เล่ห์รักหอนายโลม [ Fic..???xSUNGMIN ]

ลำดับตอนที่ #7 : PART 4

4

ชีวอนก้มหน้าลงมาจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากเบาๆ ก่อนจะกดร่างบางลงบนเตียงอีกครั้ง

"วันนี้นายนอนที่นี้แหละ" ชีวอนสั่งการก่อนจะจมใบหน้าหล่อเหลาลงบนซอกคอขาวอีกครั้ง

ซองมินที่ รู้สึกเมื่อยล้าและสติเลือนลางพลอยหลับไป ไม่มีแม้แต่เวลาจะคิดถึงเรื่องน่าอายและสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นเลย

ยาม รุ่งขึ้น

เมื่อซองมินขยี้ตาเพื่อปรับให้ตาชินกับแดดยามเช้า ก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนของชีวอนคนเดียว หน้าต่างถูกเปิดเอาไว้ให้ลมพัดเข้า ร่างของเขาเปลือยเปล่าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ซองมินลุกจากเตียง โดยใช้ผ้าห่มคลุมกายเอาไว้ ชีวอนดูเหมือนจะไม่อยู่แล้ว พลันสายตามมองไปที่โต๊ะกลางห้อง กิโมโนสีม่วงอ่อนถูกวางไว้บนโต๊ะพร้อมกับโน๊ตเล็กๆบนชุดของเขา

ถึง ซองมิน

อย่าลืมไปกิน ข้าวด้วยนะ

แล้วอย่าลืมกลับมาที่ห้องก่อนเที่ยง

จาก ชีวอน

มือบางลูบที่กระดาษดโน๊ตเบาๆ แม้ในใจจะยังสลัดภาพเมื่อวานไม่ได้ แต่ดูเหมือนชีวอนก็คงไม่ใช่คนไม่ดี แต่ว่า...

เขาถูกขายมางั้นหรอ? เพื่อระบายความใคร่ให้กับผู้ชายงั้นหรอ?

"....." ซองมินนิ่งเงียบ เขาถอนหายใจยาวหนึ่งครั้งก่อนจะหยิบกิโมโนขึ้นมาสวม ชุดดูเหมือนจะซักแล้วจัดการรีดเป็นอย่างดี

ซองมินทำตามที่ชีวอนทิ้ง ข้อความไว้ให้ ความห่วงใยเล็กน้อยทำให้เขาใจชื้นขึ้นมาบ้าง ขาเรียวบางรีบย้ำไปที่ห้องอาหารหวังว่าจะเจอใครสักคนที่พออธิบายได้

มือบางเลื่อนบานประตูช้าๆ ตาโตมองไปที่โต๊ะอาหาร มีเพียงฮีชอลที่กำลังจิบชาอย่างสบายใจคนเดียวเท่านั้น

"อรุณสวัสดิ์ นอนหลับสบายไหม" ฮีชอลกล่าวทักทายด้วยหน้าตายิ้มแย้ม ยังคงจิบชาในมือ ซองมินนั้งลงฝั่งตรงข้ามกลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาจากร่างกายที่ละม้ายคล้ายหญิงสาว ของคนเบื้องหน้า

"อรุณสวัสดิ์ครับ นอน...เออ...นอนหลับสบายดี" ซองมินหน้าขึ้นสีทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อวาน แต่ชีวอนก็บอกแล้วว่าฮีชอลและทงเฮต่างก็มีหน้าที่เช่นเดียวกัน และนี่ก็ดูเหมือนเป้นเวลาที่เหมาะสม

เสียงหวานกล่าวขึ้น แม้นัยตาจะพยายามหลบเลี่ยง

"เออ...ผม..ผมพอจะทราบมาว่า...เออ..พวก เรา"

