ลำดับตอนที่ #24
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ::ISOLATE TOGETHER:::PART 14
ภายใต้หน้ากาก
ฉันก็เป็นได้แค่เหยื่อ
--------------------------------------------------------------------------------
มือเรียวยาวเดินไปหยิบสายวัดจากที่แขวน เขายิ้มน้อยๆให้ซองมินตลอดเวลา ร่างบางได้แต่ยืนรอให้คยูจัดการเรื่องเสื้อผ้า โดยไม่อาจขัดขืนอะไรได้ คำพูดเมื่อสักครู่ทำให้เขาคิดมาก หวังว่าคยูคงจะไม่ทำเรื่องที่คาดไม่ถึง...หรอกนะ
คยูเดินตรงมาหาเขาเมื่อมาอยู่ตรงหน้าซองมินได้เห็นใบหน้าของเขาชัดๆ คยูเป็นสไตน์ลิสแท้ๆแต่กลับดูอายุยังน้อย คยูนำสายวัดอ้อมไปด้านหลัง ทำให้เขาได้แต่ยืนหันหน้าเข้าหา จนสุดท้ายซองมินก็ต้องเอ่ยปากพูด "คยู นายจะทำอะไรน่ะ"
"วัดไซน์อีกรอบครับ ดูเหมือนถ้าผมไม่วัดเองผมจะไม่มั่นใจ" พูดจบคยูก็ดึงสายวัดให้กระชับ ร่างบางเข้าใกล้คยูมากขึ้นไปอีก เขานำสายวัดเลื่อนลงมาที่ส่วนเอว ซองมินได้แต่ทนสภาพน่าอาย เมื่อใกล้จนได้กลิ่นตัวอีกของฝ่าย เขาก็เริ่มจะหน้าแดงตามสัญชาติญาณ
ซองมินยืนนิ่งให้ร่างกายโดนรุกล้ำ แม้ะเป็นแค่การวัดเสื้อผ้า แต่คยูก็เลือกจุดที่น่าอายทั้งนั้น ซองมินได้แต่ยืนนิ่ง ไม่รู้ว่าแบบนี้มันเรียกว่าการวัดจริงๆรึเปล่า คยูที่แกล้งวัดไซน์ก็ได้แต่มองดูคนตัวเล็กหน้าแดงอย่างมีความสุข
"จะให้ฉันรออีกนานไหม ห๊า" คังอินตะโกนข้ามฝากมา นานๆทีเขาถึงจะอยู่ห่างคนที่รักแบบนี้ แล้วไหงถึงต้องมานั้งรอให้คยูไปป้วนเปี่ยนแบบนั้น ทั้งๆที่เขาอยากจะอยู่ตรงนั้น ช่วยถอดนี่อะไรนั้นแท้ๆ
คยูปล่อยมือ ก่อนจะตอบกลับไปห้วนๆ "เสร็จแล้วครับ"
"โชคดีนะครับที่พาเจ้าชายมาด้วย ไม่งั้น..." คยูหันกลับมากระซิบที่หูซองมิน "เชิญที่ห้องลองเสื้อผ้าได้เลยครับ" คยูเปลี่ยนเรื่องพูดทันที ยิ้มน้อยๆก่อนจะชี้ไปทางห้องลองมุมห้อง
"เดี่ยวผมเอาเสื้อผ้าไปให้ รอที่ห้องลองนะครับ" คยูยิ้มเจ้าเล่ห์ ซองมินได้แต่เดินไป ในใจก็ไม่อยากไปเพราะถ้าต้องลองเสื้อผ้าในนั้น ดีไม่ดีคยูอาจจะทำอะไรก็ได้ แถมจากที่ได้ยิน ดูเหมือนเขาจะคิดไม่ซื่อแน่ๆ
ซองมินนั้งในห้องลองเสื้อผ้า มองดูตัวเองในกระจก "ทงเฮ นายทำอะไรอยู่นะ"
ไม่ทันความคิดของซองมินจะพาไปไกล คยูเดินเข้ามาเคาะที่ห้อง
"ซองมินครับ ชุดได้แล้วนะครับ" ซองมินเปิดประตูรับชุดสีขาว มันดูฟู่ฟ่อง แต่ไม่ทันจะได้ถามคยูก็ปิดประตูไปซะแล้ว เขาเลือกที่จะล๊อคจากด้านใน ไม่อยากให้ร่างสูงดปร่งเข้ามาทำมิดีมิร้าย
"ซองมิน่า~ พี่รออยู่นะครับ" คังอินตโกนมาอีกครั้ง ทำให้เขาต้องรียใส่เสื้อผ้า โดยไม่สำรวจ ในใจก็อยากออกไปหาคนที่รัดจะตายอยู่แล้ว ไม่นึกว่าคยูจะคิดไม่ซื่อกับเขา อย่างงน้อยถ้าออกไปได้ก็ขอไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุด
แต่เมื่อใส่ชุดดูแล้ว เขากลับรู้สึกหวิวๆที่ต้นขา พอมองในกระจกก็พบว่าสิ่งที่เขาใส่อยู่มันไม่ใช่กางเกง หากแต่เป็นกระโปรงระบาหลายชั้น มีผ้ากันเปื้อน มีโบว์ที่คอ ....
