::ISOLATE TOGETHER [ Fic..Kangmin ]

ลำดับตอนที่ #6 : ::ISOLATE TOGETHER:::PART 4

การเล่นตลกของเวลา

มักพาเราไปในวัน เวลาที่นึกถึง

--------------------------------------------------------------------------

"เฮ้~~~ ฮีชอลสุดสวยมาแล้วจ้า~" ฮีชอล เจ้าของเสียงร่าเริงและหน้าตาสวย เริ่ด วันนี้เธอ(?) ใส่ชุดพยาบาลกระโปรงสั้นเลยขาอ่อน....แถมยังผ่าข้างอีก......อาชีพของเธอดู เหมือนจะเป็นปริศนา

......ไม่ต้องแปลกใจ! ก็เธอทำงานเป็นสาวนั้งดริ้ง ของร้านสาวประเภทสอง

......มีทั้งชายจริง และชายไม่แท้ ที่เธอทำงานที่นี้เพราะเงินเดือนดี

......แถมเธอยังมีดีกรี สวยอันดับต้นๆของร้านเสมอ

......ส่วนเรื่อง เธอเป็นชายจริง หรือ หญิงไม่แท้ ยังเป็นปริศนาอยู่




"นายกำลังจะโดนข้อหาลักพาตัวนะ ♥" ฮีชอลผู้ร่าเริงพูดอย่างมีความสุข แต่ไอ้หัวข้อมันน่าหวาดเสียวสุดๆ

" ข้อหา!? ข้อหาอะไรของนาย!" คังอินละจากหน้าจอคอม กำลังนั้งทำงานบนโต๊ะของเขาอย่างสงบ แต่ดูเหมือนกำลังเล่นอินเตอร์เน็ตมากกว่า.....การโผล่พรวดพราดขอฮีชอลทำให้ เขาชินซะแล้ว

แต่ดูเหมือนหัวข้อคราวนี้จะทำให้เขาสนใจจริงๆ.....





"ลัก-พา-ตัว-♥" เสียงสวยเน้นทีละคำ แล้วชี้ไปที่โซฟาที่สภาพบู้บี้.....ตรงนั้นมันที่คังอินเผด็จศึกซองมิน.....ฮีชอลเหมือนจะรู้ความคิดคังอินไปซะทุกอย่าง

"ถ้าเรื่องแค่นั้น ฉันจัดการได้น่า!!!~" คังอินพูดอย่างสบายใจ และอมยิ้มเล็กๆ เสียงคลิ๊กเมาท์บ่งบอกว่าเขายังเล่นอินเตอร์เน็ทอยู่

.........เขากำลังหาร้านอาหารเย็นสำหรับวันนี้ ก็ใในหนังสือเขียนข้อสองไว้ว่า...

                            

                       oขั้นตอนที่ 2 : พยายามพาสัตว์เลี้ยงของคุณไปเดินเล่นบ้าง ให้เขาคุ้นเคยกับคุณ หลังจบขั้นตอนนี้ไปแล้วกระต่ายของคุณจะเชื่องขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ





........ หลังจากเขาทำตามหลังสือก็รู้สึกได้ว่าซองมินคุ้นเคยกับเขามากขึ้น....อ่า!!! ต้องกลับไปหาหมอนั้นด้วย....เขาปิดหน้าจอคอมและเก็บของบนโต๊ะ



      แต่เสียงโทรศัพท์เสียงประหลาดดังขึ้น มันเหมือนเสียงดังๆในห้องคาราโอเกะ.....ของฮีชอล



"ป๊ะป๊าใครโทรมาเนี้ย~?" ฮีชอลทำท่าตกใจ มือถือของเธอแสดงหน้าจอว่า พ่อของเจ้าอ้วน...เธอยื่นมือถือไปข้างหน้า ให้คังอินเห็นชัดๆ



มือหนาหยุดเก็บของ หน้าถอดสี.......




"พ่อ!!?......นายปากโป้งงั้นหรอ!" คังอินทิ้งหน้าถอดสีหันมาท่าทางเอาเรื่องฮีชอล


"อ้าวๆ เพิ่งจะมากังวลเรอะไง พ่อนายเครือข่ายร้อยแปด อย่ามาโทษกันนะ" สีหน้าของฮีชอลก็ดูจริงจังไม่แพ้กัน


..........บริษัทของคังอินความจริงประธานตัวจริงทำงานอยู่ต่างประเทศ

..........คังอินเป็นแค่ลูกชายที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำ

..........แค่เขาบนว่าไม่อยากเรียน พ่อเขาก็ให้เขามาดูแลบริษัทแทน

..........แต่เครือข่ายลูกหนี้ของพ่อเขาน่ะ มากกว่าใยแมงมุมซะอีก





"นายกลับไปเรียนสิ!!! แล้วบอกว่าซองมินเป็นเพื่อนมาพักที่บ้าน!!!" ฮีชอลออกไอเดีย...ก็เพื่อนตัวดีมีปัญหาแบบนี้จะใ้มาหยอกล้อคงไม่เหมาะ.....ครั้งสุดท้ายที่พ่อมา........ไม่อยากนึกถึง

              แต่การกลับไปเรียนของคังอินก็ดูน่าคิด... เขาหยุดเรียนมาได้ปีนึงได้แล้วแถมตอนนี้ก็เบื่อๆ

"ฉันหยุดเรียนมาปีกว่าแล้วนะโว้ยยย!!" คังอินโหวกเหวก..ทุกอย่างดูชุลมุลไปหมด ฮีชอลก็ไม่กดรับ คังอินก็เคาะโต๊ะไม่หยุด

...........ปีนึงงั้นหรอ?


