SHORT FIC: KANGMIN

ลำดับตอนที่ #6 : CASNOVA AND NERD

CASNOVA AND NERD

"ออกไปไกลๆฉัน!" เสียงตวาดดังขึ้น ผู้คนรอบๆทางเดินภายในห้องโถงมองชายร่างหนาสะบัดมืออีกฝ่ายอย่างไม่ใยดี ร่างบางที่ยืนแน่นิ่ง ร้องไห้ออกมา

"ฮือ.....อึก ทำไม...เพราะนายเบื่อฉันแล้วงั้นหรอ" หญิงสาวร่างบางร้องไห้ ณ ตรงจุดนั้น ผู้คนรายล้อมไปทั่ว คังอินได้แต่มองไปรอบตัวๆ ผู้คนเริ่มล้อมวงเพื่อดูเหตการณ์เบื้องหน้า

"ฉัน...ขอโทษ" ร่างหนาขมวดคิ้วเข้าหากัน ใบหน้าคมบิ้วเบี้ยวแสดงอารมณ์ไม่ถูก ก่อนจะใช้ร่างกายกำยำแทรกตัวผ่านผู้คนที่จ้องมอง ทิ้งหญิงสาวที่เรียกว่าแฟนเก่าไว้ตรงนั้น

♦♦♦

คังอิน ชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคาสโนว่าในมหาลัย ตอนนี้นั่งกลุ้มอยู่ในห้องเรียนที่ว่างเปล่า แสงแดดตอนเย็นและความเงียบทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย จากเหตุการณ์เมื่อตอนเที่ยง


"ไม่ใช่เพราะอยากจะทิ้งสักหน่อย ก็แค่ไม่รู้สึกใจเต้นอะไรแล้ว ก็เลยบอกไปตรงๆ ไม่นึกว่าจะฟูมฟายขนาดนี้ ก็มันน่าเบื่อนิหว่า" คังอินคิดภายในใจก่อนจะถอนหายใจยาวๆ เอาขาพาดกับโต๊ะตรงหน้า

ในห้องสี่เหลี่ยมที่มีโต๊ะขนาดยาวเรียงราย เขานั่งบนเก้าอี้และวางขาพาดบนโต๊ะ ผนังสูงมาหน้าต่างบานยาวเรียงกัน เหมือนกับกรอบรูปแนวนอนที่เห็นภาพวิวต้นไม้ของมหาลัย

กึก...

ร่างหนาหันไปมองต้นตอของเสียง ประตูบานเลื่อนถูกเปิดออก ใบหน้าสีขาวละเอียดตัดกับแว่นสีดำอันใหญ่ ผมสีน้ำตาลอ่อนปรกลงมา ปากสีชมพูอ่อนราวกับสีกุหลาบ ภาพทั้งหมดถูกชะโลมด้วยแสงอาทิตย์ที่ตกดิน คังอินนิ่งไปชั่วครูก่อนจะละสายตาออกไป

"ขอโทษ ที่ทำให้ตกใจ..." ร่างบางที่เปิดประตูเขามาพูดเบาๆ แต่ในห้องที่เงียบขนาดนี้ทำให้ได้ยินชัด

คังอินมองบุรุษเบื้องหน้า แม้ว่าเขาจะรู้อยู่แก่ใจแต่ซองมินก็เป็นผู้ชายที่เรียกได้ว่าสวยคนนึง น่าจะสวยกว่าผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดๆหลายคนที่เขาคบมาด้วยซ้ำ

"ไม่เป็นไร" เขาตอบกลับด้วยเสียงที่ดังกว่า ก่อนจะมองซองมินไปที่นั่งของตัวเอง "นายมาทำอะไรกัน นี่มันเวลาเลิกเรียนไม่ใช่หรอ" ร่างหนาเอ่ยขึ้นขณะที่ซองมินกำลังหย่อนตัวลงบนเก้าอี้

"....แค่มาหยิบหนังสือเรียน" ซองมินตอบสั้นๆห้วนๆ แม้จะดูไม่สุภาพแต่เสียงของกลับใสกังวาล สีหน้าไม่แสดงอารมณ์มากนัก

 คังอินเห็นก็นึกอยากจะแหย่เล่น "ฉันได้ว่ามีข่าวลือว่านายเป็นพวกลักเพศ นายเป็นจริงรึเปล่" คังอินพูดแหย่ตามประสา แต่หน้าหวานกลับตวัดสายตาดุมาทันควัน

"ฉันยอมเป็นพวกผิดเพศดีกว่าเป็นเสือผู้หญิงที่ล้มเหลวในความรักทุกเดือนที่โถงทางเดินทุกเดือนแบบนายล่ะกัน" ซองมินพูดนิ่งๆ แม้จะนิ่งแต่ก็ดูออกว่าโกรธจัด คังอินสะอึกก่อนจะเงียบไปแว่บนึง