"คยู ชุดที่นายให้มามันผิดรึเปล่่า" ซองมินส่งเสียงเรียกคยู เขาไม่กล้าออกไปทั้งสภาพแบบนี้
"ไม่ผิดหรอกครับ ฝีมือระดับผมแล้ว ถ้าไม่พอใจก็เปลี่ยนชุดกลับก็ได้นะครับ หึหึ" คยูพูดกลับขณะสูดดมผ้าที่อยู่ในมือ
ซองมินหันไปมองชุดเก่าที่ตัวเองแขวนไว้ แต่ัมันหายไป ชุดที่เขาแขวนไว้หายไป นึกย้อนกลับไปคนที่เข้ามาในห้องนี้มีคนเดียว ต้องเป็นคยูแน่ๆที่เเอาชุดของเขาไป แต่จะให้ตะโกนว่าชุดหายพี่คังอินต้องเข้ามาแน่ๆ แล้วในสภาพนี้...
"ซองมิน ถ้าไม่ออกมาภายในหนึ่งนาทีพี่จะเข้าไปเอง" คังอินตะโกนมาอีกครั้ง แรงกดดันจากคนรักทำให้เขาต้องจำยอม
ซองมินเดินมาออกมาจากห้้อง คยูมองร่างบางที่ใส่ชุดเมดที่ตัวเองบังคับให้ใส่ ซองมินสมบูรณ์แบบ ไม่นึกฝันว่าร่างบางจะสวยงามขนาดนี้ แต่ก่อนที่ซองมินจะเห็นหน้าตาชื่นชมของเขา เขาก็รีบหันกลับมาพูด " พี่คังอินรออยู่นะครับ"
"นาย..." ซองมินได้แต่กัดฟันเมื่อเห็นเสื้อตัวเองอยู่ในมืออีกฝ่าย แต่ก็ต้องออกไปจากม่านที่กั้นห้อง
สายตาคังอินมองไปที่ร่างบาง ชุดที่ใส่ออกแบบมาได้พอดี คังอินมองอ้าปากค้าง แต่ไม่นานก็หันไปมองกำแพง
"พี่คังอิน ผมดูตลกมากใช่มั้ย" ซองมินเอ่ยปากถาม ในใจนึกอยากจะร้องไห้ ชะตากรรมอะไรกันที่ทำให้เขาต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เนี้ย
"เปล่า.." คังอินตอบโดยไม่หันหน้ากลับมามอง เพราะซองมินน่ารักเกินไป น่ารักจนกลัวจะอดใจไม่ไหว
"แต่พี่ไม่มองหน้าผมเลย" ซองมินเดินไปหา น้ำเสียงออดอ้อนอย่างเป็นธรรมชาติทำให้คังอินต้องหันกลับมาดู
"ที่พี่ไม่มองเพราะนายน่ารัก...น่ารักเกินไป กลับห้องเรากันเถอะ" คังอินหน้าแดงก่ำ มือนึงก็จับเข้ามือของอีกฝ่าย เขาไม่อาจจะทนกับร่างคนรักที่ใส่ชุดแบบนี้ได้
"ขอโทษที่ขัดจังหวะนะครับ" คยูเดินตามมา เขามองทั้งคู่ที่พูดคุยกันโดยไม่สนใจตัวเอง นัยตาไม่พอใจ ไม่ชอบใจที่เห็นภาพตรงหน้า "ชุดที่ผมเลือกมา พอจะใช้ได้มั้ยครับ"
