SHORT FIC: KANGMIN

ลำดับตอนที่ #5 : NEAR

NEAR

เท้าของร่างเล็กแทบจะเหยียบเท้าของอีกฝ่ายโดยที่ไม่ตั้งใจแล้วก็ตั้งใจในเวลาเดียวกัน ไม่ใช่เพราะเขาอยากหรอกนะ แต่เพราะมันแคบต่างหาก





ย้อนไป 30 นาที ที่แล้ว

ชมรมฟุตบอลที่มีแข่งในโรงเรียนลงสนามกันวันนี้ ทั้งโรงเรียนถูกล้อมด้วยเสียงเชียร์กึกก้อง ร่างบางได้ยินแว่วมาจากประตูห้องเก็บตัวที่เปิดค้างไว้แดดร้อนทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยสู้ดีนัก การนั้งในห้องเก็บตัวที่มีล๊อกเกอร์เรียงกันติดสองข้างผนังกับเก้าอี้ตัวยาวกลางห้องช่วยทำให้เขาดีขึ้น

ทั้งๆที่เขามีหน้าที่จดบันทึกข้อมูลของคู่แข่งในฐานะผู้จัดการทีม แต่เพราะแดดแรงทำให้ลมจับเอาง่ายๆ อาจารย์ที่ปรึกษาเลยแนะนำให้มานั้งพักก่อน

ถึงอย่างนั้นร่างบางก็ยังกระวนกระวายอยากจะเข้าไปทำหน้าที่ของตนเอง แม้ว่าร่างกายจะย่ำแย่ขนาดไหนก็ตาม ยิ่งคนที่เขาอยากเห็นวิ่งไล่ลูกบอลมากที่สุดอยู่ในสนามด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เขาอยากกลับเข้าไปยิ่งกว่าเดิม


ร่างบางเงยหน้าขึ้นเพดานพลางใช้กระดาษพัดให้รู้สึกเย็นขึ้น โดยไม่ได้เอะใจว่ามีใครบางคนกำลังเดินเข้ามา

"ซองมิน มีน้ำเย็นมั้ย" เสียงทุ้มหนักกล่าวขึ้น

ซองมินสะดุ้งก่อนจะก้มหน้ามองร่างหนาที่เหงื่อโชกไปทั้งตัว กลิ่นเหงื่อของผู้ชายเตะจมูกเขาเบาๆ ยิ่งทำให้ภาพตรงหน้าเป็นความจริงยิ่งกว่าภาพลวงตา

"อ๊ะ...มีๆ" ซองมินว่าพลางยื่นขวดน้ำของตนให้คังอิน เขายกน้ำขึ้นเหนือปากก่อนจะบีบให้น้ำไหลลงคอโดยที่ปากขวดไปแตะริมฝีปากของเขาเลย แต่นั้นก็ทำให้หยดน้ำที่เหลือไหลไปตามคอจนถึงร่องอกหนา

สายตาคู่หวานมองไม่กระพริบก่อนจะรีบหยุดมองทันทีที่อีกฝ่ายยื่นขวดน้ำคืนมา

"ขอบใจ นายหน้าแดงๆนะ ไหวรึเปล่า" คังอินพูดพร้อมกับนั้งลงข้างๆ เขาใช้ผ้าที่พาดไหล่เช็ดเหงื่อตามใบหน้า

"วะ..ไหว ว่าแต่นายเถอะ เป็นตัวเต็งแท้ๆ หนีมาพักแบบนี้จะดีหรอ" ซองมินว่าก่อนจะมองใบหน้าคมด้านข้าง เขาพยายามมองทุกส่วนบนใบหน้าของคังอินเพราะน้อยครั้งเหลือเกินที่เขาจะมีโอกาสได้อยู่กันสองต่อสองแบบนี้

นิ้วหนายกนิ้วขึ้นมาเป็นนัยว่าให้เงียบๆ  "รู้แล้วอย่าเอ็ดไปละ ฉันหนีออกมาจากสนามน่ะ โค้ชไม่ยอมให้พักกันบ้างเลย วิ่งจนเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว แดดก็ร้อน หิวก็หิว"

คังอินนิ่วหน้าเป็นการแสดงอาการไม่พอใจสุดๆ แต่ซองมินก็ยังคงชื่นชมใบหน้าหล่อโดยที่ฟังเรื่องราวแบบหูทวนลม



ตึก ตึก ...


เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังมาจากด้านนอก คังอินเดินไปมองประตูที่เปิดอ้าไว้ก่อนจะรีบวิ่งกลับมาท่าทีตกใจ

"โค้ชมา! หลบเร็ว" คังอินวิ่งพลางดึงมือข้างนึงของซองมินเอาไว้ด้วย

ในห้องแคบๆที่ไม่มีที่แม้แต่จะยืนเมื่อคนมาครบไม่มีที่ให้พอจะซ่อนตัวได้เลย ซองมินมองไปรอบๆก่อนจะฉุดมือหนาตามตนเองมา

ปึง!