...........งั้น!!?   งั้นก็พอดีกับซองมินเลยน่ะสิ!!?




" ฉันจะกลับไปเรียน!" สิ้นเสียงห้าว ฮีชอลก็กดรับสายอย่างรวดเร็ว....เสียงคุยมีแค่ฮีชอลกับผู้ปกครองคังอินเท่า นั้น.....คังอินได้แค่เงี้ยหูฟัง



                ฮีชอลพยักหน้า2-3ที ทุกอย่างเกิดขึ้นแค่ไม่นานแต่ดูเหมือนจะเป็นปีก็กว่าได้ก่อนที่เธอจะวางสาย


"ว่าไง!?" คังอินถามหน้าตาตื่น

"ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว ไปเรียนตั้งแต่พรุ่งนี้เลย ไม่น่าสงสัยดีด้วย" ฮีชอลพูดจบก็วิ่งออกไปจากห้อง





            หลังจากจบเรื่อง เธอมักวิ่งไปจัดการให้เสร็จในพริบตาเดียว เหมือนกับมีเวทมนตร์ เธอเสกให้ผู้ชายภายในร้านศิโรราบได้ และเสกให้ผู้หญิงห้อมล้อมด้วยแค่ยิ้ม และอะไรต่อมิอะไรด้วยการดีดนิ้วเท่านั้น......ที่เหลือทาสผู้ซื่อสัตจ์ของเธอก็แทบจะถวายให้ ...........นี่ละน้า นางพญา


................คังอินถอนหายใจยาว และเดินออกจากห้องไป


.
..
.....
.............
.....................
..................................


"ลี ซองมิน ตื่นได้แล้ว!" คังอินเขย่าไหล่ซองมินเบาๆแต่ดูเหมือนกระต่ายขี้เซาจะไม่ตื่นง่ายๆ


................หน้าตอนหลับของนายน่ารักจริงๆ

................ห้องก็ดูสะะอาด   นายคงคอยเก็บกวาดใช่มั้ยเนี้ย!!?

................ถ้ามีแม่ศรีเรือนแบบนี้อยู่ด้วย คงดีไม่น้อยเลยน้า~




"ซองมิน! ถ้านายไม่ตื่นฉันไม่รับประกันความปลอดภัยแล้วนะ" ดูเหมือนคำว่า ไม่รับประกันความปลอดภัย  จะได้ผลดี ร่างอวบลืมตาแทบจะทันที


"ตื่นๆๆๆๆ ตื่นแล้ว!" ซองมินลุกพรวดอย่างฉับพลัน....เจ้าหมีอ้วนคิดแต่เรื่องอกุศลรึไง!?

"ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำ ฉันจะพาไปกินข้าว.....เจ้าเตี้ย" คังอินเคาะหัวซองมินเบาๆหนึ่งที ส่วนซองมินทำแก้มป่องไม่พอใจกับคำว่า เจ้าเตี้ย.....แต่ก็วิ่งหน้าบานเข้าห้องน้ำไป

............พูดเรื่องของกินแล้วหน้าบ้าน  เหมือนใครนะ!!!



                       ทั้งสองคนดูเหมือนมีความสัมพันธ์ที่ทำให้เข้าใจกันได้ง่าย  ส่วนคังอินเอนตัวนอนลงบนเตียง พลางคิดว่าวันคืนแบบนี้กำลังจะจบลง

                       











                        และเริ่มต้นใหม่ที่โรงเรียน





                       จะดีขนาดใหนนะ ถ้าซองมินทำข้าวกล่องมาให้ตอนกลางวัน...ตอนเย็นเดินกลับบ้านด้วยกันเหมือนคู่รักปรกติ     ร่างหนาฝันหวานนอนกอดหมอนแน่นพลางดิ้นไปดิ้นมา





"ทำหน้าหื่นอีกแล้ว คิดแต่เรื่องอย่างว่าสินะเนี้ย!" เสียงหวานประชดหลังจากอาบน้ำเสร็จ....นี้มันวิ่งผ่านน้ำหรือไงถึงได้เร็วอย่างนี้!!!