"ไม่ได้เรื่อง! ฉันให้นายหาชุดที่ซองมินใส่ได้ ชุดแบบนี้ซองมินใส่ให้ฉันดูคนเดียวก็พอแล้ว" คังอินพูดกลับไป ตอกหน้าคยูที่นึกว่าคังอินจะเออออด้วย หมาป่าเจ้าเล่ห์ไม่พอใจต่อการกระทำของอีกฝ่าย นัยต์ตามองไปที่ซองมินที่ยืนข้างๆคังอิน "นายจะได้เห็นดีกัน"
"งั้น ลองให้ซองมินเลือกชุดที่ตัวเองชอบดีไหมครับ ยังไงซะที่นี้ก็มีชุดทุกแบบอยู่แล้ว" คยูเลี่ยนสีหน้าให้ร่าเริงพร้อมกับหยิบแคตตาลอคเสื้อผ้าให้ คังอินรับมาแล้วยื่นให้ซองมินที่ยืนอยู่ข้างๆ
ซองมินพลิกไปมาก่อนจะเปิดหน้าที่ตัวเองต้องการ "ชุดแบบนี้ครับ"
ทั้งสองคนมองไปให้หน้าที่ซองมินเปิดไว้ ภาพที่ปรากฎเป็นผู้ชายผิวดำ ใส่แว่นดำ หมวกไหมพรม เสื้อตัวใหญ่ มีสร้อยสีทองอันใหญ่ห้อยที่คอกับกางเกงยีนตัวมหึมา
"เขาเรียกว่าสไตล์ฮิปฮอป ผมออกจะชอบ..."
"นายใส่ชุดนี้ก็ดีอยู่แล้วล่ะ... คยู ฉันเปลี่ยนใจละ นายทำได้ดีมาก" คังอินรีบตัดบทสนนา ไม่นึกว่าคนรักจะมีรสนิยมการแต่งตัวพิลึกขนาดนี้ หมอนี่ไม่เคยดูตัวเองในกระจกหรือไง คิดจะแต่งคัวแบบนี้ออกจากบ้านงั้นเร๊าะ !
"ไว้ฉันจะมาใหม่ วันนี้อะไรๆก็ดูเพี้ยนๆไปหมด" ร่างหนาลากซองมินกลับไป เขาทำท่าเสียดายแต่ก็โล่งอกที่ได้ออกจากห้อง
คยูเดินตรงมาหาเขาเมื่อมาอยู่ตรงหน้าซองมินได้เห็นใบหน้าของเขาชัดๆ คยูเป็นสไตน์ลิสแท้ๆแต่กลับดูอายุยังน้อย คยูนำสายวัดอ้อมไปด้านหลัง ทำให้เขาได้แต่ยืนหันหน้าเข้าหา จนสุดท้ายซองมินก็ต้องเอ่ยปากพูด "คยู นายจะทำอะไรน่ะ"
"วัดไซน์อีกรอบครับ ดูเหมือนถ้าผมไม่วัดเองผมจะไม่มั่นใจ" พูดจบคยูก็ดึงสายวัดให้กระชับ ร่างบางเข้าใกล้คยูมากขึ้นไปอีก เขานำสายวัดเลื่อนลงมาที่ส่วนเอว ซองมินได้แต่ทนสภาพน่าอาย เมื่อใกล้จนได้กลิ่นตัวอีกของฝ่าย เขาก็เริ่มจะหน้าแดงตามสัญชาติญาณ
ซองมินยืนนิ่งให้ร่างกายโดนรุกล้ำ แม้ะเป็นแค่การวัดเสื้อผ้า แต่คยูก็เลือกจุดที่น่าอายทั้งนั้น ซองมินได้แต่ยืนนิ่ง ไม่รู้ว่าแบบนี้มันเรียกว่าการวัดจริงๆรึเปล่า คยูที่แกล้งวัดไซน์ก็ได้แต่มองดูคนตัวเล็กหน้าแดงอย่างมีความสุข
