี่ยวอะไรกับผมงั้นหรอ?" ซองมินถามกลับ เขาไม่นึกว่าผู้ชายอย่าง ลีทึก จะกล้าได้กล้าเสียขนาดนี้
"นายอาจจะเป็นของเขา...แต่เขาต้องเป็นของฉัน" ลีทึกมองเหยียดซองมิน
"ถ้าพี่เอาไปได้ ก็เอาไปเถอะครับ ผมไม่ว่า" ซองมินรู้ถึงสถานะการณ์ เขาไม่ใช่คนที่จะให้ใครข่มขู่ เขามองกลับไปทางลีทึก สายตาแน่วแน่
"งั้นหรอ!! ฉันจะแย่งมาเอง!!!" ลีทึกมองซองมินด้วยหางตาก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไป ทิ้งร่างอวบให้ยืนตัวแข็ง
ลีทึก.....ทั้งๆที่คิดว่าเป็นคนที่ใจดีแท้ๆ นายกลับทำตัวน่าไหว้หลังหลอก...แล้วยังเรื่องบ้าอะไรนี้้เอง เพราะเจ้าหมีอ้วนแท้ๆ....
แล้วก็...ฉันไม่ให้นายแย่งไปหรอก......ซองมินเดินตตามเข้าไปในห้องอย่างช้าๆ
............................................................
ขอคอมเม้นให้ไรเตอร์หน่อยนะ
ไม่มีแล้วมันโหว่งๆอะ ไม่อยากอยู่คนเดียว~
ขอคอมเม้นให้ไรเตอร์หน่อยนะ
ไม่มีแล้วมันโหว่งๆอะ ไม่อยากอยู่คนเดียว~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น