ประตูเหล็กถูกปิดลงและสภาพทั้งหมดก็กลายเป็นปัจจุบัน ซองมินกับคังอินอยู่ในตู้ล๊อกเกอร์เก็บของอันสุดท้ายของห้อง แต่เพราะซองมินทำความสะอาดชมรมค้างเอาไว้ ของทั้งหมดจึงไม่ได้อยู่ในตู้

"อะไรกัน! หายไปไหนนะ ไอ้คังอิน... ถ้าเจอตัวละน่าดู" โค้ชตะโกนในห้องที่ว่างเปล่า แต่ความจริงมีสองคนที่อุดอู้อยู่ในตู้เล็กๆ

"อะไรกัน เพราะฉันไม่ใช่รึไงคะแนนถึงได้นำมาขนาดนี้" คังอินสบถเบาๆ

"ชู่ว...โค้ชยังอยู่นะ" ซองมินกระซิบกลับ


ในตู้เล็กๆที่ยัดคนได้อย่างมากก็คนตัวโตคนนึงหรือคนตัวเล็กสองคนไม่เหมาะสำหรับสถานะการณ์นี้เลย คนตัวเล็กหนึ่งคนกับคนตัวโตหนึ่งคน

เท้าของร่างเล็กแทบจะเหยียบเท้าของอีกฝ่ายโดยที่ไม่ตั้งใจแล้วก็ตั้งใจในเวลาเดียวกัน ไม่ใช่เพราะเขาอยากหรอกนะ แต่เพราะมันแคบต่างหาก

ซองมินรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นที่รดบนใบหน้าของเขา แขนทั้งสองข้างของเขาเกาะอยู่ที่ไหล่หนาอย่่างไม่ได้ตั้งใจเพราะไม่มีที่พอจะเหยียดแขนได้เลย ระหว่างขาของเขาก็มีต้นขาของอีกฝ่ายอยู่เช่นกัน

คังอินใช้มือทั้งสองข้างพาดประตูไว้ส่วนอีกข้างก็วางไว้บนไหล่ของซองมินเช่นกัน ในสภาวะเช่นนี้การขยับตัวเพียงเล็กน้อยก็ทำให้ลำบากแล้ว

"นายตัวหอมจัง" คังอินพูดเสียงดังขนาดให้คนสองคนได้ยิน

น้ำเสียงทุ้มหนักที่ห่างกันไม่กี่เซ็นทำให้ซองมินแทบละลาย เมื่อริมฝีปากของคังอินอยู่ห่างขึ้นไปแค่คืบเดียว

"อือ.." ซองมินครางตอบรับ เพราะอากาศที่น้อยจนแทบจะไม่มีและเสียงอันน่าหลงไหลทำให้เขาแทบจะยืนไม่อยู่

เสื้อวอร์มตัวนอกของซองมินที่ถูกรูดซิบลงให้ใส่อย่างหลวมๆตอนนี้แนบกับเสื้อฟุตบอลที่เขียวเข้มที่ชุ่มเหงื่อ ส่วนล่างที่ใส่เพียงแค่กางเกงสามส่วนหนีบกางเกงบอลตรงหว่างขาอย่างลำบากลำบน

ซองมินเงยหน้าขึ้นมองคนใกล้ชิดตัว หากแต่เขาก็มองกลับลงมาเช่นกัน

"ผิวละเอียดจังนะ ตัวก็หอม นายทำได้ยังไงกัน" คังอินพูดเชิงถาม ใบหน้าหล่อเข้มดูกวนเล็กน้อย

ซองมินละลำละลักก่อนจะหาคำพูดดีๆออกมา "ฉัน..ไม่ได้..ทำอะ..อะไรสักหน่อย"


คังอินมาร่างบางตรงหน้า ผิวนุ่มละเอียดถูกเบียดกับร่างกายล่ำสัน เสื้อสีขาวด้านในเสื้อวอร์มบางและเปียกจนรู้สึกถึงผิวด้านใน เขาเลื่อนมือทั้งสองข้างมากุมท้ายทอยของร่างเล็กเอาไว้

"อึก.." ซองมินสะดุ้งเบาๆ มือหนาโอบใต้หูอย่างถือวิสาสะ ไออุ่นจากอีกฝ่ายยิ่งทำให้เขาหน้าแดงขึ้นไปอีก

---------------NC------------------

ทั้งคู่จัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่ก่อนจะมองผ่านรูเล็กๆในล๊อกเกอร์ เมื่อเห็นว่าไม่มีคนแล้วจึงเดินออกมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้ว่าร่องรอยบนคอและเหงื่อยังคงเป็นหลักฐานแสดงเป็นอย่างดี

"ฉันว่า..ไปหาที่เงียบๆกันหน่อยดีมั้ย" คังอินเสนอ ซองมินพยักหน้ารับเบาๆ

"อือ..แต่คราวนี้ฉันไม่ยอมให้นายทำตามตามใจแล้วนะ"


ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันเดินออกไปโดยที่ไม่คิดจะเหลียวมองตู้หลังห้องที่้เปิดอ้าทิ้งไว้



---------------------------------------


ลงเมล์ไว้นะคะ แล้วเดี่ยวจะส่งส่วนที่ตัดไปให้ถ้ามีคนอยากอ่าน