"ไม่คิดจะเปลี่ยนชุดเลยรึไง!? ถึงจะดูหล่อดีก็เถอะแต่กินทั้งชุดทำงานจะดีหรอ?" เสียงหวานมองตั้งหัวจรดเท่าของคังอินเลยก็ว่าได้ เขาชอบผู้ชายใส่สูทแต่ก็ไม่ดีแน่ถ้าใส่มาทั้งวัน

"พูดจาไม่เคารพรุ่นพี่เลย ฉันแก่กว่านายนะ...แล้วที่ว่าหล่อเนี้ย ตรงใหนครับ?" ร่างหนาหยอกกลับ ทำเอาร่างอวบสะอึก

"นายก็พูดไม่ดีเหมือนกันล่ะหน่า" ซองมินเฉไฉไปเรื่อย หน้าก็เอาแต่มองพื้น

"งั้นหรอ? ถ้างั้น ซองมินครับ ไปกินข้าวกันนะ" ร่างหนายังหยอกล้อไม่เลิก ตอนนี้ซองมินแทบจะแหวกแผ่นดินหนีไปแล้ว

"พี่พูดแล้วนะ  นายก็ต้องพูดดีๆเหมือนกัน   รู้มั้ย"

"อือ...." เสียงหวานช้อนตาขึ้นมามอง








                 น่าจับกดชะมัด ความคิด(หื่นๆ) ของคังอินเริ่มออกอาการ ก็ใครให้เอาตาแบ๋วๆมองอย่างนั้นเล่า!!!


                      ร่างหนายิ้มอย่างดีใจ  ตั้งแต่ซองมินมาอยู่ที่นี้้แค่ วันสองวัน ก็ทำเอาชีวิตเขาเปลี่ยนไปขนาดนี้ ทำให้เขายิ้มบ่อยขึ้น คิดถึงคนอื่นมากขึ้น เอาใจใส่คนอื่นมากขึ้น เขาคิดก่อนพากระต่ายน้อยไปดินเนอร์

.
..
.....
..........
..................
..............................
.............................................


                    หลังจากอาหารเย็นมื้อหรูที่โรงแรม ทั้งคู่ก็ดูเหมือนจะคุยกันมากขึ้น มีทั้งเสียงหัวเราะและบทสนธณาทั่วไปตั้งแต่ในลิฟจนถึงห้องพักของพวกเขา


ซองมินได้เปลี่ยนความคิดไปแล้ว


ถึงคังอินจะดูก้าวร้าวและไร้เหตุผลแถมยังเอาแต่ใจ


แต่ภายในของเขาก็เป็นแค่เด็กที่ไม่มีใครมาสนใจ


ความเหงาแบบนั้นเขาได้รับมาแล้ว....





"ฉันจะกลับไปเรียน" คังอินพูดขึ้นมาลอยๆขณะนอนบนโซฟา ดูทีวีอย่างสบายใจ

"โรงเรียน!!? นายอายุเท่าไหร่เนี้ย!" ซองมินถามอย่างตกใจ ขณะเดินมานั้งข้างๆคังอิน

"นายว่าฉันหน้าแก่งั้นหรอ!  ฉันหยุดเรียนไปปีเดียวเองนะ"

"ไม่อยากจะเชื่อ ก็เล่นเที่ยวผู้หญฺงไปทั่ว แถมยังอันธพาลสุดๆ แล้วตำแหน่งประธานนี้อีก!"

"นี่มันบริษัทพ่อฉัน! นายใจร้ายจริงๆ" ร่างหนาเขยิบหัวไปบนตักนิ่มของซองมิน

"ขอโทษ ก็ไม่รู้นิหน่า..~  เฮ้...เอาหัวออกไปนะ หนักก็หนัก!" ร่างอวบตีที่แขนร่างหนาเบาๆ แต่ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแถมเจ้าตัวดียังเปลี่ยนช่องตามใจชอบ

"อ่า!!! ฉันจะดูการ์ตูน  เอาหัวออกไปนะ"

"บ่นมากเดี้ยวจับปล้ำซะเลยหนิ!"





                  เหมือนจะไ้ด้ผล  ซองมินเงียบไปแต่ยังเขย่าคังอินเบาๆเหมือนยังไม่ยอมความ ก่อนจะทำแก้มป่องงอนมองไปทางอื่น     คังอินเห็นแล้วจึงเปลี่ยนช่องกลับ  ซองมินก็ตาลุกวาว  ก่อนจะแกล้งเปลี่ยนเป็นช่องอื่นอีก


"เด็กจริงๆ ฮาฮาฮา!!!" คังอินระเบิดหัวเราะออกมา


"ฉันไม่เด็กนะ !!" ซองมินเถียงสุดใจขาดดิ้น


                          ทั้งห้องมีแต่เสียงหัวเราะไปมา คังอินก็ขี้เล่นคอยแกล้งเปลี่ยนช่องไปมา ส่วนกระต่ายน้อยก็พยายามแย่งรีโมททีวีและคอยตีคังอิน      เป็นภาพที่ดูเหมือนคู่รักที่เพิ่งแต่งงานจริงๆ


                  ฉันมีความสุขจริงๆ ถ้าพรุ่งนี้ก็ยังเป็นแบบนี้ตลอดไปก็ดีสินะ คังอินยิ้มให้กับตัวเอง

--------------------------------------------------------------------------

ไรเตอร์ไม่ได้ขี้เกียจนะ แต่ว่าจะสอบสัปดาหน้าแล้ว ฮาฮา


ผู้ใดชอบตรงใหน คอมเม้นให้ไรเตอร์ด้วยนะ จุ้บๆ ♥