ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [SF]:::RAINY::: EUNxTUEK
น้ำตาที่ไม่ขาดสาย
หยดแล้วหยดเล่า
ไม่ต่างจากฝนที่ตกไม่ขาดสาย
หยดแล้วหยดเล่า
-----------------------------------------------------------------
ฝนตกปร่อยๆ มันดังกระทบร่มหลายคันของผู้ที่เดินผ่าน ชายหนุ่มหน้าสวยมองออกไปที่ระเบียง ฝนก็ยังคงตกไม่มีอะไรเปลี่ยน เหมือนกับใจของเขาที่ถึงแม้จะนั้งกอดเข่ามองออกไปนอกหน้าต่าง ก็ยังคงเงียบเหงาและว่างเปล่า.....อึนฮยอก ฉันขอโทษ
ฉันมันไม่ดีเอง เพราะความรู้สึกที่ไม่แน่นอนของฉันทำให้นายต้องเจ็บปวด
สุดท้ายนายก็หนีไป......น้ำตาไหลผ่านแก้มขาว เสียงกระซิกเบาๆ
เบากว่าเสียงของฝนที่กำลังตก คงไม่มีใครเข้าใจเขาในตอนนี้ได้เลย
" พี่ไม่น่ามานั้งตรงนี้นะ อากาศก็หนาวแล้ว" เสียงทุ้มหนัก...คังอิน เขาเป็นรุ่นน้องคนสนิท เขาสูงใหญ่ ชอบช่วยเหลือเพื่อนๆและมักใช้กำลัง ไม่ต้องแปลกใจถ้าจะโผล่มาคอยเล่นหรือมาพูดคุยด้วย แต่คราวนี้ต่างออกไปเพราะไม่มีอึนฮยอก
" พี่ร้องไห้งั้นหรอ!? ใครทำอะไร ผมจะไปจัดการให้เอง" คังอินชูกำปั้นทำท่าเหมือนจะเอาเรื่อง แต่จะให้เขาทำยังไงก็ในเมื่อเขาร้องไห้เพราะอึนฮยอก
"ไม่มีอะไรหรอกน่า~ ฉันแค่เหงานิดหน่อยเท่านั้นเอง" หน้าสวยปาดน้ำตา เขายิ้มน้อยๆที่มุมปากให้เห็นว่าไม่เป้นอะไรแล้ว
"เหงา? ไอ้ฮยอกมันไปใหนล่ะครับ" คังอินถามตรงจุด....สิ่งที่ไม่อยากให้ถามที่สุด...
"เขาไปแล้วล่ะ....เพราะพี่ไม่ดีเอง" สิ้นเสียงน้ำตาก็เริ่มคลอเบ้า เขามุดหน้าและกอดเข่า เริ่มสะอื้น
"ผมขอโทษ...พี่คงเสียใจมาก ฮยอก แก!!!" คังอินขอโทษและขึ้นเสียงกับคนที่ทำให้พี่ลีทึกของเขาต้องเสียน้ำตา...
" ฮยอกไม่ผิดหรอก เพราะพี่ไม่ดีเอง...ช่วยอยู่กับพี่สักพักนะ" ลีทึกขอร้อง เขาไม่ต้องการที่จะอยู่คนเดียว ในวันที่ฝนตก วันที่ฮยอกแจจากไป
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลีทึึกยังคงมองออกไปนอกระเบียง คังอินได้แต่มองอย่างเป็นห่วง ลีทึกช่วยเหลืออะไรเขาไว้มาก ทั้งเรื่องครอบครัว การงาน หรือแม้แต่เรื่องความรัก สิ่งที่เขาทำำได้เขาก็พร้อมที่จะทำเพื่อให้รุ่นพี่ของเขาสบายใจ
ปิ้ป ปิ้ป ซองมินนี่ผู้น่ารักโทรมาหาหมีอ้วนล่ะนะ~ เสียงมือถือของคังอินดังขึ้น
ซองมินของเขาโทรมา เสียงเรียกเขาซองมินเป็นคนอัดมาให้ แม้เขาจะเผลอยิ้มแต่ก็ต้องเงียบไว้ เพราะว่าตอนนี้มีคนกำลังเสียใจเพราะคนรัก
"ไปเถอะ...พี่ไม่เป็นไร" เสียงสวยมองมาอย่างสงบแต่ในใจเหมือนฝนที่ตกหนัก
คังอินพยักหน้ารับและกดปุ่มรับสาย เสียงของซองมินเล็ดลอดผ่านเข้ามา คังอินเดินไปคุยห่างๆเพราะไม่อยากให้บทสนธนาหวานชื่นเข้าหูคนที่เพิ่งอกหัก ผ่านไปเกือบ10นาที คังอินก็กลับมา
" ผม....เออ...ซองมินเขาอยากกินข้าวเย็นนี้..." คังอินถามอย่างตะกุกตะกัก เกรงใจก็เกรงใจแต่ซองมินวันนี้ทำตัวน่ารัก อยากจะกลับไปกอดให้ชื่นใจ
" ไม่เป็นไรหรอก....นายไปเถอะ..มีความสุขเผื่อพี่ด้วยล่ะกัน" เขายิ้มอย่างใจเย็น ทำเอาคนร่างใหญ่รู้สึกสงสาร ไม่อยากนึกว่าในใจของรุ่นพี่ที่เขารักจะเป็นยังไง แต่ก็เดินออกไปหาคนที่เขารัก
"ผมไปนะครับ พี่ก็อย่าเป็นอะไรนะ ไว้ผมจะโทรมาหา" สิ้นเสียง ร่างใหญ่ก็เดินออกจากห้องไป
ทิ้งลีทึกไว้คนเดียว.....นี้ล่ะนะ คงเป็นบทลงโทษที่ฉันปันใจให้คนอื่นถึงต้องมาโดนเหตุการ์เสียดสีแบบนี้..... ฮยอกแจ นายจะไม่กลับมาแล้วหรอ?
