SHORT FIC: KANGMIN

ลำดับตอนที่ #3 : ICE CREAM

อารมณ์เสียนักก็กินไอครีมสิ!


------------------------------------------------------------------------

                 ในขณะที่ฝนด้านนอกหอยังคงตกไม่ขาดสาย มันไม่ได้มีเสียงน่าฟังเปาะแปะเหมือนทุกครั้ง แต่กลับเป็นฝนเม็ดใหญ่กระทบกระจก นานๆทีก็มีฟ้าฝ่าให้คนตัวเล็กนั้งสะดุ้ง บนคอนโดสูงและฝนที่กระหน่ำไม่ขาดสาย ห้องสี่เหลี่ยมก็ไม่ต่างจากกรงขังดีๆนี่เอง แต่คนตัวเล็กกลับนั้งกินไอศครีมอ่านนิตยสาร เปิดเพลงฟังอย่างสบายใจ



                 "พี่คังอินถ่ายแบบลงเล่มนี้ด้วยงั้นหรอ!?" เสียงหวานกระซิบกับตัวเอง ไม่คิดว่านิตยสารทำครัวจะลงรูปหนุ่มร่างหนา เขาเหมาะกับพวกนิตยสารรถยนต์แบบนั้นมากกว่า

                 "พี่ถ่ายแบบลงเล่มนี้ไม่ได้งั้นหรอ..ซองมิน" เสียงทุ้มแทรกขึ้นมา คังอินเดินออกมาจากห้อง ตาคู่สวยมองอีกฝ่ายด้วยความตกใจ

                 "พี่อยู่บ้านหรอ ไม่ได้ออกไปทำรายการกับคนอื่น..." ซองมินถามหน้าเหว่อเพราะเจ้าตัวแกล้งไม่สบายนอนซม ไข้ขึ้น เพื่อจะได้นั้งกินไอศครีมรสโปรดบนโซฟาสีขาวอย่างสบายอารมณ์ ตารางงานของเขาบางทีก็แน่นมากไป

                 "พี่ตื่นสายน่ะแต่ว่า...ในมือนาย!!?" มือหนาชี้ไปที่ถ้วยไอศครีมในมือของอีกฝ่ายด้วยสีหน้าแปลกใจ

                 "รสสตรอเบอร์รี่ใช่มั้ย" คังอินถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว รสโปรดของเขาที่อุตส่าเก็บไว้ในตู้เย็นตอนนี้รุ่นน้องที่น่ารักกำลังกินมัน ไปเกือบจะครึ่งนึงแล้ว



                 ซองมินย้อนนึกกลับไป เขาเพิ่งรู้สึกตัวว่าหวานเย็นในมือเขาเป็นของพี่คังอิน ยังไงรสสตรอเบอรรี่ก็เป็นรสโปรดของเขาเหมือนกัน



                 "ใช่ ผมจะช่วยพี่ลดความอ้วน" ซองมินหันไปมองอีกฝ่ายด้วยสายตาอออดอ้อน นานๆทีเขาถึงจะงัดไม้นี้มาใช้กับพี่คังอิน เพราะว่ามันมักจะไม่ค่อยจะได้ผล....

                 "ไม่ต้องมาอ้อนเลย~ นายน่าจะรู้ว่าพี่ไม่ใจอ่อนกับลูกไม้นี้" คังอินเดินไปนั้งข้างๆซองมินก่อนจะดึงผ้าห่มมากองในรอบๆตัว ทำเหมือนกับหมีทำรังยังไงยังหงั่น

                 "ผมจะแบ่งพี่คำนึงถ้าพี่ไปหยิบช้อนมาเอง" ซองมินพูดขณะก้มอ่านนิยสารอย่างสบายใจ

                 "ไอศครีมของพี่ ช้อนที่ใช้ตักก็ของพี่ นายจะสบายไปหน่อยมั้ง!!!" คังอินพูดถากถาง มือนึงคว้าไปที่ข้อมืออีกฝ่าย ร่างอวบและร่างอ้วนกำลังแย่งช้อนในมือกันอย่างชุลมุน




                 มือหนาพยายมเข้าไปจักจี้ที่เอวให้อีกฝ่ายปล่อย แต่ซองมินก็กลั้นไว้ก่อนจะงับที่มือของคังอิน ถ้าไอศครีมในมือละลายแล้วคงไม่แปลกที่จะหกเลอะเทอะ แต่โชคยังดีที่มันยังแข็งอยู่และดูเหมือนฝ่ายที่แข็งแรงกว่าจะชนะ





                 "ถ้าพี่กินมันเข้าไปพี่ต้องน้ำหนักเพิ่มแน่ๆ" ซองมินพูดขณะเดินไปหยิบนิยสารทำครัวที่กระเด็นไปมุมห้อง แต่มันทำให้คังอินที่กำลังตักไอศครีมเข้าปากชะงักทันที

                 "นายก็เหมือนกัน อวบระยะสุดท้ายแล้วไม่ใช่หรอ!" คังอินก็ไม่น้อยหน้าโต้กลับไปอย่างสมน้ำสมเนื้อ

