SHORT FIC: KANGMIN

ลำดับตอนที่ #7 : CASNOVA AND NERD ll

 
CASNOVA AND NERD ll

แดดยามเย็นใกล้หมดลง ร่างบางที่ถูกแสงแดดอาบกำลังนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนาในห้องสมุดกลาง ไม่ยอมขยับตัวไปไหน แม้จะมีสายตาคอยแอบมองเป็นระยะๆ

"จะแอบมองไปถึงไหน" ซองมินเอ่ยขึ้นเบาๆ ชายหนุ่มร่างหนาที่นั่งเก้าอี้เยื้องออกไปสะดุ้งขึ้น

"เปล่า..ใครมองนาย" คังอินรีบพูดปัด แม้ว่าจริงๆแล้วเขาจะจ้องอีกฝ่ายตาไม่กระพริบเลยก็ตาม

ความจริงที่ว่าคังอินไม่ถูกอนุญาติให้ไปอยู่หอเพราะว่าเรียนได้เกรดเฉลี่ยน้อย ติดเอฟ แถมยังเสี่ยงต่อการไปเที่ยวเหลวไหล ดังนั้นหากเขาได้คนที่น่าเชื่อถืออย่างซองมินเป็นรูมเมท คงพอช่วยให้เขาดูมีสถานะที่ดีขึ้นมาบ้าง

"คือ..ความจริงแล้ว อาจารย์ให้ฉันมาหานาย เรื่องกลุ่มงานภาควิชาภาษา เพราะนายไม่มีกลุ่มเหมือนกัน..." คังอินพูดเสียงอึกอัก มันเป็นเรื่องประหลาด เพราะเมื่อวานเขาเพิ่งต่อยหน้าคนที่เขากำลังขอความช่วยเหลือ

"ฉันไม่ทำงานเป็นกลุ่ม" ซองมินพูด เสียงเบาบางจนต้องใช้การอ่านปากถึงจะเข้าใจ

คังอินขมวดคิ้ว เขาไม่เคยขอร้องใคร ถึงจะขอ อย่างมากก็ไม่เกินครั้งที่สอง ถ้าไม่่ลีซองมิน เขาไม่คิดจะเข้าห้องสมุด หรือมานั่งมองหน้าสวยๆเป็นครึ่งชม หรอกนะ

"ถ้านายไม่ทำงานร่วมกลุ่ม ฉันจะไปบอกอาจารย์ว่านายไม่ให้ความร่วมมือ ถึงอย่างนั้นเกรดนายไม่สวยแน่"

ซองมินฟังอย่างนั้นก่อนจะเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมามอง คังอินได้แต่ภาวนาว่าไมอยากให้หน้าสวยๆย่นเพราะความโกรธเลย

"นายคิดจะขู่ฉันรึไง" หน้าสวยว่า ในตาแข็งกร่าว "นายขอร้องฉัน ทั้งๆที่เพิ่งต่อยหน้าฉันเมื่อวานเนี้ยนะ"

"ก็คงใช่" คังอินยิ้ม "คงไม่ดีแน่ ถ้านายเกรดตก ได้ข่าวว่าใช้ทุนเรียนไม่ใช่หรอ ถ้าเกรดตกขึ้นมาฉันไม่รับผิดชอบนะ" คังอินว่าก่อนจะเลิกคิ้วอย่างน่าโมโห

"นาย!" ซองมินขึ้นเสียง หากแต่คนในห้องสมุดรอบๆกลับมองเขาเป็นตาเดียว "ก็ได้" เขาเอ่ยเบาๆ

ร่างบางลุกออกจากห้องสมุดอย่างฉุนเฉียว ก่อนที่ร่างหนาจะเดินตามออกไปอย่างสบายอารมณ์ ถึงอย่างนั้นก็ไม่เข้าใจตัวเอง 

ไม่เข้าใจว่าคนที่ใจเย็นขนาดเขา คนที่ไม่สนใจอะไร ทำไมต้องเขินหรืออายที่ถูกคังอินมองด้วยนะ ...



"เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ" คังอินสาวเท้าให้ถึงตัวซองมิน 

"ก็ได้" ซองมินเอ่ยเบาๆ

"ฉันไม่ได้ยิน" คังอินว่า พล่างหยุดอยู่ข้างหน้าอีกฝ่าย บนทางเดินระเบียงตอนเย็นที่ไม่ค่อยมีผู้คน แสงยามเย็นสุดท้ายส่องใบหน้าสวยกับแว่นของเขา

เบื้องหน้าของคังอินคือผู้ชายที่สวยงามไร้ที่ติ คนที่ทำให้เมื่อคืนของเขาเหลือแค่สองชั่วโมงเพราะนอนไม่หลับ

"ก็ได้" ซองมินพูดดังขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นคังอินก็ยังทำท่าไม่ได้ยิน

"ฟังไม่ชัดเลย" คังอินยียวน ก่อนจะเขยิบตัวจนซองมินติดกำแพง ร่างหนาห่างจากอีกฝ่ายแค่สองฟุต "ถ้าเป็นแบบนี้น่าจะพอได้ยินบ้าง"

ซองมินพยายามองไปรอบๆ แต่ดูเหมือนว่าพอถูกร่างกายกำยำบังเอาไว้ ก็ดูเหมือนเขาไม่มีทางหนีรอดไปได้เลย ยิ่งในเวลาตอนเย็นที่ไร้ผู้คนแบบนี้ ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องพยายามเพื่อหนีจากพันธนาการนี้

"ก็ได้ ฉันให้นายทำงานกลุ่มกับฉันก็ได้!" ซองมินพูดเสียงดังขึ้น แม้ว่าจะพยายามหลบสายตาที่มองมาเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนสายตามองเขาอย่างไม่ลดละ ราวกับว่าเขาถูกจ้องในขณะเปลือยก็ไม่ปาน

ร่างหนาเขยิบตัวออกนิดหน่อยก่อนจะอมยิ้มอย่างพอใจ ยิ้มให้กับชัยชนะที่ตัวเองเพิ่งได้รับมา ซองมินถอนหายใจยาว เป็นเชิงโล่งอกที่ร่างหนาลดหนีไป 

"แต่ฉันก็ยังไม่ได้ยินอยู่ดี.." ร่างหนาใช้มือข้างหนึ่งยันกำแพงไว้ ก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะเข้าใกล้เสียจนจะแนบกับหน้าอีกฝ่าย

ร่างบางหายใจสะดุดทันที ใบหน้าไม่อาจซ่อนสีความอายตามธรรมชาติ ลมหายใจเริ่มติดๆขัดๆอย่างบังคับไม่ได้ เขาแทบไม่ได้ตั้งตัว เพราะนึกว่าอีกฝ่ายพอใจจนขยับออกไปแล้ว 

"ก็..ก็ได้" ซองมินพูดในขณะที่เผลอจ้องมองหน้าอีกฝ่ายเพียงเสี้ยววินาที ใบหน้าแดงก่ำที่ไร้ทางต่อสู้พูดขึ้นอย่างอายๆ ริมฝีปากเผยอขึ้น เพราะส่วนสูงที่ต่างกัน ซองมินขึงต้องเงยหน้ามอง สายตาไร้เรี่ยวแรง ภาพตรงหน้าไม่ต่างอะไรกับ อาหารมื้อหรูที่รอคอยให้ผู้ร้ายหิวโซอย่างคังอินมาสวาปาม

คังอินก้มลง  ปลายจมูกชนกับปลายจมูก ก่อนจะเลื่อนลงมาที่ริมฝีปาก ริมฝีปากหนาประกบกับริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวล ความอ่อนนุ่มบนเรียวปากสีกุหลาบของซองมินกระตุ้นความต้องการของคังอินมากขึ้นไปอีก คังอินจูบซองมินอีกครั้งในขณะที่ยังไม่ได้ถอนริมฝีปากออก 

ร่างบางเกร็งไปทั้งตัว แม้จะอยากขัดขืนแต่ว่าก็เหมือนจะไร้เรี่ยวแรง กลิ่นของอีกฝ่าย ลมหายใจ หรือแม้แต่รสจูบตรงหน้าทำให้เขาเคลิ้มไม่ได้สติ

"อือ.." ซองมินใช้มือทั้งสองข้างยันอีกฝ่ายไว้แต่ดูเหมือนกับกระต่ายในอุ้งมือหมี

"นายทำหน้ายั่วฉันเอง" คังอินพูดหลังจากถอนริมฝีปากออกจากอีกฝ่าย "หวานชะมัด"