.
..
......
............
.......................
...................................
ในร้านอาหารอิตาลีแห่งหนึ่ง ตกแต่งอย่างหรูหรา กลิ่นหอมของพาสต้าและะสเต็กลอยอบอวล ร้านเปิดเพลงคลอเบาๆ มีแค่เสียงมีดกระทบจานและเสียงพูดคุยเบาๆเท่านั้น
คังอินเดินเข้ามาในร้าน เขามองหาโต๊ะที่คนรักของเขานั้งอยู่ ก่อนที่จะเคลื่อนกายไปหาซองมิน
ซองมินเป็นผู้ชายหน้าตาน่ารัก วันนี้เขาแต่งตัวสบายๆแต่ดูดี เขากำลังคุยกับผู้ชายคนอื่นหน้าตาไม่คุ้น......ใครกันนะ? คังอินคิด
"ซองมิน...พี่มาแล้ว เออ...นี้ใครหรอครับ" คังอินเดินตรงไปหาซองมินและเอามือข้างหนึ่งจับไหล่ซองมินไว้ ก่อนจะมองไปทางชายหนุ่มนิรนาม
"อ่า!! พี่คังอิน คิดถึงจังเลย~ คนนี้เขาชื่อชีวอน เขาบอกว่าเป็นเพื่อนของพี่ลีทึกล่ะ♥" กระต่ายน้อยยิ้มอย่างร่าเริงไปหาคนรัก
"งั้นหรอ!? สวัสดีครับผมคังอิน เป็นแฟนของซองมินครับ" เสียงของคังอินเน้นคำว่า แฟนของซองมิน เป็นพิเศษก่อนจะยื่นมาอย่างสุภาพ
"ครับ ผมชเว ชีวอน เป็นเพื่อนของลีทึกและซองมินครับ" หนุ่มหล่อมาดเจ้าชายยื่นมาไปจับอย่างใจเย็น ทั้งคู่จ้องหน้ากันอย่างเป็นนัย
หมอนี้คงเป็นสาเหตุที่พี่ลีทึกร้องไห้ คงเขามายุ่มย่ามกับชีวิตคนอื่นเล่นๆแล้วก็จากไปซินะ...หลังจากพี่ลีทึกแล้วก็ซองมินงั้นหรอ? จะมากไปหน่อยมั้ง!!!
"ซองมินครับ พี่หิวแล้วซิ" คังอินนั้งลงข้างๆซองมินแฟนของเขา เขาเอาไหล่ไปเบียดคนรักของเขา เป็นวิธีอ้อนตามแบบฉบับคังอิน
" กินของผมก่อนมั้ย ระหว่างรอสั่งอาหารจะได้ไม่หิวนะ~" ซองมินนั้งจ้องหน้าคุยกับคังอินอยางลืมตัว...ลืมไปว่ามีแขกไม่ได้รับเชิญ นั้งอยู่
"พี่อยากกินนาย...เดี้ยวนี้เลย" คังอินเอาหน้าเข้าไปใกล้ ห่างกันแค่ไม่กี่เซ็นติเมตรก็แทบจะจูบอยู่แล้ว
"พี่พูดอะไรน่ะ ชีวอนนั้งอยู่นะครับ...แต่ก็...ตอนนี้เลยหรอ" ซองมินกระเซาะไหล่คังอินเบาๆ แต่ก็ก้มหน้าด้วยความเขินอาย
คังอินหันไปมองหน้าชีวอนแล้วเลิกคิ้วใส่....เป็นไงล่ะ แฟนข้าใครอย่าแตะ!!!