ร่างหนาเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายที่หยิบหนังสือขึ้นมาตั้งบนโต๊ะ ก่อนจะใช้มือข้างนึงยันไว้ ร่างสูงบังอีกฝ่ายไว้มิด ซองมินมองด้วยสายตานิ่งแม้ว่าเขาจะรู้สึกถึงการคุกคามก็ตาม

"นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน คิดว่าเห้นนายอ้อนแอ้นอย่างงี้แล้วฉันจะไม่กล้าลงมือรึไง" คังอินว่าพร้อมกับมองลงไปในแว่นหนา สายตาของซองมินสั่นไหวราวกับจะร้องไห้

"แล้วคิดว่าฉันจะกลัวนายงั้นหรอ" ซองมินพยายามกัดฟันพูด แม้ชายที่อยู่ตรงหน้าจะขึ้นชื่อเสีย ไม่ว่าจะผู้หญิง หรือเป็ยนักเลง ก็ตาม

คังอินเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ในมหาลัยแห่งนี้เขานับว่าเป็นสิ่งอันตราย คนที่แสดงตัวเป็นศัตรูเท่ากับยอมอยู่ไม่เป็นสุข ที่ซองมินหกล้าหือเขาเป็นเพราะไม่กลัวหรือไม่รู้กันแน่

"แล้วคิดว่าสอบได้ที่หนึ่งฉันจะยอมนายงั้นสิ" คังอินว่าขณะใช้มือข้างเดียวบีบกรามอีกฝ่าย

"อึก..." ซองมินรู้สึกเจ็บ เขาใช้สองมือพยายามดันมือของคังอินออกแต่ดูเหมือนเรื่องพละกำลังจะสู้ไมไ่ด้เลย

คังอินสะบัดมือ ใบหน้าหวานกระเด็นไปตามแรงมือ แว่นที่สวมอยู่กระเด็นตกลงไปตรงพื้น

"นายทำฉันอารมณ์เสีย วันถือจะถือว่าปล่อยไปก่อน ถ้าไม่อยากให้หน้าสวยๆเป็นแผลก็อยู่นิ่งๆไว้ละกัน" คังอินว่าก่อนจะเดินออกไปทางประตูโดยไม่ใยดีคนข้างหลังแม้แต่น้อย

ซองมินกัดฟันมอง แต่เมื่อเขาไม่มีแว่นเขาก็มองไปชัด ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ยอมให้ใครมาหยามเขาเหมือนกัน ร่างบางลุกขึ้นวิ่งไปตรงหน้า กำปั้นแนบข้างลำตัวแน่้นก่อนจะชกไปข้างหน้า

"เฮ้ๆ นายจะทำอะไร คิดจะชกฉันงั้นหรอ" คังอินจับที่ข้อมืออีกฝ่ายไว้

ซองมินพยายามจะสะบัดมือออกแต่ไม่สำเร็จ ยิ่งออกแรงก็ยิ่งเจ็บ เพราะเขาไม่ใส่แว่นเลยกะระยะพลาดไป ไม่...เพราะว่าเขาอ่อนแอมากกว่า

ร่างบางพยายามจะออกแรงมาก จนเสียการทรงตัว ซองมินเซไปจนชนกับอกหนาของอีกฝ่ายของไม่ได้ตั้งใจ

"ปล่อยฉัน!" ซองมินพูดเสียงแข็ง แม้ว่าเขาจะพูดโดยไม่มองหน้าอีกฝ่ายก็ตาม คังอินใช้มือเชิดหน้าซองมินขึ้นมา

"นายบ้ารึไง" คังอินมองลงไปในใบหน้าสวยหวาน พอไม่มีแว่นหนามาปิดบังยิ่งเห็นหน้าตาชัดขึ้น ใบหน้าที่เหมือนกับจะร้องไห้ แก้มแดงๆเพราะความโกรธ และคิ้วขมวดกัน ยิ่งเห็นยิ่งเพิ่มความรู้สึกอย่างแกล้งขึ้นไปอีก

คังอินค่อยๆก้มหน้าลง จนริมฝีปากของซองมินห่างออกไปไม่กี่เซ็น เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจ ซองมินหลับตาปี๋ ลมหายใจเริ่มอ่อนระทวย ถ้าเป็นผู้หญิงคงเซ็กซี่จนเขาลงมือไปแล้ว แต่เมื่อเขาฉุกคิดได้ และมองภาพตรงหน้า คังอินก็หลุดหัวเราะออกมา

"ฮาฮาฮาฮาฮาฮาฮา !!! นายคงไม่คิดว่าฉันจะจูบนายจริงๆหรอกนะ !!" คังอินผละตัวออกก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะชอบใจ

"อึก...." ซองมินล้มลง ขาแทบจะไม่มีแรง กลัวจนเข่าอ่อนไปหมด โมโหก็ยิ่งโมโหที่มาล้อเล่นกับตัวเขา ถึงอย่างนั้นก็มีสิ่งหนึ่งที่เขาไม่อยากยอมรับคือเขาเผลอคิดไปว่าคังอินจะจูบลงมาจริงๆ ยิ่งทำให้หน้าเขาแดงขึ้นไปอีก ทั้งโมโหทั้งอับอาย "นาย....ฉัน... ไอบ้าเอ้ย" ซองมินสบถด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

