ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF]:::CHRISMAS EVE:::
คำหวานที่ชวนฟัง
เทียบกับจูบยังไม่ได้เลย
-----------------------------------------------------------------
อ่าาาาา....จะขึ้นปีใหม่แล้วแท้ๆ พี่ลีทึกหายไปใหนกันเนี้ย แม้แต่คนอื่นๆก็หายไปกันหมด หนีกันไปเป็นคู่ๆเลยนะ!!! แม้แต่ไอ้หมูอ้วนยังไปหาสาว อะไรว่ะเนี้ย!!!
คังอิน หนุ่มร่างหนาตื่นขึ้นมาจากเตียงในเช้าของคริสมาสอีฟ
เขาเดินวนไปรอบๆห้อง เข้าไปในครัวและเริ่มหาอาการแบบหมีๆ
"ของพวกนี้ทำยังไงถึงจะกินได้ว่ะเนี้ย!" ร่างหนาบ่นอุบอิบ เขาไม่ค่อยได้ทำอาหารเท่าไหร่ อย่างมากก็บะหมี่...เขาปิดตู้เย็นลงและเริ่มเดินไปหาโทรศัพท์
แต่นั้นมันก้อนอะไรน่ะ!
ผ้านวมหนาเป็นก้อนอยู่ตรงโซฟากลางห้อง
"อืมมม...." เสียงหวานเล็กๆโพล่งขึ้นมา ดูท่าทางงัวเงียสุด
ซองมิน...เขานอนอยู่ตรงนี้มาตลอดตั้งแต่เมื่อคืน
"ซองมิน...ซองมิน!" ร่างหนาเขย่าซองมินเบาๆ ไม่มีปฎิกริยาโต้ตอบยกเว้นเสียงงัวเงีย
อะไรกัน! คนที่น่าจะทำอาหารได้อยู่ตรงนี้แท้ๆ
ถ้ายากนักก็ยกหมอนี่ไปห้องครัวเลยล่ะกัน!
ร่างหนาพยายามยกร่างอวบขึ้นทั้งๆที่ยังพันผ้านวมอยู่ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายซะทีเดียว เพราะซองมินก็ไม่ได้เบาอะไรนักหนาแถมยังมีผ้ารุงรังอีก แต่ด้วยแรงหิว(หื่น?) ของหมียักษ์ก็ยกขึ้นมาอย่างสบาย
ก็ไม่เสมอไปหรอก.
เขาเหยียบผ้านวมที่ห้อยลงมาตรงพื้น!
โครม!!!! เขาพาตัวเองและร่างอวบลงพื้นอย่างไม่สวยงาม(ฮา)
"โอ้ยยยย!!!!" ร่างอวบร้องลั่น เขาดูไม่เป็นอะไรมากก็ผ้ายังพันตัวเขาอยู่ แต่คังอินน่ะสิเป็นเบาะอีกชั้นให้ซองมินรองรับ
"ถ้านายตื่นแล้วก็ไปทำอาหารสิ!!! หนักโว้ยย!" ร่างหนาพยายามลุกขึ้นทั้งๆที่ร่างอวบยังทับอยู่แต่ดูเหมือนจะยังไม่ตื่นดีเท่าไหร่.....
"คยู?........หรอ?..ฉันบอกแล้วว่าเป็นไปไม่ได้~ ถ้าแค่หอมแก้มตอบแทนก็โอเค..... " เสียงหวานลืมตัว แค่คนตรงหน้ายังดูไม่ออกเลย
เขาค่อยๆเอาริมผีปากเล็กกดกับแก้มอวบของคังอิน
แบบนี้ก็ดีเหมือนกันแฮะ ร่างหนายิ้มหน้าระรื่น
"พี่...คังอิน!!!!!!" ซองมินตะโกนลั่นเพราะที่นึกว่าคนที่หอมแก้มเป็นคยู เขาตื่นตกใจ และนึกทบทวนเหตุการณ์เมื่อกี้และย้อนไปจนถึงเมื่อวาน......