ร่างบางยกมือขึ้นจะทุบอีกฝ่าย แต่กลับถูกจับไว้ก่อน "ตัวแค่นี้ยังจะกล้าดีอีกนะ"

"นายมัน...พวกฉวยโอกาส" ซองมินว่าก่อนจะใช้หลังมือปาดปากของตัวเอง

แม้จะอยากขัดขืนแค่ไหน แต่ก็น่าผิดหวังกับความรู้สึกดีที่เกิดขึ้น ยิ่งเห็นหน้ายิ้มเยาะของคังอินยิ่งรู้สึกโกรธตัวเองที่เผลอเคลิ้มไปกับหมอนี่

คังอินยิ้มอย่างพอใจก่อนจะปล่อยมืออีกฝ่าย "ลืมบอกไป งานกลุ่มเนี้ย สงสัยฉันต้องไปรบกวนหอนายสักระยะ" 

ร่างหนายิ้มอย่างพอใจก่อนจะเดินออกไป

"ไอบ้า! ฉัน..ไม่ให้นายมาอยู่ด้วยหรอก" ร่างบางตะโกนไล่ตามหลัง แต่อีกฝ่ายใช้นิ้วอุดหูก่อนจะเดินไปอย่างสบายอารมณ์ ทิ้งร่างบางให้ยืนอยู่คนเดียว

"หวานงั้นหรอ...คนบ้า" ซองมินเอ่ยเบาๆด้วยใบหน้าสีแดงก่ำพลงาลูบปากตัวเอง





รายการทีวีถูกเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ร่างหนาไม่ได้สนใจภาพที่ฉายในทีวีสักนิด จะมีก็เพียงแต่รสหวานติดปากที่ตัวเองเพิ่งขโมยมาเมื่อตอนเย็น 

"วันนี้หน้าตาดูฉลาดขึ้นมาหน่อยนะ" อีทึกพูดพลางนั่งลงข้างๆร่างหนา โซฟาสีครีมยุบตัวลงตามแรงน้ำหนัก

"คงฉลาดที่สุดในรอบปี" คังอินว่าพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"ไปแกล้งซองมินมาละสิ" อีทึกว่า พูดหยิบรีโมตมาเปลี่ยนช่องเอง

คังอินหันไปยิ้มให้พี่ชายก่อนจะหันหน้าเข้าทีวี "ผมได้ห้องไปอยู่หอแล้ว"

"ฉันรู้ ก็ซองมินเล่าให้ฟังว่านายไปข่มขู่เขา" อีทึกพูด ตายังคงจ้องทีวีอย่างมีความสุข

"ผมไม่ได้ข่มขู่ มันเป็นวิชาภาคบังคับ พี่ก็เรียนไปแล้ว น่าจะรู้นะครับ" คังอินรีบแก้ตัว ถึงอย่างนั้นก็จะไม่เนียนอยู่ดี

"ใช่" อีทึกเอ่ย "ถึงจะมีคะแนนกลุ่มแต่เหมือนนายจะทำเกินไปหน่อยน้า"

"พี่..เห็น?" คังอินเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถาม แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหัวเบาๆเป็นเชิงปฎิเสษ ก่อนจะตอบ

"ดูหน้าซองมินก็รู้"

ร่างหนาอายหน้าแดง ก่อนจะลุกหนีเข้าห้องนอนตัวเอง

"นั้นนายจะไปไหนน่ะ" อีทึกพูดตามหลังคังอินไป 

"ผมจะไปเก็บของ ผมจะย้ายไปอยู่หอพรุ่งนี้แล้ว!" คังอินตอบขณะวิ่งขึ้นห้อง หน้าแดงเพราะถูกจับไต๋ได้ ถึงอย่างั้นก็อดยิ้มกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้สักที

"เฮ้อ น้องเรา" อีทึกยิ้มให้ตัวเองก่อนจะครอบครองโซฟาเป็นของตัวเองทั้งหมด



-------------------------

ไรเตอร์อู้คะ คิดงานเขียนไม่ออก แต่วันนี้ก็แอบมาอัพระหว่างน้ำท่วมนะคะ ฮาฮา