"ถูกขาย ใช่ พวกเราทำงานเพื่อปรนเปรอตัณหาของเหล่าชายหนุ่ม ข้าไม่นึกว่าจะไม่มีใครในเมืองไม่รู้จักหอเมอึมกุลซะอีก" ฮีชอลว่า หากแต่น้ำเสียงดูแข็งกระด้างขึ้นและรอยยิ้มหายไป

"ขอโทษครับ...ผมแค่ ..ไม่รู้..." ซองมินกล่าขอโทษอย่างละล่ำละลัก

เมื่อเห็นร่างบาง เบื้องหน้า ใบหน้าหวานที่ดูไร้เดียงสาจนไม่รู้อะไรเลย สีหน้ากังวลจนสังเกตุได้ง่ายๆ แต่ทั้งหมดไม่มีการเสแสร้ง

"ไม่ต้อง ขอโทษหรอก ฉันผิดเอง แค่นึกถึงเรื่องเก่าๆน่ะ" ฮีชอลยิ้มออกมาอีกครั้ง ซองมินใจชื้นขึ้นมาหากแต่ยังคงทำท่าเจียมตัวมากกว่าปรกติ

ฮีชอลจิบชา ในมืออีกครั้ง เหตุการณ์ที่น่าเจ็บปวดจนไม่อยากนึกถึง แค่โดนสะกิดเพียงเล็กน้อยคนอย่างเขาก็มีปฏิกริยาขนาดนี้ ถ้าต้องถูกพูดขึ้นมาตรงๆละก็ คงไม่อาจนั้งเฉยเป็นแน่

"ที่นี้น่ะ ไม่ใช่มีแค่คนที่ถูกพามาหรอกนะ เจ้าของหอนี้น่ะมีอิทธพลขนาดที่ว่าควบคุมคนได้ทั้งประเทศ เพราะลูกค้าที่นี้ ถ้าไม่ใช่คนใหญ่คนโตระดับประเทศแล้ว ก็อย่าหวังจะได้เข้ามาทีเดียว" ฮีชอลกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย ซองมินได้แต่กลืนน้ำลายเมื่อฟังสิ่งที่ได้ยิน

"แปลว่ามีคนที่ยอมเข้า มาที่นี้ด้วยตัวเองงั้นหรอครับ" ซองมินกล่าวขึ้น สีหน้าฮีชอลกระตุกเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ

"ใช่ แต่นายน่ะกว่าจะได้ทำงานก็คงอีกนาน วางใจเถอะ" ฮีชอลยิ้มล่ำลาครั้งสุดท้ายก่อนจะลุกขึ้นยืน ผมยาวสีดำขลับสะท้อนแดดเงางาม กลิ่นหอมหวานลอยติดตัวเขาไป ซองมินรีบจัดการหาอาหารในครัว

เมื่อรับประทานอาหารเช้าเสร็จ ร่างอวบก็เดินตรงกลับไปที่ห้องของตัวเอง ทงเฮเคยบอกเขาเอาไว้ว่าอยุ่ใกล้ๆกับวสวนกลาง สายลมอ่อนๆพัดกลิ่นดอกซากุระให้ได้ดมอยู่เรื่อยๆ ซองมินรีบเดินกลับห้องของตัวเองทันที

แต่เมื่อผ่านสวนกลาง ดอกซากุระบานสะพรั่งเต็มต้น ซองมินเดินลงจากเฉลียงทางเดินสู่พื้นดินอันอ่อนนุ่ม ก่อนจะนั้งลงตรงนั้นเพื่อชื่นชมความงาม จนเขาจำคำพูดของทงเฮได้ลางๆ

"ที่นี้้คือสวนกลาง เป็นที่ที่ฉันชอบที่สุด ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจล่ะก็ ฉันจะมาที่นี้เสมอ"

ซองมินมองซ้ายแลขวา มองหาร่างเล็กผมสีดำ ทงเฮหายไปไหนก็ไม่รู้ เขาไม่อาจทราบได้ ถ้าต้องไปเคาะทีละห้องก้เกินความสามารถเพราะที่นี้ใหญ่โตเหลือเกิน แค่จำเสนทางให้ได้ก็ยากแล้วสำหรับตัวเขา