ผมกำลังกินขนมและดูทีวีอย่างมีความสุข คนอื่นๆก็วางแผนไปเที่ยววันก่อนคริสมาสกันอย่างสนุกสนาน แต่ก็ได้ยินเสียงคยูกับพี่ลีทึก เอะอะกันข่้างนอก ความจริงก็แค่ทะเลาะกันเรื่องแผ่นมันฝรั่งชิ้นสุดท้าย แต่สุดท้ายก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ ฮยอกแจพาพี่ลีทึกเข้าห้องของเขาไปส่วนคยูมาหาผม เขาพยายามจะพาผมไปเที่ยวคริสมาสแต่ผมอยากอยู่บ้าน คยูเลยหน้าบูดออกไปจากหอทั้งๆอย่างนั้น และ พี่คังอินก็มาพร้อมกับเหล้า4-5ขวด บังคับให้ทุกคนกินพอเริ่มมึนๆก็เลยมาตรงนี้.....
"ตื่นแล้วก็ไปทำอะไรมาให้กินหน่อยสิ...นะ"ร่างหนายิ้มตาปิดใส่ซองมิน
หน้าของเขายังคงยิ้มอยู่ ก็มีคนน่ารักมาหอมแก้มแบบนี้ แถมพี่ลีทึกก็ไม่อยู่ ฮาฮาฮา
"พี่ครับ..ผมขอโทษ" ร่างอวบก้มหัวน้อยๆ แต่ดูเหมือนจะต่ำไปเลยไปโขกกับหัวของคังอิน
"อ๊า!!! ขอโทษครับ" เสียงหวานยังคงขอโทษอยู่แต่ดูเหมือนจะมีแต่เรื่อง
"ก่อนขอโทษนายลุกขึ้นก่อนดีไหม? หรือจะอยู่อย่างงี้ไปทั้งวัน" ร่างหนาพูดกำกวมที่สำคัญมือเขาลอดเข้าไปในเสื้อนอนของซองมินและกำลังไล่จากหลังไปจนถึงสะโพก
ร่างอวบสะดุ้งและรีบลุกขึ้น
"พี่คังอิน!! หิวมากใช่มั้ยเนี้ย! นี่ ลี-ซอง-มิน นะ!" พูดจบก็วิ่งหายไปใหนห้องครัวเหมือนกับหนีความอายทิ้งร่างหนาให้นอนแผ่หล่า ยิ้มอย่างมีความสุข
....ซองมิน..น่ารักจริงๆ วันนี้มีอะไรสนุกๆให้ทำแล้วสิ
...คังอินลุกขึ้นและรีบตามไปห้องครัว
"ซองมิน~ อาหารพี่เสร็จรึยัง~" คังอินวิ่งเข้ามาในห้องครัวอย่างร่าเริงและตรงไปที่ซองมิน..เขาเอาหน้าไปไว้บนไหล่ของซองมินทำเอาคนทำอาหารสะดุ้ง
"พี่คังอิน ถ้าจะกินไปรอที่โต๊ะนะ ผมก็กำลัง....อือ...~" เสียงที่ขาดช่วง....มือหนาของคังอินถอดผ้ากันเปื้อนออกและจูบที่คอขาว
"พี่คังอิน!!! จะกินข้าวไหมเนี้ย ถ้ามารุ่มร่ามอีกที....." เสียงซองมินเงียบไป หน้าค่อยๆแดงก่อนจะหันไปจัดการอาหารในกระทะเทใส่จาน
ผมคงบอกพี่เขาไมไ่ด้หรอกว่าตอนนี้ผมดีใจสุดๆ ไม่คิดว่าด้วยซ้ำว่าวันนี้พี่เขาจะอยู่บ้าน ก็เห็นทุกทีก็ไปหลีสาวหรือไม่ก็เที่ยวกับพี่ลีทึกตลอด ทั้งๆที่อยากคุยด้วยมาตลอด.....