ทางด้านชีวอนเห็นท่าไม่ดีจึงลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ เพราะอยู่ตรงนี้คงไม่ดีแน่ หลังจากชีวอนเดินลับตาไป คังอินก็รีบหันมาปรึกษาแฟนของเขา ทำเอากระต่ายน้อยของเราหัวเสียเล็กน้อย
"ชีวอนมันเป็นคนไม่ดีรู้มั้ย....ดูเหมือนจะเข้าไปแย่งพี่ลีทึกจากฮยอกแจ.."คังอินรีบเล่าเหตุการ์ทั้งหมดให้ซองมินฟัง
"จริงหรอครับ! ก็ว่าอยู่ ทำไมเขาถึงมาคุยกับผม เห็นว่าจะให้ช่วยซื้อสินค้าพวกเครื่องประดับ
หมอ นี้คงใช้วิธีจีบเป้าหมายแล้วให้ซื้อสินค้าแน่ๆเลย เหมือนพวกโฮสคลับ!!!" ซองมินรีบชี้แจง ก็ใครจะไปยอมซื้อของแพงหูฉี่ขนาดนั้นกันเล่า
คังอินและซองมินมองหน้ากัน....พยักหน้านิดหน่อยเหมือนรู้ใจ
ซองมินกดโทรศัพท์ต่อสายถึงฮยอกแจ เขาเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เด็กไม่แปลกที่ซองมินจะรู้จัก ส่วนคังอินโทรหาพี่ลีทึก
"ฮยอกแจ นายอยู่ใหนน่ะ!!! พี่ลีทึกกำลังจะฆ่าตัวตายนะ ฉันฟังเรื่องราวหมดแล้ว" ซองมินรีบปั้นเสียงตกใจ ลีทึกจะตาย....ถ้าไม่โง่หรือบ้าก็ไม่มีใครเชื่อหรอก เด็กอมมือยังรู้
"อะไรนะ!! จริงหรอ ฉันจะรีบไปหาเขา" สิ้นเสียงก็กดวางสายทันที....จะว่าโง่หรือบ้าก็ช่าง ความรักมันทำให้ฮยอกแจตาบอดไปแล้วจริงๆ
ตอนนี้เขารีบสุดชีวิตเพื่อจะไปหารักของเขา แม้เขาจะพยายามตีตัวออกไป แต่ถ้ามีใครคนหนึ่งต้องตายล่ะก็....เขาคงทนไม่ได้
อีกด้านนึงฝั่งคังอิน
" พี่ครับ ตอนนี้พี่อยู่ใหน? ผมเจอผู้ชายที่ชื่อชีวอนแล้ว ผมฟังเรื่องทุกอย่างแล้ว พี่รอที่ห้องนะครับ ผมจะไปหา!" คังอินปั้นเสียงโมโหสุดขีด
"นาย...เจอชี วอนงั้นหรอ!!" เสียงสวยตอบกลับมาและเงียบไปพักหนึ่ง แต่ก็มีเสียงสะอื้นตามมา พี่ลีทึกคงกำลังร้องไห้แต่ไม่อยากให้คังอินได้ยิน
"พี่จะรอนะ..." ลีทึกวางสายทิ้งทันที
หมีอ้วนกับกระต่ายน้อยหันมาสบตากันและยิ้มอย่างรู้ใจ แผนกามเทพของพวกเขาที่เพิ่งจะคิดได้สดๆสำเร็จไปด้วยดี รอแค่จำเลยออกมาจากห้องน้ำเท่านั้น!
"มัดแล้วลากไปหรือโป๊ะยาสลบดี?" คังอินถามซองมิน หน้าของเขายิ้มกริ่มอย่างมีความสุข
"ทั้งสองอย่างง่ายกว่ามั้ยครับ" ซองมินหันไปยิ้มด้วยอย่างร่าเริง
ชีวอนผู้ไม่รู้แฟนชั่วร้ายของสองสามีภรรยาเดินกลับมานั้งที่โต๊ะอย่างใจเย็น ทั้งสองคนยิ้มให้กันอย่างเงียบๆ.....แล้วชีวอนก็สลบไป
.
..
....
........
..............
....................
............................
ฮยอกแจวิ่งมาถึงห้องของลีทึกแล้ว เขาเปิดประตูเข้าไปทันที เขากวาดสายตามองหาร่างคุ้นตา
พี่ครับ พี่อยู่ใหน! ไม่ใช่ว่าจากผมไปแล้วจริงๆ.....