เมี้ยววว~

เสียงแมวดังขึ้นจากสักแห่งในสวน ซองมินมองไปรอบๆก่อนจะเห็นแมวสีขาวลายทองอมส้มเดินออกมาจากพุ่มไม้ไม่ไกลจาก ต้นซากุระนัก มันเดินตรงมาหาร่างอวบที่นั้งนิ่ง

"..น่ารักจัง" ซองมินมองเจ้าสี่ขาที่เดินมาอย่างไม่เกรงกลัว ราวกับว่ามันอยากจะเป็นเพื่อนด้วย มันใช้คอและลำตัวถูที่ขาของเขา ขนนุ่มๆทำให้เขารู้สึกจั๊กจี้

"อ่า น่ารักจริงๆ" ซองมินพูดพลางลูบหัวอย่างอ่อนโยน ลูกแมวในมือดูไม่น่าจะโตมากนัก พ่อของแม่มันไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน สีขนของมันทำให้เขานึกถึงตัวเองที่่มีสีผมไม่ต่างกันนััก

ซองมินที่นั้งเล่นกับลูกแมวไม่ได้ รู้เลยว่ามีอีกคนที่กำลังจ้องมองเขาอยู่สักพักแล้ว

ลูกแมวกำลังใช้อุ้งเท้าเล็กๆตะปบนิ้วซองมินเบาๆ ท่าทีน่ารักน่าชังของมันทำให้เขาิ้ยิ้มออกมาได้ แต่จู่ๆมันก็วิ่งหนีไป ซองมินไล่มันไป แต่เพราะเขาก้มตัวเพื่อจะวิ่งไล่จับลูกแมว จึงไม่ได้มองทางข้างหน้าให้ดีนัก

ลูกแมวหยุดวิ่งก่อนจะใช้ลำตัวของมันออดอ้อนกับขาของใครคนหนึ่ง เมื่อซองมินเห็นรองเท้าและกางเกงสำหรับทำงานภายนอกแล้ว เขาจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา

"...เออ..อรุณสวัสดิ์ครับ" ซองมินลุกขึ้นยืนก่อนจะโค้งลงเป็นกการทักทาย เขามองใบหน้าคมเข้มที่อ่านยากเช่นเคย

"อืม..อรุณสวัสดิ์" คังอินเอ่ยขึ้น เสียงทุ้มกังวาลทำให้เขาเผลอหน้าแดงโดยไม่ได้ตั้งใจ

คังอินยิ้ม น้อยๆเมื่อเห็นคนตรงหน้าหน้าแดงเรื่อ ก่อนจะอุ้มลูกแมวขึ้นมาในมือช้าๆ ลูกแมวไม่มีท่าทีขัดขืนแม้แต่น้อยราวกับเล่นกับเจ้าของยังไงอย่างนั้น

"...ลูก แมวของคุณคังอิน..หรอครับ" ซองมินกล่าวถาม แม้จะยังเกรงกลัวสายตาดุๆก็ตาม แต่คนที่เล่นกับสัตว์ได้ขนาดนี้แปลว่าก็คงไม่ใช่คนไม่ดีแน่ๆ

คังอินส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะวางเจ้าสี่ขาในมือลงบนพื้น

"เปล่า.."