♦♦♦

ถึงจะได้แกล้งอย่างชอบใจ แต่คังอินที่กลับมาถึงบ้านก็เอาแต่นั่งเหมอไปเรื่อย นึกถึงเหตุการ์ตอนเย็น ทั้งๆที่ไม่อยากนึกแต่หัวเขากลับวนไปคิดเรื่องนี้ทุกที

"นี่นายจะนั่งเหม่ออีกนานมั้ย ฉันเบื่อจะเห้นนายทำท่าโง่ๆนั้นแล้วนะ" อีทึกมองมาที่น้องชายตัวเอง

"พี่น่ะ เงียบๆไปเลย แม่พี่ไม่ยอมให้ผมนอนหอ ผมถึงต้องกลับบ้านมาเอาหน้าโง่ๆให้พี่ดูไงเล่า" คังอินขึ้นเสียง แม้อีทึกจะเป็นพี่ชายแต่ก็ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ เป็นเพียงลูกติดจากการแต่งงานใหม่ของพ่อเขา "แถมเพราะพี่นั้นแหละ ผมถึงมีข่าวแปลกๆว่าคบกับพี่ชายตัวเอง"

เสียงหัวเราะดังขึ้น "แค่ฉันเอาข้าวไปให้นายที่คณะ ถึงกับเป็นข่าวใหญ่โตเลยงั้นหรอ" อีทึกหัวเราะพลาง พูดไปพลาง

"ผมไม่คุยกับพี่ด้วยแล้ว ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่" คังอินลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร หวังจะลุกหนีพี่ชายตัวดี

"เพราะรุ่นน้องที่น่ารักของฉันรึเปล่า?" อีทึกพูดขึ้น คังอินชะงักไปชั่วครู "ฉันบังเอิญเห็นเขากำลังเก็บแว่นอยู่น่ะ เลยเข้าไปช่วย"

"พี่เห็น?" คังอินนถาม อีทึกพยักหน้ายิ้มๆอย่างถูกใจที่ได้แกล้งน้องชายตัวดี

"นายคงไม่รู้สินะว่าหมอนั่นน่ะดังมากๆในทั้งหมู่ผู้ชายและผู้หญิง เพราะหน้าตาน่ารักแถมยังเรียนเก่ง เก่งกว่าฉันซะอีก รู้มั้ยว่ามีผู้ชายพยายามจะขืนใจมาแล้วด้วยนะ แต่โชคดีที่มีคนช่วยทัน"

คังอินทำหน้าอึ้ง "ขืนใจงั้นหรอ?"

"ใช่ หมอนั่นอยู่หอน่ะ ไม่มีรูมเมทด้วย" อีทึกพูดยิ้มๆ "นายคงรู้ใช่มั้ยว่าที่แม่ไม่ยอมให้นายอยู่หอ เพราะไม่มีใครยอมอยู่กับนายน่ะสิ ยิ่งตอนนี้เปิดเทอมกันแล้ว นายไม่มีทางหาห้องอยู่คนเดียวได้ด้วย"

คังอินเงียบไป "พี่จะบอกให้ผมอยู่กับหมอนั้นงั้นหรอ"

อีทึกพยักหน้าไปพลางยิ้มไป

"ไม่-มี-ทาง!" คังอินพูดเน้นย้ำทีละคำก่อนจะรีบหนีไป เสียงประตูปิดดัง ปัง! เป็นสัญญาณว่าเขาเข้าไปอยู่ในห้องแล้ว

"เฮ้อ...น่ารักจริงๆน้องชายฉัน" อีทึกว่าพลางนั่งดูทีวีบนโซฟาต่อไปอย่างสบายอารมณ์

♦♦♦

"ลี ซองมิน...." คังอินเรียกชื่อซองมินเบาๆ ก่อนจะนึกถึงหน้าหวาน ยิ่งคิดยิ่งคุมตัวเองไม่อยู่ "โว้ยยยยยย ใจมันจะเต้นอะไรนักหนาว่ะ!!" คังอินนึกในใจดังๆก่อนจะพยายามเอาหมอนมาปิดหูเพื่อปิดกั้นตัวเอง แม้ว่าตัวเขาจะรู้อยู่เต็มอกว่าไม่ได้ช่วยให้เลิกคิดถึงอีกฝ่ายเลยก็ตาม

-----------------

ขอโทษที่ไม่มาอัพเลยนะคะ ฟิคเรื่องที่แล้วส่งเอ็นซีให้ทุกคนแล้ว เรื่องนี้จะยาวประมาณ 2-3ตอนจบนะคะ
ขอสปอยนิดนึงว่า เรทอยู่เหมือนกัน :)) มีอะไรก็ติชมได้เลยคะ