"ซองมิน....พี่...." คังอินกระซิบข้างหูซองมินเบาๆเว้นจังหวะให้ซฮงมินกลั้นหายใจเล่นๆ
น่ารักจริงๆน้า~ ยิ่งแกล้งยิ่งทำตัวน่ารักแบบนี้...หลังกินข้าวคงต้องต่อยาว~
"พี่จะไปรอที่โต๊ะนะ!" คังอินเดินไปนั้งที่โต๊ะ ทิ้งพ่อครัวตัวเล็กให้อารมณ์ค้าง
ซองมินนำอาหารมาเสิร์ฟ เขาก็หิวพอกันเพราะตั้งแต่เช้าก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน เขานั้งตรงข้ามคังอินเพราะกลัวว่าจะโดนทำมิดีมิร้ายอีกและตรงนี้ก็เห็นหน้าคังอินกินข้าวได้ชัดๆ
ที่สำคัญมือของคังอินยังกับปลาหมึก!
"ทำไมไม่มานั้งข้างพี่ล่ะ? หรือนายนั้งตรงนั้นเพราะเห็นหน้าพี่ง่ายกว่า?" คังอินเริ่มสนุกกับการหยอกล้อ เพราะดูจากปฎิกริยาโต้ตอบก็รู้แล้วว่าซองมินคิดยังไง
"กินไปเถอะน่า! ถ้าไม่กิน ผมกินหมดนะ" ซองมินยิ้มหวานและกินอย่างรวดเร็ว....พี่คังอินคงไม่รู้หรอกว่าผมคิดยังไง แต่ก็ช่างเถอะ วันนี้ขอใช้เวลากับพี่เขาให้มากๆล่ะกัน♥
หลังจากจบอาหารเช้า ทุกอย่างก็ดูปรกติดี...ซองมินเก็บโต๊ะและเดินไปอาบน้ำส่วนคังอินอาบน้ำเสร็จก่อนนานแล้ว
....อยากเห็นหน้าหมอนั้นตอนออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอฉันจัง!
...ความคิดชั่วร้ายที่ดูปรกติของคังอินพาเขาไปนอนบนเตียงซองมิน ทั้งๆผ้าขนหนูผืนเดียว
"อ่า~~ สบายจัง...วันนี้ได้อยู่กับพี่คังอินทั้งวันด้วย♥" ซองมินเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาตรงไปนั้งบนเตียง
ร่างหนาที่นอนรอก็เลยดึงตัวซองมินเข้ามากอด
"อะไรกั......อุบ!!!" ปากหนากดที่ปากเล็กอย่างตั้งใจ คังอินกอดซองมินโดยที่เขาอยู่ข้างบน
"นายน่ารักขนาดนี้ ฉันก็มีขีดจำกัดนะ!" คังอินพยายามดึงผ้าขนหนูของซองมินออก
....การต่อสู้ของหมีและกระต่ายเกิดขึ้น!
"พี่อย่ามาทำรุ่มร่ามแบบ...อือ...อ่า...นะ" ซองมินพูดไปครางไป....พี่คังอินอย่าไปกดตรงนั้นสิ!
"นายตัวนุ่มนิ่มชะมัดเลย...พี่หิวอีกแล้วสิ"คังอินพยายามจะจูบซองมินอีกที...แต่
โป๊ก!!!!! ซองมินเอาหัวโขก เขาวิ่งไปห้องคังอินและล๊อคประตู หาเสื้อผ้ามาใส่ทันที
อ่า!!! เจ็บชะมัด....อีกนิดเดียวก็จะได้แล้วแท้ๆเชียว!