ซองมินนั้งย่อเพื่อลูบหัวมัน ก่อนจะนั้งเล่นกับมันโดยที่คังอินยืนมองอยู่ ชายร่างหนามองอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนหากแต่ฉุกคืดขึ้นได้ว่าร่างตรงหน้าเขาเองก็มิอาจคู่ควร

คังอินเดินออกไปช้าๆโดยไม่บอกกล่าว ซองมินเห็นดังนั้นจึงรีบลุกขึ้นมาถาม

"จะไปไหนหรอครับ" เสียงหวานถาม หากแต่ชายหนุ่มเพียงแค่พยักหน้าแล้วก็เดินไปเท่านั้น ไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับ ซองมินคิดว่าคังอินคงจะไม่ชอบหน้าเขาจริงๆแล้ว หรือบางทีคังอินอาจจะไม่ชอบให้เขาเ่ล่นกับแมวของเขาก็เป็นได้

ร่างสี่เท้ายังคงคลอเคลียที่ขา ซองมินจำยอมอุ้มมันมาไว้บนตักแล้วนั้งตรงเฉลียง แดดตอนสายๆส่องกระทบ ภาพที่ดูผ่อนคลายและสงบก่อตัวขึ้น อีกร่างหนึ่งเดินเข้าใกล้จนซองมินได้ยินเสียงฝีเท้า

"ว่าไง หลับสบายมั้ย" ทงเฮกล่าวทักขึ้น เขาเดินมาจากทางเดินหากแต่สีหน้าทงเฮตอนนี้กลับไม่สู้ดีเลย ไม่เหมือนกับเมื่อวาน

"อืม...นายล่ะ" ซองมินถามขึ้นเพราะสังเกตุเห็นสีหน้าที่โทรมได้ชัด ทงเฮยิ้มเบาๆก่อนจะนั้งลงข้างๆ

"ก็ดี...ซองมิน ฉันขอโทษ...เรื่องที่ไม่ได้บอกนายก่อน" ทงเฮปรับสีหน้า ซองมินยิ้มเบาๆแม้จะไม่อยากนึกถึงเรื่องไม่ดีก็ตามแต่ทงเฮก็คงยากที่จะเอ่ยปาก ตรงนั้นแหละที่เขาเข้าใจดี

"ช่างเถอะ ใช่ว่าฉันจะแย่คนเดียวซะเมื่อไหร่ แต่นายสิ ดูโทรมไปเลย" ซองมินถามทักพร้อมกับยกมือเรียวแตะที่ใบหน้าอีกฝ่าย ไออุ่นจากมือสัมผัสผิวขาวอย่างช้าๆเพื่อสังเกตุรอยคล้ำและความอ่อนล้า ทงเฮหน้าขึ้นสี

แม้เขาจะผ่านชายมานักต่อนักแต่แค่ซองมินถามเขา สัมผัสเขา เขากลับรู้สึกเขินอายขนาดนี้

"ไม่เป็นไร เพราะมันเป็นงาน ใช่ว่าฉันจะโทรมทุกครั้งซะหน่อย" ทงเฮยิ้มขึ้น ซองมินรู้สึกสบายใจขึ้นมาเมื่อทงเฮพูดอย่างนั้น ทั้งคู่นั้งยิ้มภายใต้แดดอ่อนๆ

"แมวตัวนี้ชอบมาเล่นที่สวนบ่อยๆ แต่ว่าคุณลีทึกไม่ชอบ ปรกติคุณลีทึกก็ไม่ได้อยู่ที่นี้อยู่แล้ว สิทธ์ขาดเลยตกอยู่ที่คุณชีวอน แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมเขาถึงได้อยู่ที่นี้" ทงเฮพูดพลางลูบไปตามแนวขนสีทองอมส้ม แมวน้อยครางเบาๆราวกับเป็นสุข

ผ่านไปไม่นานนัก ร่างหนาเดินเข้ามาทักทั้งคู่ ในมือมีถาดและขวดใสที่บรรจุน้ำสีขาวอยู่เต็ม

"สวัสดีครับคุณคังอิน" ทงเฮกล่าวทักทายก่อนจะยิ้มให้ คังอินพยักหน้าก่อนจะตอบเบาๆในลำคอ