"จะให้ฉันรออีกนานไหม ห๊า" คังอินตะโกนข้ามฝากมา นานๆทีเขาถึงจะอยู่ห่างคนที่รักแบบนี้ แล้วไหงถึงต้องมานั้งรอให้คยูไปป้วนเปี่ยนแบบนั้น ทั้งๆที่เขาอยากจะอยู่ตรงนั้น ช่วยถอดนี่อะไรนั้นแท้ๆ
คยูปล่อยมือ ก่อนจะตอบกลับไปห้วนๆ "เสร็จแล้วครับ"
"โชคดีนะครับที่พาเจ้าชายมาด้วย ไม่งั้น..." คยูหันกลับมากระซิบที่หูซองมิน "เชิญที่ห้องลองเสื้อผ้าได้เลยครับ" คยูเปลี่ยนเรื่องพูดทันที ยิ้มน้อยๆก่อนจะชี้ไปทางห้องลองมุมห้อง
"เดี่ยวผมเอาเสื้อผ้าไปให้ รอที่ห้องลองนะครับ" คยูยิ้มเจ้าเล่ห์ ซองมินได้แต่เดินไป ในใจก็ไม่อยากไปเพราะถ้าต้องลองเสื้อผ้าในนั้น ดีไม่ดีคยูอาจจะทำอะไรก็ได้ แถมจากที่ได้ยิน ดูเหมือนเขาจะคิดไม่ซื่อแน่ๆ
ซองมินนั้งในห้องลองเสื้อผ้า มองดูตัวเองในกระจก "ทงเฮ นายทำอะไรอยู่นะ"
ไม่ทันความคิดของซองมินจะพาไปไกล คยูเดินเข้ามาเคาะที่ห้อง
"ซองมินครับ ชุดได้แล้วนะครับ" ซองมินเปิดประตูรับชุดสีขาว มันดูฟู่ฟ่อง แต่ไม่ทันจะได้ถามคยูก็ปิดประตูไปซะแล้ว เขาเลือกที่จะล๊อคจากด้านใน ไม่อยากให้ร่างสูงดปร่งเข้ามาทำมิดีมิร้าย
"ซองมิน่า~ พี่รออยู่นะครับ" คังอินตโกนมาอีกครั้ง ทำให้เขาต้องรียใส่เสื้อผ้า โดยไม่สำรวจ ในใจก็อยากออกไปหาคนที่รัดจะตายอยู่แล้ว ไม่นึกว่าคยูจะคิดไม่ซื่อกับเขา อย่างงน้อยถ้าออกไปได้ก็ขอไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุด
แต่เมื่อใส่ชุดดูแล้ว เขากลับรู้สึกหวิวๆที่ต้นขา พอมองในกระจกก็พบว่าสิ่งที่เขาใส่อยู่มันไม่ใช่กางเกง หากแต่เป็นกระโปรงระบาหลายชั้น มีผ้ากันเปื้อน มีโบว์ที่คอ ....
"คยู ชุดที่นายให้มามันผิดรึเปล่่า" ซองมินส่งเสียงเรียกคยู เขาไม่กล้าออกไปทั้งสภาพแบบนี้
"ไม่ผิดหรอกครับ ฝีมือระดับผมแล้ว ถ้าไม่พอใจก็เปลี่ยนชุดกลับก็ได้นะครับ หึหึ" คยูพูดกลับขณะสูดดมผ้าที่อยู่ในมือ
ซองมินหันไปมองชุดเก่าที่ตัวเองแขวนไว้ แต่ัมันหายไป ชุดที่เขาแขวนไว้หายไป นึกย้อนกลับไปคนที่เข้ามาในห้องนี้มีคนเดียว ต้องเป็นคยูแน่ๆที่เเอาชุดของเขาไป แต่จะให้ตะโกนว่าชุดหายพี่คังอินต้องเข้ามาแน่ๆ แล้วในสภาพนี้...