ซองมิน นายหนีฉันไปได้หรอก
...คังอินหยิบชุดซองมินมาใส่เพราะห้องของเขาถูกร่างอวบยึดไปแล้ว
มันเล็กเกินไป แต่ก็ยังพอมีที่ใส่ได้อยู่บ้าง...เขาเลือกเสื้อยืดสีชมพูกับกางเกงตัวใหญ่ที่วางอยู่แถวๆนั้น(จะใช่ของมินรึเปล่ายังไม่รู้เลย?)
ก่อนจะเข้าไปนั้งดูทีวีอย่างสบายอารมณ์และห่มผ้านวมผืนเดิม
"พี่คังอิน....เจ็บหัวมั้ย?"ซองมินเดินออกมาจากห้องเขาใส่เสื้อยืดของคังอิน แต่มันค่อนข้างหลวมส่วนท่อนล่างก็ไปหยิบกางเกงของทงเฮมาใส่
พี่เขาคงไม่โมโหกับเรื่องแค่นี้หรอกนะ...
"พี่เจ็บหัวมากรู้มั้ย นายก็ทำเกินไปนะ พี่แค่เล่นด้วยเฉยๆเอง?" คังอินพูดไม่มองหน้า เขายังรายการทีวีและกินขนมอยู่บนโซฟา
"นายดูสิ มันบวมนะ"
"อ่า....ผมไม่ได้ตั้งใจ(หรอ?)" ซองมินเขยิบไปนั้งข้างๆคังอิน เขาลูบหัวคังอินเบาๆตรงที่หัวโน แต่ดูแล้วไม่เป็นอะไรมาก ซองมินเหลือบตาไม่มองคนข้างๆ
อยู่ใกล้กันขนาดนี้เลยหรอ เพิ่งเคยมองหน้าพี่คังอินใกล้ๆ.....
"นายเขยิบมาดูด้วยกันซิ ราการนี้สนุกชะมัด ฮาฮาฮา" คังอินชี้นิ้วไปที่ทีวีมืออีกข้างตบที่ข้างๆของเขาเป็นการเชิญชวน ตาของเขายิ้มและดูมีความสุข
ซองมินเอาตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกัน
คังอินกดหัวซองมินให้ซบลงที่ไหล่ของเขาและลูบผมเบาๆ
ผมอยากจะอยู่แบบนี้ไปนานจัง พี่คังอินคงดูแลทุกๆคนแบบนี้....
"ไม่อยากให้วันนี้หมดไปเลย" ความคิดที่บังเอิญเปลี่ยนเป็นเสียงของซองมินโพล่งขึ้นมา..
"พี่ก็ไม่อยากให้หมดวันหรอกนะ...ถ้ายังไงพรุ่งนี้ไปเที่ยวด้วยกันมั้ย?" คังอินยิ้มหวานมือของเขายังลูบที่ผมของซองมิน....
เสียงสะอื้นเล็กๆ....ซองมินดีใจจนร้องไห้ มันไม่ไ่ด้ดูน่าสงสารแต่กลับดูน่ารักมาก...
"อ่า!! นายทำพี่ใจเต้นอีกแล้วนะ" เขามองไปหน้าซองมิน ตอนนี้หัวเราะนิดๆแล้ว....
.
...
.....
..........
............
..................
...........................
