::ISOLATE TOGETHER [ Fic..Kangmin ]

ลำดับตอนที่ #26 : ::ISOLATE TOGETHER:::PART 15

แก้วที่แตกไปแล้ว

ไม่มีทางกลับเป็นเหมือนเดิม

--------------------------------------------------------------------------------

           
            ในห้องเรียนยามบ่าย แดดสีส้มบ่งบอกถึงเวลา โรงเรียนที่เคยมีเสียงเซ็งแซ่ตอนนี้กลับเงียบลง ในห้องเรียนสี่เหลี่ยมมีเพียงหนุ่มน้อยสองคนที่ยืนกันโดยไม่พูดจา ความสัมพันธ์เพื่อนรักของทั้งสองที่ยังไม่ลงตัว

            "พวกเราไม่ควรมาแอบดูนะ" อึนฮยอกที่แอบแง้มประตูดูจากภายนอกห้องเรียนพูดกับอีกสองคนที่เหลือ คังอินกับลีทึกต่างก็พยายามมองลอดช่ิองเล็กๆระหว่างประตู

            "ทำเป็นพูดดี นายน่ะเงียบไปเลย" ลีทึกปรามฮยอกที่พูดขึ้นมา เขาอยากสังเกตุการ์ว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นอย่างไร ทั้งตัวเขาเอง ตัวอึนฮยอก ตัวซองมิน และคังอินเองก็ด้วย

            "พวกนายเงียบๆไปซะ ฉันจะดู! " คังอินพูดเสียงเข้ม ทั้งคู่เงียบลงทันที สายตาคังอินตอนนี้จริงจัง เขาไม่อยากให้ตคนรักต้องมาเสี่ยง ดีไม่ดีทงเฮอาจจะทำร้ายซองมิน ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตใจ


            ทั้งสามคนต่างมองไปทางเดียวกัน ทงเฮที่เอามือสางผมสีดำมองสายตาไม่พอใจไปที่ซองมิน เขายังไม่รู้ว่าคนตรงหน้ารู้เหตุการ์ทั้งหมดแล้ว

            "ซองมิน..เรียกฉันมามีอะไรงั้นหรอ" ทงเฮกล่าวเริ่มบทสนธนาขึ้นมาก่อน แม้จะรู้ว่าซองมินไม่มีทางทำอะไรเขาได้ แต่ตอนนี้บรรยากาศดูแปลกจากที่เคยเป็น

            "ทงเฮ ฉันมีเรื่องจะถามนาย.." ซองมินกำมือตัวเองไว้ราวกับให้ความกล้ากับตัวเอง

            ทงเฮสะอึกเล็กน้อย ก่อนจะตอบเสียงเรียบ "เรื่องอะไร..."

            "ฉันจะไม่อ้อมค้อมเลยนะ....นาย...นายเป็นคนสั่งให้พี่ลีทึกให้แกล้งฉันใช่มั้ย"

            นัยตาสีดำเบิกกว้าง เขาถอนหายใจยาว ไม่นึกว่าตัวลีทึกจะกลานำเรื่องของเขาไปป่าวประกาศเพราะถ้าพูด ผลร้ายก็เข้าตัวเขาเองเช่นกัน ทงเฮพยักหน้าตอบรับน้อยๆ ร่างอวบที่เห็นภาพเบื้องหน้าได้แต่กัดฟันพูดต่อ

            "แล้วเรื่อง....ที่นายให้ข่าวลือว่าอึนฮยอกกับฉันก็ฝีมือนายใช่มั้ย"

            ซองมินขบฟันเบาๆ ทงเฮหยักหน้าอีกครั้ง ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ น้ำใสๆเริ่มเอ่อล้นที่เบ้าตา ซองมินพยายามกลั้นมันไว้จนถึงที่สุด

            "ข้อสุดท้าย....นายเกลียดฉันแล้วใช่มั้ย"

            ทงเฮนิ่งไป เขาอยากให้ซองมินหายไป อยากทำลาย อยากทำอย่างใ้ห้ซองมินไม่มีความสุข เพราะอยากให้คิบอมมาสนใจตัวเองบ้าง แต่ทำไมเขาถึงพยักหน้าไม่ลง พูดไม่ออก

            "ใช่มั้ย?"

            ซองมินถามย้ำ ทงถอนหายใจอีกครั้ง

            "ไม่ใช่"






            ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบงัน ทั้งสามคนที่มองอยู่นอกห้องได้ฟังบทสนธนาทั้งหมด

            "งั้นทำไม..."

            "นายไม่รู้เลยหรอว่าทำไม! ชีวิตนายลำบากแต่นายได้ทั้งอย่างที่ฉันต้องการ! นายไม่มีอันจะกินแต่มีคนที่รักนาย นายต้องทำงานหนักแทบตายสุดท้ายก็ไปอยู่อย่างสุขสบาย ฉันล่ะ! เหนื่อยแค่ไหน ทำอะไรก็ไม่ดี ไม่มีใครมาสนใจ นายควรจะรู้ตัวไว้นะ ว่าสิ่งที่นายได้เพราะโชคช่วยทั้งนั้นแหละ!"