"ซองมิน ถ้าไม่ออกมาภายในหนึ่งนาทีพี่จะเข้าไปเอง" คังอินตะโกนมาอีกครั้ง แรงกดดันจากคนรักทำให้เขาต้องจำยอม
ซองมินเดินมาออกมาจากห้้อง คยูมองร่างบางที่ใส่ชุดเมดที่ตัวเองบังคับให้ใส่ ซองมินสมบูรณ์แบบ ไม่นึกฝันว่าร่างบางจะสวยงามขนาดนี้ แต่ก่อนที่ซองมินจะเห็นหน้าตาชื่นชมของเขา เขาก็รีบหันกลับมาพูด " พี่คังอินรออยู่นะครับ"
"นาย..." ซองมินได้แต่กัดฟันเมื่อเห็นเสื้อตัวเองอยู่ในมืออีกฝ่าย แต่ก็ต้องออกไปจากม่านที่กั้นห้อง
สายตาคังอินมองไปที่ร่างบาง ชุดที่ใส่ออกแบบมาได้พอดี คังอินมองอ้าปากค้าง แต่ไม่นานก็หันไปมองกำแพง
"พี่คังอิน ผมดูตลกมากใช่มั้ย" ซองมินเอ่ยปากถาม ในใจนึกอยากจะร้องไห้ ชะตากรรมอะไรกันที่ทำให้เขาต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เนี้ย
"เปล่า.." คังอินตอบโดยไม่หันหน้ากลับมามอง เพราะซองมินน่ารักเกินไป น่ารักจนกลัวจะอดใจไม่ไหว
"แต่พี่ไม่มองหน้าผมเลย" ซองมินเดินไปหา น้ำเสียงออดอ้อนอย่างเป็นธรรมชาติทำให้คังอินต้องหันกลับมาดู
"ที่พี่ไม่มองเพราะนายน่ารัก...น่ารักเกินไป กลับห้องเรากันเถอะ" คังอินหน้าแดงก่ำ มือนึงก็จับเข้ามือของอีกฝ่าย เขาไม่อาจจะทนกับร่างคนรักที่ใส่ชุดแบบนี้ได้
"ขอโทษที่ขัดจังหวะนะครับ" คยูเดินตามมา เขามองทั้งคู่ที่พูดคุยกันโดยไม่สนใจตัวเอง นัยตาไม่พอใจ ไม่ชอบใจที่เห็นภาพตรงหน้า "ชุดที่ผมเลือกมา พอจะใช้ได้มั้ยครับ"
"ไม่ได้เรื่อง! ฉันให้นายหาชุดที่ซองมินใส่ได้ ชุดแบบนี้ซองมินใส่ให้ฉันดูคนเดียวก็พอแล้ว" คังอินพูดกลับไป ตอกหน้าคยูที่นึกว่าคังอินจะเออออด้วย หมาป่าเจ้าเล่ห์ไม่พอใจต่อการกระทำของอีกฝ่าย นัยต์ตามองไปที่ซองมินที่ยืนข้างๆคังอิน "นายจะได้เห็นดีกัน"
"งั้น ลองให้ซองมินเลือกชุดที่ตัวเองชอบดีไหมครับ ยังไงซะที่นี้ก็มีชุดทุกแบบอยู่แล้ว" คยูเลี่ยนสีหน้าให้ร่าเริงพร้อมกับหยิบแคตตาลอคเสื้อผ้าให้ คังอินรับมาแล้วยื่นให้ซองมินที่ยืนอยู่ข้างๆ
ซองมินพลิกไปมาก่อนจะเปิดหน้าที่ตัวเองต้องการ "ชุดแบบนี้ครับ"
ทั้งสองคนมองไปให้หน้าที่ซองมินเปิดไว้ ภาพที่ปรากฎเป็นผู้ชายผิวดำ ใส่แว่นดำ หมวกไหมพรม เสื้อตัวใหญ่ มีสร้อยสีทองอันใหญ่ห้อยที่คอกับกางเกงยีนตัวมหึมา
"เขาเรียกว่าสไตล์ฮิปฮอป ผมออกจะชอบ..."