"เฮ้!!! พวกนานมานอนอะไรกันตรงนี้!" ลีทึก โผล่เข้ามาพร้อมฮยอกแจ
...ดูจากสภาพคงไปเที่ยวกันมา
"พี่ปล่อยพวกเขาไปเถอะครับ....พวกเราก็น่าจะ" ฮยอกแจทิ้งช่วงให้ลีทึกคิดต่อเอง
ทั้งสองคนจูงมือกันเข้าห้องไป โดยทิ้งคังอิน และซองมิน นอนกันในผ้านวมผืนใหญ่
ทั้งสองคนยังนอนหันหน้าเข้าหากันและดูเหมือนจะฝันดี....ฝันว่าวันพรุ่งนี้พวกเขาจะเป็นยังไง
-------------------------------------------------------------
ช่วยติชมให้ไรเตอร์ด้วยนะ ถ้าอยากให้แก้ตรงใหนหรือชอบอยู่แล้ว
ก็คอมเม้นให้ด้วยนะ ไรเตอร์ชอบคอมเม้น ชอบกำลังใจ ♥
คังอิน หนุ่มร่างหนาตื่นขึ้นมาจากเตียงในเช้าของคริสมาสอีฟ
เขาเดินวนไปรอบๆห้อง เข้าไปในครัวและเริ่มหาอาการแบบหมีๆ
"ของพวกนี้ทำยังไงถึงจะกินได้ว่ะเนี้ย!" ร่างหนาบ่นอุบอิบ เขาไม่ค่อยได้ทำอาหารเท่าไหร่ อย่างมากก็บะหมี่...เขาปิดตู้เย็นลงและเริ่มเดินไปหาโทรศัพท์
แต่นั้นมันก้อนอะไรน่ะ!
ผ้านวมหนาเป็นก้อนอยู่ตรงโซฟากลางห้อง
"อืมมม...." เสียงหวานเล็กๆโพล่งขึ้นมา ดูท่าทางงัวเงียสุด
ซองมิน...เขานอนอยู่ตรงนี้มาตลอดตั้งแต่เมื่อคืน
"ซองมิน...ซองมิน!" ร่างหนาเขย่าซองมินเบาๆ ไม่มีปฎิกริยาโต้ตอบยกเว้นเสียงงัวเงีย
อะไรกัน! คนที่น่าจะทำอาหารได้อยู่ตรงนี้แท้ๆ
ถ้ายากนักก็ยกหมอนี่ไปห้องครัวเลยล่ะกัน!
ร่างหนาพยายามยกร่างอวบขึ้นทั้งๆที่ยังพันผ้านวมอยู่ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายซะทีเดียว เพราะซองมินก็ไม่ได้เบาอะไรนักหนาแถมยังมีผ้ารุงรังอีก แต่ด้วยแรงหิว(หื่น?) ของหมียักษ์ก็ยกขึ้นมาอย่างสบาย
ก็ไม่เสมอไปหรอก.
เขาเหยียบผ้านวมที่ห้อยลงมาตรงพื้น!
โครม!!!! เขาพาตัวเองและร่างอวบลงพื้นอย่างไม่สวยงาม(ฮา)
"โอ้ยยยย!!!!" ร่างอวบร้องลั่น เขาดูไม่เป็นอะไรมากก็ผ้ายังพันตัวเขาอยู่ แต่คังอินน่ะสิเป็นเบาะอีกชั้นให้ซองมินรองรับ
"ถ้านายตื่นแล้วก็ไปทำอาหารสิ!!! หนักโว้ยย!" ร่างหนาพยายามลุกขึ้นทั้งๆที่ร่างอวบยังทับอยู่แต่ดูเหมือนจะยังไม่ตื่นดีเท่าไหร่.....
"คยู?........หรอ?..ฉันบอกแล้วว่าเป็นไปไม่ได้~ ถ้าแค่หอมแก้มตอบแทนก็โอเค..... " เสียงหวานลืมตัว แค่คนตรงหน้ายังดูไม่ออกเลย
เขาค่อยๆเอาริมผีปากเล็กกดกับแก้มอวบของคังอิน
แบบนี้ก็ดีเหมือนกันแฮะ ร่างหนายิ้มหน้าระรื่น
"พี่...คังอิน!!!!!!" ซองมินตะโกนลั่นเพราะที่นึกว่าคนที่หอมแก้มเป็นคยู เขาตื่นตกใจ และนึกทบทวนเหตุการณ์เมื่อกี้และย้อนไปจนถึงเมื่อวาน......