            เสียงสั่นเครือไปหมด น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ค่อยไหลผ่านแก้มจนสุดท้ายก็หล่นลงพื้น ซองมินหลับตาลง

            "นายเป็นเพื่อนของฉัน ฉันอยากได้ทั้งอย่างที่นายมี คนรัก เงิน ฐานะ ทุกอย่าง!"

            ซองมินร้องไห้ คำพูดเสียดแทงเขานับไม่ถว้น เพื่อนที่คอยดูแลกันมาตลอดตะโกนใส่หน้าเขาอย่างจัง คนที่เขาคิดว่ารู้ใจมากที่สุดจริงๆแล้วเขากลับไม่รู้อะไรเลย ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหล

            "ฉัน...อึก..ฉัน..ขอโทษ" ตอนนี้แค่ออกเสียงยังยาก น้ำตาไหลเป็นสาย ทงเฮอ่อนลงแต่ก็ยังคงไว้ด้วยความโกรธ

            ทั้งสามคนในห้องต่างมองไปในห้อง อึนฮยอกร้องไห้ตามเพราะไม่นึกว่าเพื่อนที่อยู่ด้วยกันจะเป็นแบบนี้ ลีทึกซึมลงไปแม้จะอยากพูดอะไรแต่เขาก็ทำร้ายทั้งซองมินทำร้ายทุกคน ส่วนคังอิน...

            "มันจะมากไปหน่อยมั้ยว่ะ!!" ประตูถูกเลื่อนจนสุด คังอินตะโกนเสียงดัง ทั้งสองคนในห้องต่างมองเป็นตาเดียว

            "นายอิจฮาซองมินงั้นหรอ! ทั้งๆที่นายน่าจะรู้อยู่แก่ใจว่าเขาลำบากขนาดไหน!"

            ทงเฮมองคังอินตาเขียว เมื่อมองต่ำลงก็เห็นลีทึกกับฮยอกที่นั้งอยู่ด้านล่าง

            "พวกนายมันคนนอก ไม่รู้อะไรหรอก!"

            "ก็ไม่รู้น่ะสิเว้ย! แต่ฉันรู้ รู้ว่าซองมินเสียใจ!"

            ซองมินเรียกคังอินเบาๆ เขาหยุดร้องไห้แล้ว เมื่อเห็นร่างหนาที่คุ้นตา น้ำเสียงที่ตรงไปตรงมา ถึงเขาจะลำบากแต่ถ้ามีคนๆนี้ล่ะก็ ไม่ว่ายังไงเรื่องร้ายขนาดไหนก็ผ่านไปได้แน่นอน

            ทงเฮกอดอกในตาแข็งกร้าว

            "ฉันไม่อยากเสียเวลากับพวกนาย ซองมิน ตั้งแต่นี้ไปเราคงเรียกกันว่าเพื่อนไม่เต็มปากแล้วสิ"

            ร่างเล็กเดินออกไปจากห้องไป เขาไม่หันมามองซองมินหรือคนอื่นๆเบื้องหลังแม้แต่นิดเดียว


            "ซองมิน คนแบบนั้นปล่อยไปเถอะ ยังไงนายก็มีพวกเรา" คังอินแตะไหล่เพื่อให้กำลังใจ ซองมินจับมือหนาที่คอยปลอบตัวเอง

            "อืม...."

             ♦♦♦ 

            ในห้องคอนโดหรูของทั้งคู่ ซองมินได้แต่ร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำแล้ว คังอินอยากจะเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนแต่กลับถูกไล่เพราะซองมินบอกว่าอยากอยู่คนเดียว

            "นายร้องไห้แบบนี้ฉันก็พลอยเศร้านะ" คังอินแต่แต่พูดกับตัวเอง

            Rrrrrrrrrrrrrr

            เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น คังอินเอิ้อมมือหนาไปหยิบเครื่องโทรศัพท์ที่สั่นอยู่บนโต๊ะ

            "ฮัลโหลครับ"

            "ว่าไงไอ้ลูกชาย..."

            คังอินนิ่งไปชั่วขณะ เพราะไม่ได้สนใจชื่อที่โทรเข้ามาเลยกดรับทันที 

            "พ่อ!!!"

            "ก็พ่อน่ะสิ ว่าจะโทรเข้ามือถือหนูฮีชอลสักหน่อยแต่โทรไม่ติด ไหนๆก็ไหนๆโทรหาลูกแทนก็ได้ บอกฮีชอลด้วยนะว่าพ่อจะกลับมะรืนนี้"

            พูดจบคนเป็นพ่อก็วางสายลง คังอินได้แต่แน่นิ่งไปชั่วขณะ

            มะรืนนี้!!!!

            เมื่อนึกขึ้นได้ก็กดหารายชื่อแล้วกดปุ่มโทรออกทันที เมื่ออีกฝ่าบรับสายเสียงหนักแน่นก็พูดขึ้น

            "พ่อจะกลับมะรืน ทำไมไม่บอกว่ะ คิม ฮีชอล!!!!"



------------------------------------------

ปัญญามาปัญาเกิด 555+ งานนี้ไรเตอร์กะว่าจะเอาตัวละครค่อยๆมาทีละตัว 

คอมเม้นกันด้วยนะจ่ะ !