                 "อ่า่า่่าาาา ไม่จริงซะหน่อย ผมยังน่ารักอยู่เลย" ซองมินจิ้มแก้มตัวเองทำท่าน่ารัก คังอินมองแบบขำๆเหมือนทุกที ก็ซองมินพอจะแพ้ทีไรบอกว่าตัวเองน่ารักลูกเดียวเลย

                 "ครับๆ ฟักทองหวานของเราน่ารักที่สุดในซูเปอร์จูเนียอยู่แล้ว" คังอินพูดไปก็กินไป แกล้งทำเป็นลืมคำเตือนที่อีกฝ่ายทิ้งไว้

                 "ใช่มั้ยล่ะ...พี่อย่ามาเนียนสิครับ ถ้าจะกินก็แบ่งกันบ้าง" ซองมินวางนิตยสารทำครัวไว้บนโต๊ะก่อนจะทิ้งน้ำหนักลงไปข้างๆคังอิน ตาโตสีดำจ้องไปที่ไอศครีมที่คังอินตักเข้าปากตัวเอง

                 "นายอย่ามองพี่แบบนั้นสิ พี่กินไม่สะดวกนะ" คังอินเหลือบไปดูอีกฝ่ายที่กำลังจ้องเขม็งมา...ซองมิน นายจะน่ารักเกินไปแล้วนะ




                 ในบางครั้งก็ต้องยอมรับว่าซองมินน่ารักกว่าผู้หญิงหลายๆคน คังอินก็รู้ถึงจุดนั้นเช่นกัน...นายมองพี่แบบนี้มันน่าอายจริงๆ ทำท่าแบบนี้ถ้าเป็นผู้หญิงเสร็จพี่ไปนานแล้วนะ...




                 "หลับตาก่อน เดี่ยวป้อนให้...แต่แค่คำเดียวนะ" คังอินเสนอความคิด อีกฝ่ายทำตามอย่างว่าง่าย 




                 มือหนาตักไอศครีมเข้าปากตัวเองขณะที่อีกฝ่ายหลับตาอ้าปากรออยู่ ก่อนที่ริมฝีปากของทั้งคู่จะประกบกัน คังอินปล่อยให้ของเหลวเย็นๆผ่านเข้าไปในปากของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ
                 'เป็นการป้อนทางปาก'
                 ลิ้นหนาของอีกฝ่ายดันไอศครีมเย็นๆเข้าไปในปากอีกฝ่าย ก่อนที่ปากเล็กจะกลืนมันลงไปและแลกจูบรสหวานกันอย่างดูดดื่ม เขาไม่สนแล้วว่าอีกฝ่ายจะยอมหรือไม่ แต่ก็ตัดสินในถอนปากออกจากริมฝีปากนุ่มของอีกฝ่าย





                 "อ่า...พี่ไม่ได้ตั้งใจ" คังอินเกาท้ายทอยแก้เขิน หลังจากการจบที่เหนือความคาดหมาย

                 "พี่น่าจะถามนายก่อน แต่ว่าพอเห็นนายแล้ว มันอดไม่ได้..." คังอินยังคงหาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง

                 "เออ....นายไม่โกรธใ่ช่มั้ย" คังอินมองหน้าซองมินตรงๆ เพราะซองมินนั้งเงียบไม่ทักท้วงอะไรเลย แต่ก็ต้องตกใจเพราะซองมินหน้าแดง ไม่รู้ว่าโมโหหรืออับอายกันแน่


                 เปรี้ยง!!!!! ฟ้าร้องดังลั่น ร่างบางกระตุกก่อนจะกอดคนใกล้ตัวอย่างแรง


                 มือหนาลูบหัวอีกฝ่ายของเอ็นดู ซองมินกลัวเสียงฟ้าร้องไม่ว่าเมื่อไหร่ก็มักจะกระโดดเข้าหาคนใกล้ตัวทันที บางครั้งเขาก็โดนแบบนี้จนชินแล้ว


                 "ไม่ต้องกลัวนะ ไม่มีอะไรแล้ว" คังอินปลอบอีกฝ่าย แม้ว่าจะยังกลัวว่าซองมินอาจจะลุกขึ้นมาชกหน้าเขาหรืออะไรแบบนั้น

                 "พี่ตัวหอมจัง..." ซองมินสูดกลิ่นที่อกแกร่งของอีกฝ่ายมือยังคงเกาะที่บ่ากว้างแน่น ถึงความกลัวจะหายไปแล้วแต่ก็ไม่อยากผละออกจากร่างกายอีกฝ่ายได้

                 "อะไรกัน! หายแล้วก็ลุกสิ มานอนกอดคนอื่นแบบนี้ได้ไง!" คังอินพยายามผลักอีกฝ่ายออก แต่มือเล็กกับยึดที่ตัวเขาแน่น

                 "อะไรกัน...ผมยังอยากกินไอศครีมอยู่เลย" ซองมินช้อนตาขึ้นไปมองอีกฝ่ายอย่างจงใจ

                 "อ่า....เออ...ยังเหลืออีกตั้งเยอะ หลับตาก่อนสิ" คังอินบอกซองมิน ซองมินก็ทำตามอย่างว่าง่าย อย่างน้อยก็ครั้งนี้แหละที่ลูกอ้อนของซองมินใช้กับคังอินสำเร็จ