ผมกำลังกินขนมและดูทีวีอย่างมีความสุข คนอื่นๆก็วางแผนไปเที่ยววันก่อนคริสมาสกันอย่างสนุกสนาน แต่ก็ได้ยินเสียงคยูกับพี่ลีทึก เอะอะกันข่้างนอก ความจริงก็แค่ทะเลาะกันเรื่องแผ่นมันฝรั่งชิ้นสุดท้าย แต่สุดท้ายก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ ฮยอกแจพาพี่ลีทึกเข้าห้องของเขาไปส่วนคยูมาหาผม เขาพยายามจะพาผมไปเที่ยวคริสมาสแต่ผมอยากอยู่บ้าน คยูเลยหน้าบูดออกไปจากหอทั้งๆอย่างนั้น และ พี่คังอินก็มาพร้อมกับเหล้า4-5ขวด บังคับให้ทุกคนกินพอเริ่มมึนๆก็เลยมาตรงนี้.....
"ตื่นแล้วก็ไปทำอะไรมาให้กินหน่อยสิ...นะ"ร่างหนายิ้มตาปิดใส่ซองมิน
หน้าของเขายังคงยิ้มอยู่ ก็มีคนน่ารักมาหอมแก้มแบบนี้ แถมพี่ลีทึกก็ไม่อยู่ ฮาฮาฮา
"พี่ครับ..ผมขอโทษ" ร่างอวบก้มหัวน้อยๆ แต่ดูเหมือนจะต่ำไปเลยไปโขกกับหัวของคังอิน
"อ๊า!!! ขอโทษครับ" เสียงหวานยังคงขอโทษอยู่แต่ดูเหมือนจะมีแต่เรื่อง
"ก่อนขอโทษนายลุกขึ้นก่อนดีไหม? หรือจะอยู่อย่างงี้ไปทั้งวัน" ร่างหนาพูดกำกวมที่สำคัญมือเขาลอดเข้าไปในเสื้อนอนของซองมินและกำลังไล่จากหลังไปจนถึงสะโพก
ร่างอวบสะดุ้งและรีบลุกขึ้น
"พี่คังอิน!! หิวมากใช่มั้ยเนี้ย! นี่ ลี-ซอง-มิน นะ!" พูดจบก็วิ่งหายไปใหนห้องครัวเหมือนกับหนีความอายทิ้งร่างหนาให้นอนแผ่หล่า ยิ้มอย่างมีความสุข
....ซองมิน..น่ารักจริงๆ วันนี้มีอะไรสนุกๆให้ทำแล้วสิ
...คังอินลุกขึ้นและรีบตามไปห้องครัว
"ซองมิน~ อาหารพี่เสร็จรึยัง~" คังอินวิ่งเข้ามาในห้องครัวอย่างร่าเริงและตรงไปที่ซองมิน..เขาเอาหน้าไปไว้บนไหล่ของซองมินทำเอาคนทำอาหารสะดุ้ง
"พี่คังอิน ถ้าจะกินไปรอที่โต๊ะนะ ผมก็กำลัง....อือ...~" เสียงที่ขาดช่วง....มือหนาของคังอินถอดผ้ากันเปื้อนออกและจูบที่คอขาว
"พี่คังอิน!!! จะกินข้าวไหมเนี้ย ถ้ามารุ่มร่ามอีกที....." เสียงซองมินเงียบไป หน้าค่อยๆแดงก่อนจะหันไปจัดการอาหารในกระทะเทใส่จาน
ผมคงบอกพี่เขาไมไ่ด้หรอกว่าตอนนี้ผมดีใจสุดๆ ไม่คิดว่าด้วยซ้ำว่าวันนี้พี่เขาจะอยู่บ้าน ก็เห็นทุกทีก็ไปหลีสาวหรือไม่ก็เที่ยวกับพี่ลีทึกตลอด ทั้งๆที่อยากคุยด้วยมาตลอด.....