"นั้น...นมงั้นหรอครับ" ซองมินมองขวดในมือคังอินก่อนจะถามขึ้น  คังอินพยักหน้าอีกครั้ง

ร่างหนาวางถาดลงก่อนจะเทนมลงไปพอประมาณ ซองมินลุกขึ้นและปล่อยให้แมวใช้ลิ้นแตะนมในถาดอย่างเอร็ดอร่อย

"ปรกติคุณคังอินเป็นคนให้อาหารหรอครับ" ซองมินที่ยืนอยู่ข้างร่างหนาเงยหน้าขึ้นไปมอง เพราะความสูงที่ต่างกันพอสมควร เวลาซองมินพูดคุยกับคังอินจึงต้องเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย หากแต่เป็นมุมที่ทำให้ร่างหนาหวั่นไหวอยู่ไม่น้อย

"อืม..." คังอินตอบเบาๆ เขายืนกอดอกนิ่ง ทั้งคุ๋มองดูลูกแมวที่กินนมอย่างอร่อย

ทงเฮเห็นภาพทั้งคุ่ยืนด้วยกันก็รู้สึกแปลกๆ คงเพราะเขายังไม่ได้กินเช้าหรืออาจจะเพราะความเหนื่อยล้าซะมากกว่า หากแต่ความรู้สึกนั้นกลับปวดแถวๆหน้าอกซ้าย

"ยังกับพ่อแม่ลูกยังงั้นล่ะ" ทงเฮกล่าวขึ้นเมื่อเห็นซองมินและคังอินยืนเคียงกันและมองลูกแมวอย่างสนอกสนใจ แต่เมื่อทั้งคู่ได้ยินคำดังกล่าวต่างก็หันกันไปคนละทาง

"ไม่ใช่นะ คือ..." ซองมินพยายามแก้ตัวแต่เพราะพูดไม่เก่งจึงได้แต่ลิ้นพันกัน คังอินเพียงแค่กระแอ่มไอเบาๆแก้เขินไปเท่านั้น

เมี้ยววว~

เมื่อเสียงของลูกแมวทักเขาจึงก้มลงลูบตัวมันไปมา มบหน้าหวานอมยิ้มเล็กน้

"ผมอยากเลี้ยงเจ้านี่จัง" ซองมินกล่าวขึ้นกับทั้งคุ่ เขาหลงไหลแมวน้อยสีขาวอมทองนี่ซะแล้ว

"อย่าดีกว่า...คุณลีทึกคงไม่พอใจ" ทงเฮรีบค้านขึ้นทันที เพราะลีทึกเคยถึงกับโยนแมวข้ามรั่วออกไปเพราะไม่ชอบให้สัตว์เล็กมาคลอเคลีย

ซองมินถอนหายใจ หน้าตาผิดหวัง หากแต่เขาก็อยากเลี้ยงเจ้านี่จริงๆ

"ถ้าไม่รังเกียจ...เลี้ยงไว้ที่บ้านฉันก็ได้" คังอินกล่าวขึ้น น้ำเสียงทุ่มหากแต่กลับดูละมุนทำให้สองหนุ่มหน้าสวยมองไปที่เขาพร้อมกัน

"ได้หรอครับ!" ซองมินดีใจขึ้นมาอย่างทันที หากแต่ตอนนี้คงเพราะแดดหรือเขาตากอากาศมากไปตอนนี้ถึงได้รู้สึกร้อนไปทั่ว

"คงได้..ถ้าไม่บอกใคร" คังอินกล่าวย้ำอีกครั้ง ซองมินยิ้มขึ้นเต็มหน้า หากแต่กลับรู้สึกวิงเวียนชอบกล

ร่างอวบก้มลงลูบหัวลูกแมวก่อนจะนึกชื่อขึ้นมา

"ต่อไปนี้เจ้าชื่อ เซ็น นะ เซ็นที่แปลว่าหนึ่งพัน ฉันจะทำให้นายมีความสุขพันครั้ง พอครบพันครั้งฉันก็จะทำมันจนถึงครั้งที่พัน ดีมั้ย" ซองมินว่าพร้อมกับอธิบายความหมายของชื่อเสร็จสรรพ