ก่อนจะสะดุดตากับร่างที่นอนสลบอยู่บนพื้นห้อง
"พี่ครับ!!!" ฮยอกแจร้องเสียงหลงวิ่งเข้าไปกอดร่างบาง น้ำตาเริ่มไหลช้าๆ
.................ถ้าผมไม่ทิ้งที่ไป พี่ก็คงไม่ตาย
.................เพราะผม พีุ่ึถึงต้องเป็นแบบนี้
..................อย่าจากผมไปนะ
"พี่ครับ....อย่าจากผมไปนะ ผมรักพี่" ฮยอกแจกอดร่างบางให้แน่นขึ้น น้ำตาของเขาหยดลงบนหน้าสวย
หยดแล้วหยดเล่า ซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ต่อให้มากเพียงใดก็ไม่อาจแทนความรู้สึกที่รักและรู้สึกผิดนี้ได้
น้ำอะไรน่ะ!? แล้วใครกันที่มาโหวกเหวก.....เสียงที่คุ้นหูนี่....ฮยอกแจ!!!
"นาย...กลับมาหาพี่แล้วหรอ" พี่ลีทึกมองไปหาคนที่เขารัก เขายิ้มน้อยๆ....นี่คงเป็นความฝัน
"ครับ ผมกลับมาแล้ว พี่อย่าจากผมไปนะ" ฮยอกแจเช็ดน้ำตาของเขาบนหน้าลีทึกเบาๆ
ก่อนจะก้มลงจูบที่ปากของร่างบางเบาๆ
" พี่รักนายจริงๆ อย่าจากพี่ไปอีกนะ" ลีทึกพูดทั้้งน้ำตา เขาเอาแขนคล้องที่คอของฮยอกแจ ทั้งสองคนกอดกันบนพื้นห้อง ตอนนี้ฝนเริ่มตกเบาบางลงแล้ว
ปัง!!!! เสียงถีบปรตูอย่างแรง
คังอินลากชีวอนที่กำลังสลบเพราะยามากับซองมิน
" คืนดีกันแล้วก็มาจัดการเจ้าตัวปัญหานี้หน่อยมั้ย?" คังอินชี้ไปที่ชีวอนที่ตอนนี้ถูกโยนลงบนพื้นห้อง เขาเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ทั้งคู่ได้ฟัง
ทั้งสี่ช่วยกันเอาเมจิกเขียนตามตัวและถ่าบรูปเก็บไว้......และเอาไปโยนทิ้ง ไว้ในกองขยะ ลีทึกเอาป้ายไม้ขนาดใหญ่คล้องคอของชีวอนไว้และเขียนว่า "ของผมมีขนาดเล็กกว่าอิเล็กตรอน"
คังอินและฮยอกแจซัดเข้าไปที่หน้าของชีวอน ทิ้งรอยเขียวไว้ที่ตาแก้ม จมูก
ส่วนซองมินเอากิ้ปและโบมาพูกผมชีวอนมั่วซั่วและเอาขนมหวานปายตามหน้า
"พี่ครับ ผมขอโทษ...."ฮยอกแจกอดลีทึกจากด้านหลัง หลังจากจัดการกับจำเลยตัวดีที่กองขยะ
"ไม่เป็นไรหรอกน่า...แต่ว่า....นายตัวเหม็นชะมัด" ลีทึกทำท่าปัดๆใส่ฮยอกแจและเอามืออีกข้างปิดจมูก
"งั้นเราก็ไปอาบน้ำกัน!!" ฮยอกแจกลับมายิ้มร่าเขายกคนรักของเขาขึ้นและวิ่งเข้าห้องอย่างรวดเร็ว
ซองมินสะกิดคังอินเบาๆ ทำหน้าเหมือนน้อยใจ คังอินก็ยิ้มออกมาแล้วกอดซองมินไว้
"พี่ว่าพี่หิวแล้ว~ คงถึงเวลาของหวาน" คังอินยิ้มตาปิด มือข้างนึงลากโอบเอวร่างอวบ
"กลับไปกินที่ห้องกันดีกว่านะครับ♥" เสียงหวานๆเงยหน้าไปมองคังอินอย่างพอใจ
----------------------------------------------
ถึงจะเป็นช๊อตฟิคแต่ก็แต่ง อึนทึกออกมาซะแล้ว~
อารมณืแอบชอบคู่นี้อยู่เหมือนกัน
คอมเม้นกันเดี้ยวนี้ นี้คือคำสั่ง!!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น