"ซองมิน....พี่...." คังอินกระซิบข้างหูซองมินเบาๆเว้นจังหวะให้ซฮงมินกลั้นหายใจเล่นๆ
น่ารักจริงๆน้า~ ยิ่งแกล้งยิ่งทำตัวน่ารักแบบนี้...หลังกินข้าวคงต้องต่อยาว~
"พี่จะไปรอที่โต๊ะนะ!" คังอินเดินไปนั้งที่โต๊ะ ทิ้งพ่อครัวตัวเล็กให้อารมณ์ค้าง
ซองมินนำอาหารมาเสิร์ฟ เขาก็หิวพอกันเพราะตั้งแต่เช้าก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน เขานั้งตรงข้ามคังอินเพราะกลัวว่าจะโดนทำมิดีมิร้ายอีกและตรงนี้ก็เห็นหน้าคังอินกินข้าวได้ชัดๆ
ที่สำคัญมือของคังอินยังกับปลาหมึก!
"ทำไมไม่มานั้งข้างพี่ล่ะ? หรือนายนั้งตรงนั้นเพราะเห็นหน้าพี่ง่ายกว่า?" คังอินเริ่มสนุกกับการหยอกล้อ เพราะดูจากปฎิกริยาโต้ตอบก็รู้แล้วว่าซองมินคิดยังไง
"กินไปเถอะน่า! ถ้าไม่กิน ผมกินหมดนะ" ซองมินยิ้มหวานและกินอย่างรวดเร็ว....พี่คังอินคงไม่รู้หรอกว่าผมคิดยังไง แต่ก็ช่างเถอะ วันนี้ขอใช้เวลากับพี่เขาให้มากๆล่ะกัน♥
หลังจากจบอาหารเช้า ทุกอย่างก็ดูปรกติดี...ซองมินเก็บโต๊ะและเดินไปอาบน้ำส่วนคังอินอาบน้ำเสร็จก่อนนานแล้ว
....อยากเห็นหน้าหมอนั้นตอนออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอฉันจัง!
...ความคิดชั่วร้ายที่ดูปรกติของคังอินพาเขาไปนอนบนเตียงซองมิน ทั้งๆผ้าขนหนูผืนเดียว
"อ่า~~ สบายจัง...วันนี้ได้อยู่กับพี่คังอินทั้งวันด้วย♥" ซองมินเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาตรงไปนั้งบนเตียง
ร่างหนาที่นอนรอก็เลยดึงตัวซองมินเข้ามากอด
"อะไรกั......อุบ!!!" ปากหนากดที่ปากเล็กอย่างตั้งใจ คังอินกอดซองมินโดยที่เขาอยู่ข้างบน
"นายน่ารักขนาดนี้ ฉันก็มีขีดจำกัดนะ!" คังอินพยายามดึงผ้าขนหนูของซองมินออก
....การต่อสู้ของหมีและกระต่ายเกิดขึ้น!
"พี่อย่ามาทำรุ่มร่ามแบบ...อือ...อ่า...นะ" ซองมินพูดไปครางไป....พี่คังอินอย่าไปกดตรงนั้นสิ!
"นายตัวนุ่มนิ่มชะมัดเลย...พี่หิวอีกแล้วสิ"คังอินพยายามจะจูบซองมินอีกที...แต่
โป๊ก!!!!! ซองมินเอาหัวโขก เขาวิ่งไปห้องคังอินและล๊อคประตู หาเสื้อผ้ามาใส่ทันที
อ่า!!! เจ็บชะมัด....อีกนิดเดียวก็จะได้แล้วแท้ๆเชียว!
ซองมิน นายหนีฉันไปได้หรอก
...คังอินหยิบชุดซองมินมาใส่เพราะห้องของเขาถูกร่างอวบยึดไปแล้ว
มันเล็กเกินไป แต่ก็ยังพอมีที่ใส่ได้อยู่บ้าง...เขาเลือกเสื้อยืดสีชมพูกับกางเกงตัวใหญ่ที่วางอยู่แถวๆนั้น(จะใช่ของมินรึเปล่ายังไม่รู้เลย?)