"นายใส่ชุดนี้ก็ดีอยู่แล้วล่ะ... คยู ฉันเปลี่ยนใจละ นายทำได้ดีมาก" คังอินรีบตัดบทสนนา ไม่นึกว่าคนรักจะมีรสนิยมการแต่งตัวพิลึกขนาดนี้ หมอนี่ไม่เคยดูตัวเองในกระจกหรือไง คิดจะแต่งคัวแบบนี้ออกจากบ้านงั้นเร๊าะ !
"ไว้ฉันจะมาใหม่ วันนี้อะไรๆก็ดูเพี้ยนๆไปหมด" ร่างหนาลากซองมินกลับไป เขาทำท่าเสียดายแต่ก็โล่งอกที่ได้ออกจากห้อง
ถัดมาอีกวันหนึ่ง
ซองมินนั้งทำงานในชั่วโมงเรียนขณะที่คังอินก็นั้งเซ้าซี้กับเขา เรื่องของพวกเขาที่โรงเรียนดูเหมือนจะซาลงไปบ้าง
"พี่คังอิน อย่าจ้องได้มั้ยครับ" ซองมินเอ่ยขึ้นขณะร่างใหญ่นั้งจ้องเขาเขม็ง
"ทำไมละ พี่ชอบมองนาย" คังอินว่าเสียงเรียบ
แม้จะอยู่กันมาได้นานพอสมควรแต่เขาก็ยังไม่ชินกับสภาพนี้อยู่ดี บางทีมันก็น่าอายเกินไป
"ซองมิน ฉันจัดการให้นายได้แล้ว"
เสียงไพเราะดังขึ้น ลีทึกเข้ามารวมวงสนธนาด้วย เรื่องที่ซองมินได้มอบหมายให้เขาได้จัดการลงมือแล้ว
"นายคิดดีแล้วหรอ" คังอินจ้องคนรักไม่วางต่อ ใจนึงเป็นห่วงอีกใจนึงก็ดีใจถ้าได้จบเรื่อง
"ครับ" ซองมินตอบห้วนๆ แม้ในใจจะคิดมากแต่ก็พยายามไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนที่เห็นเขาในสภาพนี้
"ร่าเริงไว้เถอะ เห็นนายทำหน้าแบบนี้ฉันก็พลอยเศร้านะ" ลีทึกกลาย มือข้างนึงวางไว่บนไหล่ซองมิน
ร่างเล็กพยักหน้ารับรู้ เขาไม่อยากเป็นคนที่ต้องโดนปกป้องคนเดียวอีกแล้ว
ซองมินนั้งทำงานในชั่วโมงเรียนขณะที่คังอินก็นั้งเซ้าซี้กับเขา เรื่องของพวกเขาที่โรงเรียนดูเหมือนจะซาลงไปบ้าง
"พี่คังอิน อย่าจ้องได้มั้ยครับ" ซองมินเอ่ยขึ้นขณะร่างใหญ่นั้งจ้องเขาเขม็ง
"ทำไมละ พี่ชอบมองนาย" คังอินว่าเสียงเรียบ
แม้จะอยู่กันมาได้นานพอสมควรแต่เขาก็ยังไม่ชินกับสภาพนี้อยู่ดี บางทีมันก็น่าอายเกินไป
"ซองมิน ฉันจัดการให้นายได้แล้ว"
เสียงไพเราะดังขึ้น ลีทึกเข้ามารวมวงสนธนาด้วย เรื่องที่ซองมินได้มอบหมายให้เขาได้จัดการลงมือแล้ว
"นายคิดดีแล้วหรอ" คังอินจ้องคนรักไม่วางต่อ ใจนึงเป็นห่วงอีกใจนึงก็ดีใจถ้าได้จบเรื่อง
"ครับ" ซองมินตอบห้วนๆ แม้ในใจจะคิดมากแต่ก็พยายามไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนที่เห็นเขาในสภาพนี้
"ร่าเริงไว้เถอะ เห็นนายทำหน้าแบบนี้ฉันก็พลอยเศร้านะ" ลีทึกกลาย มือข้างนึงวางไว่บนไหล่ซองมิน
ร่างเล็กพยักหน้ารับรู้ เขาไม่อยากเป็นคนที่ต้องโดนปกป้องคนเดียวอีกแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น