"ชื่อดีนี่../ชื่อดีจริงๆ" คังอินแลทงเฮต่างชื่นชมชื่อของลูกแมว ความสุขหนึ่งพันครั้งนับเป็นหนึ่งครั้ง ซองมินจะทำให้ครบพันครั้งทุกๆครึ่งพันครั้ง รวมถึงหมดหนึ่งล้านวันที่ซองมินจะให้ให้มันมีความสุข

ซองมินยิ้มร่าก่อนจะบอกชื่อของมันให้ตัวมันเองรู้ หากแต่ตอนนี้สติเขาจู่ๆก็เริ่มเลือนลาง

"นายไหวรึเปล่า" ทงเฮกล่าวทักเมื่อเห็นเพื่อนสูยเสียการทรงตัวเล็กน้อย ราวกับมีไข้

ซองมินพยักหน้าแต่พอแค่นั้น ร่างอวบล้มพับลงตรงพื้น ทงเฮรีบวิ่งเข้าไปจับเพื่อดูอาการ

"ไข้สูงมากเลย...หรือว่า.." ทงเฮทิ้งท้ายเอาไว้

แต่คังอินกลับอุ้มร่างแวบขึ้นทันทีก่อนจะเดินไปทางห้องซองมินทันที

"สภาพแบบนี้สงสัย คุณชีวอนคงจะเล่นอะไรกับซองมินแน่ๆ" ร่างหนาพูดขึ้น ทั้งคู่ต่างรู้ดีว่า ชีวอนมักจะใช้ยากระตุ้นร่างกายให้พร้อมสำหรับเรื่องอย่างว่า หากแต่ตัวยาส่งฤทธิ์ช้าและดูเหมือนซองมินจะไม่รู้ตัว

ทงเฮปูที่นอนและคังอินวางซองมินลงบนฟูกนุ่มทันที

"ผมจะไปเอายาแก้มาให้" ทงเฮกล่าวก่อนจะลุกพรวดออกไปจากห้อง คังอินลูบหน้าผากที่เต็มไปดว้ยเหงื่อของซองมิน

ร่างหนากุมมือเล็กไว้มั่น ร่างอวบตอบสนองโดยกรบีบกลับ ไออุ่นจากแม้ทำให้ซองมิรู้สึกอุ่นใจแม้จะไม่สามารถลืมตามาดูว่าใครที่กำลังกุมมือของเขาอยู่

"พ่อ...แม่....อึก..ฮือออ" ซองมินบีบมือแน่น คงเพราะความอบอุ่นที่เหมือนกับครอบครัว ทำให้ซองมินพาลนึกไปถึงความทรงจำเก่าจนร้องไห้ออกมา ตอนที่เขาเด็กแล้วไม่สบายคนที่คอยกุมมือเป็นพ่อและแม่ของเขาเสมอ

คังอินกุมมือบางไว้แน่น ก่อนจะใช้อีกมือปาดน้ำตาและเหงื่อที่ไหลไม่หยุด ก่อนที่จ้องมองใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยความทรมาน

========
คุยกับ  KOMi
========

ตอนที่สี่มาแล้วคะ มันเยอะขึ้นมั้ยคะ ฮาฮา พยายามแต่งให้ยาวขึ้นอยู่คะ ส่วนคนไหนขอเอ็นซีแล้วยังไม่ได้แปลว่าไม่ได้ทำตามกฎนะคะ โปรดทำตามกฎด้วย แล้วไรเตอร์ถึงจะส่งให้คะ

ดูเหมือนตอนนี้จะคังมินไปนิส ใครกำลังรอฮันอยู่ก็ใกล้ออกมาแล้วคะ