ก่อนจะเข้าไปนั้งดูทีวีอย่างสบายอารมณ์และห่มผ้านวมผืนเดิม
"พี่คังอิน....เจ็บหัวมั้ย?"ซองมินเดินออกมาจากห้องเขาใส่เสื้อยืดของคังอิน แต่มันค่อนข้างหลวมส่วนท่อนล่างก็ไปหยิบกางเกงของทงเฮมาใส่
พี่เขาคงไม่โมโหกับเรื่องแค่นี้หรอกนะ...
"พี่เจ็บหัวมากรู้มั้ย นายก็ทำเกินไปนะ พี่แค่เล่นด้วยเฉยๆเอง?" คังอินพูดไม่มองหน้า เขายังรายการทีวีและกินขนมอยู่บนโซฟา
"นายดูสิ มันบวมนะ"
"อ่า....ผมไม่ได้ตั้งใจ(หรอ?)" ซองมินเขยิบไปนั้งข้างๆคังอิน เขาลูบหัวคังอินเบาๆตรงที่หัวโน แต่ดูแล้วไม่เป็นอะไรมาก ซองมินเหลือบตาไม่มองคนข้างๆ
อยู่ใกล้กันขนาดนี้เลยหรอ เพิ่งเคยมองหน้าพี่คังอินใกล้ๆ.....
"นายเขยิบมาดูด้วยกันซิ ราการนี้สนุกชะมัด ฮาฮาฮา" คังอินชี้นิ้วไปที่ทีวีมืออีกข้างตบที่ข้างๆของเขาเป็นการเชิญชวน ตาของเขายิ้มและดูมีความสุข
ซองมินเอาตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกัน
คังอินกดหัวซองมินให้ซบลงที่ไหล่ของเขาและลูบผมเบาๆ
ผมอยากจะอยู่แบบนี้ไปนานจัง พี่คังอินคงดูแลทุกๆคนแบบนี้....
"ไม่อยากให้วันนี้หมดไปเลย" ความคิดที่บังเอิญเปลี่ยนเป็นเสียงของซองมินโพล่งขึ้นมา..
"พี่ก็ไม่อยากให้หมดวันหรอกนะ...ถ้ายังไงพรุ่งนี้ไปเที่ยวด้วยกันมั้ย?" คังอินยิ้มหวานมือของเขายังลูบที่ผมของซองมิน....
เสียงสะอื้นเล็กๆ....ซองมินดีใจจนร้องไห้ มันไม่ไ่ด้ดูน่าสงสารแต่กลับดูน่ารักมาก...
"อ่า!! นายทำพี่ใจเต้นอีกแล้วนะ" เขามองไปหน้าซองมิน ตอนนี้หัวเราะนิดๆแล้ว....
------------------ฉาก NC ตัดฉับๆ--------------------------
.
...
.....
..........
............
..................
...........................
"เฮ้!!! พวกนานมานอนอะไรกันตรงนี้!" ลีทึก โผล่เข้ามาพร้อมฮยอกแจ
...ดูจากสภาพคงไปเที่ยวกันมา
"พี่ปล่อยพวกเขาไปเถอะครับ....พวกเราก็น่าจะ" ฮยอกแจทิ้งช่วงให้ลีทึกคิดต่อเอง
ทั้งสองคนจูงมือกันเข้าห้องไป โดยทิ้งคังอิน และซองมิน นอนกันในผ้านวมผืนใหญ่
ทั้งสองคนยังนอนหันหน้าเข้าหากันและดูเหมือนจะฝันดี....ฝันว่าวันพรุ่งนี้พวกเขาจะเป็นยังไง
-------------------------------------------------------------
ช่วยติชมให้ไรเตอร์ด้วยนะ ถ้าอยากให้แก้ตรงใหนหรือชอบอยู่แล้ว
ก็คอมเม้นให้ด้วยนะ ไรเตอร์ชอบคอมเม้น ชอบกำลังใจ ♥
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น